Ο κορωνοϊός κουφαίνει;Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΜΠΙΣΙΟΥΛΗ

Με υποκειμενικά
κριτήρια…
Βρήκα ένα παλιό λεξικό που είχα στη βιβλιοθήκη και άρχισα να ψάχνω να βρω τί ακριβώς σημαίνει η λέξη «παλμός». «Είναι μια κίνηση που γίνεται εναλλάξ προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις.» Αυτό το δυο αντίθετες κατευθύνσεις δεν μου άρεσε πολύ διότι σκέφθηκα πως αν τραβάει ο ένας από εδώ και ο άλλος από εκεί δεν κάνουμε τίποτα! Στο ίδιο σημείο θα μένουμε… Μου άρεσε όμως που η λέξη «παλμός» μεταφορικά είναι συνώνυμο της «ζωντάνιας» και του «ενθουσιασμού» που χαρακτηρίζουν μια ενέργεια. Μου άρεσε διότι ταίριαζε γάντι με την σημερινή κατάσταση που βιώνουμε. Δεν είναι να μας πάρει από κάτω, πρέπει να αντιδράσουμε και να βρούμε πράγματα που μας γεμίζουν χαρά, ζωντάνια και ενθουσιασμό.

άλλον ποτέ δεν ήταν εύκολη η ζωή για κανέναν. Κάθε γενιά, κάθε δεκαετία είχε τις δικές της προκλήσεις και αγωνίες. Κάθε εποχή είχε τις δικές της προτεραιότητες και επιλογές. Κάθε φορά όμως που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την συγκεκριμένη δυσκολία είναι σαν ένα πανύψηλο βουνό να ορθώνεται αγέρωχο ακριβώς μπροστά μας και πρέπει να το ανέβουμε. Και κάθε φορά τα προηγούμενα «προβλήματα» μας φάνταζαν μικρότερα και αστεία.
Πριν είκοσι χρόνια, για να δικαιολογήσουμε τα πάνω και τα κάτω του Χρηματιστηρίου, μας έλεγαν ότι «Όταν μια πεταλούδα φτερουγίζει στο Πεκίνο, μια θύελλα προκαλείται στη Νέα Υόρκη…».
Πριν δέκα χρόνια, με την κρίση έπρεπε ξαφνικά να θεωρείς λογικό το ότι ένας νέος έπρεπε να αναζητήσει εργασία εκτός Ελλάδας. Ναι, καταλαβαίνω αλλά όλος ο κόσμος μια γειτονιά είμαστε, έλεγαν.
Πριν πέντε χρόνια, προσπαθώντας να μας δώσει κουράγιο Ολλανδός συνεργάτης μας μας έλεγε -για τα capital controls- καταλαβαίνω αλλά ζείτε ενδιαφέροντες καιρούς!
Τώρα διαπιστώνουμε πόσο εύκολα ένας ιός από την Κίνα, την Ιταλία και την Αμερική φτάνει στην Αθήνα, το Ρέθυμνο και την Αμαλιάδα…
Έτσι, κάθε στιγμή η ζωή μας έχει τις δικές της προκλήσεις, ευθύνες και απαιτήσεις. Αν μας κατακλύζει η μοιρολατρία και σπαταλάμε την ενέργειαά μας στο να βρούμε απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «γιατί εδώ», «γιατί τώρα» και «γιατί σε εμένα» δεν οδηγούμαστε κάπου. Αν σκεφτόμαστε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα και πόσες ελπίδες έχουμε να τα καταφέρουμε ή όχι δεν θα πάμε μπροστά.
Θυμήθηκα το παραμύθι με τον διαγωνισμό αναρρίχησης των βατράχων που, παρόλη τη μεγάλη προσπάθεια, ο αγώνας για την κατάκτηση της κορυφής γινόταν όλο και πιο δύσκολος. Πέρα από τη φυσική δυσκολία, οι φωνές του κοινού που παρακολουθούσε των αγώνα των βατράχων που έλεγαν το πόσο σκληρή είναι αυτή η δοκιμασία και πόσο απίθανο είναι να τα καταφέρει κάποιος, έκανε το έργο της αναρρίχησης ακόμη πιο δύσκολο.
Όταν μετά από πολύ προσπάθεια ο μοναδικός βάτραχος που δεν είχε πέσει κάτω ανέβηκε τελικά στην κορυφή, το μυστήριο ξεκαθάρισε. Ο συγκεκριμένος βάτραχος πάλευε με όλες του τις δυνάμεις αλλά δεν ήταν και ο πιο γυμνασμένος ή γεροδεμένος. Το μυστικό που ανακάλυψαν όλοι ήταν ότι ο βάτραχος ήταν …κουφός! Δεν άκουσε τίποτα από αυτά που έλεγε το κοινό που παρακολουθούσε για τις δυσκολίες της δοκιμασίας.
Κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει και τώρα. Ο στόχος είναι συγκεκριμένος για τον καθένα μας και οι κανόνες του παιχνιδιού γνωστοί. Δεν ακούμε κανέναν από το «κοινό» και συνεχίζουμε τον αγώνα μας. Στο τέλος, πρέπει να φτάσουμε στην κορυφή όσο περισσότεροι γίνεται. Δεν θα έχει κανένα νόημα να κερδίσει ένας ή λίγοι. Χρειαζόμαστε όλοι διότι μόνο έτσι θα έχει νόημα η μεγάλη νίκη.
Μπορεί να είχαμε συνηθίσει να αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη δουλειά, για την μεγιστοποίηση του κέρδους μιας επένδυσης, για περισσότερη ρευστότητα κ.ο.κ. αλλά τώρα είμαστε εδώ και πρέπει να αγωνιστούμε για την υγεία μας. Ίσως αυτό που ευχόμασταν ο ένας στον άλλο για «υγεία πάνω από όλα» τώρα πρέπει να αποκτήσει σάρκα και οστά. Ίσως το νόημα αυτής της ευχής δεν έπρεπε να χαθεί ποτέ αλλά έστω και τώρα, έστω και με αυτό τον άσχημο και βίαιο τρόπο τώρα θα το επαναπροσδιορίσουμε όλοι μας.
Κανένας δεν ξέρει αν σε λίγα χρόνια θα αγωνιζόμαστε για περισσότερο νερό και αέρα ή για περισσότερη ελευθερία και ελεύθερο χρόνο. Το θέμα είναι να μαθαίνουμε από όλα αυτά που συμβαίνουν, τίποτα να μην θεωρούμε δεδομένο και πάντα να είμαστε ετοιμοπόλεμοι. Πάντα η ζωή κρύβει παγίδες, πάντα ο αγώνας θέλει προσπάθεια και πάντα η καθημερινότητα απαιτεί εγρήγορση.
Ευκαιρία, λοιπόν, να ξανά-συστηθούμε με τους εαυτούς μας πρώτα από όλα, να ιεραρχήσουμε εκ νέου τις ανάγκες και τις προτεραιότητες μας, να αναζητήσουμε σε βάθος γιατί αξίζει να αγχωνόμαστε και να αγωνιζόμαστε και τι πραγματικά μας κάνει ολοκληρωμένους και χαρούμενους. Να μην απομονωθούμε στον εαυτό μας αλλά να ανοιχτούμε περισσότερο σε πιο λίγους αλλά ουσιαστικούς φίλους. Να μην ντρεπόμαστε στην έκφραση αγάπης και να ξεχάσουμε εγωισμούς και πικρίες.
Για να συμφωνήσω με τον φίλο από την Ολλανδία, πραγματικά ζούμε ενδιαφέροντες καιρούς αρκεί από το καθετί που συμβαίνει να παίρνουμε το μάθημά μας. Είτε στο Σχολείο, είτε στην πορεία μας μέχρι εδώ, κάποιον καλό «δάσκαλο» συναντήσαμε που μας έμαθε πως το σημαντικότερο για να αντιμετωπίσουμε τη ζωή είναι «να είμαστε μαθητές», όπως έχει πει και ο Άθως Δανέλλης.
Στο χέρι μας, λοιπόν, είναι να πάμε μπροστά όχι σαν μια προέκταση της κατεύθυνσης που είχαμε μέχρι τώρα. Να πάμε μπροστά και ίσως λίγο πιο ανατολικά ή λίγο πιο δυτικά, αρκεί αυτή η κατεύθυνση να μας γεμίζει πάθος και διάθεση για ζωή. Είναι ευκαιρία να ξαναγεννηθούμε μέσα από αυτή την πανδημία και να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Για εμάς τους ίδιους, τα παιδιά μας, τους γονείς και τους δικούς μας ανθρώπους.
Μας αφορά όλους και το αύριο πρέπει να μας βρει όλους!
* Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com.