Οικογένεια: «Μαζί», ακόμη κι όταν δεν είμαστε μαζί!, του Θανάση Καμπισιούλη

Το 1993, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, καθιερώθηκε η Διεθνής Ημέρα της Οικογένειας και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου. Η απόφαση αυτή αποτυπώνει τη σπουδαιότητα που αποδίδει η διεθνής κοινότητα στην οικογένεια, ως βασικό κύτταρο της κοινωνίας.

Στο σχολικό βιβλίο της Οικιακής Οικονομίας της Α’ Γυμνασίου, αναφέρει πως «Οικογένεια είναι το σύνολο των ανθρώπων που ζουν κάτω από την ίδια στέγη και συνδέονται μαζί τους με γάμο ή συγγένεια». Δεν έχω τίποτα με κανέναν από τους έξι συγγραφείς αυτού του βιβλίου, ούτε με την Ελληνική μας γλώσσα. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ πως υπάρχει κάποιος Έλληνας που να έχει τόσο μικρή ιδέα για το τι ακριβώς είναι η Οικογένεια, τι σημαίνει για αυτόν η Οικογένειά του.
Ζήτησαν από μαθητές της Β΄ Δημοτικού να πουν με μια-δυο λέξεις, τι σημαίνει για αυτά η λέξη οικογένεια. Οι μικροί μαθητές, εντελώς αυθόρμητα και με την ειλικρίνεια της ηλικίας τους, απάντησαν: τα πάντα, η ζωή μου, ο κόσμος μου, ό,τι καλύτερο έχω, ο θησαυρός μου, η καλύτερη ομάδα, εκεί που περνάω ωραία, οι άνθρωποι που με αγαπούν και αγαπώ, ό,τι πιο πολύτιμο έχω, κλπ. Δεν έχω δίκιο λοιπόν όταν λέω ότι σε όλους μας ο παραπάνω ορισμός είναι στενός και στεγνός;
Χωρίς να κάνω διαχωρισμούς με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, η οικογένεια για όλους είναι η πρώτη ομάδα που κάποιος ανήκει. Είναι η πρώτη παρέα που νιώθει την ασφάλεια και την αλληλεγγύη. Η πρώτη συντροφιά που θέλεις να μοιραστείς τη χαρά σου, τον προβληματισμό σου και τη λύπη σου. Πάντα θα αποτελεί το σχολείο που σου έμαθε τα πρώτα ψήγματα γνώσης αλλά τόσο βασικά για την μετέπειτα πορεία σου. Εκεί που πραγματικά ένιωθες άνετα να ρωτάς όχι μόνο «γιατί» αλλά και «γιατί όχι»…
Οι στιγμές που έζησες με την οικογένεια σου είναι αυτές που είχαν συναισθήματα από όλο το εύρος της γραμμής συναισθημάτων. Από χαρές έως λύπες, εύκολες μα και δύσκολες στιγμές. Ατόφιες στιγμές γεμάτες ειλικρίνεια και αγάπη. Όσο κι αν σε έκαναν να χαρείς δεν θέλεις να τις χορτάσεις ποτέ. Όσο κι αν σε πόνεσαν δεν τις ανταλλάσσεις με τίποτα. Μα πάνω από όλα ό,τι κι αν έχεις ζήσει με την δική σου οικογένεια η απάντηση στην ερώτηση ποια είναι η καλύτερη οικογένεια είναι κοινή για όλους μας: «H δική μου!». Με ποια οικογένεια θα άλλαζες την δική σου; «Με καμία!».
Για το λόγο αυτό, όσες έρευνες και να γίνουν για την τέλεια οικογένεια, όσα άρθρα γραφτούν δεν θα ανακαλύψουν τα χαρακτηριστικά της τέλειας οικογένειας. Τέλεια οικογένεια δεν υπάρχει! Κάθε οικογένεια έχει τη δική της ιδιαίτερη μορφή, τις δικές της ατέλειες και τα δικά της προβλήματα. Είμαστε 7,5 δισ. άνθρωποι πάνω στη γη και περίπου 2,5 δισ. οικογένειες. Όσο ξεχωριστοί είμαστε οι άνθρωποι μεταξύ μας, κανένας δεν έχει τα ίδια δακτυλικά αποτυπώματα με τον άλλον, έτσι είναι και οι οικογένειες μας. Κι ας γράφει ο Τολστόι πως όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους και μόνο οι δυστυχισμένες είναι η κάθε μια δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο!
Εξαιρετική είναι η περιγραφή που δίνει ο Χόρχε Μπουκάι για την Οικογένεια. Την παρομοιάζει με ένα βατήρα. Τα παιδιά πρέπει να κάνουν τη διαδρομή μέχρι την άκρη του βατήρα αφού πρώτα έχουν οπλιστεί με όλα τα εφόδια ώστε να κάνουν επιτυχημένα το άλμα προς τη μετέπειτα ζωή τους. Δεν πρέπει να δειλιάσουν την τελευταία στιγμή, πρέπει να έχουν τη δύναμη να κάνουν το άλμα, αλλιώς το ταξίδι της ζωής τους θα μείνει μισό. Αν ο βατήρας είναι ωραίος και το παιδί ένιωσε την αγάπη και την εκτίμηση από τους γονείς του, το άλμα θα είναι μεγάλο. Αν το παιδί έχει μάθει ότι υπάρχουν κανόνες αλλά ότι κι αν συμβεί με καλή επικοινωνία όλα ξεπερνιούνται, τότε το άλμα θα είναι επιτυχές.
Το σημαντικό λοιπόν, δεν είναι σε ποια ηλικία τα παιδιά θα φτάσουν στην άκρη του βατήρα, αλλά όταν φτάσουν, να είναι έτοιμα. Και φυσικά το πιο σημαντικό είναι ο χρόνος της διαδρομής αυτής να έδωσε στα παιδιά όλα τα εφόδια που χρειάζονται. Κάθε στιγμή της οικογένειας, είναι αφορμή για να δώσεις και να πάρεις. Να διδάξεις αλλά και να διδαχθείς. Να δώσεις βαθιές ρίζες, μα και δυνατά φτερά στα παιδιά. Να μοιράσεις αγάπη απλόχερα, χωρίς καν να σκεφθείς ότι αυτό γίνεται για να πάρεις. Να μεγαλώσει το παιδί, για να ακολουθήσει την δική του πορεία και όχι την πορεία που θα ήθελε ο γονιός.
Είναι αξιοσημείωτο αυτό που λέγεται, ότι μπορείς δηλαδή να πας σε μια Σχολή να γίνεις Δικηγόρος ή Υδραυλικός, αλλά δεν υπάρχει Σχολή για να γίνεις γονιός. Ήταν πάντα δύσκολο να είσαι γονιός και στις μέρες μας ίσως είναι ακόμη πιο δύσκολο. Από την άλλη, όσο απροετοίμαστος και να είναι ένας γονιός στην πορεία με ένα μαγικό τρόπο όλοι μέσα στην οικογένεια βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν και να νιώσουν αυτά που πρέπει. Πάντα εμφανίζεται ο από μηχανής θεός που έχει σαν αποτέλεσμα να μπερδέψει και την ελληνική παράδοση γιατί τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο για κανέναν. Έτσι, έχουμε και το «από αγκάθι βγαίνει ρόδι» αλλά και «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει».
Αυτό που πρέπει να κάνει ο καθένας μας είναι να πάρει τον ορισμό των σχολικών βιβλίων και να τον εμπλουτίσει. Να φτιάξει μια, ίσως και περισσότερες, ωραία οικογένεια στα δικά του πρότυπα και με τις δικές του αξίες. Σε κάθε περίπτωση το «χωρίς οικογένεια» δεν είναι κάτι που αξίζει να το ζήσει κάποιος για να καταλάβει πόσο σημαντική είναι. Αξίζει όμως να θυμάται την ευχή του φίλου μου του Αρτέμη από τη Σάμο: «Σου εύχομαι, φίλε Θανάση, να κάνεις καλές οικογένειες!».

* Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com.