«Αυτός που γράφει μοιάζει με μικρό χάρτινο Θεό», Γιάννης Γκλάβατος – Αρθρογράφος

Το πώς μας αυτοσυστήνεται σε τρίτο πρόσωπο ο Γιάννης Γκλάβατος είναι ιδιαιτέρως απολαυσικό. Έκανε μια βόλτα από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα «βολτάριζε» και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Σε νεαρή ηλικία στην πρωτεύουσα, θεώρησε σκόπιμο να γνωρίσει και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Κυριάρχησε όμως μέσα του η αγάπη για την εργασία που έκανε ο συνονόματος πρόγονος του, ο παππούς του. Ο παππούς ήταν γραφιάς. Ήταν ιδιοκτήτης, εκδότης και διευθυντής της επαρχιακής καθημερινής εφημερίδας «Σημαία», με έναρξη κυκλοφορίας το έτος 1925. Ο αριθμός τηλεφώνου της εφημερίδας ήταν 51. Η εφημερίδα πραγματοποιούσε τυπογραφικές όσο και εκδοτικές υπηρεσίες. Εργάστηκαν στην εφημερίδα αξιόλογοι άνθρωποι, μεταξύ αυτών ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Παναγιώτης Κατσιρέλος κι άλλοι… Ο προγονός του με εταιρεία, ίδρυσε κι άλλη εφημερίδα αργότερα. Ο Γιάννης Γκλάβατος δεν γνώρισε ποτέ τον παππού του διότι ο πρόγονός του, αναχώρησε για την αντίπερα της ζωής όχθη, σχετικά νωρίς. Διαβάζοντας ο εγγονός του, τα γραφόμενά του αποφάσισε να… σκαλίζει λέξεις, προσπαθώντας να δημιουργήσει ζωγραφική των σκέψεων, όπως ο πρόγονός του με το ίδιο ονοματεπώνυμο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΚΛΑΒΑΤΟΣ: Στην πόλη του Βόλου. Τετραμελής οικογένεια. Ο πατέρας και η μητέρα εργαζόμενοι. Δίδυμος αδελφός. Ο οίκος μας πέτρινος, διώροφος στο κέντρο. Αποκτήθηκε μετά από κάποια χρόνια(πριν κατοικούσαμε σε σπίτια με ενοίκιο) με δάνειο. Ιδιαίτερα όμορφος ο μικρός κήπος που φρόντιζε η μητέρα μου. Υποθέτω ήταν μάλλον μια ρομαντική εποχή! Γεμάτη η πόλη με μονοκατοικίες, παλιά αρχοντικά, πολλά ποδήλατα, άριστη ρυμοτομία. Αυλές γεμάτες όμορφα λουλούδια, κληματαριές. Στην καλοκαιρινή ψυχαγωγία, δέσποζαν οι θαλάσσιες εκδρομές με μικρά πλοιάρια που τα ονόμαζαν «βενζίνες», οι βόλτες με το ατμοκίνητο τραινάκι με όνομα «ΙΑΣΩΝ», το οποίο έκανε στάσεις στην θάλασσα και στο βουνό, όσο και οι προβολές των θερινών κινηματογράφων. Φυσικά και οι βόλτες στην παραλία με τα υπέροχα cafe. Κάποιες φορές αισθητή η δροσιά από την θάλασσα ενώ άλλες, η αναζωογόνηση που προσέφερε ο κάθετος φρέσκος αέρας εκ του Πηλίου ορμώμενος έτερπε σώμα και ψυχή. Ναι, από το όρος Πήλιο, την θερινή κατοικία των δώδεκα ολύμπιων Θεών!
Συνεπώς, πολύ όμορφα τα παιδικά μου χρόνια! Βίωσα αγάπη μέσα στην οικογένειά μου. Θυμάμαι ότι πριν πάω στο σχολείο θεωρούσα αδύνατο να μάθω να διαβάζω. Αδιανόητο φαινόταν στο παιδικό μου μυαλό κάποια σημάδια ακατανόητα στα βιβλία και στους πίνακες, να παράγουν λέξεις και λόγο! Μόλις έμαθα να διαβάζω οι γονείς μου άρχισαν να αγοράζουν βιβλία σε εμένα και στον δίδυμο αδελφό μου. Και άρχισαν τα ταξίδια. Λάτρεψα την οσμή της τυπογραφικής μελάνης τις εικονογραφήσεις, τις ιστορίες, τα καλαίσθητα εξώφυλλα. Ενσταλάχτηκε μέσα μου μια περιέργεια για την ζωή, η οποία ακόμη υφίσταται σε εξαιρετικά έντονο βαθμό. Στις τάξεις του δημοτικού μετά την «πρώτη» οπωσδήποτε, είχα διαβάσει τα περισσότερα του Λουντέμη, αρκετά του Νιρβάνα, του Καρκαβίτσα, του Πολέμη κτλ. την Ελληνική όσο και τη Νορβηγική μυθολογία. Επίσης αρκετά έργα από την ξένη λογοτεχνία σε μετάφραση φυσικά.

«Π»: Τί σας ώθησε στη συγγραφή όσο και στην αρθρογραφία;
Ι.ΓΚΛ.: Στο δημοτικό άρχισα να γράφω ποιήματα με ομοιοκαταληξία. Ο δάσκαλος με παρότρυνε. Άλλωστε είχα και την βοήθεια της φιλολόγου θείας μου Ευανθίας Πέτρου. Μεγάλη η βοήθειά της, αλλά και εξαιρετικός ο τρόπος που μου μάθαινε τα της ποίησης. Ένας απαστράπτον κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου.
Μετά πήρα θάρρος και για άλλο εγχείρημα: Την έκδοση εφημερίδας! Το όνομα αυτής «Πληροφοριοδότης». Έγραφα λίγα δικά μου κείμενα χειρόγραφα και διάλεγα αποσπάσματα από λογοτεχνικά κείμενα. Τα έδινα στη μητέρα μου, που εργαζόταν στην Νομαρχία Μαγνησίας, τα δακτυλογραφούσε και έκανε αντίτυπα στον πολύγραφο. Είχα παρακαλέσει την μητέρα μου να την φτιάχνει σε στήλες όπως έβλεπα στις εφημερίδες και να παραπέμπει στην πίσω σελίδα (δισέλιδος ήταν ο «Πληροφοριοδότης»). Η «εφημερίδα» εκδιδόταν για ένα σχολικό έτος κάθε Δευτέρα. Μετά όμως ο δάσκαλος μάλλον κάτι φοβήθηκε και την απαγόρευσε. Η «εφημερίδα» στην τελευταία της έκδοση, με μεγάλη λύπη, ανακοίνωσε την αναστολή της έκδοσής της, με την υπόσχεση ότι σύντομα θα επανεκδοθεί χρωματιστή. Κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Γενικά με απασχολεί ο άνθρωπος και η ζωή, υπό την ευρεία έννοια και οι δύο όροι. Γράφω συνήθως κείμενα που φίλοι φιλόλογοι τα χαρακτηρίζουν δοκίμια. Δεν ξεκίνησα να γράφω δοκίμια. Στην πορεία γεννήθηκαν. Επίσης γράφω διηγήματα και ποιήματα. Τα δημοσιεύω στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε εφημερίδες συνήθως. Εργάζομαι και πάνω σε ένα μυθιστόρημα από το 2004 με το όνομα «Μύθος». Πολλοί φίλοι αναγνώστες με ρωτούν περί του «Μύθου», δεδομένου του γεγονότος πως έχω δημοσιεύσει αρκετά αποσπάσματα για βιβλιοκριτική. Τους απαντώ πως το πότε ο «Μύθος» θα αποφασίσει να αποδράσει από τα όρια της μυθολογίας και να εισχωρήσει στην ιστορία, να εκδοθεί δηλαδή, είναι αποκλειστικά δικό του θέμα και των ηρώων του!
Γενικά όταν γράφει κάποιος ομοιάζει λίγο με μικρό Θεό! Χάρτινο Θεό βεβαίως! Γιατί το λέω αυτό; Μα γιατί έχει δικαίωμα και εξουσία ζωής και θανάτου στους ήρωες του! Μπορεί να τους δημιουργήσει, να τους θανατώσει, να ορίσει την ζωή τους όπως θέλει. Έτσι δεν είναι;

«Π»: Πόσο επηρεάζει το οικογενειακό περιβάλλον τις αποφάσεις για την επαγγελματική σταδιοδρομία;
Ι.ΓΚΛ.: Το πόσο επηρεάζει εξαρτάται από είδος των πομπών (γονείς), την εκπομπή (δηλαδή πώς ανατρέφουν και τί μεταδίδουν στα παιδιά τους) και τους δέκτες (τα τέκνα). Γενικά νομίζω πως οι γονείς οφείλουν να μάθουν στα παιδιά να σκέφτονται. Είναι οι πρώτοι παιδαγωγοί και η οικογένεια αποτελεί το σημαντικότερο σχολείο. Βέβαια σε κάθε κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις.
Θα αναφέρω μια φράση από την αρχαία Ελληνική γραμματεία: «Το μυαλό είναι μία φωτιά που πρέπει να ανάψει, όχι δοχείο που πρέπει να γεμίσει». Η φράση αυτή αποδόθηκε στον Πυθαγόρα, κατ’ άλλους στον Πλούταρχο. Νομίζω περιέχει σοφία λακωνικά διατυπωμένη. Τονίζεται και εξαίρεται σε όλο το πνεύμα της κλασσικής Ελλάδος η ψυχική καλλιέργεια. Θα έλεγα πως όλοι οι μεγάλοι μύστες και δάσκαλοι αναφέρθηκαν κατ’ ουσίαν σε αιώνιες αλήθειες. Να ένα σύγχρονο παράδειγμα:
«- Παλιά, Γέροντα, ήταν καλύτερος ο κόσμος;
– Όχι πως ήταν καλύτερος, μόνον που οι παλαιοί άνθρωποι είχαν την απλότητα και τον καλό λογισμό. Σήμερα οι άνθρωποι τα βλέπουν όλα με πονηριά, γιατί τα μετρούν όλα μόνο με το μυαλό.(…). Όσοι δίνουν τα πρωτεία στην εσωτερική τους μόρφωση, την μόρφωση της ψυχής, και χρησιμοποιούν και την εξωτερική μόρφωση για την εσωτερική, αυτοί γρήγορα μεταμορφώνονται πνευματικά. Εάν ασκούνται και πνευματικά, τότε βοηθούν πολύ κόσμο θετικά (…). Τα πολλά γραφτά είναι χάρτινα νομίσματα και η αξία τους θα εξαρτηθεί από το αντίκρισμα. Επομένως θέλει δουλειά στο “μεταλλείο” της ψυχής (…)». Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α΄ Με πόνο και Αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο».
Η δημόσια εκπαίδευση θα έπρεπε να διαδραματίζει ουσιαστικό και κύριο ρόλο στην επαγγελματική σταδιοδρομία των νέων. Δυστυχώς, κάτι τέτοια δεν συμβαίνει παρά τους άριστους, κατά περίπτωση, εκπαιδευτικούς που έχουμε.

«Π»: Τι εινείναι για εσάς η «Εφημερίδα εκδιδομένη εν Βόλω» κατά το παρελθόν «Σημαία», με πρώτη έκδοση το1925 και πώς σας καθόρισε;
Ι.ΓΚΛ.: Κατ’ αρχάς γνώρισα τον παππού μου, ο οποίος ανεχώρησε για την αντίπερα της ζωής όχθη, πριν νυμφευθεί ο πατέρας μου. Τον γνώρισα μέσα από τα γραπτά του. Επίσης από τις εκδόσεις και τυπογραφικές εργασίες που πραγματοποιούσε η εφημερίδα έμαθα πολλά περί της ιστορίας του τόπου αλλά και της τότε Ελλάδας. Ξέρετε ένα δύσκολο πράγμα στον ερευνητή είναι να «μπει» στην τότε εποχή. Στα ήθη, έθιμα, ιδέες, πιστεύω, πολιτικές καταστάσεις, οικονομική ζωή, καθημερινότητα!
Αρκετές διατριβές εκπονήθηκαν χρησιμοποιώντας ως βιβλιογραφία, μεταξύ άλλων, και την εν λόγω εφημερίδα. Άλλωστε αναφέρεται το γεγονός στις παραπομπές αυτών. Η αγάπη μου για την δημοσιογραφία του τότε είναι ανυπέρβλητη. Φανταστείτε ότι οι περισσότεροι εκ των τότε δημοσιογράφων και λογοτεχνών που έγραφαν, χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμο για να μην είναι γνωστοί, ώστε να μην έχουν επηρεασμούς. Δεν ήταν «stars» όπως σήμερα. Π.χ. σήμερα αν κάποιος υπεύθυνος του πολιτικού ρεπορτάζ συχνά είναι ομοτράπεζος με τον υφυπουργό που πρέπει να ελέγχει, έστω και να θέλει δεν μπορεί να τον κρίνει δυσμενώς λόγω της οικειότητας! Όπως σημείωσε και ο αδελφός μου Αχιλλέας σε μια δημοσίευσή του στο εξωτερικό: «Σ’ αυτούς τους πρώτους καιρούς της δημοσιογραφικής “νιότης” οι νεώτεροι οφείλουν πολλά. Οι παλαιοί δημοσιογράφοι (σ.σ. της επαρχίας κύρια αλλά και των μεγάλων αστικών κέντρων), κάποιες φορές ατημέλητοι τρέχοντας εδώ και εκεί, χωρίς μέσα τηλέφωνα και αυτοκίνητα και πολλάκις με ελάχιστα ή καθόλου χρήματα, συχνά – πυκνά θύματα κομματικής εκδίκησης κυρίως από δημάρχους, οι οποίοι δεν άντεχαν την κριτική, δίδαξαν με την πένα τους πως η δουλειά ενός δημοσιογράφου είναι να καταγράφει ένα γεγονός. Ούτε να το υποβαθμίζει, ούτε να το “αναβαθμίζει” αλλά ούτε και να το αγνοεί».

«Π»: Σε άρθρο σας γράφετε για την ζωή: «Η ζωή από μόνη της είναι ένα μυστήριο κι ταυτόχρονα ενα ταξίδι. Ένα ταξίδι που προκαλεί δέος σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.» Σε αυτό το ταξίδι όποιος έχει τα ναύλα γνωρίζει και περνά καλύτερα την ζωή και τον κόσμο;
Ι.ΓΚΛ.: Εξόχως ενδιαφέρουσα ερώτηση. Θα σας πω την άποψή μου. Όλα τα πραγματικά ωραία και όμορφα προσφέρονται δωρεάν. Έτσι και το δώρο των δώρων, η ζωή δηλαδή. Ναύλα δεν υπάρχουν! Τώρα για την ευτυχία που είναι η ουσία του ερωτήματός σας: Πιστεύω πως τελικά η ευτυχία μάλλον πηγάζει και προέρχεται από τις κινήσεις, τις πνευματικές κινήσεις, του ανθρώπου. Κύρια προϋπόθεσή της προφανώς είναι η στάση μας απέναντι στην ζωή, όσο και η ερμηνεία της. Ίσως ευτυχισμένος είναι αυτός ο οποίος διαισθάνεται αδιαλείπτως ότι με τις δημιουργικές επιλογές του βίου του προσφέρει χρήσιμες ωφέλιμες εποικοδομητικές και αγαθές υπηρεσίες προς το σύνολο της ανθρωπότητας, αντιλαμβανόμενος ότι με αυτό τον τρόπο αποδίδει ένα υψηλό νόημα στην ύπαρξη του. Ίσως να λέγαμε απλά ότι η ευτυχία του άλλου είναι και δική μας ευτυχία;

«Π»: Θυμάστε το πρώτο σας άρθρο που δημοσιεύθηκε;
Ι.ΓΚΛ.: Για να γίνει δημοσιογράφος κάποιος πιο παλιά, έπρεπε – εκτός των άλλων – να μαθητεύσει επί μακρόν. Ξεκίνησα με ελεύθερο ρεπορτάζ και κατόπιν αστυνομικό – δικαστικό. Άρα οι πρώτες δημοσιεύσεις μου δεν ήταν άρθρα αλλά ρεπορτάζ και ανώνυμα. Δραττόμενος της ευκαιρίας θα ήθελα να πω, πως ένα εξαίρετο είδος που λείπει (κατά κανόνα πάντα) σήμερα από τις εφημερίδες είναι το χρονογράφημα!

«Π»: Η πληροφορία και το ταλέντο κυλά στο DNA μας;
Ι.ΓΚΛ.: Σαφώς! Το DNA μεταβιβάζει πληροφορίες. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως κάθε άνθρωπος έχει οπωσδήποτε ταλέντο τουλάχιστον σε ένα τομέα, πιθανώς και σε άλλους. Το θέμα είναι να το βρει και να το καλλιεργήσει. Π.χ. για το ταλέντο στη γραφή θα μπορούσαμε να πούμε – και με αφορμή δηλώσεις του τύπου «εγώ γράφω με την ψυχή μου» – ότι αυτές οι δηλώσεις ίσως να μην είναι πάντα ειλικρινείς. Και τούτο διότι όταν η πένα εκπορεύεται και κινείται από την ψυχή, το πνεύμα αναζητά τρόπους βελτίωσης μέσω της σπουδής και της άσκησης. Άλλωστε όταν η γραφίδα έχει πηγή την ψυχή, πέρα από την γνώση, ή μάλλον πριν την γνώση υπάρχει και το πάθος, ο έρωτας, η λαχτάρα, το ρίγος… Το πάθος λοιπόν, ο έρωτας σε οδηγεί να εμβαθύνεις όσο πολύπλοκη και αν φαίνεται η ζωγραφική των λέξεων. Και γίνεται κτήμα σου.
Τότε ζωγραφίζεις με απλότητα, με φυσικότητα. Είσαι σίγουρος, είσαι σαφής, είσαι κατανοητός. Χωρίς φτιασίδια. Τα γραπτά πρέπει να έχουν απλότητα, ουσία, συναίσθημα και πνεύμα. Στερούμενα αυτών είναι πεθαμένα. «Στολισμένα» ίσως, αλλά πεθαμένα… Φυσικά απαραίτητη και η ταπεινότητα. Διότι εκείνο το πρόσωπο που τα γνωρίζει όλα, δεν μπορεί να μάθει τίποτε! Άλλωστε έχει ειπωθεί πως η κατάκτηση μια κορυφής σε όλους τους τομείς συνίσταται σε 1% ταλέντο και 99% εργασία!

«Π»: Σπουδάσατε στο ΕΜΠ αλλά σας κέρδισε η αρθρογραφία και η συγγραφή. Μετανιώσατε γι’αυτήν σας την επιλογή;
Ι.ΓΚΛ.: Σπούδασα στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο επιλέχθηκα βάση ανοικτής διαδικασίας επιλογής προς εκπαίδευση θεωρητική και πρακτική ως συνεντευκτής. Από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας – Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής και ειδικότερα εκ του Εργαστηρίου Νευροψυχολογίας έλαβα εκπαίδευση με παράλληλη εκπόνηση εργασίας κατά το ακαδημαϊκό έτος 2009 – 2010, με τίτλο: «Ειδική αγωγή και εκπαίδευση: Νέα ερευνητικά δεδομένα και εφαρμογή τους στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση». Ήμουν, βλέπετε, εθελοντής αρωγός σε σύλλογο ΑΜΕΑ με προβλήματα όρασης. Για να ολοκληρωθεί το όλο θέμα της αρωγής, έδωσα εξετάσεις και έλαβα κρατική επάρκεια στην γραφή Braille.
Θα έλεγα πως την επιστήμη πρέπει να την σεβόμαστε για ευνόητους λόγους. Όμως σημαντικό ρόλο στην ζωή μας διαδραματίζουν και άλλα τα οποία δεν βρίσκονται εντός του πεδίου της επιστήμης. Για παράδειγμα, η θρησκεία, η τέχνη, ο έρωτας! Όχι ποτέ δεν μετάνιωσα. Πώς θα μπορούσα άλλωστε…

«Π»: Τι σχολιάζουν συνήθως για τα άρθρα σας οι αναγνώστες;
Ι.ΓΚΛ.: Καλά και ευγενικά λόγια μου γράφουν και το 95% των αναγνωστών και αναγνωστριών δεν τους γνωρίζω προσωπικά. Κάποιες φορές με συμπληρώνουν και κάποιες με διορθώνουν. Το χαίρομαι! Άλλωστε διαθέτουν τον πολύτιμο χρόνο τους και διαβάζουν τα κείμενά μου. Η πραγματική κριτική είναι μέσον προς βελτίωση. Επίσης σε προστατεύει από την νοσηρή κατάσταση που λέγεται ίππευση του μπαμπού (συγχωρέστε μου το χιούμορ!).
Φυσικά την θέλω την κριτική και την αποδέχομαι!

«Π»: Ζήσαμε την δεκαετή οικονομική κρίση με καταστρεπτικά αποτελέσματα για την οικονομία και όχι μόνο και τώρα βιώνουμε την κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού. Τι πιστεύετε θα συμβεί στο τέλος αυτής της κρίσης;
Ι.ΓΚΛ.: Θα απαντήσω σύντομα. Για την νέα ασθένεια έχουν τον λόγο οι ειδικοί, αν και όπως παρατηρώ δεν συμφωνούν όλοι σε όλα. Το γεγονός δημιουργεί σύγχυση! Η πολιτεία επίσης σε καμία περίπτωση δεν στέκεται δίπλα στους πολίτες όπως θα έπρεπε. Γενικά τα τελευταία χρόνια δεν ζούμε αυτά που θέλει η ψυχή μας, για αυτό και οι ψυχές όλων μας σπαρταρούνε ασθμαίνουσες σαν ψαράκια έξω από το νερό! Το κακό δεν ήρθε σε μια μέρα. Οι σημερινές επιλογές μας θα ορίσουν το αυριανό μας παρόν. Από εμάς εξαρτάται και δεν αναφέρομαι μόνο στα της πανδημίας. Για να γίνω πιο σαφής, θα αναφέρω τον τίτλο ενός δημοσιευμένου κειμένου μου: «Χωρίς τόλμη παύει η ελευθερία και δεν ξέρουμε κατά πόσο υφίσταται η αρετή». Νομίζω είναι προφανές τι εννοώ.

«Π»: Πώς βλέπετε την στάση της πολιτείας έναντι των δημιουργών της τέχνης και του πολιτισμού;
Ι.ΓΚΛ.: Η πολιτεία του σήμερα είναι απούσα στα του πολιτισμού. Άλλες χώρες, και μάλιστα όχι μεγάλες, συνδυάζουν το τερπνόν με το ωφέλιμο: δηλαδή και προωθούν τον πολιτισμό ανελίσσοντάς τον και βγάζουν χρήματα από αυτήν την προώθηση. Επίσης δημιουργούν θέσεις εργασίας και «ακούγονται» ως φορείς πολιτισμού σε όλη την υδρόγειο.

«Π»: Ποιο είναι το όραμά σας;
Ι.ΓΚΛ.: Το όραμά μου, θα φανεί «κλισέ», αλλά αυτό πιστεύω: Η βελτίωση της υφιστάμενης ελληνικής ζοφερής πραγματικότητας με προσωπικές και ατομικές ρηξικέλευθες άμεσες κινήσεις σύννομες, ηθικές αποτελεσματικές. Να πιστέψουμε πρώτα και κατόπιν να πούμε «Ως εδώ! Δεν πάει άλλο. Ούτε χιλιοστό!» Και κατόπιν αυτοβούλως να πράξουμε! Αυτό είναι το όραμά μου γιατί ως άνθρωποι αλλά και ως Έλληνες μπορούμε να βγάλουμε τα όμορφα, ωραία και γενναία που έχουμε κρύψει στα μύχια της ψυχής μας.

«Π»: Τι αγαπάτε;
Ι.ΓΚΛ.: Την ζωή, το θαύμα που λέγεται άνθρωπος, την ανατολή την ώρα που πετούν οι άγγελοι και δημιουργούν αυτή την εξαίσια μουσική που όλοι την έχουμε ακούσει και την ξεχνούμε, την θάλασσα, τον ήλιο και την σελήνη, τις όμορφες και ανεξιχνίαστες οσμές πνευμάτων, την μουσική, το να είμαι γραφιάς, την «ευτοπία», την αιώνια νεότητα, την δράση! Ξέρετε, εντελώς αδρανείς είναι οι νεκροί!

«Π»: Τι γράφετε τώρα;
Ι.ΓΚΛ.: Εργάζομαι εντατικά επί του «Μύθου». Παράλληλα σκαρώνω και μια νουβέλα.