«Δεν θυμώνω πλέον, απλά κάποιες φορές θλίβομαι», Κυριάκος Πασχαλίδης – Μουσικός

Είναι ο Κυριάκος Πασχαλίδης και κατάγεται από την Ελευθερούπολη Καβάλας, γεννημένος το έτος 1992. Καθοριστικό ρόλο στην επαφή του με τη μουσική και την τέχνη γενικότερα, κατείχε και κατέχει ακόμα μία εξαιρετική και μοναδική μουσικός μαέστρος, η Σγουρίδου Μαρία. «Ο θαυμασμός πάντοτε αποτελεί κινητήριο δύναμη» εξομολογείται ο ίδιος.
Από την ηλικία των 6 ετών ξεκίνησε η επαφή τουμε τη μουσική, τις νότες, το πιάνο, την πολυφωνία ακόμα καλύτερα. Σε ηλικία 16 ετών ανέλαβε την πρώτη διοργάνωση καλλιτεχνικών αφιερωμάτων υπό την αιγίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ελευθερουπόλεως και τη συνεργασία τοπικών συλλόγων. Έτσι το 2008 διοργανώθηκε αφιέρωμα – εκδήλωση στον Μάνο Ελευθερίου, το 2009 στο Γιάννη Ρίτσο, το 2010 στο Διονύσιο Σολωμό και τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, το 2011 στο Νίκο Γκάτσο κ.α. Χάρη σε όλα αυτά τα αφιερώματα μπήκε στη διαδικασία να μελετήσει σε βάθος τα δημιουργήματα αλλά και τη ζωή των εν λόγω δημιουργών. Μέχρι το 2013 έγραφε αφιερώματα για τους ταγούς της Ελληνικής λογοτεχνίας.
Το 2014 έγραψε το πρώτο δικό μου ποιητικό δοκίμιο «Η Ατέρμονη Ματαιοδοξία» όπου εκδίδεται και κυκλοφορεί μέχρι και σήμερα από τις εκδόσεις Γρηγόρη. Εκείνη τη χρονιά έδωσε εξετάσεις και πέρασε με υποτροφία στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Τέχνης, Ίασμος – Βασίλης Διαμαντόπουλος όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του μετά από τρία έτη. Μέσα σε αυτά τα χρόνια σπουδών γνώρισε και θαύμασε, ασυναγώνιστους καλλιτέχνες, και αυτοί ήταν οι δάσκαλοι του: Δημήτρης Καταλειφός, Έφη Μουρίκη, Ταμίλα Κουλίεβα, Κωνσταντίνος Φιλίππογλου, Αλέξανδρος Μούντι, Αλέξανδρος Κοέν, Άννα Μάσχα, Γιάννης Μετζικώφ, Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, Πάνος Κοκκινόπουλος, Φρόσω Κορού, Κώστας Σφυρικίδης, Αθανάσιος Νικόπουλος, Νικόλαος Τουλιάτος, Χρήστος Λύγκας, Κατερίνα Διακουμοπούλου, Ηρώ Λεχουρίτη κ.α.
Συμμετείχε στις παραγωγές:
«Χτυποκάρδια στο Θρανίο», 2019, Θεατρική παράσταση του Λ. Λαζόπουλου, Υποβολέας Κ. Βουτσά, «Τζαμάικα», 2017, Κινηματογράφος, Συμμετοχή σε ταινία του Α. Μορφονιού, «Σφιχτά Λουριά», 2017, του Ζωρζ Φεϋντώ σε Σκηνοθεσία- Διασκευή Β. Μυριανθόπουλου, Θέατρο Κιβωτός, «Η Ατέρμονη Ματαιοδοξία», 2016, Κ. Πασχαλίδης, Θέατρο Έναστρον, «Δον Καμίλο», 2014, ΔΙΠΕΘΕ Καβάλας, Θέατρο Α. Βαλάκου
Τέλος από το 2012 μέχρι και σήμερα ηχογραφεί και δημοσιεύει μουσικά δημιουργήματα δικά μου στο κανάλι που διαχειρίζεται στο YouTube με το όνομα Κυριάκος Πασχαλίδης.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε και πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ: Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία όμορφη και ιστορική κωμόπολη του νομού Καβάλας την Ελευθερούπολη ή αλλιώς Πράβι. Η μητέρα μου καθηγήτρια γαλλικών και ο πατέρας μου ελεύθερος επαγγελματίας. Μαζί στο σπίτι πάντα και η γιαγιά με τον παππού… χάρη στους οποίους αγάπησα την προσευχή και τη μελέτη των ιερών βιβλίων της θρησκείας μας και χάρη στους οποίους έκανα ότι ήθελα.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ανέμελα με πολύ πολύ ζωηράδα… Με άπειρες τιμωρίες, από το νηπιαγωγείο μέχρι και τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Παρότι μέτριος μαθητής λάτρευα το σχολείο κι είχα την τύχη να θαυμάσω και να θαυμάζω ακόμα κάποιους Δασκάλους και καθηγητές μου κρατώντας ιστορίες και στιγμές τους μέχρι σήμερα. Έπειτα πρωταγωνιστικό ρόλο στο περιβάλλον μου είχαν οι γάτες και τα σκυλιά, όπου κουβαλούσα συνέχεια στο σπίτι σε όλη τη διάρκεια των παιδικών – μαθητικών μου χρόνων. Ταυτόχρονα μια άλλη μου αγάπη ήταν τα λουλούδια και ο κήπος όπου δε χόρταινα να κάνω πράγματα και να ασχολούμαι με αυτόν… Κι επειδή δεν είχαμε χώρο πολύ στο σπίτι, αλλά ότι ονειρευόμουν ήθελα οπωσδήποτε να το κάνω πράξη, σε ένα χωραφάκι μικρό που είχαμε αρκετα μακριά από το σπίτι, το μετέτρεψα σε κήπο φτιάχνοντας λίμνη, βραχόκηπο κι άλλα, με αποτέλεσμα, μεγάλο μέρος από τον ελεύθερο χρόνο μου να φεύγει όμορφα εκεί μέσα. Τέλος σαν παιδάκι, σε αντίθεση με τώρα, είχα την τύχη με την οικογένειά μου να επισκεφτώ πολλά μέρη τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας… με την Αίγυπτο να ξεχωρίζει στη μνήμη μου.

«Π»: Τί ώθησε στη μουσική;
Κ.Π.: Όταν πήγαινα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ήρθε στο σπίτι ένα μεγάλο έπιπλο το οποίο λεγόταν πιάνο… Δύο φορές τη βδομάδα ερχόταν μία κυρία που έκανε μάθημα μουσικής στη μεγαλύτερη αδερφή μου και εγώ πάντοτε κρυμμένος σε μία γωνιά, γοητευμένος παρακολουθούσα χωρίς να χάνω το παραμικρό… λάτρεψα τον ήχο του πιάνου… και η αγάπη μου γι’αυτό, με έκανε να αυτοσχεδιάζω πατώντας πλήκτρα ώρες ατέλειωτες κάθε μέρα, χωρίς να ξέρω πιάνο….ώσπου ξεκίνησα και εγώ μαθήματα. Επιπροσθέτως είχα την τύχη στα παιδικά μου χρόνια να υπάρχει τότε στην Ελευθερούπολη μία δημοτική παιδική χορωδία όπου μαέστρος ήταν η δασκάλα που μου έκανε ιδιαίτερα πιάνο. Μία ξεχωριστή παιδική χορωδία που δεν μαθαίναμε απλά τραγουδάκια αλλά πολυφωνικά μουσικά έργα Θεοδωράκη και Χατζηδάκη γύρω γύρω από ένα μεγάλο μαύρο πιάνο με ουρά που τότε υπήρχε στην είσοδο του δημαρχείου. Εκείνη η χορωδία με συνοδεύει σαν ένα αλλοτινό όνειρο που έζησα. Όλα αυτά δεν είναι λίγα για να γίνει η μουσική αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου.

«Π»: Μιλάτε με αγάπη και θαυμασμό για την μαέστρο Σγουρίδου Μαρία. Είναι πρότυπο για εσάς;
Κ.Π.: Πράγματι είναι μία δασκάλα – μαέστρος που έχω θαυμάσει και θαυμάζω ακόμα απεριόριστα… Πρότυπο στην προκειμένη όμως περίπτωση δεν γίνεται να είναι καθώς έχω επιλέξει να σπουδάσω υποκριτική και όχι μουσική ενώ η κυρία Σγουρίδου υπηρετεί τη μουσική ως επιστήμη καθότι δασκάλα – καθηγήτρια και μία επιτυχημένη μαέστρος, όπου δεν σταματά να μελετά και να εργάζεται πάνω σε εναρμονήσεις πολυφωνικές κ.α. Οι δουλειές της πάντα με μάγευαν! Αυτό δεν σημαίνει ότι θα συγκριθώ με κάτι το οποίο δεν γνωρίζω. Η μουσική ως επιστήμη είναι αυστηρά μαθηματικά και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι τη σπουδάζουν. Προτιμώ απλά λοιπόν να θαυμάζω τέτοιου είδους μουσικούς, όπως την κυρία Σγουρίδου και ως ερασιτέχνης να κλέβω λίγη από τη μαγεία της δουλειάς τους.

«Π»: 2014 το πρώτο σας ποιητικό δοκίμιο με τίτλο «Η ατέρμονη Ματαιοδοξία», τί πραγματεύεται;
Κ.Π.: Κατ’αρχάς για μένα ποίηση είναι μια βαθύτατη αναγκαιότητα, όχι προσωπική, αλλά καθολική όπου σκοπό έχει να ενώνει τους ανθρώπους και όχι να τους χωρίζει. Πολύ όμορφα έχει πει ο Γιάννης Ρίτσος ότι οι ποιητές είναι οι αρχιτέκτονες της ψυχής.
Πρόκειται για ένα μονόλογο που τολμά να θέσει καίρια ερωτήματα για την ειμαρμένη, τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, την αποσάθρωση της ύλης, αλλά και της ψυχής. Η ατέρμονη ματαιοδοξία ενός ανθρώπου. Ή, μήπως, κάθε ανθρώπου; Η μοίρα, όπως ακριβώς και η σκηνή, κρύβει στροφές απρόσμενες και μονοπάτια δύσβατα, ελλοχεύει κινδύνους αλλά και μια γοητεία απαράμιλλη, μεθυστική. Φωτίζεται πάντοτε καλύτερα ο ερωτευμένος, σκοτεινιάζει μεμιάς όταν το μεγαλειώδες, αυτό, κι αδηφάγο συναίσθημα αποχωρεί. Καθρέφτης της ψυχής σου ο άλλος, και ποιος, άραγε, δεν αναζητά το καθρέφτισμα αυτό; Παραμύθι η ζωή. Να αντέχεις να κοιτάς τον εαυτό σου κατάματα, κατάβαθα, να μην έχεις την ανάγκη να προσποιηθείς, να μην υποκρίνεσαι εκτός σκηνής. Ησυχία. Έχει τόση ελευθερία η μοναξιά, όσο και κόστος.

«Π»: Σπουδάσατε με υποτροφία και τελειώσατε την Ανώτερη Δραματική Σχολή Τέχνης Ίασμος Βασίλειος Διαμαντόπουλος με εξαιρετικούς δασκάλους, τι κρατήσατε από αυτούς, τί είναι αυτό που θυμάστε;
Κ.Π.: Είχα την τύχη να έχω τρομερούς καθηγητές που ο καθένας έχει γράψει τη δική του ιστορία. Και γράφει ακόμα φυσικά. Ιστορίες που μας αφηγούνταν κάθε τόσο ο Γιάννης Μετζικώφ έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου καθώς είναι μοναδικές και αξεπέραστες. Η διδασκαλία από το τέρας της υποκριτικής τον Δημήτρη Καταλειφό ή την πολυκύμαντη Έφη Μουρίκη δεν περιγράφεται. Είναι αδύνατον να απαριθμήσω ό,τι μου έχει μείνει… Σίγουρα κάτι δυνατό που κρατάω είναι η ευαισθησία την οποία δε διδάσκουν, απλά είναι οι ίδιοι τους παράδειγμα προς μίμηση και αυτό είναι η μέγιστη διδασκαλία. Έπειτα την δύναμη της αλήθειας, που χωρίς αυτή όσο και αν φαίνεται περίεργο το θέατρο και οποιαδήποτε τέχνη μετατρέπεται σε έκτρωμα. Ό,τι κι αν πω θα είναι λίγο για τη σπουδή του θεάτρου… Κάτι που είναι ένα με τη ζωή και είναι θνησιγενές… Δεν έχει χθες ή αύριο, είναι μόνο το τώρα. Η κινησιολογία είναι λόγος εκεί. Οι διαρκείς αλλαγές είναι επιβεβλημένες όπως και στη ζωή.

«Π»: Κινηματογράφος, θέατρο, μουσική, τραγούδι, ποίηση, όλα μαζι για εσάς λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία;
Κ.Π.: Και ναι και όχι! Το κάθε ένα από αυτά, εκτός από την ποίηση, είναι μία ξεχωριστή επιστήμη και εννοείται το κάθε ένα μπορεί και στέκεται και μόνο του συγκροτώντας δικό του χώρο και γράφοντας τη δική του ιστορία. Η ποίηση εννοείται μπορεί να ενυπάρχει σε όλα αυτά και να τα συγκροτεί, να δίνει λίγο από τη μαγεία της, τη διαχρονικότητα, την ιερότητα ή την προφητικότητά της. Η μουσική και το τραγούδι με τη σειρά τους μπορούν και παίρνουν μέρος μέσα στον κινηματογράφο και το θέατρο και χαρίζουν το λυρισμό καί τη μεθυστικότητα και τη γοητεία τους. Τώρα αν με ρωτάτε αν ένας άνθρωπος μπορεί να ασχολείται με όλα αυτά ταυτόχρονα, θα σας πω ότι ένας καλός επαγγελματίας, όχι δεν μπορεί να το κάνει. Ενώ ένας ερασιτέχνης σε αντίθεση έχει κάθε δικαίωμα.

«Π»: Από το 2012 στο κανάλι σας στο youtube, ηχογραφείτε και δημοσιεύετε δικά σας μουσικά έργα. Ποιά η απήχηση;
Κ.Π.: Αντικειμενικά δεν έχουν κάποια μεγάλη απήχηση για τα μέτρα της εποχής πιστεύω. Ωστόσο χαίρομαι που χρήζουν καλής αντιμετώπισης με θετικούς σχολιασμούς, προτροπές για νέες δημιουργίες. Το κοινό του καναλιού πάντως που μπαίνει στη διαδικασία να αλληλεπιδράσει αγκαλιάζει με αγάπη αυτά τα δημιουργήματα, και τους ευχαριστώ ιδιαίτερα γι’αυτό. Είναι ευτυχές να βλέπεις το δημιούργημά σου να επικοινωνείται και να λειτουργεί… Αυτό από μόνο του είναι σημαντικό και δεν είναι λίγο.

«Π»: Θεωρείτε τις μουσικές σπουδές απαραίτητες για την καριέρα του καλλιτέχνη; Φτάνει μόνο το ταλέντο;
Κ.Π.: Για έναν ηθοποιό, οι μουσικές σπουδές σε ένα τουλάχιστον μικρό βαθμό εννοείται πως ναι απαιτούνται, για τον απλό λόγο ότι αν δεν γνωρίσει κάποιες τεχνικές και τη σωστή χρήση της φωνής, θα κακοποιήσει το σώμα του. Για έναν μουσικό ή τραγουδιστή φυσικά πολύ πολύ περισσότερο είναι αναγκαίες οι σπουδές και σε μεγαλύτερο βαθμό και κυρίως για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, για τη δική του ευκολία και άνεση, σιγουριά κι εξέλιξη.
Όσο για το ταλέντο πιστεύω ότι παίζει καταλυτικό ρόλο εφόσον εργάζεσαι σκληρά πάνω σε αυτό για όλη σου τη ζωή. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς το δικό του ξεχωριστό ταλέντο. Η διαφορά έγκειται στο ότι πολλοί πασχίζουν για την εξέλιξη και διάπλασή του ενώ κάποιοι άλλοι απλά αδιαφορούν και το αφήνουν να φύγει.

«Π»: Τί πιστεύετε θα συμβεί στην Ελληνική μουσική μετά την κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού;
Κ.Π.: Η τέχνη και οποιαδήποτε μορφής τέχνη δεν έχει την ανάγκη μας αλλά εμείς έχουμε την ανάγκη της, οπότε πιστεύω ότι ή θα ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο ή θα πάρει μία ανάσα δυνατή για να συνεχίσει το δρόμο της κι ίσως να ανέβει ένα σκαλοπάτι ή θα αποτυπώσει τα γεγονότα αξιολογώντας τα με το δικό της τρόπο ή στη χειρότερη θα κάνει μία παύση σιωπώντας και θα συνεχίσει όπως πριν… Ό,τι ταΐσουμε, αυτό θα δυναμώσει.

«Π»: Το μουσικό σας έργο «Ένας Παλιάτσος» με στίχους, μουσική, τραγούδι δικά σας, έχετε καθαρό λογο, τραγουδάτε εξαιρετικά. Πώς το υποδέχτηκε το κοινό;
Κ.Π.: Αυτό το μουσικό έργο έχει τις περισσότερες ώρες προβολής από όλα τα άλλα τραγούδια του καναλιού μου… Ίσως λόγω της επικαιρότητας, της καταστάσης που βιώνουμε. Όπως λένε και οι στίχοι του τραγουδιού:
Αλυσοδεμένοι από την οθόνη, κόβουμε τα φτερά μας,
σκύβουμε το κεφάλι, νεκρώνουμε τα αισθήματά μας
και ολοένα φόβος μεγαλώνει, την ηρεμία μας σκοτώνει
κι όλο πιο λίγο, πιο λίγο ή καθόλου δεν ζούμε.

«Π»: «Μέσα στο μυαλό μου, εσύ πυξίδα των ονείρων μου, η ηλιαχτίδα ανατολή μου, δύση και ελπίδα μέσα στην ψυχή μου δροσοσταλίδα.» Δικοί σας στίχοι από το μουσικό έργο σας «Όνειρα». Τί ρόλο παίζει στη ζωή σας ο έρωτας;
Κ.Π.: Ο έρωτας, από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι αυτός που παίρνει χιλιάδες μορφές, φέρνει χαλασμούς, ευλογία, μίσος, χαρά, διαμάχες, ευτυχία, έμπνευση, δημιουργεί αγώνες και πολέμους. Έτσι λειτουργεί και σε μένα. Η δύναμη του έρωτα ανείπωτη και αήττητη, τα παραδείγματα στη ζωή αλλά και στα καλλιτεχνικά αριστουργήματα π.χ. Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Μήδεια αναρίθμητα. Αυτός υπερτερεί της λογικής. Κάποιοι λένε πως είναι η μόνη σωτηρία σε ανούσιους καιρούς. Δεν έχει, όμως, ο έρωτας ούτε ώρα, ούτε συνταγή, δεν έχει νόμους και όρια. Σκάει πάντοτε αγέρωχα απρόσμενος, πότε ονειρικά και πότε καταστροφικά. Σε κατακερματίζει, σε αναπτερώνει, σε ταξιδεύει, σε κινεί. Χωρίς λόγια, προλόγους, εισαγωγές κι υπότιτλους. Απλά, δίχως φτιασίδια. Κι αν λένε πως πυξίδα του μυαλού είναι η λογική, κι αν η σωτηρία της ψυχής έγκειται στην προσευχή, ο έρωτας παραφυλάει εκεί κοντά για τη μαγεία της ζωής!

«Π»: Βοηθά το διαδίκτυο τους νέους καλλιτέχνες;
Κ.Π.: Και ναι και όχι. Ναι από την οπτική ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να καταθέσει μέσα εκεί τα δημιουργήματα του και να μεταδοθούν σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και ίσως να λειτουργήσουν τα εκάστοτε έργα με το δικό τους τρόπο. Όχι από την οπτική ότι πριν το διαδίκτυο κόσμος έψαχνε να ρθει κοντά σε καλλιτέχνες, να ακούσει, να δει να αφουγκραστεί, από κοντά την τέχνη τους, ενώ τώρα σίγουρα ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων αρκείται στο διαδίκτυο όπου δεν είναι το ίδιο με τη φυσική παρουσία αναμφισβήτητα και αναμφίβολα.

«Π»: Θέλετε να περάσετε μηνύματα μέσω των έργων σας;
Κ.Π.: Όχι δεν θέλω να περάσω κανένα μήνυμα. Να εκθέσω τους προβληματισμούς μου ναι. Να δημιουργήσω ένα μονοπάτι με μουσικές ιστορίες ανεπηρέαστες από συμφέροντα, κέρδος και ανούσια οπιούχα λόγια.

«Π»: Είναι το τραγούδι γέφυρα επικοινωνίας με το κοινό. Τί άλλο;
Κ.Π.: Βεβαίως και είναι μία γέφυρα επικοινωνίας και μάλιστα πολύ πολύ όμορφη και εξιδανικευμένη πολλές φορές.

«Π»: Τί μας προσφέρει η μουσική και το τραγούδι;
Κ.Π.: Ανάλογα φυσικά με τον άνθρωπο, θα πω ότι μας συντροφεύει στις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μας είτε είναι στιγμές χαράς, ευτυχίας, αγάπης, ομορφιάς, έρωτα είτε είναι σε στιγμές θλίψης, στεναχώριας, λύπης, πίκρας κ.α. Η μουσική μπορεί να μας ταξιδέψει, να μας γαληνέψει, να μας ηρεμήσει, να μας χαρίσει κέφι, ζωντάνια, ακόμα και συμπόνια. Πολλά τραγούδια μας βοηθάνε να δούμε την καθημερινότητα ή πράξεις μέσα στη ζωή με τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι η κάθε Εθνική επέτειος, η κάθε μεγάλη-μεγάλη γιορτή έχει τα δικά της τραγούδια. Τα τραγούδια γράφουν μία ιστορία με το δικό τους μοναδικό και αξεπέραστο τρόπο.

«Π»: Τι σας θυμώνει;
Κ.Π.: Τολμώ να πω ότι δεν με θυμώνω με τίποτα. Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που δεν μου αρέσει ούτε να το βλέπω στους άλλους αλλά ούτε και στον εαυτό μου. Δεν θυμώνω απλά κάποιες φορές θλίβομαι.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Κ.Π.: Σε λίγους μήνες θα εκδοθεί το δεύτερο μου βιβλίο το οποίο έχει ολοκληρωθεί και είμαστε στα διαδικαστικά προς την έκδοση και ετοιμάζω και ένα νέο τραγούδι – χαρούμενο αυτή τη φορά – με τίτλο «Όπως Παλιά».