Οικογενειακή ευθύνη; Γράφει ο Β. Γιαννακόπουλος

Ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα αφιερωθεί τόσος πολύς χρόνος συζήτησης στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, την Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου, για ένα θέμα ουσιαστικά ανύπαρκτο και άνευ σημασίας.

Το θέμα που απασχόλησε το Σώμα ήταν αν έπρεπε ή όχι να παραχωρηθεί αίθουσα στο «Καμίνι» για μια χριστουγεννιάτικη εκδήλωση της Σχολής Αρχαίων Ελληνικών «Ελληνική Αγωγή», υπεύθυνη της οποίας είναι η κα Ευγενία Μανωλίδου. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από κοινού με το Σύλλογο «Χοροπατήματα».
Το θέμα έθιξε κατ’αρχάς η κα Σαπουνά, επικεφαλής της παράταξης «Γαλάτσι από Κοινού», αναφέροντας ότι: «Δεν έπρεπε, κύριε Δήμαρχε, να δώσετε άδεια να γίνει στο “Καμίνι” η συγκεκριμένη εκδήλωση γιατί η κα Μανωλίδου είναι η σύζυγος του κ. Άδωνι Γεωργιάδη ο οποίος είναι ακροδεξιός.»
Την ίδια θέση είχαν και οι παρατάξεις Λαϊκή Συσπείρωση (Γρηγόρης Χαραλαμπίδης) και «Γαλάτσι ο Τόπος μου» (Σπύρος Παναγιώτου). Κανένας δεν έκανε κριτική στην εκδήλωση αυτή καθ’αυτή, αν ήταν δηλαδή καλή ή όχι, γιατί προφανώς δεν την παρακολούθησε αφού δεν περιλαμβανόταν στα ενδιαφέροντά τους.
Εγώ να συμφωνήσω για τη ροή της συζήτησης ότι ο κ. Γεωργιάδης έχει ακροδεξιές απόψεις. Η σύζυγός του, όμως, για ποιό πράγμα κατηγορείται; Έχετε μήπως να της καταλογίσετε κάτι; Ή το μοναδικό της αμάρτημα είναι ότι έχει σύζυγο τον Άδωνι Γεωργιάδη;
Και από πότε η πολιτική ευθύνη είναι οικογενειακή υπόθεση; Ήθελα να πιστεύω ότι κάτι τέτοιες αντιλήψεις τις έχουμε αφήσει πίσω. Θα περίμενα, ειδικά από την κα Σαπουνά, να υπάρξει στήριξη στη γυναίκα Ευγενία Μανωλίδου.
Αν τέλος ήταν η σύζυγος κάποιου ακραίου από την παράταξή της, όπως για παράδειγμα η σύζυγος του κ. Πολάκη, τα ίδια θα έλεγε;
Και δυο λόγια για την εκδήλωση, η οποία αφορούσε τον στολισμό της Ειρεσιώνης, που είναι κλαδί ελιάς στολισμένο με καρπούς δέντρων, δεμένους με μαλλί και κρεμασμένες μικρές φιάλες με κρασί, μέλι και λάδι. Κατά την αρχαιότητα ήταν σύμβολο γονιμότητας και σε ορισμένες γιορτές το περιέφεραν τα παιδιά στα σπίτι ή το προσέφεραν στους θεούς. Είναι ο πρόγονος του σημερινού Χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Η προχθεσινή συνεδρίαση…

…του Δημοτικού Συμβουλίου την Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου, ήταν η τελευταία για την κυρία Ουρανία Πετρίδου, προϊσταμένη του Γραφείου Δημοτικού Συμβουλίου.
Μετά από 35 χρόνια υπηρεσίας, στο τέλος του χρόνου συνταξιοδοτείται και αποχωρεί από την ενεργό δράση.
Κι όταν λέω ενεργό δράση εννοώ την εργασιακή καθώς από δω και στο εξής θα αναπτύξει, φαντάζομαι, άλλες δράσεις πιο προσωπικές, τις οποίες ίσως να μην είχε το χρόνο να απολαύσει όσο καιρό ήταν εργαζόμενη.
Με τις ευχές λοιπόν, όλων των παρατάξεων του Δημοτικού Συμβουλίου καθώς και τις δικές μας, καλοφάγωτη η σύνταξη, κα Ουρανία.
Κι αν κόψεις και το τσιγάρο, να είσαι σίγουρη ότι θα είναι υπέροχα τα χρόνια που θα βαδίσεις από δω και μπρος.

Εδώ ο κόσμος καίγεται…

Έγραφα σε κάποιο σχόλιό μου πριν δύο εβδομάδες, ότι απ’ ό,τι φαίνεται σιγά σιγά επανέρχεται η κανονικότητα στη χώρα. Άλλο ένα παράδειγμα που επιβεβαιώνει του λόγου μου το αληθές είναι η συζήτηση ή μάλλον ο τσακωμός θα έλεγα καλύτερα, για το στολισμό της Αθήνας και ειδικότερα της Λ. Βασ. Σοφίας.

Φέτος για πρώτη φορά ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε να απευθυνθεί σε μεγάλες εταιρίες και ιδρύματα για να αναλάβουν τον στολισμό ενός δρόμου ή μιας πλατείας. Είκοσι ήταν αυτοί που ανταποκρίθηκαν μεταξύ των οποίων και το Ίδρυμα Ωνάση, το οποίο ανέλαβε το στολισμό της Βασ. Σοφίας. Όλες αυτές τις μέρες γίνεται, λοιπόν, μια συζήτηση και ανταλλάσσονται απόψεις για ένα θέμα το οποίο θα έπρεπε να περάσει μάλλον απαρατήρητο. Σιγά το σοβαρό ζήτημα!
Ασχολούμαστε αν έπρεπε να παραμείνουμε στα παραδοσιακά λαμπιόνια και αγγελάκια ή να πάμε σε κάτι πιο σύγχρονο. Το ότι στη γειτονιά μας υπάρχει ένας αναβρασμός και μια ανησυχητική κατάσταση δεν βλέπω να μας απασχολεί με το ανάλογο ζήλο και ενδιαφέρον. Το πώς θα κατορθώσουμε ως χώρα να έχουμε μια εθνική εξωτερική πολιτική και πώς θα εκσυγχρονίσουμε τις ένοπλες δυνάμεις μας, δεν βλέπω να είναι θέμα συζήτησης. Ασχολούμεθα με ανούσια θέματα και τα σοβαρά περιμένουμε να μας τα λύσουν άλλοι. Αμ δε…
Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς μόνος σου, μην περιμένεις να το κάνει άλλος.
Ένα πολύ σοβαρό, λοιπόν, θέμα το οποίο θα έπρεπε να απασχολεί και την κοινωνία των πολιτών είναι και αυτό της ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων. Υπάρχουν και εντός Ελλάδος αλλά και εκτός πολλοί συμπατριώτες μας, οι οποίοι έχουν οικονομική άνεση. Ας ξεκινήσουν από εκεί οι χορηγίες προς το κράτος για την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και ας προχωρήσουμε μετά και στις προσφορές των απλών ανθρώπων – όσοι έχουν αυτή τη δυνατότητα. Αν διαθέτεις σύγχρονες και καλά εξοπλισμένες Ένοπλες Δυνάμεις δεν σημαίνει ότι επιθυμείς τον πόλεμο αλλά διαφυλάττεις την ειρήνη και την εδαφική σου ακεραιότητα.
Αυτά έπρεπε να μας απασχολούν και όχι τα λαμπιόνια της Βασ. Σοφίας.