«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι΄ αυτήν. Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)». Πρόκειται για το περιεχόμενο του σημειώματος που φέρεται να είχε επάνω του ο 77άχρονος αυτόχειρας της πλατείας Συντάγματος το πρωινό της Τετάρτης 4 Απριλίου.
Φανταστείτε τον να ξυπνάει το πρωί (αν είχε κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ), να ντύνεται, να βάζει το σημείωμα στη μία τσέπη, το όπλο στην άλλη και να κατηφορίζει για το Σύνταγμα. Ψύχραιμος; Φοβισμένος; Σίγουρα αποφασισμένος. Να φτάνει εκεί, να κατεβαίνει τις μαρμάρινες σκάλες της πλατείας, να προχωρά προς το γρασίδι, να βγάζει τις τελευταίες λέξεις από το στόμα του και να τινάζει τα μυαλά του στον αέρα! Τι ζούμε, Θεέ μου;
Δεν ξέρω τί προβλήματα είχε ο άνθρωπος αυτός, δεν ξέρω τί ζωή έζησε, τί θυσίες χρειάστηκε να κάνει, πόσο κόπο έβαλε στο «χτίσιμο» των ονείρων του… Δεν ξέρω αν κάτι του χαρίστηκε ή μόχθησε πολύ να καταφέρει όσα κατάφερε στη ζωή του. Δεν ξέρω τί προσέφερε στην οικογένειά του, πόσο σκληρά δούλεψε για να δημιουργήσει τις καλύτερες συνθήκες γι’αυτήν, για να μην της λείψει τίποτα… Δεν ξέρω το μέγεθος της απογοήτευσης που, προφανώς, ένιωθε για να επιλέξει την αυτοχειρία. Δεν ξέρω τίποτα γι’αυτόν τον άνθρωπο.
Ξέρω, όμως, πως τίναξε όλα όσα κατάφερε σε όλη του τη ζωή στον αέρα! Ποιός κέρδισε από την ενέργειά του αυτή; Διότι αυτοί που έχασαν είναι πολλοί, με πρώτον τον ίδιο, με την οικογένεια και τους φίλους του να ακολουθούν, με την κοινωνία να παρακολουθεί μουδιασμένη…
Πιστεύω πως η αυτοχειρία δεν είναι λύση. Δεν είμαι ψυχίατρος ή ψυχολόγος για να γνωρίζω σε τί σκοτεινό και δαιδαλώδη λαβύρινθο είχε βρεθεί ο τραγικός 77άχρονος συνάνθρωπό μας. Είμαι, όμως, άνθρωπος και μάλιστα συναισθηματικός και γνωρίζω πως αν υπάρχει κάτι οριστικά μη αναστρέψιμο σε τούτη τη ζωή, αυτό είναι ο θάνατος. Όλα τ’ άλλα μπορούμε να τα φέρουμε τούμπα. Με κόπο, ναι. Με πόνο, ναι. Με θυσίες, ναι. Με βοήθεια από φίλους, ναι. Αλλά μπορούμε!
Και αν έρθει κάποιος να μας αρπάξει όλα αυτά για τα οποία φτύσαμε αίμα να δημιουργήσουμε, μπορούμε να αντιδράσουμε! Να υπερασπιστούμε τη ζωή μας, να την προστατεύσουμε και, αν χρειαστεί, να ξαναπαλέψουμε γι’ αυτήν! Διότι, καλώς ή κακώς, αυτός είναι βασικός κανόνας του παιχνιδιού.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
+30 210 222 2004 
palmogal@otenet.gr | palmosnews@gmail.com
