Δυσλεξία: Χαρακτηριστικά, Συμπτώματα & Συμπεριφορές

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των ατόμων που έχουν δυσλεξία είναι ότι σκέφτονται κυρίως με εικόνες παρά με τους ήχους των λέξεων. Η μη-λεκτική σκέψη, λοιπόν, είναι μία διαδικασία που γίνεται τόσο γρήγορα που ακόμα και οι ίδιοι οι δυσλεξικοί δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν. Αυτό σημαίνει ότι η φαντασία τους είναι πολύ ισχυρή, γεγονός που τους κάνει δημιουργικούς ειδικά με τις χειρωνακτικές δραστηριότητες.

Αφού λοιπόν οι περισσότερες σκέψεις τους, αν όχι όλες, είναι σε εικόνες, έχουν συνηθίσει να βλέπουν τα πράγματα κοιτάζοντάς τα συνολικά. Βλέπουν απευθείας τη «μεγάλη εικόνα». Αυτό σημαίνει ότι υστερούν στη «βήμα προς βήμα» λογική σκέψη.
Έστω, λοιπόν, ότι ένα πραγματικό αντικείμενο τους μπερδεύει. Έχουν την τάση να το κάνουν νοητή εικόνα και να το βλέπουν από πολλές οπτικές γωνίες ώστε να αποφύγουν την σύγχυση. Ενώ αυτό είναι μία μοναδική ικανότητα που έχουν, ταυτόχρονα είναι και η αρχή ενός προβλήματος. Γιατί ενώ αυτή η διαδικασία λειτουργεί για τα πραγματικά αντικείμενα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα σύμβολα, όπως είναι τα γράμματα ή οι αριθμοί. Έτσι αποπροσανατολίζονται. Αυτό οδηγεί στα ήδη γνωστά συμπτώματα των αντικαταστάσεων, παραλείψεων, ανατροπών ή μεταθέσεων στην ανάγνωση ή όταν γράφουν γράμματα και λέξεις. Ο αποπροσανατολισμός δεν περιορίζεται οπτικά μόνο. Πολλοί δυσλεξικοί συνήθως παρακούνε ή διαστρεβλώνουν λέξεις ή τη σειρά των λέξεων μέσα στις προτάσεις. Η αίσθηση του χρόνου μπορεί να φαίνεται διαστρεβλωμένη, και ο συντονισμός των κινήσεων καθυστερημένος ή αδέξιος.
Τα επαναλαμβανόμενα λάθη που προέρχονται από τη σύγχυση εξαιτίας του αποπροσανατολισμού, αναπόφευκτα οδηγούν σε συναισθηματικές αντιδράσεις, απογοήτευση και απώλεια της αυτοεκτίμησης. Έτσι, κάθε δυσλεξικός αρχίζει να αναπτύσσει μια σειρά από μηχανισμούς και καταναγκαστικές συμπεριφορές για να αποφύγει το πρόβλημα. Αυτές τις ονομάζουμε καταναγκαστικές λύσεις. Μηχανική αποστήθιση, το τραγουδάκι της αλφάβητου, η μαμά να κάνει την εργασία, δυσανάγνωστη γραφή για να καλύψει την ορθογραφία και αποφυγή κάθε είδους εργασίας που σχετίζεται με το σχολείο και το διάβασμα είναι μερικά παραδείγματα. Ίσως από τις πιο σύγχρονες καταναγκαστικές λύσεις είναι η επιδέξια εξαπάτηση όπως η τάση να πηγαίνει συχνά στην τουαλέτα, να χασμουριέται ενώ δε νυστάζει, να θέλει συνεχώς κάτι να φάει ή να πιει, να ξύνεται, να τρίβει τα μάτια του και άλλες αμέτρητες! Αυτά αρχίζουν να αναπτύσσονται στην ηλικία των έξι ή επτά χρόνων. Ένας ενήλικας δυσλεξικός θα έχει όλες αυτές τις συμπεριφορές.
Έχοντας το πλήρες φάσμα των χαρακτηριστικών, συμπτωμάτων και συμπεριφορών της δυσλεξίας, η πιο σημαντική πτυχή της θεωρίας μας για την αντιμετώπισή της είναι η εξής:
Όταν ένας δυσλεξικός συναντήσει μία λέξη ή ένα σύμβολο για το οποίο δεν έχει νοητή εικόνα και σημασία, τότε αποπροσανατολίζεται και κάνει λάθη.
Αν όμως τον εκπαιδεύσουμε πώς να «κλείνει» το διακόπτη του αποπροσανατολισμού κάθε φορά που «ανοίγει» και τον βοηθήσουμε να βρει τι ήταν αυτό που του προκάλεσε τον αποπροσανατολισμό, έπειτα, κυριαρχώντας πάνω σε αυτό, τα προβλήματα στην ανάγνωση, τη γραφή και την ορθογραφία αρχίζουν να εξαφανίζονται.
Άρα: Βρίσκουμε τις καταναγκαστικές λύσεις! Προσπαθούμε να τις εξαλείψουμε!