Πατέρα, αυτό που θέλω να σου πω, είναι…, του Θανάση Καμπισιούλη

Μερικοί με ρωτούν, μα καλά πόσο δύσκολο είναι να γράψεις ένα άρθρο; Πόσο χρόνο αφιερώνεις κάθε φορά; Με ποια αφορμή ξεκινάς για να γράψεις κάτι; Η απάντηση μου είναι ότι ίσως είναι ό,τι πιο εύκολο έχω να κάνω όλη την εβδομάδα. Όχι μόνο δεν με δυσκολεύει αλλά μου κάνει την κάθε εβδομάδα πιο δημιουργική!
Την εβδομάδα αυτή πραγματικά με λύτρωσε. Αποφάσισα, με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας του Πατέρα, να γράψω λίγα λόγια γι’ αυτό. Ίσως λόγια που μέσα σε πενήντα χρόνια ζωής δεν βγήκαν από το στόμα μου, σήμερα πολύ εύκολα θα γεμίσουν την 15η σελίδα του Παλμού.

Γιορτή του πατέρα ή Ημέρα του Πατέρα ονομάζεται η ετήσια κινητή εορτή προς τιμήν του πατέρα, των πατρικών δεσμών και γενικά της επιρροής των πατέρων στην κοινωνία. Γιορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου σε πολλές χώρες παγκοσμίως, αν και σε ορισμένες χώρες η ημερομηνία μπορεί να διαφέρει. Η πρώτη γνωστή περίπτωση οργανωμένου εορτασμού της Ημέρας του Πατέρα έλαβε χώρα στη Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών στις 5 Ιουλίου 1908. Διοργανώθηκε από την Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον, η οποία ήθελε να γιορτάσει προς τιμήν των 210 νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο της Δυτικής Βιρτζίνιας.
Πέρα από τους συγκεκριμένους εορτασμούς, όλοι θα συμφωνήσουμε ότι ο ρόλος του πατέρα έχει μεγάλη σημασία στην κοινωνία που μεγαλώνουμε. Κι ας μην παίρνει την αντίστοιχη επιστροφή της αγάπης και της ανταπόδοσης διότι μάλλον δεν είναι κάτι που αποζητά. Ο πατέρας είναι πιο σκληρός ή έτσι πρέπει να δείχνει, είναι πιο αυστηρός ή έτσι πρέπει να φαίνεται, είναι πιο δυνατός ή αυτό πρέπει να καθρεπτίζει κάθε του κίνηση. Έτσι, δεν έχει ανάγκη κάποια γιορτή, ούτε την καθημερινή επιβεβαίωση της αγάπης. Αυτός είναι ίσως και ένας λόγος που οι μεγαλύτερες αλήθειες και τα ωραιότερα λόγια λέγονται από τα παιδιά του αφού έχει φύγει από τη ζωή.

Έτσι, όσοι έχουν χάσει τον πατέρα τους μας παρακαλούν: «Μην κάνετε το ίδιο λάθος! Τώρα που ζει ο πατέρας σου, τώρα να του πεις όλα αυτά που νιώθεις. Να τον πάρεις μια αγκαλιά και να του πεις ένα ευχαριστώ για όσα έκανε. Να του δώσεις ένα φιλί και να του πεις ότι τον αγαπάς. Για αυτά που έκανε, για αυτά που δεν έκανε, για όσα σε έκαναν να χαρείς, αλλά και για όσα σε στεναχωρήσαν. Κυρίως γιατί ήταν δίπλα σου πάντα και γιατί ότι κι αν έκανε το έκανε γιατί σε αγαπούσε πολύ. Ακόμη και όταν έκανε εκείνο το λάθος ο στόχος του ήταν το δικό σου καλό!».
Κάποιοι περιγράφουν τις σχέσεις πάτερα και παιδιών ως εξής: 5 ετών: Ο μπαμπάς μου μπορεί να κάνει τα πάντα! 7 ετών: Ο μπαμπάς ξέρει τόοοσα πολλά! 10 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τελικά και τόσα πολλά. 13 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τι του γίνεται. 17 ετών: Ο πατέρας μου; Άσε καλύτερα! 22 ετών: Ωχ πάλι αυτός μπροστά μου! 25 ετών: Κάτι ξέρει για το θέμα ο πατέρας μου αλλά όχι και πολλά πράγματα. 30 ετών: Θα πρέπει να μάθω τι ξέρει ο πατέρας μου για το θέμα. 35 ετών: Πριν αποφασίσουμε, ας ζητήσουμε και τη γνώμη του μπαμπά. 50 ετών: Τι άραγε να πίστευε ο πατέρας γι΄ αυτό; 60 ετών: Τελικά ο πατέρας μου είχε τεράστια εμπειρία! 65+ετών: Α, ρε πατέρα! Μακάρι να ζούσες και να μιλούσαμε σήμερα οι δυο μας! Με πολύ απλά λόγια μας δείχνει την σχέση μας με τον πατέρα στο διάβα της ζωής.

Είτε το καταλαβαίνεις τώρα, είτε όχι το μόνο για το οποίο θα μετανιώσεις, είναι αν σήμερα, τώρα κιόλας, δεν πεις στον πατέρα σου:
• Σ’ ευχαριστώ πατέρα! Σε αγαπώ! Ό,τι κι αν σου έδειχνα, ό,τι κι αν σου έλεγα να ξέρεις πως πάντα σε αγαπούσα.
• Σ’ευχαριστώ που πιστεύεις ότι μπορώ να τα καταφέρω σε όποια συνθήκη και κατάσταση κι αν βρεθώ… (ακόμη κι αν δεν είναι αλήθεια!)
• Σ’ ευχαριστώ γιατί ήσουν ο πρώτος που πίστεψες ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα, ίσως και πριν ακόμη το πιστέψω εγώ!
• Σ’ ευχαριστώ για όλες τις μικροχαρές αλλά και για τα χατίρια που δεν μου έκανες!
• Σ’ ευχαριστώ γιατί με την κριτική σου με δυνάμωσες και με έκανες να μην φοβάμαι να λέω την γνώμη μου.
• Με έμαθες να ονειρεύομαι, να βάζω μεγάλους στόχους, να τους κυνηγάω αλλά να μην επιτρέπω σε κανέναν να μου λέει πως είναι δύσκολο να τα καταφέρω.
• Σ’ ευχαριστώ που με την αμφισβήτηση σου με έμαθες να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο και να βασίζομαι στις δικές μου δυνάμεις. Να προσπαθώ και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
• Σ’ ευχαριστώ για τις ατελείωτες βόλτες και συζητήσεις, αλλά και τις στιγμές σιωπής όπου εγώ ήμουν υπερήφανος για εσένα αλλά και εσύ για την δική μου πορεία.
• Που με έμαθες να προσπαθώ μονάχος μα πάντα να βοηθάω αυτόν που με χρειάζεται. Να θυμάμαι κάθε έναν που με βοήθησε μα να ξεχνάω αυτούς που με εμπόδισαν.
• Να γιορτάζω τη χαρά μου, αλλά να συμπάσχω με αυτόν που περνάει δύσκολα. Να αγαπάω πολύ κάθε μου επίτευγμα αλλά να μην φθονώ κανενός την επιτυχία.
• Να φροντίσω ώστε να έχω όλα τα εφόδια που μου χρειάζονται, αλλά η έλλειψη κάποιου να μην με αποθαρρύνει. Να με σπρώχνει να προσπαθώ περισσότερο.
• Να έχω μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό μου, αλλά πάντα να με φροντίζω και να με αγαπάω, ανεξάρτητα από τις νίκες ή τις ήττες.
• Να τελειώνω την ημέρα μου όχι αργά το βράδυ, αλλά όταν τελειώσω την καθημερινή μου αποστολή. Να μαθαίνω, να προσπαθώ, να βελτιώνομαι. Συνέχεια!
• Να είμαι ικανοποιημένος που δεν είμαι τέλειος, γιατί είμαι μοναδικός. Που έχω ότι θέλω, αλλά κυρίως που θέλω ότι έχω.
Την εφετινή γιορτή του Πατέρα ας την γιορτάσουμε εξωτερικεύοντας αυτά που νιώθουμε. Είτε γραπτά, είτε προφορικά. Ότι είναι πιο εύκολο…

* Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com.