«Ποτέ μην αφήνεις μία κρίση να πάει χαμένη» (W. Churchill), του Θανάση Καμπισιούλη

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
«Ποτέ μην αφήνεις μία κρίση να πάει χαμένη» (W. Churchill), του Θανάση Καμπισιούλη

Θυμάμαι πολλές φορές τον εαυτό μου να αναρωτιέται ποιά γενιά είχε τις μεγαλύτερες επιπτώσεις κατά την προηγούμενη δεκαετή οικονομική κρίση που αντιμετώπισε η Πατρίδα μας. Θυμάμαι, επίσης, το θέμα αυτό να αποτελεί μέρος συζήτησης με φίλους και συνάδελφους. Σχεδόν πάντα ο επίλογος ήταν ότι όλες οι ηλικίες, όλες οι γενιές, με τα δικά τους χαρακτηριστικά, είχαν και τις ανάλογες επιπτώσεις. Κάτι αντίστοιχο ξεκίνησα να αναζητώ και με την πρόσφατη κρίση της πανδημίας. Μιας κρίσης διαφορετικής, υγειονομικής στην αρχή, οικονομικής τώρα, αλλά κυρίως μιας κρίσης παγκόσμιας.

Η αφορμή μάλλον μου δόθηκε αφού όλοι βλέπουμε με συμπάθεια τους μαθητές που χάνουν μαθήματα και αναγκάζονται να στερηθούν την επαφή με το σχολείο, τις τάξεις, τους συμμαθητές, αλλά κυρίως τους δασκάλους και τους καθηγητές τους. Είναι αλήθεια πως όλα αυτά είναι πολύ σημαντική απώλεια για τους μικρούς μαθητές, αλλά γίνεται ακόμη μεγαλύτερη για τους μαθητές της Γ’ Λυκείου. Πέρα από τα παραπάνω, έχουν να αντιμετωπίσουν την δυσκολία των Πανελλαδικών εξετάσεων, όπου όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικές είναι για το μέλλον τους. Όλοι μας, είμαι σίγουρος, δεν θα θέλαμε με τίποτα να βρεθούμε στη θέση τόσο αυτών, όσο και των γονέων τους. Είναι πραγματικά σε πολύ δύσκολη θέση, αλλά δεν έχουν χρονικά περιθώρια για δικαιολογίες. Πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ακόμη και αν όλα είναι εναντίον τους.
Στην επόμενη ηλικιακή κατηγορία θα συναντήσουμε συνάνθρωπους μας που ίσως ήθελαν να παντρευτούν, ή να βαφτίσουν τα παιδιά τους. Άτομα που ήθελαν να χαρούν με τα παιδιά τους σε σχολικές εορτές, εκδρομές και λοιπές εκδηλώσεις. Φίλοι που δυσκολευτήκαν με την εργασία τους, ίσως με ένα νέο επαγγελματικό ξεκίνημα που ξαφνικά είδαν το κατάστημα τους να κλείνει. Σε μεγαλύτερες ηλικίες είδαμε φίλους μας που αναγκάστηκαν να στερηθούν παιδιά και εγγόνια, να κάνουν εορτές μόνοι τους, να μην έχουν κάποιον να τσουγγρίσουν τα αυγά το Πάσχα, να ακυρώσουν ένα ταξίδι που προετοίμασαν εδώ και πολύ καιρό και περίμεναν πως και πως…
Έτσι, διαπιστώνουμε πως η κρίση δεν κάνει διακρίσεις και έχει άμεσες επιπτώσεις σε όλες τις ηλικίες. Σε άλλες μεγαλύτερες, σε άλλες μικρότερες. Επίσης, σπάνια βρίσκει κάποιον προετοιμασμένο. Αυτό όμως μπορούμε να το κάνουμε και πλεονέκτημα. Τουλάχιστον οι νέοι μας αφού δεν θα βρεθεί κάποιος να τους νουθετήσει λέγοντας πως «αυτό δεν γίνεται!». Είναι ξεκάθαρο σε όλους πως ο κόσμος μας έχει συνυφασμένη πια την αβεβαιότητα. Όλα είναι πιθανά πλέον και όλα πια μπορούν να συμβούν! Και μάλιστα σήμερα, όχι αύριο ή σε μερικά χρονιά. Χώρος για απογοήτευση δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο διάθεση για προσπάθεια, δράση και επιμονή.
Ήταν στο προαύλιο του Πανεπιστημίου ο Αϊνστάιν με τον βοηθό του και περπατούσαν. Πριν από λίγο είχαν δώσει τα θέματα των εξετάσεων στους φοιτητές. Ο βοηθός λέει στον Αϊνστάιν: «Τα θέματα των ερωτήσεων δεν ήταν τα ίδια με αυτά που βάλατε και πέρυσι;» Ο Αϊνστάιν του απαντά: «Ναι, οι ερωτήσεις ήταν οι ίδιες.» Μα, του λέει ο βοηθός, είναι σωστό αυτό; Για να απαντήσει ο Αϊνστάιν: «Οι ερωτήσεις είναι ίδιες, οι απαντήσεις έχουν αλλάξει!». Τίποτα, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι ίδιο, υπάρχουν αυτές οι κρίσεις για να μας κάνουν να το πιστέψουμε.
Ένα άλλο σημείο που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι πως παρόλα αυτά κάποιες αξίες παραμένουν αμετάβλητες. Η ειλικρίνεια, η υπευθυνότητα, η εργατικότητα και η εμπιστοσύνη πάντα θα ξεχωρίζουν έναν άνθρωπο. Ανεξάρτητα το φύλλο, την ηλικία και την μόρφωση πάντα τέτοιες αξίες θα δυναμώνουν έναν άνθρωπο και θα τον τοποθετούν σε θέση υπεροχής. Όσες κρίσεις και να αντιμετωπίσουμε τα βασικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου, οι αξίες με τις οποίες έχει χτίσει τον χαρακτήρα του πάντα θα είναι τα σημαντικότερα εφόδια που έχει.
Κάτι τελευταίο που μας έδειξε αυτή η κρίση, είναι ότι πέρα από τον εαυτό μας υπάρχει και ο συνάνθρωπος. Δεν μπορεί να είναι κάποιος καλά, αν όλοι γύρω περνάνε άσχημα, είναι άρρωστοι ή δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους. Αξίες σαν την αλληλεγγύη, την φιλανθρωπία και τον εθελοντισμό δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι κάτι που αφορά τους άλλους. Είναι κάτι που αφορά όλους μας και δεν πρέπει να το αφήνουμε για κάποια άλλη στιγμή ή απλά να το βρίσκουμε ωραίο σε θεωρητικό επίπεδο αλλά να μην κάνουμε τίποτα.
Κάθε άνθρωπος ψάχνει μια ευκαιρία για να νιώσει καλύτερα, να βρει την αισιοδοξία του. Εγώ άκουσα την κα Αρβελέρ, που γνωρίζει πολύ καλύτερα την Ιστορία από εμένα, να λέει ότι σε όλο το διάβα της Ανθρωπότητας, κανένας λιμός δεν άφησε μόνο αρνητικά. Από τότε ξεκίνησα κι εγώ να είμαι πιο αισιόδοξος, κάτι που μπορεί να γίνει και από εσάς. Οι δυσκολίες είναι για να μας δοκιμάσουν, αλλά και να μας δυναμώσουν. Όσο είμαστε υγιείς, όσο ξυπνάμε το πρωί, μπορούμε να προσπαθούμε. Αν προσπαθήσουμε σίγουρα θα έρθουν και τα αποτελέσματα.
Σε όποια ηλικία κι αν είσαι, τώρα είναι η ώρα σου. Όσα κι αν αντιμετωπίσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια δεν μας σκότωσαν. Λυγίσαμε, αλλά δεν σπάσαμε. Φοβηθήκαμε, αλλά είμαστε όρθιοι. Τα καταφέραμε στα δύσκολα και τώρα με αισιοδοξία και περίσσευμα δύναμης, όλα μπορούμε να τα πέτυχουμε. Ο κόσμος που θα ζήσουμε θα είναι διαφορετικός. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ουσιαστικές αλλαγές της κοινωνίας γίνονται όταν η απάντηση ξεκινάει από το «εμείς» και όχι από το «εγώ».
Έτσι, αν πέρα από τον εαυτό μας πρέπει να σκεφθούμε και κάποιον άλλον, ας πάει η σκέψη μας στις μεγαλύτερες ηλικίες. Καλό είναι το τελευταία μέτρα του Μαραθωνίου να τα βαδίσουν σε ένα στάδιο γεμάτο, με χαρούμενο κόσμο και πολλες επευφημίες. Τους αξίζει το πρώτο σκαλί του βάθρου, με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος…

* Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή