Κι αν η καραντίνα διαρκέσει 4 χρόνια και 4 μήνες;, του Θανάση Καμπισιούλη

Στις 5 Νοεμβρίου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξης τύπου με τον Σωτήρη Τσιόδρα, ανακοίνωσε νέο καθολικό περιορισμό μετακινήσεων για όλη τη χώρα που τέθηκε σε ισχύ από το Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2020. Σήμερα, 12 Φεβρουαρίου 2021, έχουμε ξεπεράσει τις 100 ημέρες καραντίνας ενώ σε λίγες ημέρες θα κλείσουμε ένα χρόνο από τα πρώτα περιοριστικά μέτρα. Για κανέναν δεν είναι εύκολο, όλοι έχουν επηρεαστεί, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Κι ενώ πληθαίνουν οι φωνές για την πολυπόθητη «ελευθερία» που μας έχει λείψει, θυμήθηκα την ιστορία ενός Σκωτσέζου ναυτικού.

Ο Αλεξάντερ Σέλκιρκ ήταν γιος τσαγκάρη και από μικρός προσπάθησε να πάρει τα μυστικά της δουλειάς του πάτερα του. Τον παρακολουθούσε πώς επεξεργαζόταν τα δέρματα, αλλά επειδή ήταν εριστικός και ατίθασος επέλεξε να μην συνεχίσει την εργασία αυτή. Αποφάσισε να γίνει ναυτικός αλλά η ζωή τα έφερε έτσι ώστε όλα όσα έμαθε δίπλα στον πάτερα του να του φανούν χρήσιμα κάποια στιγμή στη ζωή του. Για να ικανοποιήσει την ταξιδιάρα ψυχή του πριν γίνει 20 χρονών, αποφάσισε να ξεκινήσει τα ταξίδια του στις θάλασσες.
Στα πρώτα του ταξίδια συμμετείχε σε πειρατικές αποστολές ενώ σύντομα έγινε πλοηγός. Δεν άργησε όμως να ξεδιπλώσει τον ατίθασο χαρακτήρα του και όταν πίστεψε ότι το καράβι που προσάραξε σε ένα έρημο νησί δεν ήταν αξιόπλοο, δήλωσε στον καπετάνιο ότι δεν επιθυμεί να ταξιδέψει και προτιμά να μείνει στο ακατοίκητο νησί μέχρι να περάσει το επόμενο καράβι. Δυστυχώς, δεν κατάφερε να πείσει κανέναν από το πλήρωμα και έμεινε πιστός στην απόφαση του. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγουν όλοι και να μείνει μόνος του στο έρημο νησί. Σύντομα μετάνιωσε και προσπάθησε, κολυμπώντας, να φτάσει το καράβι που μόλις ξεκίνησε. Επέστρεψε στο νησί, μόνος και έρημος. Είχε μαζί του ένα τουφέκι, πυρίτιδα, εργαλεία ξυλουργού, ένα μαχαίρι, μία Βίβλο, κάποια ρούχα και σχοινί.
Από την πρώτη μέρα του στο νησί, ο Αλεξάντερ, προσπάθησε να αντιμετωπίσει τον φόβο, τη μοναξιά, τις τύψεις, την ανασφάλεια αλλά και τη δυστυχία. Έμεινε κοντά στην ακτή, στην αρχή, γιατί πίστευε ότι η κατάσταση στο εσωτερικό θα ήταν χειρότερη, αλλά και για να βλέπει πάντα τον ωκεανό με την ελπίδα να δει ένα καράβι. Μια ελπίδα που δεν έχασε ποτέ. Όταν αναγκάστηκε να πάει προς το εσωτερικό του νησιού, ανακάλυψε έναν τόπο με μεγαλύτερη ασφάλεια και περισσότερα τρόφιμα. Κατάφερε να προσαρμοστεί και στη νέα αυτή πραγματικότητα.
Επειδή το βράδυ του επιτίθεντο αρουραίοι, ο Σέλκιρκ εξημέρωσε άγριες γάτες για να προστατευθεί από τις επιθέσεις τους. Έχτισε δύο καλύβες από δέντρα, χρησιμοποιούσε το όπλο του για να κυνηγήσει κατσίκες και το μαχαίρι του για να καθαρίσει το κουφάρι τους. Όταν τελείωσε η πυρίτιδα κυνήγησε τα θηράματα του με τα πόδια. Τραυματίστηκε αλλά δεν το έβαλε κάτω. Έκανε νέα ρούχα από δέρμα κατσίκας με ένα καρφί για το ράψιμο. Τα μαθήματα που είχε πάρει ως παιδί από τον τσαγκάρη και βυρσοδέψη πατέρα του, τον βοήθησαν πολύ. Επίσης, έφτιαξε ένα νέο μαχαίρι από δαχτυλίδια βαρελιών που βρήκε στην παραλία. Στα δύσκολα έβρισκε πάντα στήριγμα στην Αγία Γραφή.

Πάντα το μυαλό του ήταν στο επόμενο καράβι αλλά η απελπισία του δεν τον οδήγησε στην καταστροφή. Δεν εμφανίστηκε όταν είδε Ισπανικά καράβια και μάλλον έπραξε σωστά διότι θα τον αιχμαλώτιζαν. Τελικά εντοπίστηκε από το επόμενο καράβι και διασώθηκε. Έδειξε στον καπετάνιο τις ικανότητες που είχε αποκτήσει με την ζωή του στο νησί και αυτός όχι μόνο τον έσωσε, αλλά τον έκανε και υποπλοίαρχο. Μετά τη διάσωσή του, έδωσε συνεντεύξεις και η ζωή του αποτέλεσε έμπνευση για το μυθιστόρημα του Ντάνιελ Ντεφόε «Ροβινσών Κρούσος». Όσοι μίλησαν μαζί του εντυπωσιάστηκαν από την ηρεμία του νου και το σθένος του σώματος που πέτυχε κατά το διάστημα που βρισκόταν στο νησί. Ένας δημοσιογράφος έγραψε ότι «η ιστορία αυτού του απλού ανθρώπου είναι ένα αξιομνημόνευτο παράδειγμα ότι ο πιο ευτυχισμένος είναι αυτός που περιορίζει τα θέλω του στις φυσικές του ανάγκες και που επεκτείνει τις επιθυμίες του και αυξάνει τα θέλω του ανάλογα με τις κατακτήσεις του».

Ο Αλεξάντερ δεν είχε κανέναν Τσιόδρα ή Χαρδαλιά να του δώσει οδηγίες τί να κάνει και τί να αποφύγει. Μόνος του επέβαλε «περιορισμούς στην κυκλοφορία» και απέφυγε τις «πολλές κοινωνικές επαφές». Διαβάζοντας την Αγία Γραφή δεν έχασε ποτέ την πίστη του ότι τελικά θα τα καταφέρει. Χωρίς να βιαστεί, χωρίς να κάνει επιπόλαιες ή βεβιασμένες κινήσεις. Με απεριόριστη υπομονή έκανε αυτό που έπρεπε κάθε φορά. Μπορεί να μην είχε την πληροφόρηση για καθετί που συνέβαινε στον κόσμο, αλλά ήξερε πολύ καλά ότι τον αφορούσε για την καθημερινότητά του. Είδε τους κινδύνους που θα είχε αν ακολουθούσε τα πρώτα καράβια και δεν το έβαλε κάτω. Σκέφτηκε λογικά, επέλεξε σωστά. Μόνος του προσπαθούσε να βρει λύση σε κάθε πρόβλημα που εμφανιζόταν μπροστά του. Με το μυαλό του, τα χέρια του και την καρδιά του.
Οι πρώτοι σύντροφοί του που επέλεξαν να συνεχίσουν το ταξίδι με το καράβι, λίγο αργότερα αιχμαλωτίστηκαν και τελικά πέθαναν. Ο Αλεξάντερ έκανε την πιο σωστή επιλογή που έμεινε στο νησί. Ταλαιπωρήθηκε τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες αλλά τα κατάφερε. Όχι μόνο σώθηκε αλλά η στάση του αποτέλεσε ένα παράδειγμα που εμπνέει μέχρι και σήμερα. Μπορούμε να επιβιώσουμε κι εμείς, ακόμη και στις σημερινές συνθήκες. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, άλλωστε από εμάς εξαρτάται. Όχι μόνο θα κερδίσουμε αλλά θα είμαστε και πιο δυνατοί. «Οι δύσκολες εποχές πλάθουν δυνατούς άνδρες και οι δυνατοί άνδρες δημιουργούν καλές εποχές».
«Πρέπει να προετοιμαζόμαστε, να περιμένουμε συμφορές τις οποίες ωστόσο πρέπει να αντιμετωπίζουμε με θάρρος, χιούμορ και υπομονή». Δεν χάνουμε, λοιπόν, ούτε το θάρρος, ούτε το χιούμορ, ούτε την υπομονή. Το καράβι που θα μας σώσει, λέγεται «Ελευθερία» και πλησιάζει…

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com