Η Μάχη του Γαλατσίου (1η Μαΐου 1821), του Θανάση Καμπισιούλη

Πριν μερικά χρόνια, μου έλεγε ένας φίλος «εσύ θα επιλέξεις ποια γάντια θα σηκώσεις και ποιες μάχες θα δώσεις. Διαφορετικά, μπορεί να ξεκινήσεις το πρωί να πας στη δουλειά σου και να μην φτάσεις ποτέ». Όπως έλεγε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ: Δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου, αν σταματάς και πετάς πέτρες σε κάθε σκύλο που σου γαυγίζει. Σε πρώτη φάση εσύ πρέπει να επιλέξεις ποιες μάχες θα δώσεις αλλά και σε δεύτερη φάση, φρόντισε στη σωστή διαχείριση του αποτελέσματος. Φρόντισε δηλαδή οι κερδισμένες μάχες να σε οδηγήσουν πιο κοντά στο στόχο σου, αλλά και οι μάχες που χάθηκαν να σου δώσουν το σωστό μάθημα. Όλοι χάνουν κάποια μάχη. Δεν μαθαίνουν όλοι όμως.

Είναι αλήθεια ότι η συντριπτική πλειοψηφία θυμάται τις νικηφόρες μάχες, τις μάχες που μας έδωσαν το παραπάνω βήμα. Δεν είναι λίγες οι φορές όμως που μια χαμένη μάχη μπορεί να μας προσφέρει πολλά περισσότερα από το βήμα. Αν πάρουμε το μάθημά μας, μπορεί να μας οδηγήσει στην καλύτερη προετοιμασία, σε περισσότερο πάθος και τελικά στην επόμενη νικηφόρα μάχη μας. Ο Air Jordan είχε πει χαρακτηριστικά «ίσως να φταίω εγώ που δεν σας έδειξα ότι η αποτυχία μου έδινε δύναμη, ότι ο πόνος μου ήταν το κίνητρο μου!».
Μια τέτοια μάχη που πολλοί δεν θυμόμαστε είναι η Μάχη του Γαλατσίου. Η μάχη που έγινε τέτοιες μέρες πριν σχεδόν 200 χρόνια, την 30η Απριλίου και την 1η Μαΐου 1821, στην περιοχή Γκαλάτσι της Μολδοβλαχίας. Οι δυνάμεις της Φιλικής Εταιρίας, 600 παλικάρια με καταγωγή από την Κρήτη, με αρχηγό τον Ευρυτάνα Αθανάσιο Καρπενησιώτη, παρατάχθηκαν απέναντι σε 5.000 Οθωμανούς, 2.000 πεζικό και 3.000 ιππείς! Δυστυχώς για τους Έλληνες, ο Τσάρος έδωσε άδεια στους Οθωμανούς να περάσουν στην Μολδοβλαχία και παρά την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων, η μάχη τέλειωσε με πολλές απώλειες και τελικά με οπισθοχώρηση των δυνάμεών μας.
Ο Καρπενησιώτης με μόλις 20 παλικάρια κατάφερε να γλυτώσει. Λίγες εβδομάδες αργότερα όμως, πολεμώντας «με ηρωική καρδιά» στην μάχη του Σκουλενίου έπεσε λαβωμένος. Όπως γράφει ο Ξόδιλος, πρωτεργάτης της Επανάστασης, «η μάχη αυτή της 1ης τού Μάη έν Γαλαζίω, άν καί φαίνεται ζημιώδης διά τούς Έλληνας, υπήρξεν όμως διά αυτούς αρκετά ένδοξος και τρανόν προμήνιμα της νίκης των Ελλήνων κατά των Τούρκων». Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μάχης που αν και δεν οδήγησε στη νίκη, είχε πολλαπλά, σημαντικά οφέλη για την μετέπειτα πορεία του Αγώνα.
Καταλάβαν ότι πρέπει να στηριχθούν κυρίως στις δικές τους δυνάμεις και να μην ελπίζουν σε βοήθεια των φίλων και συμμάχων. Πόσες φορές, ακόμη και στις μέρες μας, είτε σε προσωπικό, είτε σε εθνικό επίπεδο δεν έχουμε δει συνανθρώπους μας να «περιμένουν να σωθούν» από κάποιον άλλον μην κάνοντας οι ίδιοι την παραμικρή προσπάθεια. «Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα’ναι πολύ αργά», Ν. Καζαντζάκης.
Το άλλο μάθημα που πήραν οι Έλληνες είναι ότι οι δυσκολίες είναι κάτι που πρέπει να υπολογίζεις αλλά να μην στέκονται εμπόδιο ό,τι κι αν θέλεις να πετύχεις. Αναλύεις την κατάσταση, βρίσκεις τα αδύνατα σημεία σου, βρίσκεις παράλληλα και τις ευκαιρίες αλλά και τα δυνατά σου σημεία. Η μεγαλύτερη επιτυχία έρχεται όταν το εγχείρημα παρουσιάζει δυσκολίες. Αυτό για το οποίο αξίζει να ασχοληθείς και να προσπαθήσεις σκληρά, πάντα έχει δυσκολίες, αλλά όπως όμως έλεγε και ο Μ. Αλέξανδρος «τίποτα δεν είναι αδύνατο για αυτόν που θα προσπαθήσει».
Επίσης, ο Αθανάσιος Καρπενησιώτης με το παράδειγμά του, να παραμείνει και να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους, ενέπνευσε όλους τους υπόδουλους συμπατριώτες μας. Έδωσε την ίδια του τη ζωή, για να μεταλαμπαδεύσει στους Έλληνες το αγωνιστικό φρόνημα και την αναγκαιότητα του Αγώνα. Κάθε παράδειγμα μας εμπνέει και παίζει σημαντικό ρόλο στις δικές μας επιλογές και πράξεις. Με τον ίδιο τρόπο γινόμαστε και εμείς παράδειγμα για άλλους. Σε καιρούς σαν τους σημερινούς η Διοίκηση μέσω παραδείγματος αποτελεί προτεραιότητα για ανθρώπους, εταιρείες και Κράτη.
Τέλος, ένα στραβοπάτημα δεν πρέπει να σε κάνει να χάσεις την πίστη σου προς την τελική νίκη. Το «χάσαμε μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο», πρέπει να είναι πάντα οδηγός μας μέχρι την τελική νίκη. Αυτός που κερδίζει, είναι αυτός που δεν χάνει ποτέ την προσήλωση στον στόχο. Αυτός που μετά από κάθε ατυχία, έχει το σθένος να επιστρέψει πιο δυνατός και περισσότερο αποφασισμένος. «Νίκησα; Νικήθηκα; Τούτο μόνο ξέρω: Είμαι γεμάτος πληγές και στέκομαι όρθιος».
Αυτό απαιτούν από εμάς οι σημερινές μάχες στον στίβο της καθημερινότητας: ηρωισμό και ξεκάθαρο σχέδιο. Με πίστη στις δικές μας δυνάμεις, με καθημερινή προσπάθεια και με αγώνα μέχρι τέλους. Δεν πνίγεται όποιος βούτηξε στη θάλασσα, αλλά αυτός που αφού βούτηξε δεν έκανε τίποτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αδιάκοπης προσπάθειας και επιμονής είναι αυτό του Αβραάμ Λίνκολν:
• 1818: Πέθανε η μητέρα του σε νεαρή ηλικία.
• 1831: Απέτυχε ως επιχειρηματίας. Το ίδιο έγινε και το 1833.
• 1832: Έβαλε υποψηφιότητα για βουλευτής και απέτυχε.
• 1832: Απολύθηκε από τη δουλειά του. Απέτυχε να μπει στη Νομική.
• 1835: Παραμονές του γάμου του, η αγαπημένη του πέθανε. Έπαθε γενικό νευρικό κλονισμό και έμεινε στο κρεβάτι για 6 μήνες.
• 1843: Έβαλε υποψηφιότητα για το Κογκρέσο και απέτυχε ξανά. Το ίδιο έγινε το 1846, αλλά και το 1848.
• 1849: Απέτυχε να εκλεγεί κυβερνήτης της Πολιτείας όπου ζούσε.
• 1854: Έβαλε υποψηφιότητα για γερουσιαστής των ΗΠΑ και απέτυχε. Την ίδια …τύχη είχε και το 1858.
• 1860: Εξελέγη Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Όταν ήταν μαθητής ο Michael Jordan και δεν τον επέλεξαν για το Καλοκαιρινό Τμήμα Μπάσκετ, γύρισε στη μάνα του και δακρυσμένος την ενημέρωσε για αυτή την ατυχία. Η μάνα του τον αγκάλιασε και του είπε: «Aν το θέλεις πραγματικά, δούλεψε σκληρά και θα γίνει!». Αυτό και έκανε! Δούλεψε σκληρά και όλοι ξέρουμε τι έγινε…

* Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com.