Η δημόσια υγεία πρωταρχικό μέλημα, του Νέστορα Χατζούδη

Νομίζω πως δεν μπορεί να υπάρχει αμφισβήτηση για την κρισιμότητα της κατάστασης που διέρχεται η χώρα και ο λαός μας: αβέβαιη εξέλιξη της εθνικής οικονομίας και σε κάθε περίπτωση δύσκολα ανατάξιμη, με σοβαρότατες ελλείψεις σε υποδομές (η χώρα είναι ανοχύρωτη απέναντι στα φυσικά φαινόμενα), σε κοινωνικές δομές κατάλληλα εξοπλισμένες και στελεχωμένες και με σοβαρή θεσμική υστέρηση που λειτουργεί ως τροχοπέδη στον εκσυγχρονισμό του κράτους, αναπάντεχη εξάπλωση της πανδημίας COVID-19 στη χώρα που σαρώνει την υφήλιο και παράλληλα απροκάλυπτη επιθετικότητα της …συμμάχου μας Τουρκίας με την επιχείρηση παραβίασης της εθνικής μας κυριαρχίας στον Έβρο και τη συνεχή αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Χωρίς περιστροφές βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια τριπλή απειλή: Βιολογική, Εθνικής Κυριαρχίας, νέας Οικονομικής κατάρρευσης.

Αν λοιπόν δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης αυτής της τριπλής σοβαρής απειλής, πολύ λιγότερο δεν είναι δυνατό να αμφισβητείται και το γεγονός ότι χωρίς υγιή λαό, αισιόδοξο και ενταγμένο σε μια συλλογική προσπάθεια, η αντιμετώπιση των προβλημάτων που μας περιμένουν θα είναι πολύ δύσκολη και σε κάθε περίπτωση πιθανόν όχι χωρίς επώδυνα κοινωνικά τραύματα.
Ιδιαίτερα υπό συνθήκες υγειονομικής απειλής που, όπως αποδείχθηκε, τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαλά, δημιουργικά και αποδοτικά αν δεν είναι εξασφαλισμένη η δημόσια υγεία. Η Κοινωνία έμφοβη, αδρανοποιείται. Με εξαίρεση τις υγειονομικές υπηρεσίες αναστέλλονται ή υπολειτουργούν όλες σχεδόν οι λειτουργίες της.
Μπροστά σ΄ αυτό τον κίνδυνο η θωράκιση και το απρόσβλητο από κάθε είδους επιθέσεις και επιβουλές σε ό,τι συνιστά και έχει σχέση με τη λειτουργία και την προσπάθεια που καταβάλλεται από το δημόσιο σύστημα υγείας για τον έλεγχο της πανδημίας και τη μετάβαση της κοινωνίας στην κανονικότητα, αποτελούν συλλογική υποχρέωση. Οι απροκάλυπτες ή συγκαλυμμένες επιθέσεις που πληθαίνουν τελευταία ενισχύουν τη συνομοσιολογική αντάρα που θολώνει τον ορίζοντα και σπέρνουν την αμφισβήτηση στην ακεραιότητα, την εντιμότητα και τις προθέσεις των ειδικών επιστημόνων και των εντεταλμένων οργάνων που έχουν στρατευτεί στην υπεράνθρωπη προσπάθεια κατά της θανατηφόρας πανδημίας. Πρέπει, συνεπώς, να καταγγέλλονται και να απομονώνονται. Το αγαθό της δημόσιας υγείας αποτελεί πρώτη προτεραιότητα και συνεπώς συλλογική ευθύνη. Με το λαό αποδεκατισμένο και γονατισμένο η ιστορία αδρανεί. Καμιά ηγεσία, κανένας πολιτικός φορέας δεν μπορεί να εμπνεύσει οράματα και να υλοποιήσει σχέδια και προγράμματα . Οι συλλογικές προοπτικές ματαιώνονται ή αναστέλλονται….
Εξάλλου δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι:
α. ο τρόπος εξάπλωσης του πανδημικού κύματος, οι συνέπειες και οι επιπτώσεις του παγκοσμίως είναι ίδιες και σε πολλές χώρες, αν και με ζηλευτή ιστορία κοινωνικής πολιτικής, χειρότερες.
β. Με τις γνωστές περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες της χώρας και μάλιστα μέσα σε συνθήκες πολλαπλής κρίσης, τα περιθώρια, των όποιων κυβερνητικών πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση των αναγκών του Υγειονομικού Συστήματος και των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων που προέκυψαν λόγω LOCK- DOWN, είναι λίγο πολύ δεδομένα. Στην περίπτωσή μας, συνεπώς, το καλύτερο που θα μπορούσε να περιμένει κανείς θα κινούνταν στο πλαίσιο των όσων γενικώς συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Μαγικές ικανότητες δεν νομίζω ότι διαθέτουμε…!
Προς επίρρωση αυτής της θέσης, αρκεί να αναλογιστούμε το πως λειτούργησε το πολιτικό μας σύστημα καθ΄ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο και τις ευθύνες των κομμάτων, που άσκησαν κυβερνητική εξουσία, για τη σημερινή κατάσταση της χώρας και φυσικά και του δημόσιου συστήματος υγείας. Η κυβερνητική πολιτική βέβαια δεν είναι απαλλαγμένη από λάθη , αστοχίες και αρρυθμίες. Πόσο πειστική όμως είναι η θέση που προβάλλεται από τα άλλα δυο συνυπεύθυνα για την ανετοιμότητα και ανεπάρκεια των δημόσιων Υπηρεσιών υγείας ότι όσα δεν είχαν φροντίσει να γίνουν στο παρελθόν θα τα επιτύγχαναν σε μερικούς μήνες και μάλιστα υπό τις γνωστές συνθήκες της τριπλής κρίσης;
Σημαίνει αυτό ότι δεν πρέπει να ασκείται κριτική; Το αντίθετο. Μόνο με αυστηρό έλεγχο και συνεχή κριτική μπορεί να είναι γόνιμη η πολιτική. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι είναι πειστική. Ότι πατάει στα πραγματικά δεδομένα. Δεν τα αγνοεί και δεν προσφεύγει σε αφορισμούς του τύπου «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω!»: «…αν ήμουν εγώ», «…αυτό το είχαμε προβλέψει εμείς», «….εμείς το είπαμε πρώτοι», «…δικός μας θεσμός είναι το ΕΣΥ», «…θα κάναμε τόσες χιλιάδες προσλήψεις», και τα γνωστά παρόμοια. Είναι ενδεικτικό ότι η έντονη πολιτική αντιπαράθεση για το ΕΣΥ άρχισε μόλις η κρισιμότητα του ρόλο του στη δημόσια υγεία ανέδειξε την εγκληματική χρόνια απαξίωση του από τα κόμματα* που άσκησαν εξουσία. Μόλις οι ανά τον κόσμο θιασώτες των φιλελεύθερων λεγόμενων πολιτικών (δεξιών-κεντροδεξιών), μπροστά στο κίνδυνο κατάρρευσης των εθνικών οικονομιών, αναγνώρισαν την αναγκαιότητα στήριξης των δημόσιων συστημάτων υγείας.
Όμως το αγαθό της δημόσιας υγείας δεν μπορεί να είναι συγκυριακό ζητούμενο. Αποτελεί βασικό κοινωνικό θεσμό και η άρτια λειτουργία του πρέπει να είναι πρωταρχικό και συνεχές μέλημα όλων. Πρωτίστως του πολιτικού συστήματος για να είναι διασφαλισμένη η δωρεάν παροχή υγειονομικής φροντίδας σε όλους. Έχοντες και μη. Παραγωγικά ενεργούς και απόμαχους του μόχθου. Του λαού με μια λέξη, που κινεί την ιστορία και η υγιής παρουσία, συμμετοχή και δράση του με τις ανάγκες, τα όνειρα, τις ελπίδες, την αισιοδοξία, τις προοπτικές του θέτει σε κίνηση την κοινωνική και πολιτική ζωή, την οικονομική δραστηριότητα και απασχόληση, τη πολιτιστική δημιουργία , τη ψυχαγωγία, τη διασκέδαση, τα ταξίδια κλπ.,κλπ.
*Για το ΚΚΕ η ενίσχυση του ΕΣΥ αποτελεί βασικό στοιχείο του προγράμματος του και σε καμιά περίπτωση συγκυριακό επικοινωνιακό αίτημα.