Το lifestyle πάει κάλπες

Εμείς δεν παίζουμε με την Ελλάδα. Θα τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε την Ελλάδα. Για μια Ελλάδα αξιών, δικαιοσύνης, δημιουργίας. Με ένα πρόγραμμα υπεύθυνο, με ένα πρόγραμμα το οποίο διεκδικεί την πολιτική αλλαγή στη χώρα, με σταθερότητα και ευθύνη. Το μέλλον έχει όνομα. Όχι άλλο σώσιμο. Η Ελλάδα θα νικήσει.

Eπτά συνθήματα (τυχαία) από επτά διαφορετικά κόμματα. Αν κάποιος δεν γνωρίζει ποιών κομμάτων είναι, δεν έτυχε να τα διαβάσει αλλού, δεν έτυχε να τα ακούσει, θα δυσκολευτεί να βρει από πού προέρχονται. Το καθένα είναι σύνθημα διαφορετικού κόμματος αλλά θα μπορούσε να είναι και του ίδιου. Διαβάζονται επίσης και όλα μαζί, διαδοχικά. Αν θέλει επίσης κάποιος, μπορεί να υποθέσει ότι όλα ανήκουν στο δικό του κόμμα, να τα υιοθετήσει όλα και να θεωρήσει ότι τον εκφράζουν. Η χαρά του μάρκετινγκ!
Τι να σου κάνει κι ο κακομοίρης ο υποψήφιος; Πώς να ξεχωρίσει από το σωρό των άλλων υποψηφίων; Το κόμμα του δίνει γενικόλογες κι αόριστες υποσχέσεις, έχει ένα πρόγραμμα ασαφές για το οποίο ο κάθε ψηφοφόρος μπορεί να φανταστεί  ότι θέλει και το κυριότερο, κανένας δεν ξέρει πώς μπορούν να πραγματοποιηθούν όλα αυτά που του υπόσχονται. Ο λόγος που εκφράζουν πιά αυτοί οι άνθρωποι, αν και πομπώδης και παθιασμένος, ακούγεται στα αφτιά μας ξένος και κενός περιεχομένου. Οι περισσότεροι εξ’ αυτών μάλιστα εκπροσωπούν έναν κόσμο παλιό και παρασιτικό.
Όπως η τηλεπερσόνα, η οποία βρέθηκε στην πολιτική μόνο και μόνο γιατί είναι αναγνωρίσιμος. Λίγο ηθοποιός, λίγο παρουσιαστής τηλεπαιχνιδιών, λίγο κονφερανσιέ, λίγο σκηνοθέτης. Είναι Νέα Δημοκρατία  γιατί πρόκειται για το «μόνο κόμμα που ιδρύθηκε από γόνο αγροτικής οικογένειας», από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον… γέρο, με καταγωγή από την Πρώτη των Σερρών. Κι επειδή και ο ίδιος προέρχεται από αγροτική οικογένεια δεν θα μπορούσε να ανήκει οπουδήποτε αλλού. Το «ταξικό ποτάμι» τον οδήγησε στη Ν.Δ.  Γι’ αυτό και σήμερα παίρνει καλοπληρωμένες εκπομπές στη ΝΕΡΙΤ. Είναι ταξικό το ζήτημα. Ελπίζουμε στις επερχόμενες εκλογές να βρει μία θέση στα ψηφοδέλτια της ΝΔ. Να εκλεγεί ώστε να αγωνιστεί για την αγροτιά. Από το Κολωνάκι βέβαια, αλλά στη χώρα του είσαι ότι δηλώσεις !
Ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό που έχουν όλες αυτές οι «περσόνες», είναι πως στην πραγματικότητα δεν έχουν να παρουσιάσουν κάποια ανθρωπιστική – ακτιβιστική δράση στο βιογραφικό τους. Ο μόνος λόγος που υπάρχουν στην πολιτική σκηνή είναι  επειδή  έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ. Υπάρχουν λόγω των δημοσίων σχέσεων. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά, όλη μας η κοινωνία είναι δομημένη στο να προβάλει, να συντηρεί, να επιβραβεύει άτομα που μοιάζουν σε αυτό το είδος: τα «Λέω» (στο γυαλί και αλλού), άρα Υπάρχω. Όχι εάν αυτά που λέω έχουν κάποια πρακτική εφαρμογή. Όχι εάν ο λόγος μου εμπεριέχει έρευνα, μελέτη και εμπειρία. Άτομα των δημοσίων σχέσεων, των ΜΜΕ, συγγραφείς, αρθρογράφοι, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του μπλα μπλα, καλοαναθρεμμένοι άεργοι εισοδηματίες, παραθεριστές της Μυκόνου και τσιράκια μεγαλοεπιχειρηματιών, έχουν στήσει μια καινούρια μπίζνα μεσσιανικού προσηλυτισμού απομυζώντας τον ευάλωτο συναισθηματισμό των καταπονημένων Ελλήνων. Ό,τι δηλώσεις είσαι, μόνο που σε αυτήν τη γενιά το τερμάτισαν.
Διαφημιστικές εταιρείες χτίζουν ένα προφίλ «συμπαθητικού» υποψήφιου/υποψήφιας, προσιτού, που «νοιάζεται» για το συνάνθρωπο και τα προβλήματά του. Πριν τις εκλογές φυσικά. Γιατί πολύ πριν προωθήσει την υποψήφιότητά του/της, δεν «υπήρχε»  στην γειτονιά, την πόλη ή την κοινωνία γενικότερα. Ολοσέλιδες ή δισέλιδες συνεντεύξεις, πληρωμένες, εννοείται, μας δείχνουν την απλότητα και την προσήνεια του ανθρώπου «μας». Το ζήσαμε και στις τελευταίες δημοτικές εκλογές και ευρωεκλογές. Κατεβαίνει υποψήφιος λέει, γιατί νοιάζεται για την πόλη του και θέλει να την κάνει καλύτερη αλλά σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο δεν κατάφερε να κάνει μία συγκεκριμένη πρόταση που να είναι άμεσα εφαρμόσιμη. Γι’ αυτό ο άλλος, ο υποψήφιος δήμαρχος έβγαλε βόλτα το σκυλάκι του με, εντελώς τυχαία, τις κάμερες για παρέα του. Για να μας δείξει πόσο «ένας από μας» είναι. Κάνει ρελάνς ο αντίπαλός του και μας απαριθμεί τα 10 αγαπημενα του τραγούδια για να δούμε πόσο ευαίσθητος είναι κι αυτός. Η δε υποψήφια περιφερειάρχης ποζάρει οκλαδόν για να δούμε πόσο ανεπιτήδευτη είναι. Μας αποκαλύπτει τι μάρκα τσιγάρα καπνίζει, πώς πίνει τον καφέ της και πώς το τσίπουρο. Είπαμε, είναι κι αυτή μία από μας. Κι αυτό το λένε πολιτική.
Όσοι δεν έχουν τί να πουν για τα «δύσκολα», το ρίχνουν στο lifestyle. Στο cool και την μοντερνιά. Όπως ο ιδιοκτήτης εστιατορίου αλλά και «δημοσιογράφος» που έκανε κόμμα με τις πλάτες και το επικοινωνιακό σπρώξιμο του μεγαλοεργολάβου ιδιοκτήτη καναλιού και πρώην αφεντικού του. Κυκλοφορεί με το σακκίδιο της άνεσης και της απλότητας στην πλάτη του, προμοτάρει τις συγκεντρώσεις του πάνω σε ποδήλατο για να δείξει ότι επειδή αρνείται το παλιό και το κατεστημένο δεν έχει τη στήριξη κανενός. Έχει πολλές έξυπνες ιδέες αλλά δεν έχει ιδέα για τα μνημόνια. Όταν τον ρώτησαν πέρυσι, κατά την αναγγελία ίδρυσης ποιά είναι η θέση του κόμματός του για τα μνημόνια, απάντησε ότι «αυτό είναι δευτερεύον θέμα. Άλλωστε φέτος τα μνημόνια τελειώνουν» ! Παρ’οτι είναι δημιούργημα των Μέσων Ενημέρωσης, μάλλον δεν έχει ενημερωθεί για την απαίτηση των δανειστών να υπογράψει η νέα κυβέρνηση, όποια κι είναι αυτή, το νέο μνημόνιο στο τέλος Φεβρουαρίου.
Όταν δεν έχεις να πεις κάτι για την ταμπακιέρα, όταν δεν μπορείς να εξηγήσεις τι σημαίνει να υπάρχει κάπου δικός σου βουλευτής και τί διαφορά έχει για την καθημερινότητα του πολίτη, τότε οι διαχωριστικές σου γραμμές με τους «άλλους» περιορίζονται στη φυσιογνωμία. Κι αυτή είναι η μεγάλη παγίδα όσων στο όνομα της άρνησης μιας πολιτικής σαπίλας που υπάρχει εκμεταλλεύονται την απέχθεια και την ψήφο μας για να τη διαχειριστούν «απολίτικα», δηλαδή όπως εκείνοι κρίνουν στο μέλλον.
Θεωρητικά πάντα, όταν είσαι ένα πολιτικό μόρφωμα που σκοπό έχει την ανατροπή μιας κατάστασης και όχι απλά μια αλλαγή διαχείρισης, οφείλεις πέρα από πρόγραμμα να μπορείς να δώσεις ένα άλλο παράδειγμα (υπόδειγμα) για το πώς μπορεί να πάει αλλιώς το πράγμα, μαζί με μια άλλη ηθική για το ρόλο της πολιτικής. Γιατί ναι μεν «ο νέος είναι ωραίος» αλλά όταν πλασάρει στυλ, θυμίζει τόσο μα τόσο πολύ εκείνο τον παλιό που γινόταν βουλευτής με τις κουμπαριές, με τις ζεμπεκιές και με την οικογενειακή φωτογραφία στο σαλόνι μιας υπέροχης, λαμπερής οικογένειας …