«Η πρόσκληση για την αφύπνιση της ανθρώπινης ψυχής είναι μέρος του χαρακτήρα μου»

Η Μαριάντζελα Γκίντη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε υποκριτική τρία χρόνια στον Πειραϊκό Συνδεσμο και απέκτησε πτυχίο μετά από τελικές εξετάσεις του υπουργείου Πολιτισμού το 2004. Αμέσως μετά συνέχισε τις σπουδές της στο New York College στη σκηνοθεσία και το σενάριο. Πήρε το πτυχίο της το 2006.

Την περίοδο αυτή ξεκίνησε η δουλειά της σαν υπεύθυνη επικοινωνίας στο γραφείο θεατρικών παραγωγών Τexnis και η πρακτική της στον ΑΝΤ1 και το 2006 δουλεύει επαγγελματικά πια σαν βοηθός σκηνοθέτη σε γνωστές τηλεοπτικές σειρές «Ερωτας», «Δεληγιάννειο παρθεναγωγείο». Συνεργάζεται και με την On Productions, PLD για τις σειρές «Αν μ‘ αγαπάς», «Ζωή ξανά» και «Όλα στον αέρα». Ενδιάμεσα ανεβάζει σε δική της σκηνοθεσία το «Ακραία κωμικά φαινόμενα» στο 41 street και την «Απώλεια» στο Θέατρο Δωρας Στράτου. Επίσης σκηνοθετεί τρείς ταινίες μικρού μήκους σε συνεργασία με τον Μενιο Δριτσα και την ΕΡΤ – και συμμετεχει σε φεστιβαλ Δράμας, Θεσσαλονίκης και το Athens Video Art Festival.
Παρουσιάζει την πρώτη της προσωπική εκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Πορείες και Πρόσωπα» στο Almodovar, στο Γκάζι.
Το 2009 ανεβαίνει Θεσσαλονίκη και δημιουργεί την θεατρική ομάδα Ριλέα όπου και παρουσιάζουν σε σκηνοθεσία δική της και παραγωγή το «Ουρλιαχτο του έρωτα» και «Το ταξίδι στην άβυσσο» του Pessoa  στο θεατρο Σοφούλη και στο Ράδιο Σίτυ αντίστοιχα. Το 2010 συμμετέχει με την παραστασή της «Τα Μέλη» όπου γράφει και σκηνοθετεί στο φεστιβάλ χώρος δράσης του  Κρατικού Θεάτρου. Παράλληλα σαν βοηθός σκηνοθέτης στο πλευρό του Σωτήρη Χατζάκη για ενάμιση χρόνο συνεργαζεται με το κρατικό θέατρο Βορε. Ελλαδος. Κανει τηλεσκηνοθεσία με τον Νίκο Αντωνίου στις εκδηλώσεις του Αριστοτελειού Πανεπιστημίου Θεσ/κης με τον Γρηγόρη Βαλτινό. Το 2011 φεύγει για Καναδά οπου και παρακολουθεί μαθήματα σεναρίου και σκηνοθεσίας στο Υοrk University Of Canada και γράφει στην εφημερίδα Ηellas news Toronto – New York την σελίδα τέχνης και πολιτισμού.
Συμμετέχει το 2013 σε φεστιβάλ στο θέατρο Vault με την σειρά φωτογραφιων της ΑRT – FEMALE.NET. Eκδίδει το πρώτο της βιβλίο το 2014 ποιημάτων και φωτογραφιών της με τίτλο «Ο Κήπος του τελευταίου Έρωτα» με την επιμέλεια του Γρηγόρη Βαλτινού και παρουσιάσεις live δραματοποιημένες με γνωστούς ηθοποιούς στην Αθηνα.
Από τον Σεμπτέμβριο του 2014 μένει μόνιμα Αμερική και ετοιμάζει το δεύτερο βιβλίο της που θα ναι έτοιμο αρχές Σεμπτεμβρίου 2015.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε;

ΜΑΡΙΑΝΤΖΕΛΑ ΓΚΙΝΤΗ: Ο τόπος γέννησής μου είναι η Αθήνα αλλά αισθάνομαι πατρίδα μου την Κρήτη μιας και οι γονείς μου παντρεύτηκαν εκεί και πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι διακοπές. Η αστική ζωή της Αθήνας, του Χολαργού όπου έμεινα μεχρι τα 8 μου χρόνια αλλά και του Παγκρατίου όπου έμενα μέχρι πρόσφατα, δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου ειδικά όσο περνούν τα χρόνια. Η φύση, η ηρεμία της και η θαλασσα με εμπνέουν σε ό,τι καταπιάνομαι και μ’ αρέσει να τα έχω κοντά.

«Π»: Είστε ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιήτρια, καλλιτέχνης με περγαμηνές. Πώς σας υποδέχθηκε ο χώρος αυτός;

Μ.ΓΚ.: Ήμουν αρκετά τυχερή μέσα στην ατυχία μου διότι οταν ξεκίνησα τις σπουδές μου στην υποκριτική πίστευα οτι μόλις πάρω το πτυχίο μου, θα ανοίξουν οι πόρτες διάπλατα και θα μου λένε «καλώς ήρθατε κ. Γκίντη έχουμε έναν πολύ καλό ρόλο για εσάς»! Αυτό φυσικά δεν έγινε και δεν γίνεται ποτέ και εγώ, μην έχοντας την υπομονή να τρέχω σε οντισιόν και να περιμένω πότε θα με πάρουν και άν, αποφάσισα να σπουδάσω σκηνοθεσία στο New York College και να φτιάχνω τις δικές μου παραγωγές! Από τότε λοιπόν που ξεκίνησα, το 2005 μέχρι πολύ πρόσφατα, δεν έμεινα ποτέ από δουλειά, ευτυχώς!
Με στήριξαν στα πρώτα βηματά μου, ο ΑΝΤ1, όπου και έκανα την πρακτική μου στον «Έρωτα» στο πλάι του μοναδικού Κώστα Κωστόπουλου και συνέχισα να εργάζομαι εκει για χρόνια ως βοηθός σκηνοθετης. Παραλληλα είχα αγάπη για την ποίηση και το θέατρο που με οδηγησαν να κάνω την θεατρική ομάδα Ριλέα στην Θεσσαλονίκη αλλά και να εκδόσω τα ποιήματά μου, «Τον κήπο του τελευταίου έρωτα» για αρχή.

«Π»: Η ευαισθησία και η στοχαστικότητα που σας διακρίνει, είναι σύνθεση του χαρακτήρα σας;

Μ.ΓΚ.: Είμαι υπερευαίσθητη, στο μετωπό μου έχω μια φλέβα που φουσκώνει με την παραμικρή συγκίνηση τόσο που νομίζω θα πάθω εγκεφαλικό κάποια μέρα! Μπορώ να γίνω και το αντίθετο, πολύ σκληρή, αλλά νομιζω είναι ένας αυτόματος μηχανισμός που ενεργοποιείται μέσα μου για να με προστατεύει… Στοχαστική όσον αφορά τον άνθρωπο και την αλήθεια, το πνεύμα και το θεικό στοιχείο στις τέχνες, τις επιστήμες και στην καθημέρινή μας ζωή.

«Π»: Η καλοτυχία στη ζωή βοηθά στο κυνήγι των ονείρων;

Μ.ΓΚ.: Η καλή τύχη για μένα είναι η θετική ενέργεια, η γενναιοδωρία και η πίστη. Όταν τα έχεις, έχεις και καλή τύχη.

«Π»: Είστε μια πανέμορφη γυναίκα, μητέρα. Ήταν διαβατήριο αυτό για την πορεία σας;

Μ.ΓΚ.: Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα όμορφη… Είχα  μια συμπαθητική παρουσία στο χώρο, πολλές φορές σαν αερικό όπως μου έλεγε ο Σωτήρης Χατζάκης, αλλά το μεγαλύτερο διαβατήριο που ισχύει παντού και πάντα δεν είναι η εξωτερική εμφάνιση. Είναι η αγαπητική αλήθεια. Όταν μάθεις να είσαι αληθινός με αγάπη για τον άλλον, τότε περνάς τα «σύνορα»…

«Π»: Ποιό είναι το όραμά σας;

Μ.ΓΚ.: Το όραμά μου είναι να φτιάξω έναν πολυχώρο τέχνης στην Ελλάδα. Εκεί να γίνονται επιλεγμένες παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικά έργα, εκθέσεις φωτογραφίας κτλ. Εχω χτίσει κάθε του γωνιά στην φαντασία μου και όταν γυρίσω Ελλάδα εύχομαι να μπορεί να γίνει πραγματικότητα…

«Π»: Από τον Σεπτέμβριο του 2014 μένετε μόνιμα Αμερική. Πώς είναι τα πράγματα εκεί;

Μ.ΓΚ.: Θέσεις εργασίας υπάρχουν και είναι εξαιρετικά καλά αμοιβόμενες. Ειδικά για εμάς που λεγόμαστε «τεχνικοί», που είμαστε πίσω από τις κάμερες δηλαδή, η αμοιβή και οι συνθήκες εργασίας είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Στη δική μου ζωή τώρα, θα έλεγα οτι περνάω μια φάση ενδοσκόπησης, ειδικά από τότε που έγινα μητέρα  και η συγγραφή είναι το πρώτο που επιλέγω να κατευθύνη την ενεργεία μου. Η σκηνοθεσία είναι κάτι που ξέρω ότι θα γίνει λίγο αργότερα και το έχω τοποθετήσει μπροστά μου. Με το παιδί μικρό δεν μπορείς να τα κάνεις όλα μαζι. Η κόρη μου είναι η προτεραιότητά μου.

«Π»: Η συγγραφή πώς προέκυψε;

Μ.ΓΚ.: Η συγγραφή υπήρχε από το δημοτικό, θυμάται η μητέρα μου, έργαφα πολλά κείμενα κατα την διάρκεια των μαθημάτων και τα πήγαινα σπίτι και τα έκρυβα στα συρταρια… Αποφάσισα να βγουν από το συρτάρι όταν πήγα στην δραματική σχολή και μετά στο κολέγιο για σκηνοθεσία, όπου ανέβασα το πρώτο μου εργο, την «Απώλεια» στο Θεατρο Δώρας Στράτου. Μετά ακολούθησαν σεναρια για τις ταινίες μικρού μήκους που έφτιαχνα στην σχολή και έστελνα σε φεστιβάλ.
Πάντα ο τρόπος που έγραφα ηταν ποιητικός και γι’αυτ΄ό και τα «Μέλη» που ανεβασα στο Κρατικό Θέατρο το 2010, παρουσιάστηκαν σαν μια χοροθεατρική performance.

«Π»: Η συμμετοχή σας στο Φεστιβάλ Φωτογραφίας ART – FEMALE.NET, το 2013, τι απήχηση είχε;

Μ.ΓΚ.: Συμμετείχα σε φεστιβάλ στο Vault με μεγάλη μου χαρά γιατί η φωτογραφία, ειδικά τα γυναικεία πορτραίτα, είναι ένα χόμπι που μου παέι πολύ καλά τα τελευταία χρόνια αλλά δεν το βλέπω καθόλου επαγγελματικα. Μπορεί να φωτογραφίζω για ατέλειωτες ώρες και να κάνω δώρο την φωτογράφιση στο μοντέλο στον τραγουδιστή ή στον ηθοποιο – έχει συμβεί πολλές φορές! Το έχω κατι σαν καλλιτεχνικό σπορ για να είμαι σε «φορμα» ας πούμε. Μ’εμπνεει…

«Π»: Ποιά τα αισθήματά σας για τον Γρηγόρη Βαλτινό, για τη συνεργασία και την φιλία που σας συνδέει;

Μ.ΓΚ.: Ειναι μεγαλειώδης σε όλα! Το χάρισμά του να λάμπει στην σκηνή και να μπορεί να υποδειθεί τον κάθε ρόλο με τεράστια ακριβεια αλλά και να σκηνοθετεί τα πιο απαιτητικα έργα, τον οδηγούν σ’ αυτην την πετυχημενη πορεία. Θα πω ότι πιστεύω στην καλή χημεία που πρέπει να έχεις σε όλες τις σχέσεις στην ζωή σου για να πάει κατι καλά. Με τον Γρηγόρη τον Βαλτινό είχαμε καλή συνεργασία από την πρώτη μέρα που βρέθηκα στον ΑΝΤ1, στον «Έρωτα» μέχρι και στο Κρατικό θεατρο όπου συνεργαστηκαμε με μεγάλη επιτυχία για την παράσταση που πρωταγωνίστησε. Έτσι βεβαιώθηκε στην πορεία των χρόνων, ότι ναι έχουμε πολύ καλή χημεία και είναι τιμή μου που τον έχω στη ζωή μου!

«Π»: Άκουσα τον μοναδικό τρόπο της απαγγελίας του ποιήματος στο ομώνυμο βιβλίο σας «Ο Κήπος του Έρωτα» από τον Γρηγόρη Βαλτινό. Πείτε μας γι’αυτή τη δουλειά σας.

Μ.ΓΚ.: «Ο κήπος του τελευταίου έρωτα» είναι ένα μέρος που γεννηθηκε και θέριεψε μέσα μου ξαφνικά. Στην Κρήτη το 2010 έπιασα τις πρώτες γραμμες της έμπνευσης και ολοκληρώθηκαν το 2014, στις 11 Σεπτεμβρίου, οπότε και βγήκε η πρώτη έκδοση από την Αγγελική Γκαμπένη και την Scene10-7.
Δημιουργώ τοπία που κυριαρχούν δύο ψυχές που τους ενώνει ο έρωτας. Σπέρνουν και θερίζουν τους καρπούς αυτού του πάθους. Είναι μια λατρεία για καθε εκατοστό της υπαρξής τους αλλά πάντα κάτι τους χωρίζει… Ισως αυτό που τους ενώνει να είναι πιο δυνατό και γι αυτό ο κήπος αυτού του έρωτα δεν μαραίνεται ποτέ. Η απαγγελία του Γρηγόρη καθως και η επιμέλεια είναι σαν δώρο για αυτό το έργο μου…

«Π»: Στο θέατρο ή στον κινηματογράφο, αν είχες επιλογή πού θα ήθελες να σκηνοθετήσεις;

Μ.ΓΚ.: Η πρώτη μου επιλογή είναι το θέατρο. Αν όμως είχα χρόνο, θα τα έκανα και τα δύο! Ο κινηματογραφος είναι πολυ αγαπημένος αλλά δεν έχω εξασκηθεί – στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι είμαστε λίγο πίσω σ’ αυτό το κομμάτι. Λατρεύω τη στιγμή του γυρίσματος, μισώ τη στιγμή του μοντάζ. Στο θέατρο το μοντάζ το κάνει ο θεατής και ο ηθοποιός έχει μια συναισθηματική συνεχεια στο παίξιμό του. Το χειροκρότημα είναι η ζωντανή απόδειξη της αποδοχής της δουλειάς σου και τα έργα εμβαθύνουν πιο πολύ στις λεπτές γραμμές της ύπαρξης.

«Π»: Ποιά η συγκίνηση όταν σας δίνεται η ευκαιρία να εκφραστείτε ελεύθερα κάνοντας τη δική σας καλλιτεχνική πρόταση με τη δική σας οτπική γωνία;

Μ.ΓΚ.: Η συγκίνηση είναι μικρότερη από την ευθύνη, στην αρχή τουλάχιστον. Αναλαμβάνοντας ένα έργο, το μέγεθος της ευθύνης είναι τόσο μεγάλο που την επιτυχία την καταλαβαίνω μετά από χρόνια, από τα βίντεο και τις φωτογραφίες. Είναι κάτι σαν το γάμο σου: πας, παντρεύεσαι, κάμερες, φώτα κλπ. και μετά από καιρό, όταν δεις το βίντεο, καταλαβαίνεις πραγματικά τι έζησες!
Με διακατέχει ένα άγχος να είναι όλα στην εντέλεια. Είμαι τελειομανής και κύματα εμπνεύσεων σκάνε συνεχώς στο μυαλό μου και πρέπει αυτά να προσαρμοστούν στο budget.

«Π»: Ποιά γοητεία ασκούν σε εσάς οι χαρακτήρες των ρόλων των ηθοποιών που σκηνοθετείτε;

Μ.ΓΚ.: Ο ρόλος είναι γραμμένος σε ένα χαρτι αρχικά. Μερικές λέξεις τοποθετημένες η μία πλάι στην άλλη Όταν  παίρνει το κειμενο στα χέρια του ο ηθοποιός, έτσι άψυχο, σιπωληό και του δίνει ζωή, μοιάζει σαν θεός, σαν μάνα που γεννάει με σάρκα και οστά μια ψυχή. Αν ο ηθοποιός είναι καλός, τότε μιλάμε για θύμα που με αφήνει πάντα άφωνη!
Αυτή είναι και η μαγεία της τέχνης. Μου συνέβει το 2010 με τους «Αχαρνείς» του Αριστοφάνη, σαν βοηθός σκηνοθέτη του Σωτήρη Χατζάκη, να βλέπω τον Σταμάτη Κραουνάκη να μεταμορφώνεται σε Δικαιόπολη και να δινει μια ψυχάρα στο ρόλο που σε έκανε και ανατριχιαζες απο δέος, ειδικά στην παρασταση της Επιδαύρου. Δάκρυσα από το μεγαλείο της αριστοτεχνικής σύνεδεσης του λόγου του Αριστοφάνη με το σώμα και την ψυχή του Σταμάτη Κραουνάκη, σαν Δικαιόπολη στο σήμερα. Κάποια πράγματα είναι αιώνια και λειτουργούν με τρόπο μαγικό στο θέατρο.

«Π»: Ποιό έργο θέλετε να σκηνοθετήσετε;

Μ.ΓΚ.: Ονειρό μου είναι να σκηνοθετίσω το «Λαχταρώ» της Σάρα Κέιν. Όταν είμαι έτοιμη θα το κάνω… Είναι πολύ απαιτητικό έργο για όλους τους συντελεστές.

«Π»: Ποιά εμπειρία σας ήταν αποκαλυπτική για εσάς;

Μ.ΓΚ.: Εάν με ρωτούσατε πριν 4 χρόνια θα σας έλεγα πράγματα τελείως διαφορετικά απ’ό,τι σήμερα. Η εμπειρία μου ως μητέρα με κάνει να απαντήσω ότι η πιο αποκαλυπτική εμπειρία στη ζωή είναι η γέννα ενός νέου ανθρώπους. Εκεί μαθαίνεις για την τέχνη της ζωής, την αγάπη και το Θεό.

«Π»: Είστε ευχαριστημένη από τον εαυτό σας;

Μ.ΓΚ.: Είμαι τελειομανής με ό,τι αγαπώ. Με τα υπόλοιπα, πιο τεμπέλα και αδιάφορη. Ο τρόπος που  βρίσκω για να χαλαρώνω είναι πολύ συνηθισμένος. Μιλάω με μια καλή φίλη, κάνω ένα ωραίο μπάνιο είτε σπίτι είτε στη θάλασσα, αν μπορώ να πάω, πηγαίνω μια βόλτα με το ποδήλατο στη φύση…

«Π»: Η πρόκληση τι μέρος κατέχει στη δημιουργία σας, στη σκέψη σας;

Μ.ΓΚ.: Η πρόκληση είναι μέρος του χαρακτήρα μου αλλά με την καλή έννοια. Η πρόκληση για αφύπνιση της ανθρώπινης ψυχής. Η πρόκληση για να δούμε πιο καθαρά, να αγαπήσουμε και να δείξουμε ποιοί είμαστε και τι πιστεύουμε χωρίς φόβο. Όποιον τον «χαλάει» η οπτική μου στη ζωή και την τέχνη, για μένα αυτός είναι ένα σκαλί προς τον πιο ισχυρό καθορισμό των αξιών μου!

«Π»: Μοντέρνο ή παλιό;

Μ.ΓΚ.: Το μοντέρνο όταν έχει μια σύνδεση με το παλιό, μου ταιριάζει καλυτερα. Μην ξεχνάμε αλλά και μην κολλάμε στα παλια… Έχουμε βάσεις, χτίζουμε κάτι καινούργιο. Χωρίς βάσεις το οικοδόμημα κινδυνεύει…

«Π»: Ποιά η σχέση σας με την πολιτική;

Μ.ΓΚ.: Καθόλου και ποτέ όπως είναι σήμερα… Μόνο οι επαναστάσεις των ανθρώπων με συγκινούσαν πάντα. Στον εορτασμό για το Πολυτεχνείο έκλαιγα από μικρό παιδί. Μελετούσα τη ζωή του Τσε και όσων ανέτρεψαν τα πολιτικά δεδομένα της χώρας τους αλλά και του κόσμου.