H απάντηση είναι: Nαι, μπορούμε!, του Θανάση Καμπισιούλη

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
H απάντηση είναι:  Nαι, μπορούμε!, του Θανάση Καμπισιούλη

Είναι δυνατόν παιδάκια 10-15 ετών να κάνουν μαθήματα σε αίθουσες των 25 μαθητών; Χωρίς όλα τα βιβλία, με ελλείψεις σε καθηγητές; Σα να μην έφταναν όλα αυτά, πρέπει να φορούν και μάσκα! Αφήστε που μερικές μάσκες ήταν μεγάλες! Χώρια που πρέπει να είναι προσεκτικά ακόμη και στα διαλείμματα, ενώ συχνά πρέπει να πλένουν τα χέρια τους και να χρησιμοποιούν αντισηπτικά σε τακτά χρονικά διαστήματα! Είναι συνθήκες αυτές για να ζήσουν τα παιδιά μας; Είναι δυνατόν να τα καταφέρουμε σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες; H απάντηση είναι: Nαι, είναι δυνατόν!

Είναι δυνατόν να φοράμε μάσκα όταν μετακινούμαστε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Δεν το καταλαβαίνουν ότι μας …κόβεται η ανάσα; Να μην μπορούμε να εκφραστούμε και να χαμογελάσουμε στον διπλανό μας; Είναι δυνατόν να μην μπορώ να πάω στο γήπεδο και στο σινεμά; Πώς μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος χωρίς αυτές τις μικροχαρές; Nα πρέπει να εργαστούμε από το σπίτι μας και σε κάθε έξοδό μας εκτός από τα κλειδιά και το πορτοφόλι να έχουμε μαζί μας και την μάσκα! Είναι δυνατόν να ζήσουμε σε αυτές τις συνθήκες; H απάντηση είναι: Nαι, είναι δυνατόν!
Μπορούμε να βρούμε πάρα πολλές τέτοιες «αλλαγές» που έχουν μπει στη ζωή μας εξαιτίας της πανδημίας. Μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες για να εκφράσουμε την γκρίνια μας, το παράπονο μας ή/και την αντίθεσή μας στις νέες αλλαγές που μας συμβαίνουν. Μπορούμε να συζητάμε από το πρωί έως το βράδυ και σίγουρα θα μας ακούσει με κατανόηση κάποιος που συμπάσχει μαζί μας. Μπορούμε όμως να παρκάρουμε όλα αυτά στην άκρη και να ασχοληθούμε με τα σοβαρά που απασχολούν ή πρέπει να απασχολούν τη ζωή μας; H απάντηση είναι: Nαι, μπορούμε!
Όπως λένε ο μέσος άνθρωπος κάνει κάθε ημέρα 60.000 σκέψεις. Φυσιολογικό κάποιες από αυτές να είναι καλές, δηλαδή να μας δημιουργούν θετική διάθεση και κάποιες να είναι κακές, δηλαδή να μας δημιουργούν αρνητική διάθεση. Οι παραπάνω εσωτερικές αναζητήσεις και σκέψεις μάλλον κατατάσσονται στις κακές σκέψεις. Έτσι φουντώνουν τα άσχημα συναισθήματα και το αποτέλεσμα είναι να νιώθουμε μικροί και αδύναμοι. Είναι φανερό ότι επειδή οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι η ζωή μας, με αυτές τις σκέψεις να κυριαρχούν, η ζωή μας οδηγείται σε δύσβατα μονοπάτια που δεν οδηγούν πουθενά.
Η καθημερινή έκφραση του παραπόνου μας για αυτά που συμβαίνουν, είτε συναντά ευήκοα ώτα είτε όχι, δεν θα δώσει λύση σε κανένα πρόβλημά μας. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει δώσει αρκετές συνεντεύξεις. Περιγράφει τα δύσκολα χρόνια αλλά και τις σημερινές επιτυχίες και τους στόχους του για το μέλλον. Αυτό όμως που με έχει εντυπωσιάσει, πέρα από τις διακρίσεις και τις επιτυχίες του, είναι ότι ποτέ μα ποτέ δεν έχει παραπονεθεί για όλα αυτά που του συνέβησαν, για όλα αυτά που έζησε. Μπήκε κατευθείαν στο γήπεδο της ζωής του και έπαιξε! Στο παιχνίδι της ζωής χάνει αυτός που δεν παίζει. Όποιος παραμένει θεατής και σχολιαστής.
Στο παιχνίδι της ζωής οδηγός πρέπει να είναι η χαρά και όχι η γκρίνια. Όπως εύκολα βρίσκουμε ή μας ωθούν να βρούμε όλα αυτά που μας στεναχωρούν το ίδιο ή εύκολο είναι να βρίσκουμε τις θετικές σκέψεις. Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το ξυπνάς και να έχεις την υγεία σου; Nα ανοίγεις τη βρύση και να έχεις καθαρό νερό; Nα κάνεις βιντεοκλήση και να επικοινωνείς με το φίλο σου ακόμη κι αν ζει στην Αυστραλία; Tα ζούμε όλα αυτά αλλά μάλλον δεν χαιρόμαστε όσο πρέπει. Έχουμε συνηθίσει να ξεχωρίζουμε και να κρατάμε σφιχτά το κακό, το δύσκολο και αυτό που μας πονά. Είναι πολύ χρήσιμο να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να βρίσκει και να χαίρεται με τα καλά που συναντάει. Να μην τα θεωρεί δεδομένα και απλά να τα προσπερνάει.
Να προπονήσουμε το μυαλό μας να βλέπει και τα καλά και τα κακά και με ορθή σκέψη να κρατάει αυτά που αξίζουν. Η προπόνηση είναι πιο κουραστική από τον πραγματικό αγώνα αλλά τίποτα δεν έρχεται χωρίς κόπο. Μπορεί να πρέπει να αλλάξεις τις συνήθειες σου. Ίσως πρέπει να κλείσεις την τηλεόραση που ως επί το πλείστον προβάλει το κακό και δημιουργεί φόβο. Ίσως πρέπει να μην επιτρέπεις οι σκέψεις των άλλων να εισβάλουν στη δική σου βιβλιοθήκη. Έτσι βέβαια μάλλον θα σταματήσεις να είσαι πάντα το καλό παιδί, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Ίσως πρέπει να ρωτάς τον εαυτό σου και όχι τους άλλους για τα δικά σου διλλήματα, για τις δικές σου επιλογές και δράσεις. Έτσι όμως δεν θα αναζητάς την εξωτερική επιδοκιμασία αφού θα σου αρκεί αυτό που νιώθεις εσύ. Εάν συνέχεια ασχολείσαι με τη γνώμη των άλλων θα είσαι πάντα στη φυλακή τους, κρατούμενος! Μπορεί να χρειαστεί να καταβάλεις μεγαλύτερη προσπάθεια ώστε να ξεπεράσεις όρια και φοβίες που σε κρατούσαν καθηλωμένο. Αυτό θέλει κότσια και καθημερινό αγώνα, αλλά μπορείς!
Ό,τι θεωρούμε δεδομένο, συνήθως δεν το εκτιμάμε και σύντομα το χάνουμε. Με τον κορωνοϊό αντιληφθήκαμε ότι δεν πρέπει να τα θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Με την πανδημία αντιληφθήκαμε ότι η ύπαρξή μας είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε. Το πιο συναρπαστικό στοιχείο της ύπαρξης είναι η ίδια η ύπαρξη. Αν αυτό δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, δεν έχουμε ολοκληρωθεί. Η προσήλωσή μας πρέπει να είναι στο όνειρο μας και όχι στην γκρίνια και το παράπονο.
«Έχω ένα όνειρο» είπε στην ομιλία που έδωσε ο Αμερικανός ακτιβιστής πολιτικών δικαιωμάτων Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ στη Διαδήλωση στην Ουάσιγκτον για την Εργασία και την Ελευθερία στις 28 Αυγούστου 1963. Δεν είπε, έχω ένα παράπονο…

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή