Το καπάκι της χύτρας

Κι έτσι, αγαπητά μου παιδιά, αυτοί πέρασαν καλά κι εμείς καλύτερα. Κάπως έτσι μπορώ να πω πως ήταν το τέλος της φετινής παρέλασης της 25ης Μαρτίου. Όπως τελειώνει ένα παραμύθι. Όλοι στο τέλος είναι ικανοποιημένοι.

Πρώτος και καλύτερος ο υπουργός του ΠΡΟ.ΠΟ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος έμεινε άγρυπνος, όπως εγράφη, επί μία βδομάδα, για να επιβλέψει τον σχεδιασμό της μεγαλύτερης αστυνομικής επιχείρησης που έλαβε ποτέ χώρα στην Αθήνα. Δεύτερος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος, ανέτως και χωρίς εμπόδια, κατακεραύνωσε μπροστά στα μικρόφωνα τον εχθρό. Μετά, όσοι από τους μαθητές πήγαν στην παρέλαση για να χαιρετίσουν τους επισήμους με ανοιχτή την παλάμη του δεξιού χεριού τους. Οι άλλοι μαθητές, που πήγαν κι αυτοί στην παρέλαση τιμώντας τις παραδόσεις και τους θεσμούς, οι γονείς που, είτε στη μια είτε στην άλλη περίπτωση, θαύμασαν και χειροκρότησαν τα βλαστάρια τους, και τέλος οι διαμαρτυρόμενοι αντιμνημονιακοί, που είχαν τη δυνατότητα να εισπράξουν κι αυτοί ένα χειροκρότημα παρελαύνοντας και μάλιστα πρώτοι απ’ όλους.
Ξεκαθαρίζω τη θέση μου ευθύς εξ’ αρχής και δηλώνω ότι η άποψή μου εδώ και πολλά χρόνια είναι ότι οι παρελάσεις πρέπει, επιτέλους, να καταργηθούν. Και τούτο, όχι γιατί μπορεί να κινδυνεύσουν οι επίσημοι από τις μούτζες των μαθητών ή τις διαμαρτυρίες των πολιτών αλλά επειδή αυτός ο τρόπος εορτασμού είναι αναχρονιστικός και αναποτελεσματικός ως προς τον σκοπό του.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από τους μαθητές που μούτζωσαν ή έστρεψαν αλλού το πρόσωπό τους ή ντύθηκαν αρχαίοι Έλληνες για να παρελάσουν (στο Περιστέρι) θα νόμιζαν ότι την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε το «όχι» του Μεταξά στους Τούρκους ή την ημέρα που ο Απόστολος Γκλέτσος κατέβασε τη σημαία από την Ακρόπολη. Όλοι, φαντάζομαι, θα έχετε θαυμάσει τέτοιες απαντήσεις στο παρελθόν.
Η απόδοση τιμής στους ήρωες και η σημασία της επανάστασης του 1821 μπορούν να γιορταστούν μέσα στα σχολεία με διάφορες εκδηλώσεις και με την ενεργό συμμετοχή όλων των μαθητών. Μπορεί στους τόπους δουλειάς, μπορεί ακόμα και στις πλατείες με δρώμενα και ομιλίες. Να είναι κάτι σαν ένα λαϊκό πανηγύρι τιμής και γνώσης.
Αν αποφασιστεί κάποτε ένας άλλος τρόπος εορτασμού, θα εμφανιστούν φαντάζομαι πολίτες, σοφότεροι εμού, να διατυπώσουν τις προστάσεις τους. Όσο, όμως, παραμένουμε στο σημερινό καθεστώς θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός, αν όχι από όλους, τουλάχιστον από αυτούς που συμμετέχουν διότι ουδείς συμμετέχει εξαναγκαζόμενος.
Κλείνοντας αυτό το σχόλιο, θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στους διαμαρτυρόμενους για το μνημόνιο και την πολιτική της κυβέρνησης πολίτες, οι οποίοι παρήλασαν κι αυτοί. Έχω την εντύπωση ότι κι αυτοί ανήκουν στον επίλογο του παραμυθιού. Θα έφυγαν κι αυτοί, μετά το τέλος της παρέλασης, ικανοποιημένοι ότι επιτέλεσαν το επαναστατικό τους καθήκον. Με συγχωρείτε, αλλά εγώ πιστεύω ειλικρινά ότι τέτοιου είδους κινητοποιήσεις δεν υπάρχει περίπτωση να είναι αποτελεσματικές. Ας μου πει κάποιος, πώς γίνεται να συμπορεύονται στην ίδια διαδήλωση και πορεία πρόσωπα τα οποία προέρχονται από τελείως αντίθετους πολιτικούς ΄χώρους; Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει μαζικοποίηση, αν δεν υπάρχει το ιδεολογικό υπόβαθρο; Πώς είναι δυνατόν να πείσεις τον κόσμο να συμμετάσχει, αν δεν έχεις οριοθετήσει το στόχο σου, αν δεν έχεις εξηγήσει επαρκώς για το μετά; Γιατί αν το μετά είναι χειρότερο από το σήμερα, με συγχωρείτε, αλλά εγώ επιλέγω το σήμερα.
Τέλος, πιστεύω ότι τέτοιου είδους αποσπασματικές και ανοργάνωτες κινητοποιήσεις περισσότερο κακό παρά καλό κάνουν στο λαϊκό κίνημα. Λειτουργούν, θα έλεγα, σαν το καπάκι της χύτρας. Δίνουν την ευκαιρία να ξεθυμάνει ο θυμός και η αγανάκτηση των πολιτών και γίνονται ανασταλτικός παράγοντας στη μαζικοποίηση του λαϊκού κινήματος.