Mετά το Ντουμπάι τί;, του Βαγγέλη Ντάλη

«Ουδείς άσφαλτος». Η φράση ανήκει στη γνωστή αοιδό Άτζελα Δημητρίου κι όταν την εκστόμισε ακολούθησε μεγάλη καζούρα. Τρολάρισμα, για τους νεότερους. Διακωμωδούσαν όλοι τα ελληνικά της αν και η ίδια, ακομπλεξάριστα, βγήκε και είπε «ξέρετε, εγώ είμαι του Δημοτικού». Η διακωμώδηση συνεχίστηκε μέχρι τη στιγμή που επενέβησαν κάποιοι γλωσσολόγοι οι οποίοι διευκρίνισαν ότι η φράση είναι σωστή αν και μη χρησιμοποιούμενη. Οι «μορφωμένοι» και οι «απταίστως ομιλούντες την ελληνικήν» έβαλαν την ουρά στα σκέλια και βρήκαν κάτι άλλο για να κριτικάρουν.

Η ιστορία αυτή έχει επαναληφθεί πολλές φορές, με άλλους πρωταγωνιστές και σε διαφορετικά πεδία από τότε. Την προηγούμενη εβδομάδα, όποια ιστοσελίδα κι αν άνοιγες υπήρχαν σχόλια για το πώς πέρασαν διάφοροι επώνυμοι και μη, την Πρωτοχρονιά στο Ντουμπάι. Το μοτίβο ίδιο: εμείς εδώ είμασταν το βράδυ της Πρωτοχρονιάς σε κατ’ οίκον περιορισμό με αυστηρή αστυνόμευση ενώ το ίδιο βράδυ διάφοροι «celebrities» διασκέδαζαν χωρίς περιορισμούς, χωρίς μάσκες και προφυλάξεις στο μεγαλύτερο κλαμπ της πόλης. Πώς πήγαν, με τί άδεια, πώς μας προκαλούν με την ανευθυνότητά τους κλπ. Χιλιάδες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οργή για την προνομιακή τους αντιμετώπιση από τις αρχές.
Εκ περιέργως όμως, από τα διάφορα πρόσωπα που παρέλασαν φωτογραφικά, μόδιστροι, «μοντέλα», κόρες εφοπλιστικών οικογενειών, μόνο δύο πρόσωπα συγκέντρωσαν τα πυρά της πλειοψηφίας των έξαλλων σχολιαστών. Ο τενίστας Στέφανος Τσιτσιπάς κι ο ακόμα γνωστότερος διαχρονικά Πέτρος Κωστόπουλος. Κανείς δεν φρόντισε να μάθει πρώτα πώς και γιατί βρέθηκαν εκεί. Τα αρνητικά σχόλια γράφτηκαν εν ριπή …ποντικιού. Τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά!
Μέχρι τη στιγμή που γνωστοποιήθηκε ότι ο μεν τενίστας είναι όλο αυτό το διάστημα στο Ντουμπάι όπου κάνει την προετοιμασία του για τους επόμενους αγώνες, ο δε Κωστόπουλος εργάζεται σε εταιρεία με έδρα το Ντουμπάι! Οι καχύποπτοι ακόμα πιστεύουν ότι αυτά είναι δικαιολογίες τους για να γιορτάσουν την Πρωτοχρονιά χωρίς περιορισμούς, είναι βέβαιοι ότι βρήκαν «παραθυράκι» για να αποφύγουν τους ελέγχους. Για τους υπόλοιπους «επώνυμους» που όντως βγήκαν στο εξωτερικό για να ξεσκάσουν, να ζήσουν «ξέφρενες» νύχτες και «χλιδάτες» διακοπές δεν έγινε όμως τόσος ντόρος! Πάλι δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να κάνω δύο διευκρινίσεις. Η πρώτη είναι ότι ο Τσιτσιπάς δεν μου είναι καθόλου συμπαθής. Δηλώσεις που έχει κάνει κατά καιρούς και συμπεριφορές του στο γήπεδο δείχνουν ανωριμότητα. Ίσως επειδή έχει περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του προπονούμενος ατομικά μέσα στα γήπεδα, ίσως επειδή η οικονομική του άνεση του επιτρέπει να συχνάζει σε μέρη που λίγοι μπορούν να πάνε, δεν δείχνει να έχει και μεγάλη επαφή με τον καθημερινό άνθρωπο ή με τις ανάγκες της κοινωνίας.
Η δεύτερη είναι ότι ο Πέτρος Κωστόπουλος μου είναι εξαιρετικά αντιπαθής. Όχι ως άνθρωπος, δεν τον γνωρίζω προσωπικά για να μπορώ να τον κρίνω, ως δημόσιο πρόσωπο και συμπεριφορά. Από την εποχή που το ΚΛΙΚ ανέδειξε την «εικόνα» και το «φαίνεσθαι» έναντι του «είναι», από την εποχή που προσπάθησε να μας πείσει ότι ο σκοπός της ύπαρξης μας είναι η γκλαμουριά και η χλιδάτη ζωή, από τότε που και για το παραμικρό μας υποδείκνυε πώς να είμαστε και πώς να φερόμαστε. Από τότε που όποιος φορούσε σαγιονάρα ήταν «μπασκλασαρία» ενώ με τις εσπαντρίγιες ήταν «in» και «trendy». Δεν ανήκω δηλαδή σε αυτούς που τους «ξεβλάχεψε» ο Κωστόπουλος.

Ωστόσο με θλίβει η εικόνα ενός ολόκληρου κόσμου που ασχολείται με το τί κάνει ο κάθε Κωστόπουλος. Έχουμε ένα σωρό προβλήματα, πέρα από αυτό της πανδημίας, ως κοινωνία που πρέπει να συζητάμε, τόσα ώστε οι περιπτώσεις «Ντουμπάι» θα έπρεπε να μας είναι επιδεικτικά αδιάφορες. Εικόνες παρακμής ήταν, παρά τον πλούτο και τη σπατάλη που ξεχείλιζαν. Cult σκηνές ήταν οι φωτογραφίες που οι ίδιοι οι συμμετέχοντες ανέδειξαν.
Με θλίβει η εικόνα μας γιατί δείχνει ότι κι εμείς «έχουμε πάρει την κάτω βόλτα». Ψάχνουμε να βρούμε εξιλαστήρια θύματα για να διοχετεύσουμε την οργή, την αγανάκτησή μας, την κακή ψυχολογία μας και αναλωνόμαστε σε κακεντρεχή ή πικρόχολα σχόλια. Παθητικά όμως, χωρίς διάθεση να αλλάξουμε καταστάσεις. Διοχετεύουμε την ενέργειά μας σε πληκτρολόγια και μεμψιμοιρούμε για γεγονότα που μας υπερβαίνουν, χωρίς όμως να παρεμβαίνουμε σε αυτά.
Φτάνουμε και σε λεκτικές υπερβολές. «Η χειρότερη χρονιά στην ιστορία μας» ήταν λέει το 2020. Μάλλον δεν γνωρίζουμε Ιστορία. Οι 80ρηδες αναγνώστες/τριες γελάνε πικρά ήδη. Ρωτήστε τους να σας πουν για την πείνα που θέριζε την Αθήνα το 1941. Για το λοιμό. Περνούσαν τα γερμανικά καμιόνια και μάζευαν τους νεκρούς από τους δρόμους. Να μην πούμε για τον πόλεμο συνολικά και τη γερμανική κατοχή. Να πούμε όμως για την «ισπανική γρίπη» και τα εκατομμύρια νεκρούς που άφησε στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο πριν έναν αιώνα περίπου; Αν πούμε αυτό, θα θυμηθούμε κι άλλα πολλά.
Δεν χρειάζεται. Αυτό που χρειάζεται είναι θάρρος. Θάρρος και δύναμη για να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί τη δοκιμασία που περνάμε. Και την οικονομική καταστροφή που αφήνει και που ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά. Την τελευταία δεκαετία έχουμε ζήσει μνημόνια, κλείσιμο επιχειρήσεων, ανεργία, αυτοκτονίες. Έχουμε και τον Ερντογάν που παραμονεύει. Πώς θα τα ξεπεράσουμε όλα αυτά αν κάποιες, προσωρινές ελπίζουμε, απαγορεύσεις μας πτοήσουν ;
Υποχρέωση μας απέναντι στη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας είναι να φανούμε δυνατοί. Και αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε αυτά που αξίζουν σε μας και τα παιδιά μας.

Θα την γράψω λοιπόν την αμαρτία μου. Παρότι ο Π. Κωστόπουλος μου είναι αντιπαθής, η δε πρώην σύζυγός του αδιάφορη, ωστόσο θαύμασα μια ανάρτηση της κόρης τους Αμαλίας στην οποία έτυχε να πέσει το μάτι μου:
«Για πολύ καιρό προσπαθούσα να βγάλω νόημα από τη ζωή αλλά τώρα αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει νόημα να βρεις αλλά ζωή να ζήσεις. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι να πραγματοποιηθούν, δεν υπάρχουν λίστες με πράγματα που πρέπει να ολοκληρωθούν, μόνο μια εφήμερη στιγμή να ανασάνεις, να αγαπήσεις, να είσαι ευγενικός, να αισθανθείς. Η ζωή είναι στο σύνολό της αυτά τα απλά πράγματα που τόσο συχνά παραβλέπουμε. Κάνε την καρδιά σου πιο απλά. Να είσαι εδώ, να είσαι “παρών”, αποδέξου το δικό σου ταξίδι. Υπάρχει τόση ομορφιά, τόσο θαύμα να βρεις ακριβώς στο σημείο που βρίσκεσαι».
Να γιατί λατρεύω τα παιδιά. Τα παιδιά όλου του κόσμου!