«Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά…», του Θανάση Καμπισιούλη

Το πρώτο 24ωρο εφαρμογής του lockdown, στάλθηκαν στο 13033 σχεδόν 5 εκατομμύρια SMS σύμφωνα με κύκλους του Υπουργείου Εργασίας. Το 13033 μπήκε στη ζωή μας τον περασμένο Μάρτιο και έως την 4η Μαΐου κατάφερε να γίνει η βασική υπηρεσία δήλωσης των κατ’ εξαίρεση μετακινήσεων. Σύμφωνα με στοιχεία που περιήλθαν σε γνώση της ΓΓΤΤ, στις 42 ημέρες λειτουργίας του 13033 διεκπεραιώθηκαν 110 εκατ. γραπτά μηνύματα. Κατά μέσο όρο το 13033 εξυπηρετούσε 1.818 μηνύματα το λεπτό, ενώ στην ώρα με τη μεγαλύτερη κίνηση διεκπεραιώθηκαν 7.500 μηνύματα για την κατ’ εξαίρεση μετακίνησης ανά λεπτό.

Το δικό μου αγαπημένο νούμερο του 13033 είναι το 6, για την «σωματική άσκηση». Όταν περπατάω, προσπαθώ να αποφεύγω την Γαλατσίου και την Βεΐκου, δρόμους δηλαδή που χρησιμοποιώ συχνά όταν οδηγώ. Με πάρα πολύ καλή διάθεση, φόρεσα τη μάσκα μου, έστειλα τον αριθμό 6 στο 13033 και ξεκίνησα. Επέλεξα να επισκεφθώ και πάλι μια γειτονιά με λίγη κίνηση, χαμηλά σπίτια και ελάχιστη φασαρία. Ο καιρός ακόμη καλός, για τέλος Νοεμβρίου και η διάθεση εξαιρετική αφού η σημερινή ημέρα δεν είχε πολλά κρούσματα, ενώ τα νέα για το εμβόλιο μας γεμίζουν αισιοδοξία.
Συναντούσα κι άλλους ανθρώπους να περπατούν στην παρόμοια με εμένα διαδρομή. Τα βλέμματα συναντιούνται αλλά χωρίς κουβέντες. Χωρίς να πούμε κάτι, το βλέμμα έδειχνε μια σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλύτερα και στο τέλος η ζωή θα νικήσει. Δεν άργησα να προσεγγίσω ένα μικρό σπιτάκι που δεν πρέπει να ήταν πάνω από 45 τετραγωνικά. Μου έχει αποτυπωθεί γιατί παρόλο που είναι τόσο μικρό, αν το δεις μια φορά δεν το ξεχνάς. Αναρωτιέσαι πώς κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν να αντισταθεί στην αντιπαροχή, να μην υποκύψει στην πώληση, ούτε να ποθήσει να γίνει πολυκατοικία. Για καλή μου τύχη βρίσκεται έξω ο ιδιοκτήτης του και δεν χάνω την ευκαιρία να του μιλήσω.
Δεν μιλήσαμε παραπάνω από δυο λεπτά, με απόσταση και μάσκα και οι δυο μας, αλλά η σύντομη αυτή κουβεντούλα μου έδωσε ένα σημαντικό μάθημα. Απαντώντας στο σχόλιό μου για το μικρό σπίτι του, μου απάντησε: «έτσι κι αλλιώς δεν χρειαζόμαστε πολλά! Aν σκεφθείς ότι ο Διογένης άφησε το σπίτι του για να ζει σε ένα πιθάρι, μάλλον τεράστιο θα έβλεπε το δικό μου!» Τον αποχαιρέτησα και συνέχισα τον περίπατο αποσβολωμένος. Όπως ένιωσε και ο Διογένης όταν είδε ότι ένα παιδάκι έπινε νερό με τις χούφτες του. Μετά από αυτό πέταξε όλα τα ποτήρια αφού τα θεώρησε περιττά. Ένα παιδάκι τον ξεπέρασε στην απλότητα, όπως είπε, του έδειξε πως να κάνει τη ζωή του πιο λιτή και απλή.
Πάντα η Ιστορία μας έχει και απλόχερα μας δίνει πολλά παραδείγματα. Ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ανιδιοτελής άνθρωπος που από το χάος έκανε τα πάντα για να φτιάξει κράτος. Ήταν ιδιαίτερα λιτοδίαιτος και ολιγαρκής καθώς, όπως έλεγε, δεν ήταν δυνατόν να τρώει καλά όταν ο εξαθλιωμένος λαός γύρω του πεινούσε και ζούσε σε χαλάσματα. Έβραζε μια κότα την Δευτέρα και την έτρωγε όλη την εβδομάδα ενώ κάθε Τέταρτη και Παρασκευή νήστευε. Έδωσε όλη την περιουσία του και τελικά δολοφονήθηκε από χέρια Ελλήνων.
Εκεί συνειδητοποιώ πόσα πράγματα περιττά έχουμε βάλει στην καθημερινότητά μας. Πόσο πολύπλοκη έχουμε κάνει τη ζωή μας. Καθώς και πόσο μεγάλη κακοποίηση έχει υποστεί η φράση: «Αγαπάμε τους ανθρώπους και χρησιμοποιούμε τα αντικείμενα. Όχι το αντίθετο!». Είναι λοιπόν μια καλή ευκαιρία η καραντίνα να απλοποιήσουμε τη ζωή μας, να κάνουμε απαλοιφή των παρονομαστών που μας παιδεύουν, να αγαπήσουμε τους ανθρώπους της ζωής μας. Το σπίτι μας, το αυτοκίνητο είναι αυτά που καλύπτουν τις ανάγκες μας ή είναι κάτι που αρέσει στους άλλους; Tο σπίτι μας έχει ανάγκη το γωνιακό τζάκι του κατασκευαστή ή μια βιβλιοθήκη για να μην είναι τα βιβλία μας σε κούτες στην αποθήκη; Ώρα αποφάσεων. Ώρα επαναξιολόγησης των επιλογών μας. Δεν είναι εύκολο αλλά έχουμε μια καλή ευκαιρία. Ας το τολμήσουμε.
Ολοκλήρωσα τη βόλτα μου με αυτές τις σκέψεις. Πεπεισμένος ότι διανύουμε την κατάλληλη περίοδο για αλλαγές, σκέφτηκα τους ελέφαντες από το τσίρκο. Επειδή όταν ήταν μικροί ήταν δεμένοι με ένα σκοινί και δεν μπορούσαν να φύγουν, όταν μεγάλωσαν δεν έκαναν καμία προσπάθεια να αποδεσμευτουν. Είχαν πειστεί ότι δεν μπορούν, ότι η δύναμη τους δεν είναι ισχυρότερη από το σκοινί. Αυτό είναι που πρέπει να ξεπεράσουμε. Τα σκοινιά που μας κρατούν δέσμιους των λανθασμένων επιλογών του περιελθόντος μάλλον είναι έτοιμα να σπάσουν, αν προσπαθήσουμε.
«Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά. / Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. / Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια. / Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’αυτούς. Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. / Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές… / Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. Και ευωδιές που με γοητεύουν…»
Οδυσσέας Ελύτης
Να έχεις μόνο τα απαραίτητα αλλά να νιώθεις σαν να σου ανήκουν τα πάντα. Να ζεις με τις δικές σου αξίες, να είσαι συνεπής με αυτές ότι κι αν συμβαίνει. Να έχεις τα μάτια σου ανοικτά, να βλέπεις και να ακούς αλλά στο τέλος να είσαι ο εαυτός σου. Να δημιουργείς σαν να μείνεις για πάντα ζωντανός όταν ξέρεις πολύ καλά ότι δεν θα ζεις για πάντα.

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com