Το Δρομικό Κίνημα

Ημιμαραθώνιος, Attica Run, Ποσειδώνεια, Λαϊκός Ανώμαλος Δρόμος, Night Run. Εάν παρακολουθήσει κάποιος τις τοπικές ειδήσεις θα δει σχεδόν σε κάθε Δήμο της Αθήνας, σε κάθε επαρχιακή πόλη, να διοργανώνεται αγώνας δρόμου. Χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ελλάδα συμμετέχουν σε τέτοιες εκδηλώσεις. Αυτή την εποχή, μάλιστα, που προσφέρεται καιρικά, διοργανώνεται σχεδόν ένας αγώνας κάθε εβδομάδα.

Tί είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συμμετέχουν; Αθλητές, πάντως, με την κλασική έννοια δεν είναι. Σίγουρα δεν είναι δρομείς του στίβου. Αυτοί έχουν τις δικιές τους διοργανώσεις, υψηλών απαιτήσεων και μεγάλου ανταγωνισμού. Με βασικό έπαθλο την αθλητική εξέλιξη αρχικά και ίσως την «επαγγελματική», αργότερα. Οι αθλητικοί σύλλογοι έχουν τους δικούς τους αγώνες και οι διασυλλογικοί, όπως και τα πανελλήνια πρωταθλήματα, γίνονται υπό την αιγίδα του ΣΕΓΑΣ, του επίσημου φορέα κλασικού αθλητισμού της χώρας.
Στις υπόλοιπες διοργανώσεις, στις οποίες αναφερόμαστε, μόνο τέτοιους αθλητές και αθλήτριες δεν θα βρεις. Θα δεις κυρίως μέσες ηλικίες και νέα παιδιά που απλά γυμνάζονται. Μπορεί να παίζουν 5Χ5 ή κάποιο μπασκετάκι με την παρέα τους αλλά απέχουν πολύ από το να τους χαρακτηρίσεις αθλητές. Θα δεις κυρίες δημοτικών γυμναστηρίων που ίσως να μην υπήρξαν ποτέ στη ζωή τους αθλήτριες αλλά σε κάποια ηλικία αποφάσισαν να γραφτούν σε γυμναστήριο έτσι, για να κρατιούνται σε φόρμα ή έστω να χάσουν κιλά. Μαμά που τρέχει δίπλα με την κόρη της ή ηλικιωμένους, ακόμα και ογδοντάρηδες!
Τί είναι αυτό που κάνει όλους αυτούς τους ανθρώπους να «παίρνουν τους δρόμους»; Γιατί σηκώνονται Κυριακή πρωί κι αντί να πάνε για καφέ με τους φίλους και τις φίλες τους, βάζουν μία φόρμα, πληρώνουν ένα μικρό αντίτιμο συμμετοχής και τρέχουν σε αγώνες στους οποίους το σώμα τους και η ηλικία τους λέει ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να διακριθούν;
Αν τους ρωτήσεις «γιατί τρέχετε», δεν ξέρουν να σου απαντήσουν με ακρίβεια. Θα σου πουν ότι «νιώθουν καλά», ότι «κάνει καλό στην υγεία», ότι νοιώθουν μια ευεξία και ότι το τρέξιμο τους ανεβάζει τη διάθεση. Αλήθεια είναι κι αυτά κι άλλα πολλά. Επιστημονικά, το φαινόμενο αυτής της ευχαρίστησης περιγράφεται από τη λέξη «οξυγόνωση». Όταν το σώμα ασκείται τότε γίνεται καλύτερη πρόσληψη οξυγόνου με πολλαπλά οφέλη για τον οργανισμό.
Το τρέξιμο ανήκει στην αερόβια άσκηση. Εκείνο δηλαδή το είδος άσκησης στο οποίο κινούνται ρυθμικά και επαναλαμβανόμενα μεγάλες μυϊκές ομάδες του σώματος. Με την έναρξη της άσκησης η πρόσληψη οξυγόνου αυξάνεται με γρήγορο ρυθμό, έως ότου σταθεροποιηθεί σε ένα επίπεδο, ανάλογα με την ένταση της άσκησης. Αυτό, κυρίως, προκαλεί τα πολλαπλά οφέλη. Βελτιώνει γενικά τη φυσική κατάσταση ενός οργανισμού αλλά και πιο ειδικά το καρδιαγγειακό και το καρδιαναπνευστικό σύστημα. Μπορεί κάποιος έτσι, για παράδειγμα, να ανεβαίνει πιο εύκολα σκάλες, χωρίς να λαχανιάζει.
Γενικότερα όμως προκαλεί ευεξία. Η καλύτερη οξυγόνωση βοηθάει τον ομοιοστατικό μηχανισμό που έχει κάθε οργανισμός και ο οποίος προσπαθεί να τον διατηρεί ως μία γαληνεμένη θάλασσα. Τα άγχη τα καθημερινά, τα προβλήματα κι οι στενοχώριες είναι οι τρικυμίες του οργανισμού και η αερόβια ικανότητα είναι αυτή που τον γαληνεύει. Του προσδίδει ηρεμία ώστε να διαχειρίζεται καλύτερα τις καταστάσεις στη δουλειά, στο σπίτι, στις σχέσεις του ή με τα παιδιά του. Οι καθημερινές εκρήξεις θυμού παράγουν καταχολαμίνες, το οξυγόνο στον εγκέφαλο παράγει όμως εφεδρίνες που τις καταπολεμούν!
Οι έρευνες έχουν δείξει οτι ο ανθρώπινος εγκέφαλος χωρίς κίνηση εκφυλίζεται. Η κίνηση είναι αυτή που τον εφοδιάζει με το καύσιμό του, το οξυγόνο. Όσο πιο συστηματική και καθημερινή είναι η κίνηση, τόσο καλύτερη η πρόσληψη «καυσίμου» και τόσο καλύτερα δουλεύει το μυαλό. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι το ήξεραν και το έλεγαν. Οι προηγούμενες γενιές είχαν την κίνηση αναγκαστικά, λόγω των συνθηκών, στη ζωή τους. Οι νεότερες όμως που επιδίδονται όλο και περισσότερο στην καθιστική ζωή έχουν ανάγκη την άθληση.
Δεν χρειάζεται πολύ. Έστω και μισή ώρα την ημέρα έντονο περπάτημα μπορεί να ωφελήσει περισσότερο από όσο φαντάζεται κανείς. Πόσο μάλλον όταν στο μισάωρο αυτό γίνεται αερόβια άσκηση μέτριας έντασης. Ουσιαστικά σε αυτό συμμετέχει η πλειοψηφία όσων συμμετέχουν σε αγώνες δρόμου. Σε αγώνες 5 ή 10 χιλιομέτρων και σε προσπάθειες μισής έως μίας ώρας, το οποίο είναι και το ενδεδειγμένο γι’ αυτές τις ηλικίες ή τα επίπεδα αθλητικής ικανότητας. Εάν κάποιος δει τους χρόνους των συμμετεχόντων και τους συγκρίνει με τους χρόνους των αθλητών, θα σκεφτεί αυθόρμητα το ζευγάρι του λαγού και της χελώνας. Να θυμίσουμε, όμως, ότι και στο μύθο ακόμα, κερδισμένη είναι η χελώνα!
Αντίθετα, η υπερπροπόνηση ή η συμμετοχή σε αγώνες πολύ μεγάλων αποστάσεων εγκυμονεί κινδύνους. Μέχρι και μοιραία μπορεί να αποδειχθεί. Για παράδειγμα, η συμμετοχή σε μαραθώνιο δεν ενδείκνυται για τον καθένα ο οποίος έχει την αντοχή να τερματίσει. Είναι μόνο για άτομα των οποίων το ποσοστό λίπους στο σώμα δεν υπερβαίνει το 12% για τους άνδρες και το 16% για τις γυναίκες. Αν δείτε τους αθλητές του μαραθωνίου, είναι όλοι σκελετωμένοι. Μόνο κόκκαλα και μύες θα μετρήσετε. Δεν είναι τυχαίο.
Πάρα πολλά μυοσκελετικά προβλήματα, αυχενικά, δισκοκήλες, προβλήματα στα γόνατα και τις αρθρώσεις, προκαλούνται από τις προσπάθειες ανθρώπων οι οποίοι μη έχοντας το μέτρο των δυνατοτήτων τους, υπερέβαλαν εαυτούς. Είναι εκείνη η κατηγορία ανθρώπων η οποία προσπαθεί να αποδείξει κάτι και στον εαυτό της και στους άλλους. Κι όμως, το να τρέξει κάποιος 10 χιλιόμετρα δεν είναι σίγουρα καλύτερο από το να τρέξει πέντε. Μέτρον άριστον!
Η πλειοψηφία των ανθρώπων που συμμετέχει στο συνεχώς διευρυνόμενο Δρομικό Κίνημα έχει ως κίνητρο τη χαρά της συμμετοχής και στοχεύει στα οφέλη της άθλησης. Δεν ανταγωνίζεται. Χαίρεται να συμμετέχει σε κάτι απλό, υγιεινό, αναζωογονητικό. Χωρίς να ενδιαφέρουν οι χρόνοι ή οι θέσεις τερματισμού. Μόνο η ολοκλήρωση μιάς ευγενούς προσπάθειας. Κι επειδή έχει αυτή την αγνή πρόθεση, γι’ αυτό και είναι Κίνημα που παρασύρει όλο και περισσότερους.
Κρίμα, μόνο, που στη χώρα μας η έλλειψη χώρων άθλησης και γυμναστών προσβάσιμων σε όλους αυτούς τους ρομαντικούς και ερασιτέχνες αθλούμενους, τους στερεί από συμβουλές και οδηγίες που θα βελτίωναν τις αποδόσεις (όχι τις επιδόσεις) τους με τον πιο ασφαλή τρόπο για την υγεία τους.
Πού ξέρεις όμως … Κάθε κίνημα στην αρχή είναι ανοργάνωτο. Στη συνέχεια όμως βρίσκει τον τρόπο και διεκδικεί ή απαιτεί.
Γιατί όσο περισσότερο γεμίζουν οι δρόμοι και τα άλση από ασκούμενους τόσο περισσότερο αδειάζουν τα κρεβάτια από τα νοσοκομεία. Ο αθλητισμός είναι, πρώτα απ’ όλα, υγεία!