Νέοι στις κάλπες…

Φούσκωνα το μυαλό μου με ένα σωρό ιδέες, καθώς συνειδητοποίησα πως πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές, και πως για την επόμενη μία εβδομάδα (τουλάχιστον) όλοι θα μιλούν για αυτές… 

Έτσι, αλλάζω γραμμή πλεύσης, περνώντας από την Ελλάδα των ηλιόλουστων παραλιών, στην Ελλάδα του συστήματος. Ενός συστήματος που ανακατεύει σθεναρά στην ίδια χύτρα, πολιτικούς και πολίτες, προτεραιότητες και μίζες, δικαιώματα, υποχρεώσεις, ηθική, αξίες, ιδεολογίες. Καλώς; Κακώς; Ένα μίγμα που άλλοτε σιγοβράζει, άλλοτε αφρίζει ή υποχωρεί. Πάντως, όπως φαίνεται, ακόμα καλά κρατεί. Για αυτές τις εκλογές λοιπόν, ως φρέσκια ενήλικη, αποτελώ και εγώ, ένα, έστω και υποτυπώδες, υλικό. Αποτελώ και εγώ στόχο, θύμα, θήραμα, οποιουδήποτε λιμπιστεί την ψήφο μου. Εδώ είμαι. Εγώ και χιλιάδες άλλοι στην ίδια θέση. Με μάτια, αυτιά και μυαλά ανοιχτά, έτοιμοι να δούμε, να ακούσουμε, να σκεφτούμε, πρόθυμοι να πιστέψουμε, να ελπίσουμε, να πειστούμε. Πρόθυμοι είμαστε. Δε χρειαζόμαστε για αυτό τα δολώματα. Δεν πιανόμαστε σε αυτά, γιατί έχουμε δει τα αγκίστρια που ακολουθούν, έχουμε ενημερωθεί για τον πόνο που κουβαλούν. Και δεν έχουμε ξαναπέσει στην παγίδα που στήνουν, ώστε να μας δεσμεύει κάποια συνήθεια, κάποιο αίσθημα πολιτικού «ανήκειν», ή όπως αλλιώς ονομάζονται τέτοιου είδους δικαιολογίες. Δείτε μας σαν ένα πλήθος από λευκές σελίδες. Σελίδες που μπορούν να δεχτούν να γραφούν, αλλά ποτέ να μουντζουρωθούν. Ειδικά αν κάποτε τους είχαν τάξει όμορφες ζωγραφιές…

Έχουμε πληροφορηθεί και έχουμε ζήσει τόσα πολλά, που τείνω να πιστέψω πως δεν είμαστε μία φυσιολογική νέα γενιά. Θα μου πείτε, σε τι διαφέρουμε από τους νέους του Πολυτεχνείου και της χούντας, του Β΄ Παγκοσμίου και πιο πίσω. Αν θεωρήσουμε, για τις ανάγκες του επιχειρήματος, κάθε γενιά ως έναν άνθρωπο, σίγουρα είναι δύσκολο να εντοπίσουμε κάποια ελληνική γενιά, που να έζησε άνετα ως παιδί και ως έφηβη, ως νέα ενήλικη, ως μεσήλικη και ως τρίτης ηλικίας. Η γιαγιά μου έζησε την κατοχή, η μαμά μου τη δικτατορία και εγώ, τώρα, ζω αυτό. Το θέμα είναι πως σήμερα τα πράγματα δε μοιάζουν τόσο ξεκάθαρα. Ίσως δεν είναι και τόσο εφιαλτικά, αλλά και πάλι, δεν είμαι βέβαιη πως ισχύει το ίδιο για όλους. Η διαφοροποίηση που ανακαλύπτω εγώ στο σήμερα, πάντως, αφορά την αντικειμενική, ας πούμε «ιστορική» πλευρά των γεγονότων που εξελίσσονται. Πώς θα χαρακτηριζόταν δηλαδή ιστορικά η περίοδος που διανύουμε; Ως μια μεγάλη οικονομική κρίση στην Ελλάδα; Στην Ευρώπη; Στον κόσμο; Ως μια κρίση γενικότερα; Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε, και λογικά οι περισσότεροι δε θα προλάβουμε να το μάθουμε. Ωστόσο, τη σύγχρονη πραγματικότητα την έχουμε όλοι (σχεδόν όλοι) υποστεί, με ποικίλους τρόπους.

Γνωστά όλα αυτά, τι με κάνει όμως να λέω πως δεν είμαστε φυσιολογικοί ως νέοι; Για αρχή, να διευκρινίσω πως το φυσιολογικό δεν είναι υποχρεωτικά καλό. Οπότε και το μη φυσιολογικό δεν είναι υποχρεωτικά κακό. Καλοί ή κακοί, οι νέοι της γενιάς μου, οι φίλοι μου, οι παρέες μου, αλλά και οι πιο άγνωστοι, όσο μπορώ να τους καταλάβω, μου φαίνονται… «ανομοιόμορφοι». Φοβάμαι μην παρεξηγηθώ βέβαια. Δεν εννοώ πως θα έπρεπε να είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε καν οι μισοί, απλά έχω την αίσθηση, από όσα έχω ακούσει ή διαβάσει τουλάχιστον, πως άλλοτε επικρατούσε ένα πιο κοινό, νεανικό πνεύμα. Ίσως να είναι και μόνο η ιδέα μου, μιας και δεν έχω υπάρξει νέα σε άλλη εποχή, προφανώς. Ωστόσο, αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ, σχετικά με τις εκλογές για παράδειγμα, για να είμαι και στο κλίμα, είναι ένα μαζικό μπέρδεμα. 

«Να ψηφίσουμε μικρά κόμματα που τουλάχιστον δεν είναι δοκιμασμένα», «Να ψηφίσουμε ακροαριστερά μήπως γίνει η ριζική ανατροπή», «Να ψηφίσουμε ακροδεξιά για να γίνει τουλάχιστον η πόλη μας βιώσιμη», «Να ψηφίσουμε ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία, αφού στο τέλος μόνο αυτοί, αν το θελήσουν, θα μπορέσουν να βοηθήσουν». Και φυσικά, «Να ψηφίσουμε λευκό, για να δείξουμε ότι όλοι είναι ίδιοι», ή «Να ψηφίσουμε άκυρο, που συμβολίζει την αντίδραση», ή «να μην πάμε καν στις κάλπες». Όλες οι παραπάνω απόψεις λογικές και χιλιοακουσμένες, τι σημαίνουν όμως, όταν έχουν ειπωθεί από το ίδιο πρόσωπο; Τι σημαίνουν, όταν μου μοιάζουν όλες το ίδιο απίθανες και το ίδιο πιθανές; Τι σημαίνουν, όταν κάθε μία ξεχωριστά, μπορεί ξεκινώντας με τη φράση «να μην ψηφίσουμε», να συνοδεύεται από μια αντίστοιχη, άκρως πειστική αιτιολόγηση;

Πώς θα αντιμετωπίσουμε τις κάλπες τελικά; Δεν αργεί η ώρα που θα μάθουμε… θέλοντας ή μη…