Δικομματισμός: Επιτέλους τέλος!

Ενδιαφέροντα τα ευρήματα της VPRC για τα «Επίκαιρα»: Η Ν.Δ. παραμένει πρώτο κόμμα με το ιλιγγιώδες ποσοστό του 22,5%. Το ΠΑΣΟΚ με 12,5% διαγκωνίζεται για τη δεύτερη θέση με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ (12%) και η Δημοκρατική Αριστερά (11,5%) πάει ώμο με ώμο με τους Ανεξάρτητους Ελληνες (11%).

Είναι μια ένδειξη της αποδοχής που έχει από τον ελληνικό λαό η πολιτική των μνημονίων που υπαγορεύουν οι «δυνάμεις δημοσιονομικής κατοχής» και εκτελούν, σε αγαστή συνεργασία, τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα. Αποδεικνύει, επίσης, ότι το μνημόνιο αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει την κοινωνία σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Οι αριστερόστροφοι αντιμνημονιακοί ψηφοφόροι αφήνουν το ΠΑΣΟΚ και καταφεύγουν – κατά κύριο λόγο – σε ΚΚΕ, ΣΥΝ και Δημοκρατική Αριστερά ενώ οι δεξιόστροφοι εγκαταλείπουν τη Ν.Δ. και αναζητούν πολιτική στέγη αντίστοιχα στους Ανεξάρτητους Ελληνες του Καμμένου και στη Χρυσή Αυγή. Και αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό, ότι η Χρυσή Αυγή αγγίζει το 3,5% και αφήνει πίσω τον ΛΑ.Ο.Σ. που κινείται στο όριο του 3% και πληρώνει κι αυτό την αρχική μνημονιακή γραμμή του.
Το γεγονός ότι, τους τελευταίους μήνες, σχεδόν σε κάθε νέα έρευνα καταγράφεται ένα νέο κόμμα (με αξιοσημείωτο ποσοστό αλλά χωρίς ιστορικό προηγούμενων μετρήσεών του) επιτείνει τα παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά, τα αποτελέσματα του ερωτήματος της «πρόθεσης ψήφου» εξακολουθούν να αποτυπώνουν αρκετά καλά την «εικόνα» της στιγμής: απόψεις, τάσεις και διαθέσεις των ψηφοφόρων σήμερα. Αλλά, αν κάποιος (αναλυτής ή αναγνώστης) επιθυμεί να έχει καλύτερη «αίσθηση» των πολιτικών εξελίξεων, προτείνουμε να λάβει υπόψη του, συμπληρωματικά, τις απαντήσεις των άλλων, γενικότερων ερωτημάτων, όπως τα αποκαλυπτικά αποτελέσματα των υπόλοιπων ερωτημάτων της έρευνας αυτής. Οι ψηφοφόροι φαίνεται να αντιμετωπίζουν με καχυποψία και διστακτικότητα την επιλογή ποιον θα εμπιστευτούν και θα ψηφίσουν. Η απογοήτευση και η οργή για τις υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης παραμένουν.
Τα δύο κόμματα, τα οποία έχουν ταχθεί ανοιχτά υπέρ των σκληρών μέτρων λιτότητας και των διαρθρωτικών αλλαγών που αποτελούν αναγκαίες συνθήκες για την παραμονή μας στην Ευρωζώνη, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της εθνικής καταστροφής. Όχι μόνο αυτό, αλλά εξακολουθούν να επιδίδονται σε μάχες οπισθοφυλακής για τη διατήρηση παλαιών κεκτημένων (βλ. την κατάπτυστη απόπειρα ρύθμισης των χρεών τους με νυχτερινή τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο), με τις οποίες φροντίζουν να κρατάνε το μένος των ψηφοφόρων, μεταρρυθμιστών και μη, στο κόκκινο. Τέλος, και σημαντικότερο όλων, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η Ν.Δ. δείχνουν να έχουν στρατηγικό σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση, που θα συμπεριλάβει (αναγκαστικά) αλλά και θα υπερβεί τα μνημόνια. Έτσι, ως φορείς της αλλαγής που επιζητά το εκσυγχρονιστικό τμήμα της κοινωνίας, τα δύο κόμματα είναι εξαιρετικά προβληματικές περιπτώσεις.
Αν ο δικομματισμός δεν κάνει κάτι μαγικό – κάτι που δεν διαφαίνεται – τότε δεν αποκλείεται ο εφιάλτης να δούμε τη σβάστικα στην ελληνική Βουλή ή τα παλικάρια της Χρυσής Αυγής να μπαίνουν με το βήμα της χήνας και να χαιρετούν με τεντωμένο το χέρι.
Φυσικά δεν θα είναι αυτά τα ποσοστά που θα βγάλει η κάλπη αλλά είναι πολύ πιθανό να μην απέχουν και πολύ αφού οι δυνατότητες χειραγώγησης της κοινής γνώμης από το μιντιακό πολιτικό σύστημα είναι μειωμένες ενώ τα δεδομένα της προεκλογικής περιόδου δεν τους ευνοούν.
Στην καλύτερη περίπτωση, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ θα παλεύουν για να συγκεντρώσουν αθροιστικά το 50% για να έχει στοιχειώδη νομιμοποίηση η κυβέρνηση που θα σχηματίσουν την επομένη. Πώς θα απευθυνθούν στην κοινωνία τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν για να αλλάξουν τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων; Με την υπόσχεση ότι θα πάρουν μέτρα ύψους 14 δισ. ευρώ μόλις σχηματίσουν κυβέρνηση μετά τις εκλογές γιατί έτσι έχουν αποφασίσει ήδη τα υπερεθνικά κέντρα; Με τη δέσμευση ότι θα μειώσουν κι άλλο τους μισθούς πρώτα στα επίπεδα της Πορτογαλίας και μετά της Κροατίας για να φτάσουμε μελλοντικά στο ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού της Βουλγαρίας; Είναι εντυπωσιακό ότι κανένας από τα δύο κόμματα δεν βγήκε να απαντήσει στις δηλώσεις της κυρίας Λαγκάρντ. Την ατζέντα και τα διλήμματα των εκλογών τη βάζει πια χωρίς να τηρεί προσχήματα ο κ. Σόιμπλε.
Τι περιμένουν, λοιπόν, από τον ελληνικό λαό; Μπορεί να λένε ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, όμως δεν αποτελεί εναλλακτική η προοπτική της Βουλγαρίας. Σε αυτό το επίπεδο μπορούμε να φτάσουμε και μόνοι μας χωρίς μνημόνιο.
Το παρόν δικομματικό σύστημα έκλεισε τον κύκλο του καταστρέφοντας τη χώρα. Τώρα πνέει τα λοίσθια, το νέο όμως ακόμη δεν έχει γεννηθεί και απ’ ό,τι φαίνεται ο τοκετός θα είναι μακρύς και επώδυνος για την ελληνική κοινωνία.