«Η μουσική μού χάρισε την ελευθερία που έψαχνα», Πάρις Παρασχόπουλος, Συνθέτης – Μουσικός παραγωγός

Ο Πάρις Παρασχόπουλος γεννήθηκε στη Μεσολακκιά Σερρών, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Το 1976 πηγαίνει στο Παρίσι για να σπουδάσει Μουσική, επιστρέφει στην Ελλάδα το 1987, έμεινε τρία χρόνια στην Αθήνα και μετά επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα στο πολιτιστικό ραδιόφωνο 9.58 της ΕΡΤ3. Μέχρι σήμερα έκανε πολλές εκπομπές στην Τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Σημαντικές είναι με τον καθηγητή και συνγραφεα Δ. Ν. Μαρωνίτη, με τον δημοσιογράφο και συνγραφεα Ηλία Κουτσούκο, όπως και την Οπερα στην ΕΡΤ3 (η πρώτη εκπομπή όπερας στην Ελληνική τηλεόραση,) κλπ. Στο πολιτιστικό ραδιόφωνο έχει την ιστορική εκπομπή dacapo απο το 1997 μέχρι σήμερα.
Έχει γράψει πάνω από 40 έργα ορχηστρικής μουσικής για μικρά και μεγάλα σύνολα, 80 και πλέον τραγούδια, μουσική για το Θέατρο (πάνω απο 60 θεατρικά έργα) για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και για παραστάσεις χορού.
Έχει κυκλοφορήσει 9 προσωπικούς δίσκους και συμμετείχε σε 2 ομαδικούς:
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος ένα άλμπουμ με τίτλο «Έγκλειστες Συναντήσεις» τα τραγούδια των φυλακισμένων γυναικών. Πρόκειται για τραγούδια που έγραψαν φυλακισμένες γυναίκες στις φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης (τα ποιήματα γράφτηκαν στο πλαίσιο εκπαιδευτικού προγράμματος του συλλόγου «Ελλήνιον» από το 2010 μέχρι σήμερα). Τραγουδά ο Αντρέας Καρακότας, η Μαρία Καργαδούρη, ο Σάκης Βαρβέρης και ο Πάρις Παρασχόπουλος. Για τον Πάρι Παρασχόπουλο γράφτηκαν κριτικές και άρθρα από μεγάλες εφημερίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ενώ έχει βραβευτεί πολλές φορές για το έργο του.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΠΑΡΙΣ ΠΑΡΑΣΧΟΠΟΥΛΟΣ: Γεννήθηκα την εποχή που οι καλές Τέχνες είχαν κάποια σημασία μόνο για τους πλούσιους που ήθελαν να κάνουν επίδειξη – παροιμιώδης η φράση «γαλλικά και πιάνο». Εμείς οι υπόλοιποι απεγνωσμένα ψάχναμε ένα κομμάτι ψωμί να χορτάσουμε την πείνα μας.
Το χωριό μου λέγεται Μεσολακκιά, το παλιό χωριό το εγκατέλειψαν νωρίς, δεν είχε ζωή εκεί, άλλοι έφυγαν στη Γερμανία, άλλοι πήγαν στην Αθήνα και άλλοι στη Θεσσαλονίκη όπως και η οικογένεια μου. Βλέπετε, λόγω κοινωνικών φρονημάτων, δεν δίνανε χαρτιά στον πατέρα μου για να πάμε εργάτες στην Γερμανία. Μεγάλωσα σε μια φτωχογειτονιές στις Συκές. Ήμουν 6 χρονών όταν ανακάλυψα το μαντολίνο του παππού ενός παιδικού μου φίλου. Μαγεύτηκα και γιατρεύτηκα! Στα 7 μου ένας συμμαθητής μου είχε μία κιθάρα. Έπαιζα ώρες μ εκείνη την κόκκινη κιθάρα. Ανακάλυπτα σιγά-σιγά μέσα από την μουσική όλα τα μυστικά του κόσμου!
Όλοι στην οικογένεια δούλευαν. Μεγάλωσα μόνος μου. Από 8 χρονών δούλευα κι εγώ. Ξεκίνησα σαν σερβιτόρος σε ένα κέντρο στη γειτονιά μου τον «φωτισμένο βράχο». Έκανα πολλές δουλειές στην εφηβεία μου: ξυλουργός, οικοδόμος, έκανα μωσαϊκά τα δε τελευταία χρόνια στο γυμνάσιο καθάριζα τζάμια. Η μουσική ήταν πάντα μέσα μου, συντροφιά μου, παρηγοριά μου, ήταν η ανάσα μου. Ήθελα να γίνω μουσικός.
Τα παιδικά μου χρόνια, δύσκολα, όπως καταλαβαίνετε. Θέλω να σας πω ότι για όλα αυτά δεν μιλάω πολύ. Γενικά δεν μιλάω πολύ δημόσια. Πιστεύω ότι η δημοσιότητα σκοτώνει τη δημιουργία, την ουσία της τέχνης. Η μουσική μεγαλώνει μέσα στη σιωπή με σκληρή δουλειά και αφοσίωση.
Μεγάλωσα στην εποχή της χούντας, δύσκολα χρόνια, μαθαίνεις να επιβιώνεις χωρίς την ελευθερία. Η μουσική μου χάρισε την ελευθερία που έψαχνα, με χόρταινε, μέρα με τη μέρα με έκανε καλύτερο και σαν μουσικό και σαν άνθρωπο. Έπαιζα συνεχώς μέχρι το μεγάλο ταξίδι στο Παρίσι όταν κέρδισα μια υποτροφία από το γαλλικό κράτος.

«Π»: Τί σας ώθησε στη μουσική;
Π.Π.: Το Παρίσι! Η απόφαση να φύγω πάρθηκε γρήγορα. Ήξερα ότι στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε μέλλον για μένα κι έτσι πήρα το τρένο για το Παρίσι. Ήμουν μόλις 18 ετών.
Θυμάμαι πως είχα μόνο ένα εισιτήριο για να πάω, χωρίς επιστροφή. Ήταν λοιπόν μία απόφαση χωρίς επιστροφή. Θυμάμαι ακόμα ότι έτρεμα από φόβο στην διανυκτέρευση μου στο gare de Lyon, το σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού όπου έφτασα. Μεσάνυκτα και πού να πας; Κάθισα σε μια γωνιά περιμένοντας το ξημέρωμα.
Στο Παρίσι έμεινα 11 χρόνια γεμάτα ιστορίες γεμάτα ζωή. Όλα όσα έψαχνα τα βρήκα εκεί. Η Γαλλία με βοήθησε. Τα χρόνια εκεί ήταν σκληρά με απερίγραπτες δυσκολίες αλλά όμως δημιουργικά: κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε χρόνος που περνούσε μέσα μου μεγάλωνε η τέχνη. Έμαθα ότι για να γίνεις μουσικός πρέπει να γνωρίζεις και να αγαπάς όλες τις τέχνες: το θέατρο, τον χορό, τα εικαστικά, την λογοτεχνία, την αρχιτεκτονική , τον κινηματογράφο. Χωρίς αυτές τις γνώσεις η μουσική συχνά αναλώνεται σε τεχνικά ζητήματα. Η τεχνική έρχεται πάντα η τέχνη όμως, το ταλέντο είναι μία άλλη εσωτερική διαδικασία που απαιτεί γνώσεις. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι μέσα από τα ποιήματα γεννιέται η μουσική. Στο Παρίσι το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω στο ανώτατο ωδείο του Παρισιού. Δεν τα κατάφερα και τελικά πήγα στη Σκόλα Καντόρουμ. Εκεί οι δάσκαλοι μυστικά και ψέματα, όλη η τέχνη βασίζεται στην ουτοπία. Η τέχνη είναι μία χίμαιρα, ένα ψέμα που όμως πάντα λέει την αλήθεια.
Νομίζω ότι δεν βρίσκεις εσύ την μουσική, εκείνη σε βρίσκει. Στην αρχή γοητεύεσαι νομίζοντας πως εσύ είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Αποφασίζεις να παίξεις κάτι κι αυτή υπακούει. Στο δεύτερο στάδιο αυτής της σχέσης την χρησιμοποιείς για να γοητέψεις τους άλλους. Έχεις την ανάγκη να σε θαυμάζουν. Με τον καιρό έρχεται και το τρίτο στάδιο της σχέσης όπου καταλαβαίνεις ότι εσύ είσαι ο σκλάβος της. Αυτή ορίζει τη μοίρα σου. Η μουσική αποφασίζει ακόμα και για το αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις… Η μουσική με βρήκε.

«Π»: Τα μουσικά έργα σας έχουν ανέβει σε μεγάλες σκηνές στο Παρίσι και στην Ελλάδα. Ποιές δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην πορεία;
Π.Π.: Ένας καλλιτέχνης για να κάνει καριέρα πρέπει να τα έχει καλά με το σύστημα και τα μέσα. Πρέπει δηλαδή με κάποιο τρόπο η τέχνη του να υπηρετεί το σύστημα.
Από εποχή σε εποχή οι ανάγκες του συστήματος αλλάζουν, στα τελευταία 50 χρόνια υπήρχαν «αντισυστημικές εποχές» μέσα σε αυτές μόδα ήταν και οι ελεύθερη έκφραση του καλλιτέχνη. Έτσι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 είχες τις ευκαιρίες σου. Παρόλα αυτά τα πράγματα ήταν πάντα δύσκολα για την καριέρα ενός καλλιτέχνη. Θέλει να έχεις εκτός από «πλάτες» και λίγη τύχη. Στη Γαλλία δούλεψα με έναν μάνατζερ που με βοήθησε πολύ. Σ’αυτόν χρωστάω τις επιτυχίες μου σε ότι αφορά την προβολή και την παρουσίαση των έργων μου. Σ’αυτόν και στον Jacques Doyen (πολυβραβευμένο σκηνοθέτη,ηθοποιό, ποιητή, φίλο της Edith Piaf, ο οποίος σύστησε τον George Moustaki στην Piaf.) Ο Jacques Doyen με βοήθησε ουσιαστικά και με τίμησε με την συνεργασία του μαζί μου. Του χρωστάω ευγνωμοσύνη.

«Π»: Ποιά τα μουσικά σας ακούσματα;
Π.Π.: Τα μουσικά μου ακούσματα! Δύσκολη ερώτηση. Η κλασική μουσική με μαγεύει, η τζαζ με αναστατώνει, οι μουσικές των λαών του κόσμου με ταξιδεύουν!
Όταν ήρθα στην Ελλάδα είχα την τύχη να συνεργαστώ και να συνδεθώ φιλικά με τον Νίκο Παπσζογλου. Ο Νίκος μου έμαθε την Ελλάδα μέσα από την μουσική. Χάρη στον Νίκο ανακάλυψα το θησαυρό που λέγεται ελληνική μουσική. Του χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη. Μέχρι τότε η μόνη μου αναφορά στην ελληνική μουσική ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο Μάνος μου δίδαξε πολλά αν και η γνωριμία μας δεν ήταν στενή. Πιστεύω ότι η μουσική του Μάνου δεν είναι μόνο ελληνική είναι οικουμενική. Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του 20ου αιώνα.
Η ελληνική μουσική από τον Σκαλκώτα μέχρι τον Αττίκ και από τον Σουγιούλ μέχρι τον Μικρούτσικο είναι μοναδική! Ξέρετε ότι είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που χάρη στον Μίκη Θεοδωράκη για ένα μεγάλο φωτεινό χρονικό διάστημα όλοι οι Έλληνες κατά τη διάρκεια των καθημερινών τους ασχολιών, ακόμα και στη δουλειά τους τραγουδούσαν βραβευμένους με Νόμπελ ποιητές: Ελύτη, Σεφέρη, Ρίτσο (βραβείο Λένιν) αλλά και Νερούδα και Λόρκα και άλλους πολλούς! Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν έχει πετύχει κάτι τέτοιο. Και μόνο που το σκέφτομαι συγκινούμαι βαθιά!

«Π»: Ταλέντο, εργατικότητα, επιμέλεια, αφοσίωση, φτάνουν για να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την επιτυχία;
Π.Π.: Όλα αυτά που αναφέρετε στην ερώτησή σας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να «βγεις στον πηγαιμό για την τέχνη» παραφράζοντας το ποίημα Ιθάκη του Καβάφη. Όλα αυτά λοιπόν είναι μέρος της γοητείας του ταξιδιού στο δρόμο για την αναζήτηση, του νοήματος της ζωής μέσω της τέχνης. Μπορεί η επιτυχία σε όλα τα είδη της τέχνης να έχει να κάνει και με άλλα πράγματα όπως δημόσιες σχέσεις, συμβιβασμούς κ.τ.λ. Όμως όλα αυτά δεν εμποδίζουν στην πραγματικότητα την πορεία του καλλιτέχνη. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω ότι όσο πιο αναγνωρίσιμος είναι ο καλλιτέχνης τόσο λιγότερα ξέρουμε για το έργο του με την έννοια ότι θεωρούμε a priori πως αυτός είναι σπουδαίος άρα και το έργο του θα είναι σπουδαίο.

«Π»: Τί σας εμπνέει;
Π.Π.: Έμπνευση είναι οι άλλοι! Είναι ένα μυστήριο που μας αποκαλύπτεται με προσευχή και νηστεία! Η έμπνευση είναι μία άστατη ερωμένη. Το ποίημα κάθεσαι και το ξενυχτάς σαν τον νεκρό έλεγε ο Μίλτος Σαχτούρης, έτσι γίνεται και με την έμπνευση. Όταν μπει μέσα σου μία ιδέα από κει και μετά αρχίζει το ταξίδι στο σύμπαν, στο άπειρο και στο πουθενά, μέχρι να σου αποκαλυφθεί το έργο το οποίο είναι πάντα μισό, πάντα λίγο, πάντα κάτι λείπει και έτσι το έργο δεν τελειώνει ποτέ. Απλά κάποια στιγμή ο καλλιτέχνης το εγκαταλείπει.

«Π»: Πώς βλέπετε τη μουσική σήμερα; Η τεχνολογία την βοηθά;
Π.Π.: Όλα βοηθούν την εξέλιξη της μουσικής, όλα στο μέτρο που πραγματικά βοηθούν. Η τεχνολογία πάντα ήταν κομμάτι της μουσικής δημιουργίας. Ένα καινούργιο όργανο, το δοξάρι, οι χορδές, όλα αυτά βοηθούν στο να ανακαλύψει ο συνθέτης ένα νέο ηχόχρωμα, μπορούν να αποκαλύψουν νέες δυνατότητες. Το ίδιο και με τις σύγχρονες τεχνολογίες. Ο Χέντριξ δεν θα μπορούσε να εκφραστεί χωρίς παραμορφωτές. Η σχολή του Μπλουζ στο Σικάγο δεν θα υπήρχε χωρίς τον ηλεκτρισμό. Όλη η ροκ σκηνή βασίστηκε στο ηλεκτρικό ρεύμα. Φανταστείτε ότι δεν θα γνωρίζαμε την Μπίλι Χολιντέι χωρίς την ανακάλυψη του μικροφώνου (η φωνή της δεν είχε δύναμη αλλά ήταν γεμάτη έκφραση!)
Μπορεί να φανταστεί κανείς τη μουσική χωρίς το πιάνο: χωρίς δηλαδή τον Λιστ και τον Σοπέν; Τα νέα μουσικά όργανα συνέβαλλαν στο να δημιουργηθεί ο ήχος της συμφωνικής ορχήστρας. Όλη η μουσική δημιουργία συνυπάρχει με την τεχνολογία. Βέβαια στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης η τεχνολογία έγινε Θεός. Νομίζουν μερικοί ότι μπορούν μόνο με την τεχνική να κάνουν τέχνη! Έτσι φτάσαμε στην «άτεχνη» μουσική ή καλύτερα στο τέλος της τέχνης, άλλωστε για αυτό το τέλος οι φιλόσοφοι μιλούν από τη δεκαετία του 80 κυρίως. Την εποχή δηλαδή που η τεχνολογία μπορούσε να πάρει την θέση των μουσικών. Μέσα σ’ αυτό το τεχνολογικό παραλήρημα ξέχασαν πως ο μουσικός βάζει την ψυχή του στον ήχο του και πως δίχως ψυχή δεν υπάρχει μουσική. Νομίζω ότι σήμερα η τέχνη έχει υποταχθεί στην τεχνολογία. Όταν γίνει το αντίθετο, όταν δηλαδή η τεχνολογία υπηρετεί την τέχνη τότε σίγουρα η μουσική θα αποκτήσει την χαμένη της αίγλη.

«Π»: Είστε αισιόδοξος για την μετακορωνοϊό εποχή;
Π.Π.: Ο κορωνοϊός είναι μια πραγματικότητα που πρέπει με σύνεση να αντιμετωπίσουμε. Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο ένας θανατηφόρος ιός που μπορεί να σκοτώσει – άλλωστε υπάρχουν χιλιάδες ασθένειες που καθημερινά μας σκοτώνουν – είναι και κάτι άλλο: ένα παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο που σκοτείνιασε τις ζωές μας. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ίσως είναι χειρότερος αυτός ο συλλογικός φόβος από τον ίδιο τον κορωνοϊό! Αυτό το σκοτείνιασμα στις αρχές του 21ου αιώνα με ανησυχεί βαθιά! Η κοινωνία μας έφτασε σε οριακό σημείο… Πρώτα με την οικονομική κρίση, ύστερα με το προσφυγικό. Θεέ μου πόσο δύσκολο είναι σε χώρες που έτσι κι αλλιώς δημιουργούν τον πόλεμο και είναι πλούσιες, ισχυρές και δυνατές να περιθάλψουν μερικά εκατομμύρια πρόσφυγες; Τώρα με τον κορωνοϊό… Σκοτάδι, φόβος και φτώχεια! Δεν ξέρω τι να υποθέσω. Μου λέγαν όταν ήμουν μικρός ότι στον 21ο αιώνα οι άνθρωποι δεν θα πεινούν, θα δουλεύουν λιγότερο και θα ζουν περισσότερο κι αυτή η πεποίθηση μας έκανε να ονειρευόμαστε ένα καινούργιο χαρούμενο αύριο! Τώρα τι να πεις;

«Π»: Θα υπάρξουν καλύτερες μουσικές μέρες;
Π.Π.: Μουσική και μουσικοί θα υπάρχουν πάντα. Όμως το σύστημα τους έχει κλείσει σε υπόγεια. Μέσα σε σκοτεινά υπόγεια γράφουμε μουσική. Ο καλλιτέχνης κλεισμένος στα υπόγεια της κοινωνίας μπορεί να δημιουργεί σπουδαιότερα έργα ακόμα κι από τον Μότσαρτ, όμως ποιος θα τα ανακαλύψει; Τα μέσα που προβάλλουν τα επιτεύγματα της εποχής μας είναι τυφλά και κουφά. Τα προγράμματα που μας προτείνουν με τη μορφή lifestyle αφορούν μία χυδαία υλιστική – σωματική προσέγγιση χωρίς καμία πνευματικότητα, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς την ανθρώπινη ψυχή! Όλα λειτουργούν έτσι ώστε να αυξηθεί η κατανάλωση. Είμαστε για το σύστημα καταναλωτικά και αναλώσιμα όντα. Αυτή είναι η σύγχρονη ανθρώπινη τραγωδία. Σιγά-σιγά η «φόρμα χωρίς περιεχόμενο» θα γίνει τρόπος ύπαρξης, ώστε ο άνθρωπος να δώσει ήρεμα και δίχως αντίσταση τη θέση του στον άνθρωπο ρομπότ.

«Π»: Στους νέους καλλιτέχνες υπάρχουν ευκαιρίες;
Π.Π.: Στους νέους γενικά δεν δίνουμε ευκαιρίες. Οι γέροι τα θέλουν όλα για τον εαυτό τους. Από τους νέους ζητάμε πολλά και δίνουμε λίγα. Όταν μία κοινωνία δεν βασίζεται στους νέους είναι χαμένη! Είμαστε λοιπόν όλοι χαμένοι και αυτοί που απολαμβάνουν τον πλούτο τους και αυτοί που δεν χορταίνουν την πείνα τους. Τους νέους τους θέλουμε υπηρέτες του παλιού. Αυτό Φυσικά μπορεί να συνεχιστεί μόνο αν τους αφαιρέσουμε την ουσία της τέχνης. Χωρίς τέχνη δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχει αντίσταση, δεν υπάρχει επανάσταση, δεν έρχεται το καινούργιο και το διαφορετικό. Οι νέοι οφείλουν να κάνουν κάτι από μόνοι τους. Ο εναγκαλισμός τους με τις δομές του συστήματος τους στραγγαλίζει.

«Π»: Τί σας προβληματίζει;
Π.Π.: Με προβληματίζει η ουσία των ερωτήσεων σας τις οποίες και προσπαθώ να απαντήσω. Είναι τόσο εύστοχες, τόσο επίκαιρες και αναγκαίες για αυτή τη δύσκολη εποχή.. Λέτε να τα καταφέρουμε τελικά;

«Π»: Πώς είναι το ταξίδι στη μουσική;
Π.Π.: Σαν την Ιθάκη του Καβάφη ή σαν το ποίημα Άλμπατρος του Μποντλέρ.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Π.Π.: Αν όλα πάνε καλά, θα ήθελα να παρουσιάσω το φθινόπωρο την τελευταία μου δουλειά που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος που λόγω κορωνοϊού δεν μπορέσαμε να την παρουσιάσουμε. Πρόκειται για τραγούδια σε ποίηση έγκλειστων γυναικών στη γυναικεία πτέρυγα των φυλακών Διαβατών Θεσσαλονίκης. Τίτλος του cd «Εκκωφαντικές Σιωπές, τα τραγούδια των φυλακισμένων γυναικών». Τραγουδάει ο Ανδρέας Κσρακότσς και συμμετέχουν η Μαρία Καργαδούρη και ο Σάκης Βαρβέρης. Η επιμέλεια των στίχων είναι της Θεοδώρας Λειψιστινού και τα σχέδια του Κωνσταντίνου Κουρκούτα.
Αυτό το χειμώνα ετοιμάζω μία δουλειά με το τρίο που γίνεται και κουαρτέτο με τον Γιάννη Κολοβό στο κοντραμπάσο, εμένα στην κιθάρα, τον Φίλιππο Κωσταβέλη στο πιάνο, όταν είμαστε κουαρτέτο και με τραγουδιστή τον Ανδρέα Καρακότα και με την συμμετοχή της Νίκης Τσιακίρη. Θα παίξουμε ανέκδοτα τραγούδια μου καθώς και επιλογές από διάφορες δουλειές μου. Επίσης γράφω μουσική και τραγούδια για μία παιδική θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία Θεανώς Αμοιρίδου. Να μην ξεχάσω να σας αναφέρω την ωραία συνεργασία με το Theatre Lab Company του Λονδίνου και με την Αναστασία Ρεβή στα «love letters».
Τον Οκτώβριο θα μπούμε στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Διονύσιου Σολωμού με βασικό τραγουδιστή τον Ανδρέα Καρακότα. Αν όλα πάνε καλά το cd θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο του 2021. Τέλος σκέφτομαι ότι ίσως ήρθε ο καιρός να εκδώσω ένα μέρος από τα Piano Works ένα έργο για πιάνο που ξεκίνησα να γράφω τη δεκαετία του 1980.