Χριστούγεννα, η Γέννηση του νέου

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Χριστούγεννα, η Γέννηση του νέου

Ο μισός κόσμος είναι χριστιανικός και σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του μουσουλμανικός που έλκει όμως την καταγωγή του από τον Χριστιανισμό.

Tην εποχή που γεννήθηκε ο Χριστιανισμός, ο τότε γνωστός κόσμος ήταν υπό το Imperium της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αφού τους πρώτους αιώνες ο χριστιανισμός πέρασε δια πυρός και σιδήρου, με την βοήθεια των αυτοκρατόρων έγινε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επί Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος επέβαλε τον χριστιανισμό με νομοθετικά διατάγματα. Τα γεγονότα είναι γνωστά τουλάχιστον για τον Μέγα Κωνσταντίνο. Για το Θεοδόσιο υπάρχουν αρκετά κείμενα που δεν είναι τόσο γνωστά στον πολύ κόσμο. Πολλοί ιστορικοί που προσπαθούν να ερμηνεύσουν την εξάπλωση του χριστιανισμού, μόνο με ιστορικά γεγονότα δεν μπορούν να δώσουν πειστικές εξηγήσεις. Αυτό γίνεται γιατί ξεχνούν τη δυναμική της ιδεολογίας και την κοινωνική κατάσταση του λαού της εποχής.
Ένα μεγάλο μέρος του λαού εκείνη την εποχή ήταν κάτω από τα δεσμά της δουλείας και το υπόλοιπο ζούσε με «άρτον και θεάματα». Οι λίγοι ήταν αυτοί που καταπίεζαν τους πολλούς, τους έσερναν σε πολέμους και δεν υπήρχε για τους πολλούς καμιά εγγύηση ζωής ή περιουσίας.
Ο χριστιανισμός με πολλούς τρόπους, σύμφωνα με την ερμηνεία πολλών και διαφορετικών ομάδων, ήρθε σε αντίθεση με την καθεστηκυία τάξη. Πολλοί άφησαν τις ελπίδες τους στη μετά θάνατο ζωή που ακόμη και σήμερα είναι ένας από τους θεμελιώδεις λίθους της θρησκείας. Άλλες ομάδες πίστεψαν στην αλλαγή εδώ και τώρα της κατάστασης που βίωνε ο λαός.
Ένα κοινό σημείο για όλες τις ομάδες ήταν η υποχρέωση που αισθανόταν ο νεοφώτιστος να προσηλυτίσει κι άλλους στην ιδεολογία τους. Εκεί ακριβώς συνέβη η σύγκρουση του νέου με το παλιό κατεστημένο. Το νέο εκείνη την εποχή ήταν η ανυπακοή και η εισαγωγή νέων ιδεών. Οι ιδέες, όπως γνωρίζουμε, έχουν αφάνταστη δύναμη και μπορούν να κινήσουν μηχανισμούς του ιστορικού γίγνεσθαι. Πολλές ιδέες του χριστιανισμού είχαν παρουσιαστεί πριν από κάποιους αιώνες από τον Πλάτωνα. Για παράδειγμα, στο έργο του «Φαίδων», ο Πλάτωνας βάζει τον Σωκράτη να συζητά, λίγο πριν να πιεί το κώνειο, για την ύπαρξη και αθανασία της ψυχής.
Αν δούμε τα ιστορικά δεδομένα των πρώτων αιώνων του χριστιανισμού θα δούμε ότι το νέο είχε μια δυναμική να αναπτυχθεί που όσο περνούσε ο καιρός γινόταν δυνατότερη. Εδώ όμως συνέβη κάτι απρόσμενο που ήταν η άρνηση όλων των κατακτήσεων του αρχαίου κόσμου στο πεδίο της επιστήμης και φιλοσοφίας και φτάσαμε με μεγάλη ταχύτητα στον Μεσαίωνα (Dark Ages). Η ανθρωπότητα έκανε γιγαντιαία βήματα οπισθοδρόμησης που έπρεπε να έλθει η Αναγέννηση για να ξανα-ανακαλύψει την αρχαία γνώση, την γνώση δηλαδή των αρχαίων ελλήνων.
Το 610 μ.Χ. εμφανίζεται και ο Μωάμεθ με νέες ιδέες και απόψεις που στηριζόταν όμως στον χριστιανισμό. Γεννήθηκε δηλαδή για άλλη μια φορά κάτι νέο. Και όντως ο Αραβικός (Μωαμεθανικός) κόσμος της εποχής θεράπευσε και τις τέχνες και τις επιστήμες αν και στην αρχή ήρθε σε αντίθεση με το πολυθεϊστικό καθεστώς των αράβων. Στους μωαμεθανούς οφείλεται η διατήρηση ενός πολύ μεγάλου μέρους της αρχαίας γνώσης και ιδίως της επιστήμης (μαθηματικά, αστρονομία, αλχημεία κ.τ.λ.).
Μετά από μερικούς αιώνες και κυρίως μετά τις επεμβάσεις των σταυροφόρων αυτό το νέο και προοδευτικό αντικαταστάθηκε με τον αραβικό φονταμενταλισμό και το τζιχάντ, το οποίο παρουσιάστηκε την εποχή των σταυροφοριών. Ο αραβικός κόσμος χαρακτηρίζει ακόμη και σήμερα τους ευρωπαίους ως σταυροφόρους και το τζιχάντ θριαμβεύει στον αραβικό κόσμο. Βλέπουμε δηλαδή, ότι πολλές φορές το νέο, παρά τη δυναμική που έχει δεν είναι πάντα προοδευτικό με την έννοια της προαγωγής της ανθρώπινης ζωής, του well being όπως λένε οι Άγγλοι. Αυτό μας κάνει να υποψιαζόμαστε ότι η ανθρωπότητα, παρά την πρόοδό της όσον αφορά την τεχνολογία, κινδυνεύει σε ένα πισωγύρισμα το οποίο θα είναι πιο οδυνηρό από τις παλαιότερες εποχές. Η πάλη του νέου με το παλαιό είναι συνεχής και αν θα κοιτάξουμε την φιλοσοφία του διαλεκτικού υλισμού του Έγκελς, θα έπρεπε το νέο να είναι πάντα καλλίτερο από το παλιό, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πάντα.
Αν κατέβουμε σε πιο πεζά πράγματα, θα δούμε αυτά τα θέματα να συμβαίνουν και στην καθημερινή πολιτική και οικονομική μας ζωή. Για παράδειγμα, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ το 1981, παρά τα όσα καλά έκανε για τον απλό λαό, έφερε και το λεγόμενο κύμα του μεταμοντερνισμού, το οποίο ακούγεται σαν κάτι νέο και δυναμικό. Αυτό το κύμα όμως έφερε στην επιφάνεια δυνάμεις που όχι μόνο αμφισβήτησαν τις αξίες, αλλά και τις έθαψαν. Η παιδεία, η οικονομία, ο δημόσιος τομέας, ο συνδικαλισμός ακόμη και ο στρατός σαρώθηκαν από άτομα ανίκανα και αδαή. Για να επιβεβαιώσω αυτά που λέω, ακούστε στα ΜΜΕ νέα άτομα που μιλάνε και δεν μπορούν να συντάξουν και ολοκληρώσουν μια πρόταση. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της εξάρθρωσης της παιδείας, για την οποία εξάρθρωση φταίνε όλοι οι συντελεστές της, δηλαδή κυβέρνηση, καθηγητές, συνδικαλιστικό κίνημα και οπωσδήποτε οι γονείς.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην οικονομία και οπωσδήποτε στο δημόσιο τομέα όπου καταργήθηκε κάθε έννοια ιεραρχίας και φτάσαμε στο σημείο να υπηρετεί ο πολίτης το δημόσιο αντί να συμβαίνει το αντίθετο.
Σήμερα η σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης εμπεριέχει την σύγκρουση των παλιών δυνάμεων με νέες ανερχόμενες δυνάμεις. Στο πρόσωπο του Τσίπρα όντως ο λαός βλέπει το σφρίγος και την νεανικότητα των ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ με μερικές από τις οποίες και εγώ συμφωνώ. Το θέμα είναι αν ο όντως αυτό το νέο που έρχεται θα είναι καλό για τον λαό ή θα είναι ένα πισωγύρισμα. Θα μου πείτε πως θα το μάθουμε, αν δεν το δοκιμάσουμε; Συμφωνώ. Το ερώτημα είναι ότι αν δοκιμάζαμε και μπαίνουμε σε ένα τούνελ υποχώρησης της οικονομίας που μπορεί να μην έχει γυρισμό, τότε τι κάνουμε;
Ένα από τα πράγματα που συμφωνώ με τον Τσίπρα είναι ο έλεγχος των αγορών και έχω γράψει αρκετές φορές για αυτό. Το να τα βάζει όμως με τις αγορές τη σημερινή εποχή είναι σα να βαράς γροθιά την κόψη του μαχαιριού. Ο μόνος τρόπος ύπαρξης αντίδρασης είναι μόνο από ένα μεγάλο συνασπισμό κυβερνήσεων που θα είναι αποφασισμένες και με σχέδιο για να τραβήξουν το χαλί κάτω από τις λεγόμενες «αγορές». Ακόμη και να γίνει αυτό, κανείς δεν είναι σίγουρος ότι αυτό το νέο θα είναι καλλίτερο από το παλιό.
Όπως και να έχει όμως το πράγμα, χωρίς την ύπαρξη του νέου η ζωή δεν προχωρά. Η σύγκρουση νέου και παλιού είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας, η οποία όμως πάρα πολλές φορές οδηγεί σε πεδία ανεξερεύνητα, επικίνδυνα και χειρότερα από την παλιά κατάσταση. Ας γιορτάσουμε λοιπόν την γέννηση με νέες ιδέες όχι μόνο για τον εαυτόν μας, αλλά για τους συμπολίτες μας και για όλον τον κόσμο και ας ευχηθούμε αυτές οι ιδέες να είναι όντως καλές και όχι οπισθοδρομικές. Υγεία και χρόνια πολλά σε όλους.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή