Ο καλύτερος καφές είναι αυτός που πίνεις με τον φίλο σου, του Θανάση Καμπισιούλη

Κάθε εβδομάδα, Κυριακή πρωί, πίνω καφέ με τον φίλο μου τον Τάκη. Μια ωραία συνήθεια που κρατάει περίπου 20 χρόνια. Την περασμένη χρονιά, με την καραντίνα και τους περιορισμούς, δεν την σταματήσαμε. Καφεδάκι στο χέρι, λοιπόν, αφού δεν έχει σημασία πού θα πιούμε τον καφέ, αλλά τα λόγια που θα πούμε. Λίγο περπάτημα, λίγο άραγμα στο παγκάκι και πολύ κουβέντα. Για να πούμε τα νέα μας και να ανταλλάξουμε προβληματισμούς. Έτσι, η συνήθεια αυτή όχι μόνο δεν κόπηκε, αλλά μάλλον ενισχύθηκε με την καραντίνα. Μάλιστα ξέρουμε και οι δύο πως τώρα μας κάνει μεγαλύτερο καλό. Καθαρίζει το μυαλό, διώχνει το άγχος, εξαφανίζει τις αρνητικές σκέψεις.

Κι αυτή την Κυριακή πήραμε τον καφέ και η συζήτηση ξεκίνησε από τα σημαντικά όπως η υγεία, η οικογένεια και η εργασία. Δεν άργησε να έρθει η πρώτη διαφωνία και η πρώτη κόντρα όταν περάσαμε στα αθλητικά! Ο ένας θεωρεί υπεύθυνο τον πρόεδρο για τα χάλια της ομάδας μας και ο άλλος τον προπονητή και τους παίκτες. Κι επειδή πρόεδρο δεν αλλάζεις εύκολα, παίκτες είναι δύσκολο να τους αλλάξεις όλους στη διάρκεια της χρονιάς, το μόνο που θα μπορούσε να γίνει ήταν να αλλάξουμε προπονητή. Μπορεί να μας άκουσε ο πρόεδρος και τελικά το έκανε. Πάμε για νέες ωραίες ημέρες λοιπόν. Η ομάδα θα βρει ρυθμό και θα έρθουν οι νίκες…
Ο Τάκης μου είπε πως κατάφερε να νοικιάσει ένα μικρό μαγαζί που είχε μείνει ξενοίκιαστο. Τελικά βρέθηκε κάποιος που ήθελε να το εκμεταλλευθεί και ο φίλος μου πήρε την προκαταβολή και το πρώτο ενοίκιο. Ήταν ένα θέμα που συζητούσαμε αρκετά τα τελευταία τρία χρόνια και είχα καταλάβει πόσο πολύ το ήθελε. Για να είμαι όμως ειλικρινής δεν τον είδα να πετάει στα σύννεφα τώρα που τα κατάφερε. Αμέσως μετά του είπα κι εγώ ένα ευχάριστο με την εργασία μου. Πληρώθηκα, του είπα, και πράγματι ο μισθός μου αυξήθηκε. Οι υπολογισμοί που κάναμε από την ανακοίνωση του πρωθυπουργού και ύστερα, σχετικά με την μείωση των εργοδοτικών εισφορών και την εισφορά αλληλεγγύης, ήταν σωστοί. Επαληθεύτηκαν με την κατάθεση του μισθού του Ιανουαρίου στον τραπεζικό λογαριασμό μου.

Είχαμε και οι δυο ευχάριστα νέα, που περιμέναμε εδώ και καιρό, αλλά καταλάβαμε πως η χαρά μας είχε συρρικνωθεί. Διαπιστώσαμε δηλαδή ότι αν και αυτό που περιμέναμε με αγωνία πραγματοποιήθηκε, δεν το χαρήκαμε όσο θα έπρεπε. Η προσμονή της χαράς μας συγκινούσε αλλά όταν έγινε αυτό που περιμέναμε ήταν σαν να το απαξιώσαμε. Δεν αρκεστήκαμε σε αυτό αλλά πήγαμε και πιο πέρα. Ο Τάκης μου εξέφρασε τους φόβους του για το αν θα μπορεί να ανταποκριθεί ο ενοικιαστής στα επόμενα ενοίκια. Εγώ από την άλλη είπα ότι η έκτακτη εισφορά ίσως επανέλθει την επόμενη χρονιά και έτσι θα μειωθούν και πάλι οι μισθοί.
Αφήσαμε το παρόν και αναζητήσαμε πιθανά γεγονότα που θα μπορούσαν να μικρύνουν τη χαρά μας. Έτσι, ο φόβος και η αβεβαιότητα στρογγυλοκάθισε στη θέση της χαράς. Ξεχάσαμε και οι δυο πόσο πολύ το θέλαμε και δεν γιορτάσαμε την επιτυχία μας αυτή. Κανένας μας δεν σκέφτηκε ότι ο μοναδικός χρόνος που υπάρχει είναι το παρόν και αφήσαμε να μας κυριεύσει η αγωνία για το μέλλον.
Ξεχάσαμε μεμιάς ότι 9 στις 10 σκέψεις μας είναι είτε αρνητικές, είτε άχρηστες. Μας διέφυγε ότι 9 στους 10 φόβους μας δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ! Αλλά ακόμη και αυτοί που πραγματοποιήθηκαν είτε δεν είχαν την ένταση που περιμέναμε, είτε πολύ απλά τους αντιμετωπίσαμε.
Έτσι επιτρέψαμε στο μυαλό μας να ασχοληθεί με σκέψεις, φόβους και υποθετικά μελλοντικά σενάρια. Αφήσαμε το συγκεκριμένο και χειροπιαστό για κάτι αβέβαιο. Επίσης, πριν απολαύσουμε την επίτευξη ενός στόχου ξεκινήσαμε να βλέπουμε τον επόμενο στόχο. Επιτρέψαμε στον εαυτό μας να αντιγράψει πρακτικές άπληστων και πολύ φιλοδοξών ανθρώπων. Δεν δώσαμε χρόνο στον εαυτό μας ούτε για διασκέδαση, ούτε για ξεκούραση πριν την επόμενη μάχη.
Βλέποντας ο ένας τα λάθη του άλλου, συμφωνήσαμε πως δεν είναι σωστή αντιμετώπιση και πρέπει να προσπαθούμε να το απομονώνουμε. Να βάζουμε στόχους αλλά να απολαμβάνουμε την επίτευξή τους. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν περιλαμβάνει και διαστήματα ανάπαυλας, ξεκούρασης και χαράς. Οι μαθητές κάνουν διαλείμματα, οι πολεμιστές ξεκουράζονται πριν την μάχη, οι ποδοσφαιριστές χαλαρώνουν στο ημίχρονο και οι ηθοποιοί κάνουν διάλειμμα. Ακόμη και ο Θεός κατέπαυσε από πάντων των έργων την 7η ημέρα, δηλαδή σταμάτησε να εργάζεται.
Στην Δανία έχουν την μικρότερη εργάσιμη εβδομάδα στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα η παραγωγικότητα και αποδοτικότητα που αποκομίζουν είναι σε υψηλά επίπεδα. Οι άνθρωποι εκεί πηγαίνουν στην δουλειά τους, αλλά μέσα στην εβδομάδα έχουν χρόνο και για άλλες δραστηριότητες. Απολαμβάνουν μια χαρούμενη ζωή χωρίς άγχος. Η Microsoft στην Ιαπωνία δοκίμασε την εβδομάδα των τεσσάρων εργάσιμων ημερών και διαπίστωσε ότι οι εργαζόμενοι όχι μόνο ένιωθαν πιο χαρούμενοι, αλλά αύξησαν και την παραγωγικότητα τους κατά 40%. Δεν πρέπει να μας κυριεύει το άγχος και να θεωρούμε χάσιμο χρόνου την σύντομη ξεκούραση. Δεν είναι κακό να αφιερώσεις χρόνο για να χαρείς και να διασκεδάσεις μια επιτυχία σου. Να απολαύσεις ένα δώρο που σου χάρισε η ζωή, μια ανταμοιβή της προσπάθειάς σου.

Όλα αυτά, είναι αλήθεια, τα έχουμε συζητήσει αρκετές φορές με τον Τάκη. Λίγο πολύ όλοι τα έχουμε ακούσει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Όταν όμως είναι ανάγκη να τα εφαρμόσουμε στον εαυτό μας, διαπιστώνουμε πόσο δύσκολη είναι η εφαρμογή, πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη. Γι’ αυτό όμως είναι οι φίλοι. Να βλέπουν τι λάθος κάνει ο ένας και ο άλλος να τον βοηθάει να το διορθώσει.
Ένας καφές με τον φίλο ποτέ δεν είναι χάσιμο χρόνου. Ο πιο καλός καφές είναι!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com