Η ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν που έκανε τον Αϊνστάιν να δακρύσει

Οι κριτικοί χαρακτήριζαν τον Τσάρλι Τσάπλιν τελειομανή. Και αυτό γιατί από τη στιγμή που απέκτησε το δικό του στούντιο, ήλεγχε κάθε στάδιο της παραγωγής. Ξόδευε πολύ χρόνο και χρήμα μέχρι να δημιουργήσει κάτι που τον ικανοποιούσε. Απαιτούσε από τους συνεργάτες του την αρτιότητα και δεν σταματούσε μέχρι να την πετύχει. Τα γυρίσματα της ταινίας «Τα φώτα της πόλης» άρχισαν τον Δεκέμβριο του 1928 και τελείωσαν τον Σεπτέμβριο του 1930, ενώ ήδη είχε σπαταλήσει έναν χρόνο με την επεξεργασία του σεναρίου. Συνολικά, ασχολήθηκε τρία χρόνια με την ταινία.
«Τα Φώτα της Πόλης» κυκλοφόρησαν ως ταινία του βωβού κινηματογράφου την περίοδο που οι υπόλοιπες αμερικανικές ταινίες είχαν ήχο και ομιλίες. Παρόλο που δέχτηκε πιέσεις από τους συνεργάτες του να συμπεριλάβει διαλόγους, εκείνος αρνήθηκε γιατί πίστευε πως στις ταινίες με ομιλίες ήταν μια μόδα που θα παρέλθει. Τους έδινε το πολύ τρία χρόνια ζωής. Παράλληλα, δεν ήθελε να καταστρέψει τον χαρακτήρα του «Τσάπλιν», ο οποίος για τουλάχιστον μια δεκαετία είχε αγαπηθεί από τον κόσμο χωρίς να τον έχει ακούσει κανείς. Οι ταινίες μέχρι τότε συνοδεύονταν από ζωντανή ορχήστρα. Στα «Φώτα της πόλης» ο Τσάπλιν αποφάσισε να ηχογραφήσει δική του μουσική, που είχε συνθέσει μαζί με τον Άρθουρ Τζόνστον. Η ταινία θεωρήθηκε αριστούργημα. Αναδείχθηκε ως μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές και οικονομικές επιτυχίες του. Όπως φάνηκε άξιζε τον κόπο και τον χρόνο. Η σύγκρουση με την πρωταγωνίστρια Η ταινία περιστρέφεται γύρω από το Τσάρλι Τσάπλιν, ο οποίος γνωρίζει και ερωτεύεται μια τυφλή κοπέλα που πουλάει λουλούδια. Δεκάδες κοπέλες πέρασαν από οντισιόν για τον ρόλο της συμπρωταγωνίστριας, αλλά καμία δεν τον ικανοποιούσε. Μια μέρα, ενώ βρισκόταν στα γυρίσματα μιας ταινίας στην παραλία Σάντα Μόνικα, γνώρισε την Βιρτζίνια Τσέριλ. Η 20χρονη τότε ηθοποιός τον πλησίασε και τον ρώτησε αν θα της δινόταν κάποτε η ευκαιρία να δουλέψει μαζί του. Ο Τσάπλιν, που είχε απογοητευτεί από τις ηθοποιούς που είχε δει μέχρι τότε, την κάλεσε σε οντισιόν. Ήταν η πρώτη που κατάφερε να υποδυθεί πιο πειστικά την τυφλή. Και αυτό γιατί η Τσέριλ είχε μυωπία. Η συνεργασία τους όμως, αποδείχθηκε δύσκολη. Η πρώτη σκηνή που γυρίστηκε ήταν εκείνη που ο Τσάπλιν γνώρισε την τυφλή κοπέλα και αγόρασε όλα τα λουλούδια της. Ο Τσάπλιν, όμως, δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Δεν ήξερε τι ακριβώς ήθελε και έτσι δεν έδινε τις απαραίτητες οδηγίες στην Τσέριλ. Αλλά επέμενε μέχρι να το βρει. Η σκηνή γυρίστηκε συνολικά 342 φορές! Παρόλο που σπατάλησαν πολλές εβδομάδες για να την ολοκληρώσουν, την παράτησαν και την ξαναγύρισαν στα τέλη του 1929. Μέτα από τόσες προσπάθειες, ο Τσάπλιν άρχισε να έχει δεύτερες σκέψεις για την Τσέριλ. Τη θεωρούσε ερασιτέχνη.

Όταν δάκρυσε ο Αϊνστάιν…
Η τελική σκηνή, που ο Τσάρλι συναντά την κοπέλα που έχει βρει την όρασή της και εκείνη τον αναγνωρίζει και του προσφέρει ένα λουλούδι, θεωρήθηκε μια από τις πιο δυνατές και συγκινητικές σκηνές της ταινίας. Γυρίστηκε σε έξι μέρες. Ήταν η μόνη φορά που Τσάπλιν είπε πως ήταν ικανοποιημένος με την υποκριτική της Τσέριλ. «Κατάλαβε επιτέλους τον ρόλο», είχε πει.Στην πρεμιέρα που έγινε τον Ιανουάριο του 1931, παρευρέθηκε και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν μαζί με τη σύζυγό του Έλσα. Όταν τελείωσε η ταινία και άναψαν τα φώτα, ο Τσάπλιν είδε ότι ο Αϊνστάιν είχε δακρύσει. Στην αυτοβιογραφία του έγραψε: «Δεν ήξερα ότι ο Αϊνστάιν ήταν τόσο ευαίσθητος». «Ένιωσα να στέκομαι έξω από το σώμα μου. Ο Τσάρλι ήταν λίγο ντροπαλός, αλλά χαρούμενος που την συνάντησε ξανά. Έδειχνε ότι ήθελε να απολογηθεί, αλλά χωρίς να φαίνεται συγκινημένος. Ήταν μια από τις πιο αγνές σκηνές που έχω κάνει ποτέ», είχε πει ο Τσάπλιν.