Σαράντα χρόνια μετά οι απόφοιτοι του 1971 του Γυμνασίου Αρρένων Πύργου βρέθηκαν ξανά

Ήταν Ιούνης του 1971 και η Χούντα στο απόγειό της, όταν οι μαθητές των δύο τμημάτων της έκτης του Γυμνασίου Αρρένων Πύργου Ηλείας (γύρω στα 50 άτομα) τελείωναν τις απολυτήριες εξετάσεις και άρχιζαν την προετοιμασία για τη μάχη των εισαγωγικών.

Στην πρώτη τάξη ήμασταν πέντε τμήματα και στην έκτη φτάσαμε μόλις δύο. Τότε ήταν μια δύσκολη εποχή και η μάχη που αποφασίσαμε να δώσουμε ήταν δυσκολότερη γιατί το μόνο φροντιστήριο που κάναμε ήταν μόλις 40 ημέρες το καλοκαίρι. Φορτωμένοι μ’ ένα σακί όνειρα, ξεκινήσαμε για την Αθήνα να κατακτήσουμε τον κόσμο. Ήμασταν νέοι, αισθανόμασταν δυνατοί και αθάνατοι. Αγωνιστήκαμε σκληρά και τα καταφέραμε. «Αλώσαμε» τα Πολυτεχνεία και τα Πανεπιστήμια. Μηχανικοί γίναμε, ναυπηγοί, μαθηματικοί και κομπιουτεράδες, γιατροί και δικηγόροι, οικονομολόγοι και στρατιωτικοί, γεωπόνοι, πολιτικοί επιστήμονες και εκδότες. Μερικοί αργότερα κατέβηκαν και στον πολιτικό στίβο. Δεν υπήρχε πεδίο της τότε προσφερόμενης επιστημονικής γνώσης από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια που να μην κατακτήσουμε.
Αν και το είχαμε ξαναμαζευτεί άλλες τρεις φορές μετά την αποφοίτησή μας από τα πανεπιστήμια, το περασμένο Σαββατόβραδο μαζευτήκαμε πάλι και γιορτάσαμε τα 40 χρόνια από τότε που ανοίξαμε τα φτερά μας αφήνοντας το σχολείο μας και ήμασταν όλοι εκεί. Τούτη φορά ήμασταν περισσότεροι από τις άλλες συναντήσεις. Πολλοί ξέχασαν να «φέρουν τα μαλλιά τους», άλλοι ήρθαν με τις κοιλιές τους, άλλοι με την κουτσουρεμένη σύνταξή τους. Ήταν και μερικοί που οι «άτιμοι» δεν είχαν αλλάξει και πολύ!! Πάντως οι γκριζομάλληδες ήταν γοητευτικοί, αν κρίνω από τα βλέμματα των κυριών στα γειτονικά τραπέζια. Γενικά το έχουμε εμείς οι Πυργιώτες.
Στην ταβέρνα ξαναγίναμε παιδιά!! Θυμηθήκαμε τα σχολικά μας χρόνια, τις πλάκες που κάναμε, τις γκόμενες του Θηλέων που κυνηγούσαμε και τους καθηγητές μας που δεν είχαν καμιά σχέση με τους σημερινούς καθηγητές. Τότε υπήρχε αυστηρότητα και σεβασμός. Υπήρχε πειθαρχία στην τάξη. Ανυπακοή στον καθηγητή και αμέσως αποβολή και μείωση διαγωγής. Κανείς από τους γονείς μας δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα πήγαινε σχολείο να βρίσει καθηγητή γιατί έκανε παρατήρηση στο παιδί του. Σήμερα αυτό είναι, δυστυχώς, κοινός τόπος. Οι καθηγητές μας ήταν αποφασισμένοι εκπαιδευτικοί λειτουργοί και είχαν την κάλυψη των ανωτέρων τους όσον αφορά τις σχέσεις τους με εμάς τους μαθητές.
Με νοσταλγία θυμηθήκαμε τον μαθηματικό μας, τον Χαλούλο, που έτρωγες καρπαζιά και έβλεπες αστέρια. Μάθαμε, όμως, μαθηματικά. Δεν είδα κανέναν από τους συμμαθητές μου να έχει ψυχικά τραύματα από μερικές καρπαζιές του Χαλούλου. Αντίθετα είδα επιτυχημένους επιστήμονες. Αυτό ισχύει και για τους άλλους καθηγητές μας, όπως τον Κ. Κωνσταντόπουλο, που με είχε κατακεραυνώσει επειδή υποστήριξα ότι ο πόλεμος φέρνει ανανέωση στην ανθρωπότητα, την Βάσω την Γκαβέρα, το Χοντρογιάννη που τον λέγαμε και «σπάρο», τον Πανόπουλο ή «Πανίτσα» τον μαθηματικό, την Ιορδανοπούλου την Καλή την επονομαζόμενη «Φαλκονέρα» γιατί μας χαντάκωνε με τους βαθμούς και πολλούς άλλους.
Μάθαμε, όμως, την ελληνική γλώσσα από αυτή την καθηγήτρια. Ξέρουμε να γράφουμε και να μιλάμε. Ελάχιστη απόδειξη είναι ότι ο φίλος μας ο Σάκης, ο «κερομύτης» όπως τον λέγαμε, ήταν χρόνια διορθωτής στην εφημερίδα «Βραδινή». Μάθαμε να κάνουμε μια αίτηση ή μια εξουσιοδότηση, πράγμα το οποίο αγνοούν οι σημερινοί μαθητές ακόμη και μεγαλύτεροι σε ηλικία γιατί δεν διδάσκονται στο σχολείο. Σήμερα, δυστυχώς, η γνώση της γλώσσας μας έχει ελαχιστοποιηθεί στα λίαν απαραίτητα. Το ίδιο έγινε και με τα μαθηματικά. Πού είναι η κατ’ εξοχήν Ελληνική επιστήμη η Γεωμετρία; Πού είναι η Τριγωνομετρία; Σχεδόν καταργήθηκαν.
Από τα παιδιά μας έχουμε γνώση του σημερινού σχολείου και μπορούμε να το συγκρίνουμε με το δικό μας. Οι διάφορες κυβερνήσεις από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Γ. Ράλλη άρχισαν σιγά – σιγά να το απαξιώνουν και να στρέφουν τα παιδιά στα ιδιωτικά. Στην εποχή μας λέγαμε ότι όποιος πήγαινε στο ιδιωτικό του Πύργου ήταν χαζός και πλήρωνε ο πατέρας του για να περνά τις τάξεις. Όποιος είχε τα κότσια, πήγαινε στο ΑΡΡΕΝΩΝ. Τα φροντιστήρια άρχισαν να φουντώνουν. Σήμερα κανείς δεν διανοείται να μην στείλει το παιδί του σε φροντιστήριο. Το Υπ. Παιδείας, ανάλογα με τα κέφια του κάθε υπουργού, άλλαζε τους νόμους για την εκπαίδευση Δευτεροβάθμια και Ανώτατη.
Στη μάζωξη μάς απασχόλησε και η Ανώτατη Εκπαίδευση. Πολλών τα παιδιά σπουδάζουν και άλλων έχουν τελειώσει τις σπουδές τους. Μας απασχόλησε και το θέμα της ανεργίας των παιδιών μας και γενικότερα της ελληνικής νεολαίας. Δεν μείναμε σε διαπιστώσεις. Με τη συμφωνία δύο συμμαθητών μας, που ο ένας είναι σχολικός σύμβουλος Νομού Ηλείας και ο άλλος καθηγητής μαθηματικών στο «ΑΡΡΕΝΩΝ», αποφασίσαμε να βοηθήσουμε τους σημερινούς μαθητές του σχολείου μας, κάνοντας μια ημερίδα επαγγελματικού προσανατολισμού. Θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε την επαγγελματική μας εμπειρία στα νέα παιδιά και να εξηγήσουμε, ο καθένας από τον τομέα γνώσης του, τις σημερινές δυνατότητες όσον αφορά την απασχόληση μετά τις σπουδές τους.
Ήταν μια συνάντηση επιτυχημένη και η περιποίηση της ταβέρνας πάρα πολύ καλή. Η οργάνωση άριστη και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά γιατί την ανέλαβε ο πιλότος μας της Πολεμικής Αεροπορίας, ο Παναγιώτης, που είχε ξεσκίσει τους Τουρκαλάδες με το F-4 Phantom του στις αερομαχίες του Αιγαίου. Παπά παιδί είναι διαβόλου εγγόνι, όπως λένε.
Περιττό να σας πω ότι «αι γυναίκαι» ήταν αποκλεισμένες από την συνάντηση. Θέλαμε να πούμε τα δικά μας, όπως και τα είπαμε.
Δεν παραλείψαμε να αναλύσουμε και τη σημερινή πολιτική κατάσταση και ανταλλάξαμε διάφορες ενδιαφέρουσες απόψεις. Τούτη τη φορά αποφασίσαμε να εκμεταλλευθούμε τις δυνατότητες της τεχνολογίας και να διατηρήσουμε στενότερη επαφή μέσω Email, Facebook και Google. Η επόμενη συνάντησή μας μάλλον θα γίνει το καλοκαίρι στα Ολύμπια, σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο γιατί στις τάξεις μας έχουμε και Maitre D’ Hotel!
Παίδες, ας ευχηθούμε να είμαστε όλοι καλά και να μην λείπει κανείς το καλοκαίρι ή εν πάση περιπτώσει όποτε (ξανά) συναντηθούμε.
Γράφει ο Λαμπεταίος
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΝΤΑΡΗΣ
gpentaris@ath.forthnet.gr