She just finished the job, του Βαγγέλη Ντάλη

Πριν λίγα χρόνια, η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, ως Υπουργός Παιδείας, προσπάθησε να εισάγει τα αγγλικά ως δεύτερη κύρια γλώσσα, ισότιμη με τη μητρική μας. Να χρησιμοποιείται παντού δηλαδή, ισότιμα με την ελληνική. Ξεσηκώθηκαν κι οι πέτρες βέβαια και η προσπάθειά της δεν ευοδώθηκε. Θα ήταν η επίσημη αναγνώριση της ύπαρξής μας ως αγγλοσαξωνικού προτεκτοράτου…

Κι επειδή το «ποιόν» των ανθρώπων υποδηλεί και τα κίνητρα των πολιτικών τους πράξεων, ας θυμίσουμε ότι η κ. Διαμαντοπούλου έχει χρηματίσει Ευρωπαία «επίτροπος» κι έχει υπάρξει χαϊδεμένο παιδί της μεγάλης «ευρωπαϊκής οικογένειας». Αυτής της οικογένειας – familia στα ιταλικά – που πάντα φροντίζει όσα παιδιά της βάζουν τα ευρωπαϊκά «ιδεώδη» πάνω από τα συμφέροντα των εθνικών κρατών τους.
Οι κυρίες που σήμερα ηγούνται του Υπουργείου Παιδείας δεν έχουν κάποια σχέση με την προαναφερόμενη. Κατά σύμπτωση όμως, στο νέο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου τους που ψηφίστηκε πρόσφατα και που έχει ήδη προκαλέσει πάρα πολλές και από πολλά μέρη αντιδράσεις, σε ένα πράγμα συμφωνούν μαζί της. Ότι τα αγγλικά είναι πάρα πολύ σημαντικό μάθημα, τόσο σημαντικό ώστε όταν τα άλλα συρρικνώνονται ή εξοβελίζονται από το σχολείο, αυτό πρέπει να αναβαθμίζεται σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις τάξεις. Το ότι η υφυπουργός είναι απόφοιτος της αγγλικής φιλολογίας ενώ η υπουργός αμερικανοσπουδαγμένη να το θεωρήσουμε τυχαίο; Γιατί αν δει κανείς πώς θέλουν να είναι το σχολείο από τη νέα χρονιά, θα διαπιστώσει ότι όλες οι αλλαγές στο ωρολόγιο πρόγραμμά του είναι ένας συνδυασμός συντεχνιακών συμφερόντων αλά ελληνικά με μια αμερικάνικη πραγματιστική οικονομικοκεντρική αντίληψη περί «χρήσιμων» και «άχρηστων» μαθημάτων. Αυτή ακριβώς των αμερικάνικων κολλεγίων.
Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν υποτιμούμε την αξία της αγγλικής ως διεθνούς γλώσσας και ως μέσου γνώσης και επικοινωνίας. Το αντίθετο. Ψέγουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα γιατί δεκαετίες τώρα δεν είναι σε θέση να τη διδάξει επαρκώς και φυσικά δεν μπορεί να καθιερώσει ένα αξιόπιστο κρατικό πτυχίο γλωσσομάθειας ώστε να μην αναγκάζονται οι ελληνικές οικογένειες να τρέχουν στα ξενόγλωσσα φροντιστήρια. Άλλο όμως αυτό κι άλλο η συντεχνιακή προώθηση των συμφερόντων ενός κλάδου. Είναι τέτοια η σπουδή τους να αυξήσουν παντού τις ώρες των αγγλικών ώστε δεν δίστασαν να τα εισάγουν και στα νηπιαγωγεία!
Ηλικία για να αρχίσει κάποιος να μαθαίνει ξένη γλώσσα δεν υπάρχει αλλά γιατί τόση βιασύνη; Σε παιδιά που διαπιστωμένα δυσκολεύονται να μάθουν τα ελληνικά και τελειώνουν το δημοτικό έχοντας αρκετές ελλείψεις στη γραφή αλλά και στην κατανόηση κειμένου, θα πρέπει να σπεύσουμε να τους μάθουμε κι άλλες γλώσσες; Γιατί; Και ποιοί μπορούν να διδάξουν σε εξάχρονα; Ας μην ξεχνάμε ότι οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν όλοι την ίδια εκπαίδευση. Άλλη των νηπιαγωγών, άλλη των δασκάλων, άλλη των καθηγητών. Η εκπαίδευση είναι ανθρωποκεντρική και οι διδάσκοντες ξενόγλωσσα μαθήματα δεν είναι ούτε μεταφραστές ούτε διερμηνείς. Πρέπει να είναι εκπαιδευτικοί κατάλληλα εκπαιδευμένοι. Τώρα αυτοί θα τελειώνουν το δίωρό τους στο νηπιαγωγείο και μετά θα πετάγονται στο διπλανό λύκειο να συμπληρώσουν τις ώρες τους;
Εκτός πραγματικότητας. Σε τμήματα μάλιστα στα οποία θα υπάρχουν και παιδιά μεταναστών η κατάσταση θα είναι χαοτική. Θα μαθαίνουν ταυτόχρονα ελληνικά, αγγλικά και τη μητρική τους γλώσσα. Α, και τα άλλα μαθήματα…
Ακολουθεί η επιστροφή στο συντηρητισμό. Καταργείται η Κοινωνιολογία και επανέρχονται τα Λατινικά. Η επίσημη δικαιολόγηση είναι ότι είναι χρήσιμα στους φοιτητές της Νομικής και των Φιλοσοφικών σχολών. Ισχύει. Αν και σε αντίθεση με τα Αγγλικά, Λατινικά δεν μιλάει κανένας άνθρωπος στον πλανήτη, ωστόσο η ορολογία τους υπάρχει σε πάρα πολλές επιστήμες. Αλλά μήπως και η Κοινωνιολογία δεν είναι χρήσιμη σε φοιτητές Κοινωνικών Επιστημών, Ψυχολογίας κλπ; Μάλιστα το βιβλίο της είναι καλογραμμένο και η διδασκαλία της άφησε θετικές εντυπώσεις. Θα μπορούσαν να εξετάζονται διαζευκτικά για τους υποψήφιους των μεν και των δε σχολών.
Δυστυχώς, ο λόγος για τον οποίο καταργήθηκε η Κοινωνιολογία δεν υπάρχει σε καμία άλλη δημοκρατική χώρα του πλανήτη. Θεωρήθηκε «αριστερό» μάθημα ή όπως το είχε διατυπώσει ωμά ο Άδωνις Γεωργιάδης «δεν θα κάνουμε τα παιδιά μας κομμουνιστές»! Στην Ελλάδα καταφέραμε να βάλουμε κομματική ταμπέλα σε ολόκληρη επιστήμη, διεθνώς θεμελιωμένη! Παγκόσμια πρωτοτυπία που βγάζει από τη ναφθαλίνη μετεμφυλιακές αντιλήψεις.
Η Κοινωνιολογία είναι τόσο «αριστερή» ή «δεξιά» όσο είναι και οι υπόλοιπες επιστήμες. Οι βάσεις της επιστήμης τέθηκαν από τον Κοντ, τον Παρέτο, τον Βέμπερ, τον Ντιρκέμ και άλλους Κοινωνιολόγους από τους οποίους κανένας δεν ήταν αριστερός ή έστω ριζοσπάστης. Στους κλασικούς της επιστήμης αναφέρεται κι ο Μάρξ λόγω των ευρύτερων απόψεών του αλλά ο ίδιος ήταν Οικονομολόγος, όχι Κοινωνιολόγος. Ο Χάμπερμας ή ο Γκίντενς τον 20ό αιώνα δεν θεωρήθηκαν ποτέ αριστεροί και οι του 21ου αιώνα ούτε καν «προοδευτικοί». Προφανώς όποιος χαρακτηρίζει την Κοινωνιολογία ως αριστερό μάθημα είτε δεν ξέρει από Κοινωνιολογία είτε δεν ξέρει από Αριστερά.
Τί ξέρει. Μάλλον business administration και δεξιότητες. Ξέρει ότι το σχολείο είναι «πεταμένα λεφτά» αν δεν βγάζει εξειδικευμένους εργαζόμενους, αν δεν παράγει «χρήσιμους» εργαζόμενους και αν οι απόφοιτοί του δεν μπορούν να βγουν κατευθείαν στην παραγωγή. Συγκεκριμένες «γνώσεις» πρέπει να έχουν, η μόρφωση και η παιδεία δεν χρειάζονται. Όπως ακριβώς προσπαθεί να μας πείσει χρόνια τώρα ο ΟΟΣΑ. Ο Γεράσιμος Αρσένης, πρώην στέλεχος του ΟΟΣΑ και υπουργός Παιδείας το 1999, ξεκίνησε να το «δουλεύει». Η κυρία Κεραμέως πάει να το «τελειώσει». To finish the job, όπως λένε και στο Columbia University.
Μεταξύ άλλων καταργείται η Καλλιτεχνική παιδεία της Α’ λυκείου, η Ιστορία τέχνης Γ’ λυκείου και οι Ερευνητικές Δραστηριότητες σε Α’ και Β’ λυκείου. Όταν όμως διαβάζουμε για την εκπαίδευση στη Σουηδία και τη Φιλανδία ή βλέπουμε φωτογραφίες με τάξεις μαθητών σε πινακοθήκες, μας τρώει η ζήλεια κι αρχίζουμε τη γκρίνια για το πόσο πίσω είμαστε. Γιατί είμαστε. Αυτοί είμαστε.
Ο μεγάλος πνευματικός άνθρωπος που λεγόταν Μάνος Χατζιδάκις απεχθανόταν τη μούχλα, το συντηρητικό κομφορμισμό. Επιζητούσε τη μόρφωση και την παιδεία. Ήταν πραγματικός φιλελεύθερος. Κι επειδή έβλεπε πολύ μπροστά, έχει κάνει το σχόλιό του πολλά χρόνια πριν: «Και πρώτα απ’ όλα τί εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ’ άστρα;»