Η Χριστίνα Μαραβέλια γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πιάνο στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και στο Πρότυπο Πειραματικό Ωδείο με την Ολυμπία Καββαδία όπως και Ανώτερα Θεωρητικά με τον Γιώργο Καμπανά. Ξεκίνησε να συμμετάσχει σαν σολίστ με διακεκριμένες ορχήστρες δωματίου, που το Πρότυπο Πειραματικό Ωδείο μετακαλούσε από την Ευρώπη. Συνέχισε τις σπουδές της με τον Γεράσιμο Κακαλή (Δίπλωμα Πιάνου 1ο Βραβείο & Χρυσό Μετάλλιο) ενώ παρακολούθησε μαθήματα και σεμινάρια διεθνούς κύρους όπως Liuba Encheva (Σόφια, Βουλγαρία ), Luigi Mostacci (Bologna, Italy), Salvatore Spano (Βαρκελώνη) και Σεμινάρια Μουσικής Δωματίου με τους Jarques Pernoo (Γαλλία) και Νίνα Πατρικίδου (Αθήνα).
‘Eπαιξε σε πολλά πνευματικά κέντρα της Ελλάδας και του εξωτερικού, τόσο ως σολίστ όσο και με ορχηστρικά σύνολα, ενώ κατέκτησε το 1ο βραβείο σε διαγωνισμούς στο Salerno, Ibiza, Βαρκελώνη. Έχει τιμηθεί με το Χρυσό Μετάλλιο της υψίστης μουσικής παιδείας, ήθους και προσφοράς του Ιδρύματος Ιγνάτιος Τίγκερμαν (Μέλους της Unesco και του Εθνικού Συμβουλίου Μουσικής της Ελλάδος). Συμμετείχε σε συναυλίες που πραγματοποίησε η Παιδική – Νεανική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Νίνας Πατρικίδου στη Λεόντειο (σολίστ H. Zack), στη Ρωμαϊκή Αγορά Αθηνών (σολίστ S.Kravchenko), ΕΡΤ Ραδιομέγαρο. Έχει στο ενεργητικό της πλήθος ατομικών εμφανίσεων εντός και εκτός Ελλάδας. Έχει συνεργαστεί με τον Γιάννη Πλούταρχο στο Rex στη συναυλία αφιερωμένη Α.Μ.Ε.Α. το 2007, τον Αντώνη Ρέμο στο Arena Center για την ημέρα της γυναίκας το 2008 και τον Γιώργο Μαζωνάκη στην ΕΡΤ 2007. Σήμερα διδάσκει πιάνο και ανώτερα θεωρητικά στο Σύγχρονο Ωδείο Αθήνας.
«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε;
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΡΑΒΕΛΙΑ: Μεγάλωσα στην Αθήνα, με πατέρα παλικάρι, μητέρα λεβέντισσα και τον αδερφό μου. Οικογένεια του γλεντιού, του καβγά, της λύπης, της χαράς, όπως σε όλες τις οικογένειες. Αλίμονο σε αυτόν που θα σηκωνόταν πρώτος από το τραπέζι…
«Π»: Τι είναι αυτό που σας οδήγησε στο χώρο της μουσικής;
ΧΡ.Μ.: Η πρώτη μου οπτικοακουστική επαφή με την μουσική ήταν στα 7 μου χρόνια, όταν ο νονός μου με πήγε στην Ε.Λ.Σ. για να ακούσω Lucevan de stele (και τα αστέρια λάμπουν), ρομαντική άρια του G. Puccini – Tosca. Ζωγράφος, ερωτευμένος με την τραγουδίστρια Tosca, ενώ ο ίδιος περιμένει την εκτέλεσή του στην οροφή του Castel Sant Angelo. Έβαλα τα κλάματα με λιγμούς… Τότε ζήτησα να μάθω μουσική για να λάμπουν πάντα τα αστέρια! Αυτή είναι και η άποψή μου για τον Έρωτα από τότε. Την άλλη μέρα ήρθε σπίτι μου ένα πιάνο τυλιγμένο σε κόκκινη κορδέλα, δώρο του νονού μου. Από τότε ξεκίνησε το κακό…
«Π»: Από ποια ηλικία ασχολείστε με την μουσική;
ΧΡ.Μ.: Από τα 7 μου χρόνια. Δηλαδή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
«Π»: Σπουδάσατε στο Ελληνικό Ωδείο και στο Πρότυπο Πειραματικό Ωδείο. Ένας από τους καθηγητές σας στο πιάνο ήταν ο παιδαγωγός Γεράσιμος Κακαλής. Μιλήστε μας για την προσφορά του στη μουσική.
ΧΡ.Μ.: Πρώτα θα σας μιλήσω για την πρώτη μου καθηγήτρια, την Ολυμπία Καββαδία. Ήταν εκείνη που με πήρε όταν τα πόδια μου ακόμα δεν έφταναν στο πεντάλ. Άρχιζα να παίζω με μεγάλη ευκολία διάφορα έργα που μου πρότεινε. Ποτέ όμως δεν με άφηνε να παίξω όσα μου έκαναν κέφι. Όσα αγαπούσα πιο πολύ! Πάντα μου έβαζε το αντίθετο: το στριφνό, το δύσκολο, το περίεργο… Χρόνια μετά κατάλαβα το σκοπό της, τον οποίο και πέτυχε. Έγινα πειθαρχημένη απέναντι στη μουσική, χωρίς να υποτιμώ ή να υπέρ εκτιμώ έργα, συνεργασίες κλπ. Να σέβομαι το οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου. Σκληρή γυναίκα, με γνώσεις και ήθος! Μαζί της ολοκλήρωσα το Πτυχίο Πιάνου.
Από την άλλη ο Γεράσιμος Κακαλής, ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ! Αυτό έχει τα καλά του έχει και τα άσχημά του. Ο ιδανικός δάσκαλος να γυρίσεις σπίτι σου μετά το μάθημα για να μελετήσεις, να μην ξεχάσεις τίποτε … Σου έφτιαχνε το παραμύθι, σε γέμιζε με χρυσόσκονη και σε άφηνε να παίζεις. Αρκεί να έπαιζες! Με έσπρωξε κυριολεκτικά για να λάβω μέρος σε διαγωνισμούς στο Salerno, Ibiza & Barcelona. Όχι άδικα. Πίστευε περισσότερο σε μένα τότε, από ότι εγώ στον εαυτό μου. Την πρώτη φορά που έπαιξα με ορχήστρα έτρεμα… με συνεπήρε ο όγκος των οργάνων! Βραβεύτηκα τότε με το 1ο Βραβείο σε όλους τους διαγωνισμούς. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα που ακουμπούσε πάντα στη σωστή θέση και τη σωστή στιγμή. Με πολύ χιούμορ και περιπαιχτική διάθεση. Περάσαμε πολλά μαζί, δεν θα τον ξεχάσω ποτέ!
«Π»: Ως σολίστ συμμετείχατε σε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πώς βλέπετε να εξελίσσονται τα πράγματα στον χώρο της μουσικής;
ΧΡ.Μ.: Μετά από τα κερασάκια άρχισα να ανοίγω τα φτερά μου. Ήθελα να εξερευνήσω τον κόσμο της μουσικής. Συμμετείχα σε διάφορα σεμινάρια στο εξωτερικό, όπως με την Liuba Encheva στη Σόφια, Luigi Mostacci στη Bologna, Salavatore Spano στη Βαρκελώνη. Ως θαρραλέα, με απίστευτη prima vista (πολύ καλό χαρτί για καινούργιες συνεργασίες και έργα), ξεκίνησα να συνεργάζομαι με διάφορα σύνολα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στην πορεία της συνεργασίας μας καταλάβαινα πόσο «φίρμες» είναι, γιατί το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να μάθω. Ήμουν εργατική, πειθαρχημένη, φιλόδοξη αλλά πάντα χαμογελαστή. Στη δουλειά μας δε σηκώνει μούτρα και παιδικές αντιδράσεις. Έπαιζα όπου μου ζητούσαν. Αργά και σταθερά με έφερε σε συναναστροφή με όμορφες συνεργασίες: Νίνα Πατρικίδου – βιολονίστα Ε.Λ.Σ., Marc Grauwels – φλαουτίστας Βρυξέλες, S.Kravchenko – βιολονίστας Μόσχα, H. Zack – βιολονίστας Γερμανία, Ελένη Μπελιμπασάκη – πιανίστα, Σωτήρης Σκορδαλός – τρομπόνι Κ.Ο.Α., πρώτες εκτελέσεις Ελλήνων Συνθετών και πολλά άλλα… Η αλήθεια είναι ότι δεν μου πολύ αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, αφήνω τους άλλους που το κάνουν καλύτερα. Με ξέρουν οι συνεργάτες μου και οι φίλοι μου. Μου είναι αρκετό!
Θεωρώ ότι η κλασική μουσική έχει πεθάνει όσο κι αν μας πονάει. Είναι μια αλήθεια που εάν παραδεχτούμε εμείς οι «κλασικοί» και αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα, θα ξαναγεμίσει το Μέγαρο και ο κάθε σοβαρός χώρος με κόσμο. Καθαρά και ανοιχτά μυαλά χρειαζόμαστε, όχι λάβαρα! Στην Ελλάδα το θέμα κλασικής παιδείας είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί μη ξεχνάμε ότι είμαστε η χώρα του Ζορμπά. Δεν έχουμε γεννήσει σαν χώρα τη κλασική μουσική, αλλά έχουμε γεννήσει τεράστιους μουσικούς και συνθέτες. Δυστυχώς όμως, όσο παίζονται οι ίδιοι και οι ίδιοι στους «μεγάλους» χώρους, το κοινό αρχίζει και χασμουριέται – πολλές φορές κι εγώ. Δεν θα παρακολουθήσω εύκολα πλέον άλλη μία εκτέλεση της 5ης Συμφωνίας Beethoven. Η χώρα μας χρειάζεται παιδεία και μετά την κλασική μουσική σαν άκουσμα.
«Π»: Τι θέση έχει στη ζωή σας η διδασκαλία στο Σύγχρονο Ωδείο Αθήνας;
ΧΡ.Μ.: Διδάσκω από 21 χρονών με ένα διάλειμμα 4 ετών – γάμος, παιδί, διαζύγιο – μέχρι σήμερα. Είναι 22 χρόνια και τα έχω δει όλα! Παρ΄αυτά κάθε καινούργιος μαθητής είναι ένα νέο κεφάλαιο. Πάντα τα παιδιά έχουν να σου μάθουν πράγματα, ακόμα και μέσα από κακές συμπεριφορές. Μέσα από τα μάτια των παιδιών βλέπεις ξεκάθαρα πως λειτουργεί η κοινωνία μας. Τους ευχαριστώ έναν έναν ξεχωριστά. Στο Σύγχρονο Ωδείο Αθήνας διδάσκω πιάνο και θεωρητικά όλων των δεσμίδων, και Μουσική Δωματίου. Είναι ένα έντιμο Ωδείο με αξιόλογους συνεργάτες.
«Π»: Τι είναι η μουσική για σας;
ΧΡ.Μ.: Χμ, καλή ερώτηση. Έρωτας και Θάνατος! Την Αγάπη δεν την αναφέρω, γιατί μου κάμει χριστιανική και δεν τα έχω καλά με την έννοια.
Είναι μία μούρλα που σε έχει alert όλη την ώρα, και παράλληλα η απόλυτη ηρεμία και γαλήνη. Ανάλογα πως και σε ποιες περιπτώσεις τη χρησιμοποιείς. Αν ξαναγεννιόμουν, πάλι μουσικός θα ήθελα να γίνω.
«Π»: Ποιες δυσκολίες συναντήσατε ή συναντάτε στην επαγγελματική σας πορεία;
ΧΡ.Μ.: Ως γυναίκα – μητέρα μουσικός, είχα τα τυχερά μου αλλά και τις άτυχες στιγμές. Γενικά δεν αφήνω δυσκολίες να βρίσκονται μπροστά μου. Προσπαθώ να δίνω ό,τι μου ζητούν, εάν με βρουν σύμφωνη, διαφορετικά δε ξεκινώ κάτι που δεν είναι ξεκαθαρισμένο. Έτσι αποφεύγονται παρεξηγήσεις και εμπόδια. Παρ΄αυτά βρέθηκαν βουναλάκια μπροστά μου που έπρεπε να ανέβω. Μερικά τα κατάφερα, μερικά άλλα όχι. Δεν με πειράζει να χάσω, με πειράζει να μην έχω πολεμήσει για κάτι.
«Π»: Η κρίση που μαστίζει και τον χώρο της μουσικής, πόσα επηρέασε στους στόχους σας;
ΧΡ.Μ.: Αρκετά θα έλεγα. Όλα γίνονται πιο αργά. Ο κόσμος βαριέται, υποφέρει, ζει μίζερα. Πώς να τολμήσεις να παρουσιάσεις κάτι καινούργιο; Εκεί είναι που χρειάζεται περισσότερη δύναμη και σθένος από εμάς τους καλλιτέχνες γενικότερα, για να στηρίζουμε τους υπολοίπους. Κάποιος να παραμείνει γερός για να βοηθήσει τους γύρω του. Η κρίση δεν έφερε μόνο φτώχεια, αλλά παρουσίασε και το αληθινό πρόσωπο των ανθρώπων. Αυτό επηρεάζει περισσότερο τους στόχους μου από την οικονομική ανέχεια. Ο κόσμος κλείστηκε στο καβούκι του, δεν μοιράζεται τη ζωή του, εκτός από το facebook φυσικά. Εκεί όλοι αγαπιόμαστε και βοηθάμε με κοινοποιήσεις ο ένας τον άλλον ..
«Π»: Σας ενδιαφέρει η καριέρα στο εξωτερικό; Είναι καλύτερες οι συνθήκες για τους μουσικούς;
ΧΡ.Μ.: Είχα την ευκαιρία και την τύχη να παίξω στο εξωτερικό αρκετές φορές. Ναι, οι συνεργασίες είναι πιο εύκολες. Γενικά μια συναυλία κυλά πολύ πιο απλά και όμορφα. Δεν έχεις να κάνεις επαφές από τον γραφίστα της αφίσας μέχρι τον κλητήρα που θα ανοίγει την πόρτα στο θέατρο. Ασχολείσαι με τη δουλειά σου. Κάνεις πρόβες, μελετάς… Καλύτερες οι συνθήκες είναι για τα παιδιά που ήδη σπουδάζουν μουσική στο εξωτερικό και σιγά σιγά δικτυώνονται στο χώρο. Έλληνας που θα φύγει τώρα να πάει εξωτερικό για δουλειά, νομίζω θα δυσκολευτεί περίπου το ίδιο. Κρίση έχουν παντού! Για να φύγω από τη χώρα μου η πρόταση πρέπει να είναι πάρα πολύ καλή! Μέχρι στιγμής μου έχουν γίνει προτάσεις με συμβάσεις 14 μηνών (2 μήνες προσαρμογή και συμβόλαιο 12 μηνών) από Ιρλανδία. Λιγότερη αβεβαιότητα έχω στην Ελλάδα.
«Π»: Οι σπουδές, όπως ξέρουμε όλοι, είναι μακροχρόνιες, 10-15 το Δίπλωμα Πιάνου. Υπάρχει επαγγελματικό μέλλον;
ΧΡ.Μ.: Πράγματι, είναι πολλά χρόνια σπουδών. Πολύς κόπος, πολύ αγωνία, ανασφάλεια, πίεση, ανταγωνισμός, ξενύχτια… Όσο ταλαντούχος και να γεννηθεί κανείς, εάν δε μελετήσει δεν θα κάνει τίποτα. Εδώ έρχομαι στην απάντηση του επαγγελματικού μέλλοντος. Δυστυχώς όχι, επαγγελματικό μέλλον στη μουσική δεν υπάρχει. Δεν είναι μια δουλειά που μπορείς να ζήσεις. Παρόλα αυτά, όταν έχεις το σαράκι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Σε τρώει να σηκωθείς να παίξεις, να γράψεις, να διδάξεις. Υπάρχουν λύσεις, κάνεις άλλη δουλειά για επιβίωση και έτσι δεν κάνεις και ποτέ εκπτώσεις στην τέχνη σου. Μπορεί να πας πιο αργά αλλά θα φτάσεις!
«Π»: Τι μουσική ακούτε;
ΧΡ.Μ.: Ροκ και ρεμπέτικα. Παίζω κλασική όμως…
«Π»: Ποια είναι η δική σας συμβουλή για τους μαθητές σας που επενδύουν με χρόνο και χρήμα στον τομέα των μουσικών σπουδών;
ΧΡ.Μ.: Κατ΄αρχάς δεν κοροϊδεύω κόσμο. Όποιος μπορεί, μπορεί. Όποιος δεν μπορεί, δεν μπορεί. Το γνωρίζουν αυτό από εμένα. Οι μαθητές μου είναι χωρισμένοι σε κατηγορίες. Στους ταλαντούχους – είχα την τύχη να συναντήσω στη διδασκαλία μου κανα δυο – τους ατάλαντους και τους τεμπέληδες. Στους ατάλαντους προτείνω να διαλέξουν άλλο δρόμο, κι ας κρατήσουν τη μουσική για γνώση και χόμπυ. Στους ταλαντούχους που εργάζονται συμβουλεύω υπομονή και δύναμη και πάντα να ακολουθούν πιστά το όνειρό τους. Με τους ταλαντούχους τεμπέληδες θυμώνω πάρα πολύ! Συνήθως τους διώχνω από μαθητές μου.
«Π»: Οι σολίστ πιάνου είναι όλοι καλοί παιδαγωγοί κατάλληλοι να διδάξουν;
ΧΡ.Μ.: Δεν είναι κανόνας, αλλά άλλο δάσκαλος άλλο παίχτης! Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Ο καλός δάσκαλος δεν έχει το χρόνο να μελετήσει ο ίδιος. Πρέπει να ενημερώνεται για ό,τι καινούργιο προκύπτει, να εφευρίσκει νέες μεθόδους διδασκαλίας, οι γενιές αλλάζουν. Πολλές ώρες διδασκαλίας δεν σου αφήνουν χρόνο για μελέτη και αφοσίωση στο όργανο. Ο σολίστας από την άλλη δεν έχει τη δυνατότητα να αφιερώσει χρόνο στη διδασκαλία, διότι μελετά συνεχώς, κάνει πρόβες, ταξιδεύει. Είναι άλλη ψυχολογία, άλλη διαδικασία. Παιχτικά, όσα περισσότερα γνωρίζεις τόσο πιο δύσκολα μπορείς να τα εξηγήσεις. Αυτό έχει και ως αποτέλεσμα να μην μπορείς να έχεις πολλούς μαθητές. Ο μαθητής επιλέγει το δάσκαλο που του ταιριάζει.
«Π»: Από ποια ηλικία ξεκινούν οι μουσικές σπουδές;
ΧΡ.Μ.: Τόσα χρόνια στα Ωδεία, έχω ακούσει διάφορα περιστατικά. Έχω δει μητέρα με 2 ετών παιδάκι σε Ωδείο, να ξεκινά μουσική με κάποια μουσικά παιδαγωγικά συστήματα τα οποία δεν ασπάζομαι. Είναι οι περιπτώσεις όπου η νότα Ντο είναι το αρκουδάκι, η νότα Ρε το σκυλάκι και πάει λέγοντας… Η μουσική έχει όνομα και υπόσταση. Θεωρώ ότι γίνεται λοβοτομή στον παιδικό εγκέφαλο, ενώ είναι ικανότατος να μάθει τα πάντα λίγα χρόνια αργότερα. Περίπου στα 7 είναι μία πάρα πολύ καλή ηλικία να ξεκινήσει ένα παιδί μουσική. Εάν κάποιος γονιός έχει γεννήσει τον Mozart, θα το καταλάβουμε όλοι!
«Π»: Ποια θεωρείτε σημαντική στιγμή στην καριέρα σας;
ΧΡ.Μ.: Σίγουρα θα περιμένατε για απάντησή μου κάποια μου συναυλία στο εξωτερικό. Είναι το εντελώς αντίθετο. Σε κάποια μου συνεργασία πριν μερικά χρόνια με την ΕΡΤ, παίξαμε στο Rex με τον Γ. Πλούταρχο για κάποιο σκοπό. Σημειώνουμε πάλι στην κουβέντα ότι μιλάμε για κλασική πιανίστα. Πάμε στην πρόβα στο Rex, τα μπουζούκια μπροστά, μπροστά κι εγώ με τον τραγουδιστή, και από πίσω κλασική και ελαφρά ορχήστρα μαζί. Γίνεται η εισαγωγή, και εμένα το παρακάτω δεν μου το είχανε δώσει, οπότε και σταματάω να παίζω. Δεν ήξερα καν τι παίζαμε. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ ! Σηκώθηκαν όλοι της «ελαφράς» ορχήστρας να με βοηθήσουν, ο drummer, τα μπουζούκια, ακορντεόν, ηλεκτρικές κιθάρες, ο ίδιος ο τραγουδιστής … «Έλα μη σταματάς, πάρε παίξε από το δικό μου» κ.α. πολλά !!!! Κανένας της κλασικής δε σηκώθηκε να βοηθήσει. Μη σου πω ότι έβλεπα ένα μειδίαμα ευχαρίστησης στο πρόσωπό τους! Ακόμα εκεί θα ήμουν εάν δεν υπήρχε «ελαφρά» ορχήστρα. Ευτυχώς ήμουν νέα ακόμα, και το γεγονός με έκανε να ανακαλύψω κι άλλους μουσικούς !
«Π»: Τι αγαπάτε πολύ;
ΧΡ.Μ.: Την κόρη μου Ελίζα, τα σκυλιά μου και τους φίλους μου! Έχω αδυναμία στα παιδιά και τα ζώα. Οι υπόλοιποι χαράζουμε μόνοι μας το δρόμο μας.
«Π»: Τι σας ενοχλεί;
ΧΡ.Μ.: Η μιζέρια, η βία και η καταπάτηση της ελευθερίας.
«Π»: Είστε αισιόδοξη;
ΧΡ.Μ.: Είμαι Τοξότης! Πάντα είμαι αισιόδοξη!
«Π»: Τα μελλοντικά σας σχέδια;
ΧΡ.Μ.: Να γελάω περισσότερο και να γίνω καλύτερος άνθρωπος!
+30 210 222 2004 
palmogal@otenet.gr | palmosnews@gmail.com