Θυσίες του λαού αλλά όχι των πολιτικών

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Θυσίες του λαού αλλά όχι των πολιτικών
Πολλές φορές έχω γράψει για το πρόβλημα του πολιτικού συστήματος και το αβαντάζ που παίρνει από τους δημοσιογράφους των ΜΜΕ και κυρίως της τηλεόρασης. Καθημερινά βλέπουμε σκυλοκαβγάδες στα κανάλια από νυν και τέως πολιτικά στελέχη που δεν λένε να πάνε σπίτι τους αφού βλέπουν ότι έχουν αποτύχει οικτρά παίρνοντας και τη χώρα στον λαιμό τους. Το περασμένο Φθινόπωρο ο Τσακαλώτος είχε πει ότι αν δεν κλείσει η αξιολόγηση μέχρι τον Φλεβάρη φίδι που μας έφαγε. Τώρα κοντεύει να βγει ο Μάρτης και κλείσιμο του θέματος δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Η πεντάμηνη αβεβαιότητα βάθυνε ακόμη περισσότερο την ύφεση όπως έβγαλε η Στατιστική Αρχή και αυτό φανερώνει την περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει η Ελληνική οικονομία. Αν δούμε μερικά σημεία εμπλοκής του κλεισίματος της αξιολόγησης, θα καταλάβουμε κατά κάποιο τρόπο το πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Έχει κολλήσει η διαπραγμάτευση για το θέμα των ομαδικών απολύσεων. Τι λέμε όμως ομαδικές απολύσεις; Για παράδειγμα, έχω μια εταιρεία με 30 εργαζόμενους και απολύω με την μία το 10% γιατί αυτό είναι το ποσοστό των ομαδικών απολύσεων. Δηλαδή θα απολυθούν 3 άτομα. Μα αν η εταιρεία έχει την δυνατότητα να απασχολήσει εργαζομένους γιατί να κάνει ομαδικές απολύσεις αφού χάνει από την εκμετάλλευση της εργατικής τους δύναμης ή υπεραξίας της εργασίας κατά Μαρξ; Μήπως αυτή η καθυστέρηση δημιουργεί τις συνθήκες για κλεισίματα εταιρειών που αυτομάτως όχι μόνο κάνουν ομαδικές απολύσεις, αλλά πογκρόμ απολύσεων επειδή χάνει όλο το προσωπικό τη δουλειά του; Τι νομίζετε, η κυβέρνηση δεν το αντιλαμβάνεται;
Συνεχίζουμε με το θέμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και του Lock Out. Μας λένε ότι το ΔΝΤ δεν θέλει να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, ενώ οι ευρωπαίοι θέλουν να τις επαναφέρουν γιατί είναι κομμάτι του «Ευρωπαϊκού κεκτημένου» κατά Παπαδημούλη. Νομίζουν ότι η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων από τον «σχίστη των μνημονίων Σαμαρά» είναι σήμερα το πρόβλημα του Έλληνα εργαζομένου ή ανέργου; Ο Σκουρλέτης με το που είπε ο Μοσχοβισί ότι συμφωνούν με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις που είναι κομμάτι του ευρωπαϊκού κεκτημένου, ξεκίνησε τις διαδικασίες για την επαναφορά τους. Και ξαναλέω. Το πρόβλημα του Έλληνα εργαζομένου ή ανέργου είναι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις ή η ανεργία με όλα της τα επακόλουθα;
Κάθε λογικά σκεπτόμενος καταλαβαίνει ότι τα παραπάνω δύο θέματα είναι άνευ ουσίας για τον εργαζόμενο, αλλά μεγάλης σπουδαιότητας για την κυβέρνηση και για το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα. Θα φωτίσουμε λίγο το ζήτημα.
Η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για τα παραπάνω θέματα όχι γιατί έτσι θα βελτιωθεί η συνεχώς επιδεινούμενη θέση των εργαζομένων, αλλά για να εξισορροπήσει τις τάσεις μέσα στους κόλπους της ΣΥΡΙΖΑίικης εξουσίας, που εκτείνεται από βουλευτές αγράμματους, συνδικαλιστές κρατικοδίαιτους με ιδεολογίες της εποχής του Λένιν, στελέχη της ηγετικής ομάδας που ονειρεύονται τις μέρες τους Οκτώβρη 1917 (κατά το βιβλίο με τίτλο «Ο Λένιν τον Οκτώβρη») και κάθε άλλη ομάδα που δεν βλέπει το δάσος αλλά τα δένδρα. Σκέπτεται ακόμη η κυβέρνηση και το λεγόμενο πολιτικό κόστος που βέβαια δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλο το πολιτικό φάσμα. Τι είναι το πολιτικό κόστος; Απλά είναι απώλεια δημοτικότητας και ως εκ τούτου πιθανής ήττας στις επόμενες εκλογές μιας κυβέρνησης που διστάζει να πάρει αντιλαϊκά εκ πρώτης όψεως μέτρα, αλλά αναγκαία για το καλό της χώρας.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν εξελίσσεται ένα παιχνίδι μεταξύ «Institutions» και κυβέρνησης. Οι δανειστές έχουν θέσει ζητήματα επιβίωσης της οικονομίας και η κυβέρνηση κοιτάζει να ισορροπήσει τις αντίρροπες δυνάμεις στο κυβερνών κόμμα εις βάρος βέβαια των λαϊκών συμφερόντων. Αν προσέξουμε λίγο στις ειδήσεις θα δούμε ότι ακόμη και ο Σόιμπλε εμφανίζεται αισιόδοξος για την έκβαση της αξιολόγησης. Νομίζω ότι η Ολλανδικές εκλογές και οι επερχόμενες Γερμανικές και Γαλλικές, παρά τις αβελτηρίες μας, θα έχουν μια θετική επίδραση και μερικές υποχωρήσεις ώστε να κλείσει η αξιολόγηση. Πιστεύω όμως ότι η αξιολόγηση θα κλείσει όποτε κρίνει η κυβέρνηση ότι είναι η καλύτερη χρονική συγκυρία για την εξυπηρέτηση των πολιτικών της στόχων παρά τα προβλήματα που προκαλούνται «επί δικαίοις και αδίκοις».
Σήμερα η Ισλανδία ήρε τα λεγόμενα Capital Controls και είδα σε μια συνέντευξη τον Ισλανδό υπουργό οικονομικών να λέει πώς κατάφεραν όχι μόνο να βγουν από τα Capital Controls, αλλά και να έχουν ανάπτυξη 7,9%. Και τι είπε ο Ισλανδός; Για κάθε μέτρο λιτότητας ή οποιοδήποτε άλλο αντιλαϊκό μέτρο παίρνονταν αποφάσεις στο κοινοβούλιο, αν όχι με ομοφωνία, αλλά με ισχυρή συναίνεση όλου του πολιτικού φάσματος αυτής της χώρας. Εδώ τι είχαμε και τι έχουμε; Θα σκίζαμε τα μνημόνια, προγράμματα Θεσσαλονίκης, θα καταργούσαμε το χαράτσι, όχι στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και όλα τα όχι και όλοι οι δισταγμοί και κουτοπονηριές λόγω πολιτικού κόστους. Έτσι πέσαμε σε κινούμενη άμμο και αυτή τη στιγμή μόνο το κεφάλι μας εξέχει.
Ο Ισλανδός είπε και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό. Μη ζητάτε και περιμένετε από τους άλλους να σας λύσουν τα προβλήματα. Εσείς κοιτάξτε τα του οίκου σας. Δυστυχώς όμως καθημερινά από τα ΜΜΕ και από τις διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας από τους πολιτικούς με απώτερο στόχο την εξυπηρέτηση της αυτοαναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος, ρίχνουμε τα βάρη μόνο στο ΔΝΤ και στον Σόιμπλε που συνωμοτούν εναντίον της Ελλάδας και θέλουν «να αγοράσουν μπιτ παρά το καλλίτερο οικόπεδο της Ευρώπης». Επιρρίπτουμε τις ευθύνες μας στους άλλους και επαναπαυόμαστε βρίζοντας τρόικες, ΔΝΤ, Τούρκους και λοιπούς. Μέχρι τώρα δεν έχω δει κανένα, μα κανένα πολιτικό να κάνει μια αυτοκριτική. Ακόμη και οι ΣΥΡΙΖΑίοι που έχουν γαλουχηθεί με την αυτοκριτική του Λένιν μέσα στις οργανώσεις τους, δεν βγαίνουν να κάνουν δημόσια αυτοκριτική για τα πολιτικά τους λάθη.
Πώς λοιπόν θα πιστέψουμε ότι ο απώτερος σκοπός του πολιτικού συστήματος είναι το καλό της χώρας και όχι το δικό τους; Δεν είναι καιρός να γίνει η μεγάλη αλλαγή; Μήπως ο λαός θα πρέπει να εκβιάσει αυτή την αλλαγή;
Πριν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, τα πολιτικά κόμματα δεν έπαιρναν κρατική επιχορήγηση. Ζούσαν με τις συνδρομές και τις οικονομικές εξορμήσεις των μελλών τους. Πάντα κυκλοφορούσαμε με μπλοκάκι συνδρομών στην τσέπη και λέγαμε ότι το να πάρεις μια συνδρομή είναι πολιτική πράξη. Η εισαγωγή όμως της κρατικής επιχορήγησης σήμανε τον θάνατο των πολιτικών κομμάτων όπως τα γνωρίζαμε τότε και δημιουργήθηκαν τα κρατικοδίαιτα και κομματικοδίαιτα στελέχη. Η αλλοίωση υπήρξε ολοκληρωτική και οι αρνητικές επιπτώσεις είναι καταλυτικές στις μέρες μας. Νομίζω ότι θα πρέπει να καταργηθεί ολοκληρωτικά η κρατική χρηματοδότηση ώστε να δούμε πώς θα επιζήσουν τα κομματικά στελέχη που αλωνίζουν καθημερινά στα κανάλια. Αν θέλει ο όποιος κομματικός αρχηγός ή αρχηγίσκος να έχει κόμμα να ζητήσει με τα επιχειρήματά του να τον υποστηρίξει ο ελληνικός λαός και όλες οι συνεισφορές να δημοσιοποιούνται.
Δεν μπορούμε να δεχτούμε την παλαιά άποψη του ΚΚΕ που ναι μεν τσιμπάει την κρατική επιχορήγηση, αλλά αρνείται σφόδρα την πρόταση για έλεγχο των εξόδων των κομμάτων από την Βουλή. Δεν ζητώ να μειωθεί ο μισθός των βουλευτών, όπως μικροπολιτικά ισχυρίζονται διάφοροι αδαείς, αλλά να σταματήσει η κρατική επιχορήγηση. Ας το κάνουμε πράξη με διάδοση αυτής της ιδέας.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή