O παπάς κι ο δάσκαλος, του Θανάση Καμπισιούλη

Κάθε γενιά έχει τις δυσκολίες και τα προβλήματα που πρέπει να ξεπεράσει. Η δική μας έχει κυρίως την οικονομική κρίση, που μάλλον είναι – ή ήταν – στο τέλος της και τώρα την παγκόσμια πανδημία με τις συνέπειές της. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι μόνο στο χέρι μας, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Σίγουρα είναι πρωτόγνωρο για εμάς, αφού η προηγουμένη πανδημία ήταν περίπου 100 χρόνια πριν. Με την πληροφόρηση, αλλά κυρίως με την πρόοδο της επιστήμης, το μέλλον φαντάζει αισιόδοξο. Το κίνητρο για όλους μεγάλο καθώς αφορά την ίδια τη ζωή μας. Κάθε γενιά αφήνει το αποτύπωμα της, με αυτά που ξεπέρασε και με τις δυσκολίες που δεν την πήγαν πίσω.

Δεν υπάρχει κανένας που θα προτιμούσε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των προηγούμενων γενεών. Δεν έχω ακούσει κανέναν να λέει ότι θα αντάλλασσε την σημερινή ζωή με την ζωή κάποιου που γεννήθηκε στις αρχές του 1900. Την ίδια στιγμή όμως ας αναλογιστούμε πόσο εύκολα κριτικάρουμε, παραιτούμαστε, γκρινιάζουμε, θυμώνουμε και αρκετές φορές τα παρατάμε στην πρώτη δυσκολία που συναντάμε. Τι θα μπορούσε να πει κάποιος σημερινός νέος σε έναν νέο που γεννήθηκε το 1930, το 1940 ή το 1950; Μήπως ότι νιώθει δυσκολία διότι πρέπει να εργαστεί από το σπίτι του και να μην κυκλοφορεί αργά το βράδυ; Ότι η καθημερινότητα είναι ανυπόφορη με κλειστές καφετέριες και ταβέρνες;

Από το βιβλίο του Γεωργίου Μιχαλακόπουλου, διαβάζω για τον ιερέα Μιχαλακόπουλο Ιωάννη και τον δάσκαλο Καμπισιούλη Φώτιο. «Γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1908 στο Σταυροδρόμι Αρκαδίας. Ορφάνεψε το 1927 από μητέρα και το 1928 από πατέρα. Υπήρξε σοβαρός, επιβλητικός, αφιλοχρήματος, σπουδαίος πνευματικός. Καθοδήγησε και φρονημάτισε τη νεολαία του χωριού σε ανατάσεις και επιτυχίες. Ήταν το παράδειγμα και η φρόνιμη γνώμη για τους ηλικιωμένους. Διαρκής και αποτελεσματικός ο παιδευτικός του λόγος, μέσα και έξω από το χωριό, προς νέους και ηλικιωμένους.» «Γεννήθηκε στο Σταυροδρόμι Αρκαδίας το 1917. Σε ηλικία πέντε ετών έμεινε ορφανός, επειδή ο πατέρας του έπεσε ηρωικώς στο Εσκί Σεχίρ, της Μικράς Ασίας κατά την ομώνυμη εκστρατεία. Όλη τη δύσκολη περίοδο 1940-49 όταν βρισκόταν στο χωριό, συνιστούσε, ως τρόπο ζωής, το λάθε βιώσας, τακτική σοφή και σωτήρια για το χωριό. Υπήρξε υπόδειγμα εργατικότητας, τιμιότητας, δικαιοσύνης, σύνεσης.»
Η ζωή τους συναντήθηκε με δυο παγκόσμιους πολέμους, μια παγκόσμια πανδημία – την «ισπανική» γρίπη – και μια παγκόσμια κρίση. Σε πολύ μικρή ηλικία ορφάνεψαν αλλά κατάφεραν να νικήσουν όλα τα εμπόδια της δύσκολης πορείας τους. Κατάφεραν να βοηθήσουν με τον τρόπο που μπορούσαν τους συνανθρώπους τους και να γίνει η ζωή τους παράδειγμα. Κέρδισαν την εκτίμηση του κόσμου χωρίς να είναι κάτι ξεχωριστό. Έγιναν στη διαδρομή τους σημαντικοί για την κοινωνία τους και κέρδισαν το σεβασμό. Η εκπαίδευσή τους δεν ήταν στα σημερινά επίπεδα με πτυχία, εξειδικεύσεις και μεταπτυχιακά, αλλά ο ζήλος να φροντίσουν και να μορφώσουν τον συνάνθρωπό τους ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο.

Σκέφθηκα πως αν αυτοί τα κατάφεραν τότε μπορούμε κι εμείς! Αν αυτοί βοήθησαν τους γύρω τους γιατί όχι κι εμείς; Με τον τρόπο που έζησαν και αντιμετώπισαν τα δικά τους προβλήματα μπορούμε κι εμείς να τα βρούμε πρότυπα. Οι αλλαγές των συνθήκων δεν μπορεί να γίνει δικαιολογία για κανέναν μας ώστε να μην προσπαθήσει. Με υπομονή, πίστη τήρηση των υγειονομικών κανόνων, για την προστασία των δικών μας, αλλά και των διπλανών μας. Να εντοπίζουμε τα θετικά παραδείγματα που βλέπουμε γύρω μας και να τα ακολουθούμε. Να γινόμαστε εμείς θετικά παραδείγματα για να δείχνουμε το δρόμο ώστε να μας ακολουθήσουν κι άλλοι.
Με τις σημερινές δυνατότητες επικοινωνίας βλέπουμε και μας βλέπουν χιλιάδες άνθρωποι. Ακούμε και μας ακούν πάρα πολλοί κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε. Συναντάμε συμπεριφορές που μας αρέσουν και τις αντιγράφουμε. Όπως και συμπεριφορές που μας κάνουν να ντρεπόμαστε. Ας προσπαθήσουμε να βοηθάμε, με το παράδειγμά μας, ανθρώπους που θέλουν μια απλή κίνηση σκέψης και φροντίδας. Ας γίνουμε ο δάσκαλος για αυτόν που θέλει μια συμβουλή και ο παπάς για όποιον θέλει την καλοσύνη και την αγάπη μας. Οι τρόποι να εκδηλώσουμε την αγάπη μας είναι πολλοί και εύκολοι. Η δικαιολογία της αποξένωσης δεν είναι αρκετή για κανέναν.

Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε παρέα, να επικοινωνήσουμε, να βοηθήσουμε ακόμη και να παρηγορήσουμε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Με ευγένεια και γενναιοδωρία προς όλους. Με λόγια και έργα χωρίς εξαιρέσεις. Κάποιοι ψάχνουν μέσα από τον κοινωνικό τους περίγυρο τα λόγια του παπα και του δάσκαλου του χωριού. Αν μπορούμε ας τα δώσουμε. Αμέτρητες στιγμές έχουν γίνει φάρος ελπίδας χωρίς καν αυτοί που πρόσφεραν το φως να το γνωρίζουν. Όλοι θυμόμαστε λόγια και πράξεις συνανθρώπων μας που έγιναν αντικείμενο θαυμασμού και παράδειγμα προς μίμηση. Τα λόγια και οι πράξεις μπορεί να ανοίξουν μια πληγή, αλλά μπορεί και να την επουλώσουν.
Δίπλα μας υπάρχουν ιστορίες απλών ανθρώπων, σαν αυτές που περιγράφει στα βιβλία του ο Στέφανος Ξενάκης. Αν τους ξεχωρίσουμε θα μας πουν σημαντικά λόγια, αν τους γνωρίσουμε το παράδειγμα τους είναι ενός σοφού δάσκαλου και ενός φιλεύσπλαχνου παπά. Ας δώσουμε σημασία στις Νοσηλεύτριες από την Κρήτη και το Άργος που πήγαν να βοηθήσουν στα Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης. Ας δούμε πώς ο μαθητής από το Πυρί Αρκαδίας εκμεταλλεύτηκε προς όφελος του το κλείσιμο των Σχολείων για να διαβάσει περισσότερο αφού δεν χρειάζεται να κάνει 60 χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάει στο Σχολείο του. Ας σκεφτούμε πως αφού ο γνωστός σεφ μαγειρεύει δωρεάν για ιδρύματα, σημαίνει ότι κι εμείς μπορούμε να δώσουμε ένα πιάτο φαγητό στον ηλικιωμένο που ζει μόνος του δίπλα μας. «Όταν η θέληση είναι μεγάλη, οι δυσκολίες δεν μπορεί να είναι μεγάλες.»

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com