«Τώρα αυτός ο ιός μοιραία θα δημιουργήσει μια νέα κανονικότητα», Μαριέττα Πεπελάση, Ψυχολόγος – Συγγραφέας

Η Μαριέττα Πεπελάση γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνιολογία και Ψυχολογία με ειδίκευση στη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ασκήθηκε στην οικογενειακή θεραπεία με τη Βιρτζίνια Σατίρ, στο ψυχόδραμα με τη Ζέρκα Μορένο και στη δραματοθεραπεία με τη Σου Τζένινγκς. Δίδαξε Επικοινωνία και Ανθρώπινες Σχέσεις σε σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εργάστηκε στη μέση και ανωτέρα ιδιωτική εκπαίδευση. Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη των σχολών γονέων του Δήμου της Αθήνας. Είναι μέλος του Σ.Ε.Ψ. Είναι συμβουλευτική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια.
Έργα της: «Για μια γαλήνη με πολύ αγώνα» (1966), «Για μια γαλήνη με πολλή αγωνία» (1970), «Τα ασάλευτα χρόνια και η σπορά» (1974), «Πλοηγός – Ποιήματα 1966-1991» (1991), «Όλα ήταν για μια στιγμή» (2001), «Σχιζογόνος μήτηρ» (2005) και «Εξομολογήσεις προδομένων γυναικών» (2010) και «Δίδυμες ακτίνες» (2014). Το 2013 έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση ζωγραφικής.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Γιατί γράφετε;
ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΠΕΠΕΛΑΣΗ: Είναι μια εσωτερική ανάγκη που έχει προκύψει απο τα χρόνια του Δημοτικού σχολείου, της Δ’ τάξεως με το ποίημα Πατρίδα και συνέχεια ήταν κειμενάκια σατιρικά στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Ήταν τότε που μας ενθάρυναν με την λογοτεχνία και τελικά έγιναν ουσιαστικά για την ύπαρξη της ζωής.
Για παράδειγμα, έγραψα στην Έκτη Δημοτικού «Έκλαιγε ένα μωρό παιδί»:
Ένα παιδί γεννήθηκε,
δεν γέλασε μα με την πρώτη ανάσα έκλαψε,
γιατί να κλαίει; Γιατί να μην γελάσει;
Είναι αλήθεια η ζωή από την πρώτη κιόλας στιγμή γραμμένα να περνά γεμάη πίκρα, θλίψη και πόνο;»
Επίσης, μέσα από αυτά τα ποιηματάκια ανακαλύπτω την τάση μου να γίνω ψυχολόγος, από πολύ νωρίς.

«Π»: Ποιοί είναι οι τίτλοι των βιβλίων σας και τί πραγματεύονται;
Μ.Π.: «Τ’ άσάλευτα χρόνια και η σπορά» μετά από πολύ μεγάλη παύση για σπουδές, μετά γάμος, μετά αναμονή «όσο να μεγαλώσουν τα παιδιά» κλπ. Το 1991 εκδίδεται το βιβλίο μου με ποίηση «Πλοηγός, ο μονόκερος του Θεού», εκδόσεις Φέξης, ο οποίος είχε μάλιστα ενθουσιαστεί με την ποίηση της μικρής Μαριέττας.
Το 1996 ο Καστανιώτης εκδίδει όλες τις ποιητικές συλλογές με τίτλο «Ο Πλοηγός».
Ακολουθεί η ποίηση «Όλα ήταν για μια στιγμή», πάλι εκδόσεις Καστανιώτη.
«Η σχιζογόνος μήτηρ», αρχίζω με το βιβλίο και γράφω τελικά ποιητικό – πεζό λόγο και κάπως συμβολικό. Αν το διαβάσετε, θα δείτε ότι δεν είναι λέξεις απλές, είναι έννοιες που χρειάζονται αποκωδικοποίηση.
«Εξομολογήσεις Προδομένων Γυναικών», εκδόσεις Καστανιώτη, έρχεται μετά. Μιλά για την πορεία διαζευγμένων γυναικών που έχουν αποχωριστεί αγαπημένους συντρόφους και τη διαδικασία που περνάνε μέσα από θυμό, πόνο, εσωστρεφική συμπεριφορά, μέχρι να φτάσουν στην αποδοχή των γεγονότων και σε μια σχέση αρμονική αγάπης του εαυτού τους.
«Δίδυμες Ακτίνες», μια συμβολική ιστορία αγάπης που περνά από την αθωότητα των δύο ερωτευμένων με την ένωσή τους με τη φύση, στην περιέργεια του ενός να ζήσει τη ζωή, που σημαίνει την καταστροφή της σχέσης και τη μετάνοια και την επιστροφή στο Ωκεάνειο συναίσθημα της αγάπης. Ακολουθεί έργο σε πεζό λόγο, «Φωτεινή, όλα είναι μνήμη», που πραγματεύεται τη ψυχοθεραπευτική σχέση μιας γυναίκας και πώς καταφέρνει να προχωρήσει τη ζωή της.

«Π»: Σε ποιό αναγνωστικό κοινό απευθύνονται τα βιβλία σας;
Μ.Π.: Τα ποιήματά μου απευθύνονται σε εξειδικευμένο, θα έλεγα, κοινό που ασχολείται με την ποίηση. Ο πεζός λόγος είναι για όλους, είναι πιο προσιτός και πραγματεύεται ψυχολογικές καταστάσεις της ζωής που όλοι, λίγο πολύ, έχουμε βιώσει. Άρα απευθύνονται σε όλους.

«Π»: Ποιούς συγγραφείς θαυμάζετε;
Μ.Π.: Ο αγαπημένος μου είναι ο Μαρία Ρίλκε και το βιβλιαράκι του «Τα γράμματα σ’ένα νέο ποιητή». Ο Λόρκα για τα θεατρικά του αλλά και τα ποιήματα. Ενώ σε όλη τη διαδρομή μου ο Ντοστογιέφκι ήταν πάντα παρών.

«Π»: Είστε αισιόδοξη για την κατάσταση μετά τον κορωνοϊό; Θα επιστρέψουμε ποτέ σε μια… κανονικότητα;
Μ.Π.: Δεν ξέρω αν πριν ήταν όντως κανονικότητα, όπως λέτε, αυτό που ζούσαμε. Ζούσαμε σ’έναν κόσμο αλλοφροσύνης όπου μας επηρέαζαν να ξοδεύουμε όλο και περισσότερο, ήταν μια κανονικότητα με στόχο το περισσότερο κέρδος σε όλα. Επομένως, τώρα με αυτή την απειλή, αυτόν τον αόρατο εχθρό, το άγχος αλλάζει την ισορροπία και την αρμονία σε όλα: στην ψυχαγωγία, τη διατροφή, στη σχέση των ανθρώπων… όλα αυτά θα δημιουργήσουμε μοιραία μια νέα κανονικότητα. Οι άλλοι που θα γυρίσουν στον παλιό τρόπο ζωής θα είναι δύσκολο πολύ να προσαρμοστούν. Ακόμα κι αν βγει το εμβόλιο και πάλι η ανθρώπινη συμπεριφορά θα χωριστεί κάθετα σε αυτούς που θα ακολουθήσουν τη νέα κανονικότητα και σε εκείνους που θα ακολουθήσουν την παλιά.

«Π»: Τί σας εμπνέει;
Μ.Π.: Ο άνθρωπος. Αυτή είναι η κύρια πηγή έμπνευσής μου. Ο άνθρωπος και τα βάσανά του – όπως είδατε και στο ποιηματάκι του Δημοτικού.

«Π»: Ξεχωρίζετε κάποιο από τα βιβλία σας;
Μ.Π.: Ξεχωρίζω το βιβλίο μου από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ «Δίδυμες Ακτίνες». Κι αυτό γιατί δεν μπήκε στα βιβλιοπωλεία, δεν προωθήθηκε. Ένα τόσο τρυφερό και ευαίσθητο βιβλίο για την αγάπη και τον έρωτα των ανθρώπων.

«Π»: Ποιά η σχέση σας με το διαδίκτυο και την τεχνολογία;
Μ.Π.: Ειλικρινά δεν έχω καμία σχέση. Δεν έχω γνώση παρά μόνο για τα e-mail μου.

«Π»: Γιατί ζωγραφίζετε;
Μ.Π.: Ζωγραφίζω γιατί τα θέματα και τα χρώματα από μνήμης που βάζω στον καμβά, μιλούν για τη φύση και τη χαρά της ζωής ενώ τα γραπτά μιλούν για τον πόνο της. Οι μελωδίες πάλι που παίζω στο πιάνο βγαίνουν μόνες τους. Γενικά πάντως μου βγαίνει μια …τρυφερότητα όταν παίζω ή μιλώ για το σύμπαν.

«Π»: Μιλήστε μας για τις 9 Ιστορίες σας.
Μ.Π.: Το τελευταίο μου βιβλίο, 2020, με τίτλο «9 ΜΙκρές Ιστορίες», από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, είναι σαν πεζό ποιητικό. Είναι κυριολεκτικά εννέα ιστορίες με προσπάθειες να κρατηθεί σαν φυλακτό η εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου και να μην χαθεί στο σκοτάδι της εποχής μας. Είναι ένα ερέθισμα και μια παρότρυνση.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Μ.Π.: Αλήθεια, δεν ξέρω… Τώρα θ’αρχίσω να σκέπτομαι το επόμενο έργο μου. Είναι μια περίοδος ησυχίας και γόνιμης αγωνίας για μένα αυτή.