Ένα γεγονός, μία φωνή και μια ιστορία…

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Ένα γεγονός, μία φωνή και μια ιστορία…
Συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες, όταν έχεις δει από κοντά ανθρώπους που για άλλους αποτελούν απλά «ονόματα», απλά, περασμένα πρόσωπα, στην ιστορία του κάθε τομέα, της κάθε τέχνης τους, του δικού τους κόσμου. Συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες, όταν μια ξαφνική είδηση για το θάνατο ενός τέτοιου προσώπου είναι ικανή να σε ταράξει, να σε θλίψει, να σε μελαγχολήσει. Όταν ένα όνομα συνοδεύεται από μελωδίες, αβίαστα, φυσικά, όταν λίγοι στίχοι έχουν τη δύναμη να γεννήσουν αναμνήσεις δικές σου, μόνο δικές σου, προσωπικές αναμνήσεις, να αναστήσουν συναισθήματα και βαθιά θαμμένες σκέψεις, συνδέοντας χώρο, χρόνο, λόγια και νότες.
Την Τρίτη το πρωί εισχώρησε και στο δικό μου σπίτι η είδηση πως ο Δημήτρης Μητροπάνος πέθανε. Ακούστηκε απότομα, παράξενα, κάπως σαν αμφισβητήσιμο, ειρωνικό αστείο. Να προλάβω να πω ότι δεν έχω σκοπό να εγκωμιάσω και εγώ από εδώ το μουσικό έργο ή οποιαδήποτε άλλη πτυχή του τραγουδιστή, μιας και είμαι βέβαιη πως τις μέρες που προηγήθηκαν, όλοι, ή τουλάχιστον όσοι δεν έκαναν κάτι για να το αποτρέψουν, χόρτασαν από σχετικά αφιερώματα, άλλα περισσότερο πλούσια, ή ειλικρινή, άλλα πιο φτωχά ή προσποιητά. Όπως πάντα. Ένα μεγάλο σούσουρο. Και μετά; Σιωπή. Τι να γίνει, αναρωτιέστε. Έτσι κυλούν τέτοια θέματα. Αυτή είναι η φυσιολογική τους ροή. Τραγουδιστές, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, άνθρωποι, «μεγάλοι» και «μικρότεροι», θα γεννηθούν, θα ζήσουν, θα δημιουργήσουν ό,τι έχουν να δημιουργήσουν, και θα πεθάνουν. Κυνικό; Λογικό.
Τι γίνεται, όμως, όταν μια τέτοια, λογική είδηση, σε «αναγκάζει» να σαστίσεις; Να μιλήσω για εμένα. Ο Δημήτρης Μητροπάνος για εμένα ανήκε στην κατηγορία «τραγουδιστές που ακούν οι γονείς μου». Μαζί με αρκετούς άλλους, συνόδευε τα ταξίδια και τις διαδρομές μας, βγαίνοντας μαγικά από το ραδιόφωνο του αμαξιού μας και επαναλαμβάνοντας ακούραστα, λέξεις πόνου, έρωτα, οργής.  Για αρκετό καιρό, πίστευα πως δεν υπήρχε, πως υπήρξε δηλαδή κάποτε, στο παρελθόν, αλλά και για αυτό δεν είμαι σίγουρη, ίσως και να μη με είχε απασχολήσει ποτέ το συγκεκριμένο ερώτημα. Κάποια στιγμή, έμαθα πως όχι μόνο υπήρχε στο παρόν μου, αλλά τραγουδούσε και ενεργά. Παραξενεύτηκα. Η φωνή του με ακολουθούσε μια ολόκληρη ζωή, και αυτός από μόνος του μου φαινόταν τόσος πολύς καιρός για ένα ζωντανό άνθρωπο! Τον είδα από κοντά σε μια από τις συναυλίες που πραγματοποίησε το προηγούμενο καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι πως δεν πήγα στη συναυλία για εκείνον. Δεν ένιωθα την ανάγκη να τον συναντήσω (όσο η απόσταση που διακρίνει τον τραγουδιστή και ένα θεατή του σε μια συναυλία θεωρείται συνάντηση), ωστόσο έτυχε. Άκουσα έτσι τη γνωστή μου από παλιά φωνή, όμως, αν και η χροιά της έμοιαζε πραγματικά οικεία, η εικόνα της μου φάνταζε ξένη, απόμακρη, άγνωστη. Και ήταν άγνωστη. Για εμένα. Λένε πως οι φωνές στο ραδιόφωνο είναι πιο γοητευτικές από τις αντίστοιχες στην τηλεόραση, γιατί μπορείς να τις φανταστείς όπως θέλεις. Υποθέτω πως κάτι τέτοιο ίσχυσε και στην περίπτωσή μου.
Μέσα σε έναν κόσμο μαζικό, φουριόζο, γεμάτο μάσκες και προσωπεία, κάποιοι άνθρωποι έχουν την τύχη να μη χρειάζονται την εικόνα για να φανούν. Τύχη; Δουλειά; Σίγουρα δουλειά. Ίσως και τύχη. Πάντως ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν ένας από αυτούς. Με πείραξε που έφυγε… Έχω την αίσθηση πως για τους γονείς μου και για όσους άλλους γνώριζαν από την πρώτη στιγμή που τον άκουσαν ότι ήταν ζωντανός, ο χαμός του θα είναι μεγαλύτερο πλήγμα. Παρόλα αυτά, οι δίσκοι του θα συνεχίσουν να υπάρχουν, στα σπίτια που υπήρχαν, η φωνή του θα συνεχίσει να ακούγεται, στα αμάξια που ακουγόταν, οι στίχοι που τραγούδησε θα συνεχίσουν να αγγίζουν, τις καρδιές που άγγιξαν. Αυτό που έχει σημασία στο τέλος της ημέρας, δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά η μυρωδιά που αφήνει στο βάδισμά του… 
Μετά τη λυπηρή είδηση, ένα μεγάλο πλήθος σχολίων ξεχύθηκε, προερχόμενο από κάθε δυνατό μέσο. Αναμενόμενο και ως ένα σημείο τιμητικό. Τιμή, μέχρι να μετατραπεί σε αφορμή για γκρίνια, αρνητικά προκατειλημμένη κριτική, και για μια ακόμη φορά, μιζέρια. Άκουσα τη φράση «όποιος δε δάκρυσε όταν έμαθε πως πέθανε, δεν έχει το δικαίωμα να μιλάει για αυτόν». Κάτι μου λέει πως όσοι δάκρυσαν, είναι όσοι δε μίλησαν. Όπως και να έχει, δε νομίζω πως συμφωνώ. Ο καθένας κουβαλάει μια μοναδική του ιστορία, και πολύ πιθανόν, σε κάποιο σημείο της, η μουσική υπόκρουση να θυμίζει ένα από εκείνα τα τραγούδια… Δε φέρνουν όλες όμως οι ιστορίες δάκρυα…
Συνειδητοποίησα ότι μεγάλωσα, όταν έμαθα πως ο Δημήτρης Μητροπάνος δε ζει πια. Όχι όμως γιατί δε θα τον ακούω από αύριο, (κάτι τέτοιο δύσκολο να συμβεί), αλλά επειδή κατάφερα να φέρω στην επιφάνεια του μυαλού μου πολλές στιγμές υπό τη μουσική του… Αυτό, όμως, δεν μοιάζει υποχρεωτικά κακό…

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή