Και τι άλλο είναι η ζωή παρά λεπτομέρειες, του Θανάση Καμπισιούλη

Η ιδέα ήταν απλή. Να καταγράψω αυτά που έγιναν διαφορετικά και μου αρέσαν πολύ, κατά τη διάρκεια του «Μένουμε Σπίτι». Να μην κάνω αυτό που έλεγε ο Δημόκριτος: «Οι άνθρωποι θυμούνται περισσότερο τα λάθη παρά τις σωστές ενέργειες». Στα πρώτα λεπτά απογοητεύτηκα αφού θυμήθηκα μόλις δυο-τρία τέτοια πράγματα. Επειδή όμως μου άρεσε σαν ιδέα, ξεκίνησα να τα καταγράφω και να τα κρατήσω για εμένα. Είστε τυχεροί όμως γιατί μάλλον γέμισε η σελίδα, οπότε θα τα μοιραστώ μαζί σας. Η σειρά δεν έχει καμιά σημασία, είναι όπως που έρχονταν στο μυαλό.

Μεγάλη Εβδομάδα και ανάμεσα στα άλλα μέτρα ο κ. Χαρδαλιάς, στη γνωστή απογευματινή ενημέρωση, ανακοινώνει ότι τα Κοιμητήρια θα παραμείνουν κλειστά. Αν και δεν είχα κάποιο λόγο να πάω την Μεγάλη Παρασκευή σε κάποιο από αυτά, αμέσως σκέφθηκα ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας, που είχαν λόγο, σίγουρα ένιωσαν μεγάλη πίκρα. Ας είναι, σκέφθηκα, πρέπει να γίνει και αυτό για να αποφύγουμε την συγκέντρωση πολλών ατόμων. Την επόμενη ημέρα διάβασα ότι ο Δήμαρχος μιας περιοχής στην Αττική – αργότερα έμαθα ότι έγινε και αλλού – με συνεργεία άναψε όλα τα καντηλάκια στα Κοιμητήρια της περιοχής του. Εάν υπάρχει θέληση, υπάρχει και λύση!
Ήταν Σάββατο μεσημέρι, και χαζεύοντας στα social media, βλέπω ένα βίντεο που έδειχνε την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, πάνω σε ένα φορτηγό μαζί με τους μουσικούς της, να κάνει βόλτες στις γειτονιές της Αθήνας και να τραγουδά! Αν σας έλεγα πριν ένα χρόνο ότι θα συνέβαινε αυτό, θα με περνούσατε για τρελό! Η χαρά και το κουράγιο που έδωσε στους συνάνθρωπους μας ήταν απερίγραπτο. Το ίδιο έγινε και με άλλους τραγουδιστές που μας διασκέδαζαν μέσω των social media αλλά και με ηθοποιούς, σκηνοθέτες κλπ. με τις δωρεάν προβολές ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Απέραντο κύμα αγάπης και αλληλεγγύης.
Κάτι ακόμη που μου άρεσε είναι η αλλαγή του ρόλου του …μπαλκονιού. Δεν είναι πια μόνο χώρος για τα φυτά μας, ούτε χώρος για να αποθηκεύεις πράγματα και να απλώνεις τα ρούχα. Είναι ο χώρος που θα έρθεις σε επαφή με τους γείτονες, που πάντα ζούσαν δίπλα σου ακόμη και όταν εσύ δεν τους διέκρινες. Είναι ο χώρος που θα βγεις μαζί με όλη τη γειτονιά να ακούσεις τον απέναντι που τραγουδά. Είναι ο χώρος που θα χειροκροτήσεις αυτούς που προσπάθησαν λίγο περισσότερο αυτές τις ημέρες, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους στρατιώτες μας κλπ. Είναι ο χώρος που κράτησες την Πασχαλινή λαμπάδα και έψαλες το Χριστός Ανέστη ενώ ο ουρανός γέμιζε βεγγαλικά…
Το άλλο που διαπίστωσα και μου άρεσε πολύ είναι ότι ξαφνικά οι άνθρωποι γίναμε υπομονετικοί και ευγενικοί. Παρόλη τη βιασύνη να στείλουμε #2 για να πάμε στο supermarket και να γυρίσουμε με ασφάλεια στο σπίτι μας, δεν συναντούσαμε πουθενά νεύρα και άγχος. Όλοι περίμεναν στη σειρά τους με αξιοσημείωτη ωριμότητα. Ήξερε ο καθένας τι πρέπει να κάνει με σεβασμό στον διπλανό του αλλά και στον υπάλληλο του καταστήματος. Επίσης, δεν άκουσα κανέναν να παραπονιέται από όλους αυτούς που έπρεπε να εργαστούν σε Νοσοκομεία, Μέσα μαζικής μεταφοράς κλπ. Έκαναν το καθήκον τους με χαμόγελο και αυτοθυσία.
Ζώντας πρωτόγνωρες καταστάσεις, τόσο στη χώρα μας όσο και παγκόσμια, δεν κλειστήκαμε στο καβούκι μας. Το ενδιαφέρον δεν εγκλωβίστηκε στα στενά ατομικά ή οικογενειακά πλαίσια. Ενδιαφερθήκαμε για το γείτονα, για τον κάτοικο στην Καστοριά και στην Θράκη. Ενδιαφερθήκαμε ακόμη και για τους φίλους μας στην Ιταλία και την Αγγλία. Η θάλασσα του εθελοντισμού αλλά και τις προσφοράς, τόσο των καλλιτεχνών, όσο και των ανθρώπων με μεγαλύτερη οικονομική δύναμη πραγματικά ξεχείλισε. Όλοι προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τον εαυτό μας υγιή και αμέσως μετά βρήκαμε τρόπους να βοηθήσουμε το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Εμείς που παραπονιόμασταν πως δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση στη σειρά που θα στήσουν τον πάγκο τους οι παραγωγοί στη Λαϊκή Αγορά, ξαφνικά γίναμε …Steve Jobs! Και με τις Λαϊκές βρήκαμε άκρη, και ηλεκτρονική συνταγογράφηση κάναμε και εργασία από το σπίτι κάναμε. Οι μπόμπιρες του Δημοτικού μπορεί να δυσκολεύτηκαν να μάθουν πώς να δένουν τα κορδόνια τους αλλά στέλνουν τις απαντήσεις των εργασιών τους και παρακολουθούν μαθήματα στο laptop. Διαπιστώσαμε ότι και τα ψώνια από το supermarket μπορούν να έρθουν στο σπίτι μας χωρίς καν να πάμε εμείς εκεί, αλλά και πολλές υποχρεώσεις μας προς το Δημόσιο μπορούν να ολοκληρωθούν χωρίς την φυσική μας παρουσία σε αυτές ή στις Τράπεζες.
Τέλος, αντιληφθήκαμε ότι περνάς το ίδιο καλά μαγειρεύοντας στο σπίτι με την επίσκεψη σε ταβέρνα. Περνάς το ίδιο καλά αν κάνεις μια βόλτα με το ποδήλατο στη γειτονιά σου με την εκδρομή με το αυτοκίνητο. Το παρκάκι της γειτονιάς σου δεν είναι τόσο μικρό και ασήμαντο όσο το θεωρούσες. Μπορεί να σε ταξιδέψει το ίδιο μακριά και όμορφα ένα βιβλίο με μια ταινία στον κινηματογράφο. Απλά πράγματα όπως το πλύσιμο των χεριών μπορεί να σε γλυτώσει από σημαντικά προβλήματα υγείας. Απλές χαρές που είχαμε ξεχάσει μπορούν να σε γεμίσουν και να νιώσεις χορτάτος και πλήρης.
Καλό είναι να τα θυμόμαστε όλα αυτά ακόμη και τώρα που δεν «μένουμε σπίτι» μας. Αν θεωρήσουμε τις ημέρες αυτές σαν ένα μικρό διάλλειμα της ζωής μας, ίσως ήταν το μόνο διάλειμμα στη ζωή μας που θα μπορούσε να μας δώσει χρήσιμα μαθήματα. Και επειδή κάπου κάπου η ιστορία επαναλαμβάνεται – δεν το εύχομαι! – καλό θα ήταν την επόμενη φορά να είμαστε καλά προετοιμασμένοι. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος: «Όποιος είδε τα τωρινά, τα είδε όλα, και αυτά που γίνονταν ανέκαθεν και όσα θα γίνουν στο άπειρο μέλλον. Γιατί όλα είναι ίδια κι όμοια.»

* Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com.