Αμερική, η χώρα της κρατικής βίας, του Γιώργου Πένταρη

Καζάνι που βράζει είναι οι ΗΠΑ συγκλονιζόμενες από κύμα διαδηλώσεων αλλά και ταραχών, μετά την αναίτια και εν ψυχρώ δολοφονία του 46χρονου Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ, από αστυνομικούς την προ-περασμένη Δευτέρα. Οι ταραχές που σημειώνονται τα τελευταία 24ωρα στην Αμερική, θυμίζουν αυτές του 1967 στο Ντιτρόιτ και ήταν οι σοβαρότερες φυλετικές ταραχές στη νεότερη αμερικανική ιστορία. Ταραχές είχαν ξεσπάσει και το 1968 με την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που ήταν πρόεδρος του κινήματος εναντίον των φυλετικών διακρίσεων. Ταραχές έγιναν και στο 2014 στο Φέργκιουσον, όταν λευκός αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε με 6 σφαίρες έναν άοπλο νεαρό αφροαμερικανό τον Μάικ Μπράουν. Τότε οι ένορκοι κουκουλοφόροι δεν απήγγειλαν κατηγορία εναντίον του και ξέσπασαν ταραχές. Ο τότε Πρόεδρος Ομπάμα έκανε έκκληση για ηρεμία, αναγνωρίζοντας με τις δηλώσεις του ότι η Αμερική δεν έχει τελειώσει με τις φυλετικές εντάσεις και αυτό οφείλεται στην κληρονομιά των φυλετικών διακρίσεων που υπάρχουν αμείωτες στη χώρα και κυρίως στις κεντρικές και νότιες πολιτείες.

Η Αμερική έχει μεγάλη ιστορία στο θέμα των φυλετικών διακρίσεων και έχουν ξεσπάσει πολλές ταραχές τα τελευταία 100 χρόνια που δεν έχουμε λόγο και χώρο να απαριθμήσουμε. Θυμηθείτε την περιβόητη «Κου Κλουξ Κλαν», ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και την οποία γελοιοποιεί σε μια σκηνή του κινηματογραφικού έργου DJANGO ο σκηνοθέτης Tarantino. Αν δούμε όμως λίγο τον τρόπο δολοφονίας του Τζώρτζ Φλόιντ την περασμένη εβδομάδα και του Μάικ Μπράουν το 2014, φαίνεται ότι έχουν κάτι κοινό που το ίδιο ισχύει και για άλλες δολοφονίες αφροαμερικανών.
Τον Φλόιντ τον πατούσαν στον λαιμό επί 7 λεπτά μέχρι που έσκασε ο άνθρωπος, ο οποίος ήταν άοπλος, και τον Μπράουν τον πυροβόλησαν 6 φορές. Και στις δύο περιπτώσεις οι λευκοί αστυνομικοί δεν άσκησαν υπερβάλλοντα ζήλο, αλλά τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ και φάνηκε να το απολαμβάνουν από τις φωτογραφίες που έχω δει. Δολοφονίες με αυτό τον τρόπο δεν έχουν γίνει μόνο μαύρων, αλλά και λευκών Αμερικανών. Έχει δοθεί στην αστυνομία η δυνατότητα με το παραμικρό να θεωρείσαι εγκληματίας και να κινδυνεύεις να εκτελεστείς εν ψυχρώ χωρίς συνέπειες. Οι δολοφονίες, κατά τη γνώμη μου, προέρχονται από μια μακρά παράδοση βίας του κράτους και βίας των πολιτών εναντίον του κράτους και της νομιμότητας.
Όπως έγραψα πριν, το παραμικρό παράπτωμα σε κατατάσσει στους εγκληματίες και έτσι εκτός του ότι μπορεί να κινδυνεύσει η ζωή σου, χάνεις και τα πολιτικά σου δικαιώματα. Για παράδειγμα ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ G.W, Bush κέρδισε τις εκλογές γιατί στερήθηκαν του δικαιώματος ψήφου οι «εγκληματίες» που είχαν πάρει κλήση για παράνομο παρκάρισμα!!! Αυτό έγινε κατά παράβαση της 8ης τροπολογίας του Συντάγματος των ΗΠΑ που απαγορεύει την βάναυση και ασυνήθιστη τιμωρία.
Στον 20ό αιώνα η εγκληματικότητα στις ΗΠΑ έφτασε σε επίπεδα που ξεπερνούσαν τις εποχές πριν από την οργάνωση του κράτους δικαίου. Δημιουργήθηκε και παγιώθηκε ένα παράδοξο: η αποθέωση του Νόμου και της Τάξης μαζί με την έξαρση της ανομίας και της αταξίας και η επιβολή τιμωριών χωρίς μέτρο και αναλογία.
Τα όργανα του κράτους, από αστυνομικούς, στρατιωτικούς μέχρι τους δικαστές, έγιναν μορφές ανυπέρβλητης αυθεντίας και συχνά φορείς απεριόριστης εξουσίας. Η αστυνομία εμπλουτίστηκε με συμβολικά και τεχνολογικά μέσα που την ανύψωναν σε δυσθεώρητες κορυφές: οι έφιπποι, όπως και οι υπερ-εξοπλισμένοι αστυνομικοί της τροχαίας, ντύνονται όπως ο Robocop ώστε να σου κόβουν το αίμα. Σκοπός είναι να εμπνέουν βεβιασμένο δέος και σεβασμό – χωρίς ωστόσο αυτά τα αισθήματα να αναχαιτίζουν την εγκληματικότητα. Αντιθέτως, συνέβαλαν στη διαίρεση της κοινωνίας σε ομάδες που εμπιστεύονται τους θεσμούς και σε άλλες που έχουν λόγους να μην τους εμπιστεύονται και να προσπαθούν να τους παρακάμψουν οδηγώντας σε εμφύλιο πόλεμο χαμηλής έντασης. Αυτή η καταστολή, γιατί περί αυτού πρόκειται, δημιούργησε ένα υποβόσκον κίνημα από το 1950 περίπου, το οποίο ανδρώθηκε με την εκλογή του Trump. Με τις πρόσφατες ταραχές το κίνημα βγήκε στην επιφάνεια. Είναι το κίνημα Antifa, του οποίου οι υποστηρικτές γενικά επιδιώκουν να σταματήσουν αυτά που βλέπουν ως φασιστικές, ρατσιστικές και ακροδεξιές ομάδες, ισχυριζόμενοι ότι η δημόσια επίδειξη αυτών των ιδεών οδηγεί στη στόχευση περιθωριοποιημένων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των φυλετικών μειονοτήτων.
Όλη αυτή η βία προέρχεται και από άλλους δύο παράγοντες, την οπλοκατοχή και οπλοχρησία που γνωρίζετε πόσα αθώα θύματα έχει προκαλέσει και από μια ιδεολογία που βρίσκεται στον πυρήνα του Προτεσταντισμού και η οποία λέει ότι ο πλούσιος είναι καλός άνθρωπος, τον αγαπά ο Θεός και γι’ αυτό είναι πλούσιος, ενώ αντιθέτως ο φτωχός είναι κακός και δεν έχει την εύνοια του Θεού. Αυτό όμως μεταφράζεται στο ότι ο φτωχός είναι εκ προοιμίου ένοχος, ενώ ο πλούσιος είναι αθώος. Αυτή η ιδεολογία γίνεται πράξη σε εγκλήματα όπως η δολοφονία του Φλόιντ κτλ.
Το 2016 μετά την εκλογή του Trump είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο «Trump or Trouble?» όπου προσπαθούσα να εξηγήσω και να εκφράσω τον προβληματισμό μου για την εκλογή αυτού του ατόμου που βλέπει την πρώτη υπερδύναμη του κόσμου ως επιχείρηση. Μέσα σε μια πενταετία είδαμε να υποβαθμίζεται η επιρροή αυτής της χώρας στην διεθνή κοινότητα από μια εμμονή του Trump για απομονωτισμό. Τα έβαλε με την Κίνα ότι παίρνει τις δουλειές των Αμερικανών, με τον ΠΟΥ πρόσφατα, με το ΝΑΤΟ, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και γενικά ασκεί μια αλλοπρόσαλλη πολιτική. Το αν η Κίνα έγινε υπερδύναμη, αυτό οφείλεται στην Αμερική πρώτα και στην Ευρώπη μετά.
Σήμερα δεν μπορείς να μαζέψεις το γάλα που χύθηκε, κύριε Trump. Όχι μόνο αυτό, αλλά κάθε δικό σου πρόβλημα ή ανόητη πολιτική, τα ρίχνεις στους άλλους. Κατάφερες, λοιπόν, να κάνεις τη μεγάλη χώρα, η οποία έχει δημοκρατικούς θεσμούς, να είναι δεύτερη μετά με την Κίνα που έχει αρχίσει γρήγορο καλπασμό. Θεωρώντας ότι η χώρα είναι επιχείρηση και ότι η επιχείρηση είναι πάνω από τον άνθρωπο, άσκησες μια λανθασμένη, όπως κρίθηκε από τα αποτελέσματα, πολιτική για τον κορονοϊό με συνέπεια οι ΗΠΑ να είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως σε κρούσματα και θανάτους. Έφτασε η Αμερική να δέχεται βοήθεια σε μάσκες από την Τουρκία, η οποία θέλει να μπει ως γύφτος στο club των πλουσίων και να μην υπάρχει ίχνος ντροπής όταν οι Τούρκοι κομπάζουν ότι βοήθησαν τους Αμερικανούς. Ντροπή…
Ελπίζω στις εκλογές που θα γίνουν τον επόμενο Νοέμβριο, να πρυτανεύσει η σοβαρότητα και να βγει στην Αμερική ένας πραγματικός ηγέτης.

– Αν θέλετε να διαβάσετε το παλαιό μου άρθρο θα το βρείτε στο σύνδεσμό:
http://palmosnews.gr/18377/arthrografia-sinentefkseis/trump-or-trouble/