Πάλι το κλίμα δηλητηριάζεται, του Γιώργου Πένταρη

Στην εποχή της καραντίνας είδαμε μια ομοφωνία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης όσον αφορά τα μέτρα που πάρθηκαν και τις δηλώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης για την ανάγκη τήρησής τους. Υπήρξε ένα είδος ομοψυχίας των πολιτικών κομμάτων που είχε ως συνέπεια την απόλυτη συμφωνία και τήρηση των μέτρω καραντίνας από τους πολίτες. Αυτή εθνική, θα λέγαμε, ομοψυχία, έφερε θετικότατα αποτελέσματα όπως όλοι γνωρίζουμε. Έχουμε τον χαμηλότερο αριθμό περιστατικών και θανάτων συγκριτικά με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ως συνέπεια αυτού είναι να θεωρείται σήμερα η χώρα μας ασφαλής τουριστικός προορισμός με όλες τις θετικές συνέπειες από αυτό το θετικό κλίμα που υπάρχει στην Ευρώπη.

Βλέπουμε δηλαδή ότι η ομοφωνία των πολιτικών κομμάτων αντιμετώπισε αποτελεσματικά ένα σημαντικό πρόβλημα και τα αποτελέσματα αυτής της αντιμετώπισης είναι προφανή. Αυτό, δυστυχώς, δεν μας έγινε μάθημα και αυτή τη στιγμή η χώρα βρίσκεται σε μια περιδίνηση από σκάνδαλα και αλληλοκατηγορίες που εμπλέκουν θεσμούς όπως η δικαιοσύνη, πρώην πρωθυπουργούς όπως ο Τσίπρας και ο Σαμαράς, υπουργούς και διάφορους επιχειρηματίες που βρίσκονται στις παρυφές της πολιτικής εξουσίας.
Οι απεργίες γύρισαν μαζί και η ταλαιπωρία των άλλων πολιτών που πάνε στη δουλειά τους. Οι απεργίες, για να εξηγούμαστε, έχουν πρωτίστως πολιτικά κίνητρα και όχι συνδικαλιστικά. Παρά το ότι έχει ψηφιστεί νόμος ότι η απόφαση για απεργία θα πρέπει να λαμβάνεται από το 50% συν ένα των ενεργών μελών, αυτό ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί και το συνδικαλιστικό κίνημα είναι έρμαιο των πολιτικών που εκπροσωπούνται στα διοικητικά συμβούλια από τις παρατάξεις που είναι το μακρύ χέρι των πολιτικών κομμάτων. Πρέπει κάποια στιγμή να εφαρμοστεί ο νόμος.
Οι αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύονται από τα πολιτικά κόμματα δηλητηριάζουν το όποιο θετικό κλίμα έχει δημιουργηθεί με συνέπεια να δημιουργείται σκεπτικισμός όσον αφορά την επιχειρηματικότητα και την προσέλκυση επενδύσεων. Κυβέρνηση και η αντιπολίτευση καταναλώνουν πολύ φαιά ουσία στην σκανδαλολογία παραμελώντας τα ουσιώδη για την επιβίωση της χώρας. Λέω επιβίωση με πάση γνώση γιατί, όπως βλέπετε, οι σχέσεις μας με την Τουρκία είναι στο ναδίρ και δεν απέχουμε πολύ από το σημείο χωρίς επιστροφή. Η χώρα περικυκλώνεται με τις συμμαχίες που κάνει η Τουρκία, οι οποίες συμμαχίες δημιουργούν μια Τουρκία που θα θυμίζει σε λίγο την Οθωμανική αυτοκρατορία. Με την ανοχή του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., η Τουρκία επεμβαίνει στην Λιβύη με τέτοιο τρόπο που θα την καταστήσει προτεκτοράτο της. Αν καταφέρει να ανατρέψει δολοφονώντας ή με άλλο τρόπο τον πρόεδρο Σίσι της Αιγύπτου και βάλει δικό της άνθρωπο, τότε η νέο-οθωμανική αυτοκρατορία πήρε σάρκα και οστά. Έχει την Παλαιστίνη με το μέρος της παρά τα χρόνια υποστήριξης ακόμη και εναντίον των συμφερόντων μας που τους έχουμε παράσχει εδώ και δεκαετίες. Έχει εισβάλει σε Συρία και Ιράκ και δημιουργεί καθεστώς κατοχής και μελλοντικά θα προσαρτήσει αυτά τα εδάφη.
Εμείς, ως αδύναμη στρατιωτικά χώρα, με μειωμένη αποτρεπτική ισχύ προσπαθούμε να βρούμε χείρα βοηθείας στην Ευρώπη, αλλά δεν είναι εύκολο. Ποιόν θα υποστηρίξει ενεργά π.χ. η Γερμανία την στιγμή που οι εξαγωγές στην Τουρκία πολεμικού υλικού ξεπερνούν κάθε χρόνο τα 300 εκ. ευρώ; Τι θα κάνει η Ισπανία π.χ. που και αυτή έχει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα με τις παραγγελίες από Τουρκία για ναυπήγηση πολεμικών πλοίων.
Έχουμε σοβαρά ζητήματα στην διάρθρωση του κρατικού μηχανισμού που παρά τις απαιτήσεις και υποδείξεις των μνημονίων και του ΟΟΣΑ δεν έχουν πραγματοποιηθεί. Ανάλογα ζητήματα έχουμε και στην υγεία, η οποία, όπως είπε σε μια συνέντευξή του στέλεχος του Υπουργείου Υγείας με μεγάλη εμπειρία σε αυτά τα θέματα λόγω θητείας του σε υπηρεσία της ΕΕ, απαιτεί την έναρξη διαλόγου, προβληματισμού και μακροχρόνιου προγραμματισμού ώστε να αναδιαρθρωθεί το σύστημα.
Μεγάλα είναι τα προβλήματα και στην παιδεία όπου το Λύκειο έχει καταντήσει ενός είδους φροντιστήριο χωρίς να επιτελεί τον σκοπό του που είναι η παραγωγή πολιτών με γνώση της κοινωνίας, του επιχειρήν, της ιστορίας εθνικής και παγκόσμιας, ακόμη και της γεωγραφίας. Το χειρότερο όμως απ’ όλα είναι ότι επικράτησαν στο σχολείο ιδέες εναντίον του λεγόμενου εθνικισμού που ως συνέπεια έχει την δημιουργία μιας νεολαίας που δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους που διατρέχουμε από την Τουρκία. Στην Τουρκία η πρωϊνή προσευχή είναι ύμνος στον Ατατούρκ και στα βιβλία όλων των τάξεων της εκπαίδευσης η Ελλάδα παρουσιάζεται ο χειρότερος εχθρός της Τουρκίας. Αυτό δημιουργεί ένα λαό με αισθήματα κατάκτησης και με την επιθυμία να πάρουν πίσω αυτά που έχασαν. Δηλαδή κάτι που έγινε και με εμάς με τους Βαλκανικούς πολέμους και την εκστρατεία στη Μικρά Ασία.
Μεγάλα προβλήματα έχουμε στη μείωση του πληθυσμού με ταυτόχρονη αύξηση οικονομικών μεταναστών και προσφύγων που λόγω θρησκείας έχουν υπεργεννητικότητα που μακροχρόνια θα ανατρέψει την πληθυσμιακή υπεροχή μας. Το ζήτημα αυτό το έχω θίξει επανειλημμένα από αυτή τη στήλη γιατί το θεωρώ ζωτικής σημασίας για την ύπαρξή μας.
Έχουμε μεγάλα ζητήματα με την Ανώτατη Εκπαίδευση όπου η συντριπτική πλειοψηφία των αποφοίτων είναι ουσιαστικά άνεργοι με αμφιβόλου ποιότητας και αξίας πτυχίο. Δεν τα μηδενίζω όλα, αλλά λυπάμαι διότι αυτός είναι ο γενικός κανόνας. Νέοι τελειώνουν παρά τις αντιξοότητες σοβαρά πανεπιστήμια ή πανεπιστημιακές σχολές και έχουν από προσωπική εργασία καλά εφόδια φεύγουν για το εξωτερικό και εκεί διαπρέπουν. Όλοι γνωρίζουμε το περίφημο drain brain που εμφανίστηκε στα χρόνια της κρίσης και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Αυτό το drain brain αν το χειριστούμε σωστά μπορεί να αποβεί επωφελέστατο για την χώρα. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται ένα κράτος που να έχει σχέδιο για όλα τα πράγματα και να συμφωνούν όλα τα πολιτικά κόμματα. Υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες επιστήμονες εκεί έξω που έχουν όλοι ανεξαιρέτως την διάθεση να βοηθήσουν την χώρα τους, αλλά δεν ξέρουν πώς. Αυτό είναι ένα ζήτημα που θα έπρεπε να συζητάνε και να ξιφουλκούν τα πολιτικά κόμματα και όχι για Παπαγγελόπουλους, για παράδειγμα.
Επειδή η Τουρκία διοικήθηκε και διοικείται με ένα δικτατορικό τρόπο φυλακίζοντας κάθε αντίθετη φωνή, δεν υπάρχουν αντιδράσεις στην πολιτική που εκφράζει ο Ερντογάν. Αυτό του επιτρέπει να ασκεί μια πολιτική εκβιασμών σε Ευρώπη, Αμερική και Ρωσία, που αν δεν του κόψουν τα φτερά θα τα βρούμε όλοι μπροστά μας. Ένα πράγμα που θα πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι κάθε πολιτικό κόμμα στην Τουρκία κατηγορεί τα άλλα ότι δεν έχουν πολιτική με περισσότερες πιέσεις για την χώρα μας. Φτάσαμε σχεδόν στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα και ένα κράτος που θέλει να μπει στην Ευρώπη εξοπλίζεται υπερβολικά, εισβάλει σε άλλες χώρες και μας απειλεί καθημερινά.
Αυτά είναι τα προβλήματα που θα έπρεπε να κυριαρχούν στα δελτία ειδήσεων και στις συζητήσεις στη Βουλή. Προς Θεού, δεν θέλω να πω ότι χρειαζόμαστε μια δικτατορία, αλλά οπωσδήποτε θα πρέπει να δουν όλα τα κόμματα πώς θα εκπονήσουν και υλοποιήσουν μακροχρόνια σχέδια για την οικονομική μας ανάπτυξή, ή οποία θα φέρει λύσεις και στα άλλα προβλήματα που προανέφερα. Αντίθετα στην Βουλή συζητάνε για σκάνδαλα όπως προανέφερα, θυμίζοντάς μου τον Αίσωπο που σε έναν από τους μύθους του έλεγε «των οικιών υμών εμπιπραμμένων υμείς άδετε», δηλαδή το σπίτι σας καίγεται και εσείς τραγουδάτε… Φτάνει, παίδες, κοιτάξτε πάρα έξω…