Μπροστά στις Κάλπες, Γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Μετά την πολύχρονη εξουθενωτική δοκιμασία της οικονομικής κρίσης, που η οξειδωτική της διάβρωση επεκτάθηκε στο σύνολο των εκφάνσεων της ζωής μας, αλλοίωσε πολιτισμικά μας πρότυπα, προκάλεσε σοβαρές στρεβλώσεις στην ομαλή λειτουργία της Πολιτικής και είχε ως συνέπεια την απώλεια σοβαρού αποθέματος αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης των πολιτών, ευθύνη όλων μας η επιστροφή στη κανονικότητα. Τίποτα δεν μπορεί πλέον να δικαιολογήσει μια πιθανή επανάληψη της εμπιστοσύνης που επέδειξε σημαντικό μέρος της κοινωνίας σε ιδεοληψίες και αυταπάτες ανεύθυνων εξουσιομανών πολιτικών. Θα αποτελούσε ένδειξη αυτοκαταστροφικής προδιάθεσης μια εκ νέου εκδήλωση εμπιστοσύνης σε ανεύθυνους λαϊκιστές, που υποκαθιστούν το πολιτικό λόγο με αίολες υποσχέσεις, διχαστικά συνθήματα και εξυπνακίστικες ατάκες. Που την αποτυχία της πολιτικής τους να ανασάνουν τα χειμαζόμενα νοικοκυριά προσπαθούν να διασκεδάσουν με τον προεκλογικό πληθωρισμό επιδομάτων.

Αρα λοιπόν να επανέλθει η χώρα και η ζωή μας σε συνθήκες κανονικότητας. Ο ιδεολογικός ερμαφροδιτισμός «Αριστερού – Ριζοσπαστισμού» / «Ακροδεξιού – Εθνολαϊκισμού», όπως τον βιώσαμε, ως αντιπολιτευτικό «ακτιβισμό» και ως κυβερνητική πρακτική από το πολιτικό μόρφωμα «ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ», αποδείχθηκε, όπως ήταν επόμενο, στείρος και επικίνδυνος. Και μόνο η μεταστροφή του μέσα σε μια νύχτα από την αλαζονική επαναστατική έξαρση, που θα αναποδογύριζε την Ευρώπη, στην αναξιοπρεπή κωλοτουμπική υποταγή του, χάριν της εξουσίας, στο τρίτο και επαχθέστερο των Μνημονίων, τα λέει όλα…! Επείγουσα ανάγκη, συνεπώς, η επιστροφή στην πολιτική κανονικότητα. Την κανονικότητα με όλα τα γνωστά προβλήματά της αλλά κανονικότητα που, στο κάτω κάτω, είναι δεκτική διορθωτικών παρεμβάσεων. Πολιτική Κανονικότητα που μας βόλευε τον καιρό της «δανεικής ευμάρειας» και δε νοιαζόμασταν για τη βελτίωση και την εξέλιξή της. Που μόλις έκλεισε η στρόφιγγα των δανεικών, την κλωτσήσαμε κι ακολουθήσαμε τους αδίστακτους δημαγωγούς που μας υπόσχονταν ό,τι αμετάκλητα πλέον είχαμε χάσει.
Στο πλαίσιο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, οι Ιδεολογίες των κομμάτων ορίζουν τους πολιτικούς στόχους, τις πρακτικές και τις συμπεριφορές τους: «Φιλελεύθερη Δημοκρατική Δεξιά», «Κεντροαριστερά» – «Σοσιαλδημοκρατία», «Κομμουνιστική / Μαρξιστική Αριστερά». Αυτή είναι και η βάση της πολιτικοκοινωνικής σύνθεσης του λαού μας. Αυτές οι ιδεολογικές κατευθύνσεις ορίζουν και διαφοροποιούν τις πολιτικές των κομμάτων και επιτρέπουν τη συνδιαμόρφωση αποδεκτού πολιτικού πλαισίου δράσεων στις περιπτώσεις που η συγκυρία επιβάλλει κυβερνητικές συμπράξεις μεταξύ τους. Και φυσικά η εκδήλωση και λειτουργία επιμέρους ιδεολογικών διαφοροποιήσεων και πολιτικών Κινήσεων συνιστούν απόδειξη ζωντάνιας και υγείας των ιδεολογιών, εμπλουτίζουν και λειτουργούν θετικά στη δυναμική ισορροπία του συστήματος.
Το κυβερνητικό σχήμα του ιδεολογικού ερμαφροδιτισμού όμως, όπως ήταν επόμενο, στείρο και σε προοδευτική κοινωνική απομόνωση εξαντλούνταν σε ασκήσεις εντυπωσιασμού και αυτοθαυμασμού μέχρι που η ανικανότητα του και η ζημιά της ασκούμενης πολιτικής δεν κρύβονταν πλέον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να αγωνιά βλέποντας τους πολίτες να του γυρίζουν την πλάτη και αναζητούσε τρόπους περιορισμού της φυγής. Έτσι …ανακάλυψε ξαφνικά ότι η Ευρώπη κινδυνεύει από τον ακροδεξιό – λαϊκισμό και συνεπώς δεν μπορούσε πλέον να συγκυβερνά μαζί του. Έσπρωξε τον επί 4 χρόνια πολύτιμο εθνολαϊκιστή εταίρο εκτός κυβερνητικού οχήματος και αμέσως ανασκουμπώθηκε για νέο πείραμα ιδεολογικού ερμαφροδιτισμού με την επιχειρούμενη σύμπραξη «Αριστερού – Ριζοσπαστισμού» / «Σοσιαλ-κεντροαριστερού – Προοδευτισμού». Πρόκειται για το γνωστό τυφλό καταστροφικό «ακτιβισμό» του «αριστερού ριζοσπαστισμού» ΣΥΡΙΖΑϊκής κοπής, που δεν έχει καμιά ιδεολογική συγγένεια με τον κοινωνικό προοδευτισμό του κεντρώου σοσιαλδημοκρατικού χώρου και δεν κολλούν με τίποτα. Θα πείτε ότι υπάρχει τρόπος! Η εξουσία αποδείχθηκε γερό συγκολλητικό υλικό…! Αυτό ακριβώς προσπαθεί να εξασφαλίσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τις «ΓΕΦΥΡΕΣ», τις «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ», τις υπουργοποιήσεις, τα επιδόματα, τους …13ους μισθούς, τις …προσλήψεις και γενικώς τα …Θα.
Φτάσαμε έτσι στο Μάη των εκλογών και το περιεχόμενο της κάλπης όταν καταμετρηθεί πρέπει να εκπέμπει επιτέλους αισιοδοξία. Να εντέλλεται την επαναφορά της κανονικότητας. Η χαλαρή ψήφος είτε επιδιωκόμενη και εντέχνως μεθοδευόμενη είτε όχι, μετά τη περιπέτεια της κρίσης, που θα την πληρώνουμε για δεκαετίες, συνιστά πράξη κατά του εαυτού μας, κατά της οικογένειας μας, κατά του λαού μας και δεν έχει θέσει σ’ αυτή την περίπτωση. Η χώρα πρέπει να επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς θεσμικής λειτουργίας σε όλους τους τομείς. Να ξαναβρεί τις χαμένες συντεταγμένες που όριζαν τις βεβαιότητές μας και έδιναν στο καθένα την προοπτική της αξιοπρεπούς απασχόλησης, τη σιγουριά του Αύριο, την ελπίδα και τη δυνατότητα της βελτίωσης του. Την αυτοπεποίθηση και το ζωτικό δικαίωμα της νέας γενιάς στο όνειρο που απογοητευμένη το ψάχνει στη ξενιτιά.
Βαδίζοντας προς την κάλπη, θα μπορούσε κανείς να παραβλέψει πολλά αρνητικά της τετραετούς κυβερνητικής πολιτικής και γενικότερα των κομματικών πρακτικών του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου όλα τα κόμματα είτε από λαθεμένες εκτιμήσεις είτε από θεμιτές καμιά φορά ιδιοτελείς κομματικές επιδιώξεις είτε από ταξικές παρορμήσεις, χαράζουν πολιτικές όχι μόνο αποτυχημένες αλλά καμιά φορά και επιζήμιες. Εκείνο όμως που στιγματίζει το ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι:
– Διεκδίκησε και πήρε την εξουσία με την ΕΛΠΙΔΑ και τη ΜΠΕΣΑ του Αριστερού Λόγου και, συγκυβερνώντας με την άκρα Δεξιά, τον απαξίωσε.
– Διεκδίκησε την εξουσία στο όνομα του Λαού και με τις αλαζονικές και καθεστωτικές πρακτικές διακυβέρνησης προκαλεί το διχασμό του.
– Οικειοποιήθηκε το «αριστερό πλεονέκτημα» και το υπονομεύει υιοθετώντας συνήθειες, πρακτικές, συμπεριφορές κλπ. του παλιού «διεφθαρμένου» Πολιτικού Συστήματος.
– Έταξε και …τι δεν έταξε κι ανίκανος να εξασφαλίσει ακόμα και το απλό, το τίμιο και αξιοπρεπές μεροκάματο, ξεδιάντροπα μοιράζει προεκλογικά τον επιδοματικό κοινωνικό εξευτελισμό.
Στο πλαίσιο της δημοκρατίας μας είναι γνωστά τα κόμματα, που πέρα από τις παραταξιακές επιδιώξεις και τις αναπόφευκτες σκληρές αντιπαραθέσεις ακόμα και στις περιπτώσεις που η μεταξύ τους σύμπραξη είναι ανέφικτη, απέδειξαν ότι μπορούν να συνομιλούν πολιτικά και πολιτισμένα. Στη βάση αυτού του δεδομένου, οι πολίτες, σύμφωνα με τις ιδεολογικές και πολιτικές τους πεποιθήσεις και τη πειστικότητα του εκφερόμενου πολιτικού λόγου, μπορούν με τη ψήφο τους σ’ αυτά να ανοίξουν δρόμο μέσα στις δυσκολίες που διαγράφονται για το μέλλον.
Στο πλαίσιο αυτό ξεχωρίζει το ΚΚΕ. Το κόμμα που η ιστορία του και η ανατρεπτική, εναλλακτική, οραματική θεώρηση του κόσμου είναι η πηγή των οραμάτων της Αριστεράς. Της αισιοδοξίας, της αυτοπεποίθησης, της ελπίδας, των στόχων και των επιδιώξεων του δημιουργικού δυναμικού της κοινωνίας, η ασπίδα των δικαιωμάτων των ποιο αδύναμων στρωμάτων. Σταθερή κοινωνική – ταξική αξία, πειθαρχημένο στους στόχους του Σύνολο, στήριγμα σε κάθε προσπάθεια βελτίωσης της ζωής του ανθρώπου.
Και βέβαια οι όποιες διαφωνίες με επιμέρους πολιτικές του ΚΚΕ δεν αναιρούν τα παραπάνω ούτε τη σημασία της ενισχυμένης παρουσίας του στο Εθνικό και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.