«Τα Χριστούγεννα…. Αλλιώς» , γράφει η Αγγελική Ηλιάδη

«Τα Χριστούγεννα…. Αλλιώς»

Από την Ηλιάδη Αγγελική

Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή στην οποία οικογένειες, παρέες και ζευγάρια σμίγουν μπροστά από το στολισμένο δέντρο και το αναμμένο τζάκι. Είναι αδιαμφισβήτητα μια γιορτή καλοπέρασης και ξεκούρασης, μια αφορμή για διάλειμμα από την καθημερινότητα.
Είναι όμως μόνο αυτό… ή κρύβεται κάτι διαφορετικό πίσω από αυτή την γιορτή;
Εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία έχει διαπιστωθεί ότι τα έσοδα των μαγαζιών έχουν αυξηθεί κατά 50% τις ημέρες των εορτών. Αυτό οφείλεται κυρίως στην γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών αλλά και στον ελκυστικό τρόπο με τον οποίο τα μαγαζιά και οι βιτρίνες είναι στολισμένα. Στις μέρες μας έχει παρατηρηθεί επίσης ότι η βόλτα στα μαγαζιά και το «shopping» είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας. Επιπλέον, στον ιδιωτικό τομέα δίνεται ένα δώρο ή αλλιώς ο 13ος μισθός τον οποίο πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν να τον ξοδέψουν αγοράζοντας πράγματα για να ικανοποιήσουν όχι τις βιοτικές τους ανάγκες, αλλά τις ψεύτικες.
Όλο το σύστημα όμως, ακόμα και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ενθαρρύνουν τον απλό πολίτη να αγοράσει πράγματα που στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται. Κάθε χρόνο αμέτρητα στολίδια περιμένουν στα ράφια και στις βιτρίνες των καταστημάτων να τα αγοράσουν οι άνθρωποι, ακόμα και αν η αποθήκη τους είναι γεμάτη από τα περσινά. «Επιβάλλεται» από την κοινωνία να πάρουν καινούρια για να είναι πιο «in» στα Χριστούγεννα.
Μια άλλη καθιερωμένη συνήθεια που οδηγεί τους ανθρώπους σε μη απαραίτητα έξοδα είναι η ανταλλαγή δώρων ή αλλιώς «secret Santa». Μπορούν άραγε οι άνθρωποι να εκφράσουν τα συναισθήματα τους μέσω των αγορών; Μπορεί να συγκριθεί η αγάπη με χρήματα; Οι πιο καλοί γονείς του κόσμου είναι αυτοί που θα αγοράσουν στα παιδιά τους τα πιο καινούργια κινητά; Ή μήπως τα δώρα των Χριστουγέννων είναι ένα μέσο που έχει επιβληθεί από τον θεσμό της διαφήμισης και οι άνθρωποι σαν άβουλα όντα καταντούν θύματα της;
Το κρίσιμο θέμα είναι όμως, το κατά πόσο έχουμε ουσιαστικά ανάγκη τα υλικά αγαθά που ψωνίζουμε. Γινόμαστε όντως πιο ευτυχισμένοι μέσα από τον υπερκαταναλωτισμό; Ή απλά γεμίζουμε την πλήξη μας και κρύβουμε την θλίψη μας πίσω από το «shopping therapy»;

Στην πραγματικότητα, όμως, είμαστε ό,τι αγοράζουμε. Το τι ψωνίζουμε, ορίζει το τι είμαστε, τι θέλουμε να είμαστε ή τι θέλουμε να δείχνουμε πως είμαστε. Έχουν να κάνουν απολύτως με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, από το πως περιμένουμε ότι θα μας δουν οι άλλοι ή από τις προσδοκίες που έχουμε. Η κατανάλωση δίνει μια ψεύτικη αίσθηση ελευθερίας και χαράς και ειδικά σε περιόδους όπως τα Χριστούγεννα, που όλα είναι στημένα έτσι ώστε να σε ενθαρρύνουν να ψωνίσεις. Μέσα στην αφθονία της αγοράς, όμως, ό,τι και να αγοράσεις, δεν μπορεί να υποκαταστήσει το αίσθημα της θέλησης. Θα μπορούσαμε, άρα να παρομοιάσουμε την υπερκαταναλωτική μανία με ένα είδος ναρκωτικού;
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι το μήνυμα των Χριστουγέννων με το πέρασμα του χρόνου έχει πια χαθεί. Πλέον, ο Άγιος Βασίλης δεν έρχεται από την Καισαρεία…αλλά από τον Βόρειο Πόλο φορώντας κόκκινη στολή και πίνοντας γνωστή μάρκα αναψυκτικού.
Η αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους μας έχει γίνει εμπορεύσιμο αγαθό, το οποίο προωθείται μόνο για αυτές τις γιορτινές μέρες. Μιας αλληλεγγύης που παίρνει τη μορφή της μαζικής φιλανθρωπίας με ημερομηνία λήξης το τέλος των εορτών.
Άρα στην τελική μιλάμε για τα Χριστούγεννα, την γέννηση του Χριστού, ή κάτι άλλο….;