Παραστάσεις του παραλόγου μέσα στις Σχολές

Η νέα γενιά είναι το μέλλον. Η νέοι ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο, ποιοι οι λόγοι που τους εμποδίζουν, ποια τα συναισθήματα, οι αξίες, τα ιδανικά τους, έχω βρεθεί μάρτυρας αναρίθμητων παρόμοιων διαλόγων, από το σχολείο, στα πλαίσια του μαθήματος, έως το πανεπιστήμιο, στα πλαίσια (wanna be) πολιτικών συζητήσεων. Τα επιχειρήματα πάνω κάτω γνωστά, η έλλειψη της ουσιαστικής παιδείας ξεκάθαρη, η προώθηση του καταναλωτισμού, των σάπιων προτύπων, της αδιαφορίας και της νωχελικότητας, εύκολα αντιληπτή. Οι διαπιστώσεις πάντα ήταν και πάντα θα είναι ανώδυνες. Απαραίτητες βέβαια, αλλά τελικά άχρηστες, ανίσχυρες. Πώς αποκτιέται, όμως, αυτή η πολυπόθητη ισχύς;

Πριν ακόμα μπω στο πανεπιστήμιο, είχα ενημερωθεί για ένα σωρό πράγματα, είχα πληροφορηθεί για τρομερές καταστάσεις, ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω την απόλυτη ανοργανωσιά και κοροϊδία. Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο, τα βρήκα όλα ενδιαφέροντα, δυναμικά, πρωτόγνωρα και ελπιδοφόρα. Τα παιδιά πλημμυρισμένα από ζωντάνια, ενεργητικότητα, μαχητικότητα, αποφασιστικότητα (και όλα τα παρεμφερή ουσιαστικά). Κτήρια, αίθουσες, διάδρομοι  φορτισμένοι με ένταση. Πολλή ένταση. Τώρα όμως, όντας πια μέλος του πανεπιστημίου, προσπαθώ να ανακαλύψω αν η φόρτιση αυτή είναι θετική ή αρνητική. Η ένταση επιμένει, αισθάνομαι ωστόσο πως μετατρέπεται από ευχάριστη σε κουραστική, από πρωτότυπη σε συνηθισμένη. Δε φταίνε οι φοιτητές, οι νέοι, τα παιδιά. Δε φταίνε, διότι δε γνωρίζουν. Ούτε εγώ γνωρίζω, αφού αν γνώριζα θα μπορούσα να βοηθήσω. Αυτό που δε γνωρίζουμε, είναι ένας τρόπος, μια μέθοδος αντίδρασης, αποτελεσματική, συλλογική, αλλά απελευθερωμένη από ταμπέλες, καλούπια, ήδη φορεμένα και ποικίλως δοκιμασμένα συστήματα. Κάποιοι θα προσχωρήσουν σε κομματικές παρατάξεις, επιδιώκοντας να οργανωθούν, κάποιοι θα μείνουν θεατές ενός τραγικού τσίρκου, που στήνεται και άνετα διαιωνίζεται, τόσο μπροστά από μαυροπίνακες, όσο και απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία. Κάπου άκουσα πως οι εισπράξεις των θεάτρων τον τελευταίο χρόνο αυξήθηκαν. Λογικό, αφού το ζούμε καθημερινά, έχουμε πλέον εξαρτηθεί από αυτό.

Με ένα ακόμα είδος θεάτρου ήρθα αντιμέτωπη, εγώ όπως και πολλοί άλλοι συμφοιτητές μου, την Πέμπτη 29/3, στα κτήρια του φυσικού, του μαθηματικού, της πληροφορικής και της φιλοσοφικής στην πανεπιστημιούπολη του Ε.Κ.Π.Α. Δε θα μιλήσω για το ίδιο το γεγονός, μιας και όσοι δεν είναι ενήμεροι, μπορούν απλά να πληκτρολογήσουν στον υπολογιστή τους τη φράση «άγρια εισβολή, ξυλοδαρμός και καταστροφές στη γενική συνέλευση του φυσικού, από ομάδα ατόμων με κράνη και ρόπαλα, που θεωρούνται μέλη ακροδεξιού κινήματος», και να μάθουν πολύ περισσότερες λεπτομέρειες από όσες ξέρω εγώ, περί του συγκεκριμένου θέματος.

Το παραπάνω περιστατικό εννοείται πως είναι καταδικαστέο, λυπηρό, και άμεσα δεμένο με τις σύγχρονες εξελίξεις στην ελληνική πολιτική και τη σημερινή κοινωνία. Παρόλα αυτά, ο αντίκτυπός του στη σχολή μου είναι το σημείο που με εντυπωσιάζει δυσάρεστα, αν και δε με ξαφνιάζει. Από την επόμενη κι όλας μέρα, οι φοιτητικές παρατάξεις με όπλο τα μέλη τους, άρχισαν να κατηγορούν η μία την άλλη, προασπίζοντας τις πολιτικές του απόψεις, οι οποίες φυσικά προϋπήρχαν, μοιράζοντας αμέτρητα φυλλάδια με τη δική τους «καταγγελία», και όπως συνήθως, ερχόμενες σε αντιφάσεις.

Αυτή τη στιγμή, έχω στο γραφείο μου ένα πακέτο περίπου δέκα σελίδων που αποτελείται από τις διάφορες ανακοινώσεις των πολιτικά οργανωμένων συμφοιτητών μου. Διαβάζοντάς τες, πιάνω τον εαυτό μου άλλοτε να κουνάει συναινετικά το κεφάλι, άλλοτε να εκνευρίζεται και άλλοτε να στενοχωριέται. Όλα τα συναισθήματα περνούν από κάθε σελίδα, από κάθε παράταξη, από κάθε ιδεολογία. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι παρόμοιο.

Ο λόγος, όμως, που γράφω το συγκεκριμένο άρθρο, είναι η φράση με την οποία κλείνει μια, κατά τα υπόλοιπα ακροαριστερή, ανακοίνωση: «Δεν υπάρχει πεδίο διαλόγου και συνεννόησης με τους εχθρούς της τάξης μας και της ελευθερίας.» Οπότε; Να τους δείρουμε και εμείς; Δεν είμαι ούτε ακροαριστερή, ούτε ακροδεξιά, ούτε αριστερή, ούτε δεξιά, ούτε κεντρώα, ούτε τίποτα. Πιστεύω, όμως, ότι το πανεπιστήμιο οφείλει να είναι «πεδίο διαλόγου», για όλους, με ΟΛΟΥΣ. Όσοι δεν το αναγνωρίζουν, καλύτερα για τους υπόλοιπους να μείνουν απέξω. Και μάλλον θα ήταν καλύτερο «όλοι» να μείνουν απ’έξω, μιας και αν κοιτάξεις βαθύτερα από τα χρώματα, οι συμπεριφορές δε διαφέρουν και τόσο…