Απογευματινή βόλτα μέχρι το Άλσος Βέικου, του Θανάση Καμπισιούλη

Ήταν ένα από αυτά τα υπέροχα απογεύματα του Ιανουαρίου και περπατούσα – όπως πολλοί άλλοι – την διαδρομή Τράλλεων – Άλσος Βέικου. Τα καθημερινά 4.000 βήματα που χαλαρώνουν και ξαλαφρώνουν από όλα τα βάρη και τις έννοιες της ημέρας. Σε αυτή τη διαδρομή ποτέ δεν είσαι μόνος, σήμερα όμως παρατήρησα ότι περπατούσαν μαζί μου αρκετοί πενηντάρηδες. Έτσι, ήρθε στο μυαλό μου ένα άρθρο που διάβασα για το πώς μπορείς να αυξήσεις το προσδόκιμο της ζωής σου αν είσαι 50 και κάτι… Με την πρώτη ανάγνωση, μου είχε φανεί εύκολο και απλό να μην πίνεις, να μην καπνίζεις και να περπατάς μερικά χιλιόμετρα κάθε μέρα. Βέβαια είναι απλό και εύκολο αν έχεις τέτοιες συνήθειες. Αλλιώς αν πίνεις, καπνίζεις και δεν αθλείσαι, τότε δεν είναι πολύ απλό.

Θυμήθηκα αμέσως την ιστορία του Σταύρου. Για τον Σταύρο, το τρίτο έτος στην ΑΣΟΕΕ ήταν καταστροφικό. Ο πρώτος ενθουσιασμός είχε ατονήσει, οι επιτυχίες στα μαθήματα είχαν και αντίστοιχες αποτυχίες. Επίσης, άρχιζε να συνειδητοποιεί ότι αφενός μεγάλωσε και αφετέρου θα ήθελε να βγάλει τα πρώτα τoυ χρήματα για «να κάνει ό,τι θέλει». Έτσι, αφού το δούλεψε στο μυαλό του όλο το καλοκαίρι η λύση της πρώτης εργασίας φάνταζε σαν την μόνη λύση. Με αυτό τον τρόπο θα δικαιολογούσε και την καθυστέρηση κάποιων μηνών μέχρι να ολοκληρώσει τις σπουδές του και να πάρει το πτυχίο του. Το ίδιο είχαν κάνει και άλλοι συμφοιτητές του.
Δεν έμενε κάτι άλλο πέρα από την συμφωνία του πατέρα του. Του εξήγησε λοιπόν ότι η απόκτηση εμπειρίας θα βοηθούσε πολύ το μέλλον του, δεν θα πήγαιναν πίσω οι σπουδές και ο πατέρας έδωσε την έγκριση σου. Θα είναι πιο σημαντική η εργασιακή εμπειρία από την παρακολούθηση των μαθήματων, όπως του είπε. Με αυτά και με τα άλλα, πείστηκε και ο πατέρας του Σταύρου. Θέλησε λοιπόν ο πατέρας να βοηθήσει το παιδί του και του πρότεινε να επισκεφθούν τον κύριο Κώστα, ο οποίος είχε εταιρία στα Οινόφυτα.
Η επίσκεψη έγινε και ο κ. Κώστας μίλησε ανοικτά στον Σταύρο. Πραγματικά σαν να ήταν γιος του! «Ξεκινάμε όποτε θέλεις! Εγώ όμως – αν μου επιτρέπεις – θα σε συμβούλευα να συνεχίσεις τις σπουδές σου και αφού έχεις ελεύθερο χρόνο κοίτα να τελειοποιήσεις κάποια ξένη γλώσσα ή μάθε όσα περισσότερα μπορείς πάνω σε θέματα τεχνολογίας». Ο Σταύρος χάρηκε με την απάντηση, τη θεώρησε ειλικρινή και συμφώνησαν να σκεφθεί όλα αυτά που συζήτησαν και να του απαντήσει σε μια εβδομάδα. Ήταν στο χέρι του Σταύρου αν θα ξεκινήσει την εργασία ή όχι.
Ο Σταύρος σκέφτηκε παρα πολύ για μια εβδομάδα τα λόγια του κυρίου Κώστα. Είναι αλήθεια ότι στην αρχή ζορίστηκε αφού επιθυμούσε πολύ να εργαστεί αλλά το ένστικτο του του έλεγε ότι η επιλογή των σπουδών ήταν η καλύτερη την συγκεκριμένη στιγμή. Τα επόμενα δυο χρόνια αφιερώθηκε στις σπουδές, έκανε επιπλέον σεμινάρια και βελτίωσε τις ξένες γλώσσες του. Ακολούθησε πιστά αυτό που του είπε ο κος Κώστας και η σταδιοδρομία του Σταύρου ήταν λαμπρή. Έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε και ο Σταύρος ακόμη θεωρεί μια από τις πιο σημαντικές επαγγελματικές επιλογές του, αλλά και την καθοριστική συμβουλή του κυρίου Κώστα.

Μια παρόμοια, αρκετά γνωστή ιστορία, είναι με το μικρό κυνηγημένο πουλάκι. Όπως λένε, ήταν ένα μικρό πουλί που πετούσε νότια για να αποφύγει τον χειμώνα. Έκανε πολύ κρύο, το πουλάκι πάγωσε και έπεσε στο έδαφος σε ένα μεγάλο χωράφι. Ενώ έτρεμε εκεί, ήλθε μια αγελάδα και κόπρισε επάνω του. Καθώς το παγωμένο πουλάκι ήταν μέσα στον σωρό της κοπριάς, διαπίστωσε ότι ζεστάθηκε. Η κοπριά το ξεπάγωσε. Καθώς λοιπόν ήταν ζεστό και χαρούμενο, άρχισε να κελαηδά. Μια περαστική γάτα άκουσε το κελάηδημα και έτρεξε να δει από πού προέρχονταν. Ακολουθώντας τον ήχο, η γάτα βρήκε το πουλάκι στην στοίβα της κοπριάς, και αμέσως το άρπαξε και το έφαγε. Αυτά που εξάγουμε, σαν διδάγματα, από την ιστορία του πουλιού είναι:
1. Όποιος σου ρίχνει περιττώματα, δεν είναι απαραίτητα εχθρός σου.
2. Όποιος σε βγάζει από τα περιττώματα, δεν είναι απαραίτητα φίλος σου.
3. Και όταν είσαι μέσα στα περιττώματα, είναι καλύτερο να κρατάς το στόμα σου κλειστό.
Φαντάζομαι ότι ο καθένας μας έχει παρόμοιες ιστορίες να διηγηθεί. Κουβέντες και συζητήσεις που την συγκεκριμένη στιγμή δεν θέλουμε να ακούσουμε, μας ζορίζουν, μας δυσκολεύουν. Δεν μας χαϊδεύουν τα αυτιά, ούτε μας προτείνουν τον εύκολο δρόμο. Μας λένε κάποιοι ότι πρέπει να φοράμε μάσκα, να εμβολιαστούμε, να περιορίσουμε τις επαφές μας. Πιο ευχάριστα ακούμε να μην κάνουμε τίποτα αφού η μάσκα μας περιορίζει και ότι το εμβόλιο έχει παρενέργειες. Αν κάποιος μας πει πως πρέπει στην εργασία μας να προσπαθούμε ακόμη κι αν η θεωρούμε ότι η αμοιβή είναι χαμηλή μάλλον θα ακούσουμε πιο ευχάριστα αυτόν που θα μας πει μην σκας και μην προσπαθείς για τόσα λίγα! Μεταξύ του «δουλεύω με βάση αυτά που μου δίνουν» και του «δουλεύω με βάση αυτά που μπορώ και αξίζω» πολλοί θα επιλέξουν το πρώτο, είναι πιο εύκολο.

Η δυσκολία είναι να ξεχωρίσεις τα αληθινά κίνητρα του διπλανού σου, του φίλου σου. Το κριτήριο δεν είναι αν αυτά που σου λέει σε ευχαριστούν την δεδομένη στιγμή. Ο λαός λέει «αυτός που σε αγαπάει, σε κάνει και κλαις» θέλοντας να το τονίσει ότι πρέπει να περάσεις δύσκολα, να προσπαθήσεις σκληρά και ύστερα θα έρθει η επιτυχία. Σε μια κοινωνία της «ήσσονος προσπάθειας» η ανάγκη να εντοπίσουμε και να ακολουθήσουμε την συμβουλή του κυρίου Κώστα είναι το ζητούμενο. Όλοι οι μεγάλοι αθλητές στα πρώτα βήματα είχαν προπονητές σαν τον κύριο Κώστα. Ανθρώπους που τους δυσκόλεψαν αλλά τους βοήθησαν καθοριστικά να πετύχουν. Ο Ταγκόρ, Ινδός Νομπελίστας, έλεγε : «Οι συμβουλές είναι σαν τα φάρμακα: οι πιο πικρές είναι συχνά οι καλύτερες».

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com