Σήμερα δίνεται η μάχη για το μέλλον, αύριο θα είναι αργά

Εσύ που ακόμα ζεις, μην πεις: ποτέ! Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
Έτσι όπως είναι η κατάσταση δεν θα μείνει. Αν μιλήσουν οι εξουσιαστές θα μιλήσουν οι εξουσιαζόμενοι.
Ποιος τολμά να πει: ποτέ;
Από ποιόν εξαρτάται αν η καταπίεση μένει; Από εμάς.
Από ποιόν εξαρτάται αν θα τσακιστεί; Επίσης από εμάς.
Εκείνος που έπεσε, στέκεται πάλι όρθιος. Εκείνος που έχασε, παλεύει!
Εκείνος που συνειδητοποίησε τη θέση του, πως τον κρατάς τώρα;
Επειδή οι σημερινοί νικημένοι είναι οι αυριανοί νικητές
Και από το ποτέ θα γίνει: Σήμερα κιόλας!
(Bertolt Brecht -Ύμνος στη διαλεκτική)

Η τάξη όλη έχει από καιρό καλέσει προσκλητήριο. Την αγωνία στη φωνή της όλοι την ακούν. Όποιος ακούει τη φωνή με την καρδιά του, παρών δηλώνει, κι ούτε λογαριάζει στην πορεία δικά του λάθη ή και άλλων. Το παρελθόν του, όποιο κι αν ήταν, σπουδαίο αν ήταν ή ασήμαντο, σήμερα αναμετριέται με το παρόν. Κι αν το παρόν ντροπιάζεται από τις πράξεις τις σημερινές, ανώφελο το παρελθόν. Κι αν στέκεται ορθό και άφοβο, ωφέλιμο το παρελθόν και λυτρωμένο ακόμα.
Μη φλυαρείτε όσοι καμώνεστε πως δήθεν δεν ακούσατε κάλεσμα κανένα. Για τη μνησικακία σας δεν έχουμε καιρό. Στα θέατρά σας οι θεατές δεν έχουνε πληρώσει εισιτήριο. Μονάχα βαριεστημένοι τζαμπατζήδες παρακολουθούν τις δίκες όπου προεδρεύει το Εγώ σας.
Ξέρετε τούτο: Όποιον τώρα προστρέχει δεν τον ρωτάς γιατί – αρκεί ότι προστρέχει. Όποιον τώρα ριψάσπις πιάνεται δεν τον ρωτάς γιατί – αρκεί ότι καθώς η πόλη καίγονταν, έτρεξε πρώτος να προλάβει μήπως και βρει επιείκεια στον εχθρό.
Μάταια ζωγραφίζετε τη διαχωριστική γραμμή με στοχαστικό δήθεν καπνό. Μάταια την αναζητάτε σε λόγια και δημοκοπίες, μάταια επιστρατεύετε τη ρητορεία τη δικανική. Στο χώμα κάτω βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή. Όλοι τη βλέπουν, όλοι στην μία ή στην άλλη της πλευρά θε να βρεθούν.
Ξέρω ότι ο λαός έχει υποχρέωση να υπερασπίζεται τα συμφέροντά του και τα δικαιώματά του απ’ όσους τα καταστρατηγούν. Ξέρω ότι ο λαός πλήρωσε όλη την κρίση και δεν παίρνει τίποτε. Ξέρω ότι ο λαός, στο σύνολό του, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μου ιδεολογικά, ανεξάρτητα αν έχει επίγνωση του γεγονότος, είναι θύμα εκτεταμένης κλοπής. Κλοπής της υπεραξίας που παράγει, και κλοπής και του μισθού που είναι αποτέλεσμα της πρώτης κλοπής.
Ξέρω ότι δεν εκχωρώ σε καμία κυβέρνηση το δικαίωμα να συνεχίζει την επιδρομή στα θύματα κλοπής
Οι διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες είναι λοιπόν ένδειξη της πιο μεγάλης αρετής του εργαζόμενου ανθρώπου: της αγάπης του για τον εαυτό του. Είναι φιλεργατικές και φιλολαϊκές διαδηλώσεις.
Λαός και εργατιά που δεν αγαπούν τον εαυτό τους, που δεν είναι φίλοι του εαυτού τους, είναι απλά δούλοι.
Πρωτομαγιά. Μια μέρα το χρόνο, κερδισμένη με αίμα. Αίμα στο Σικάγο, στην Αθήνα, στην Κωνσταντινούπολη.
Πέθανε ο εργάτης για να γεννηθεί ξανά άνθρωπος. Μόνος του γέννησε τον εαυτό του, απ’ το θάνατό του μέσα τον γέννησε.
Σκέφτομαι, λοιπόν, θα κάτσουμε στα σπιτάκια μας ή θα πάμε να πιάσουμε το Μάη στους αγρούς;
Δεν έχουμε ούτε μια μέρα το χρόνο να δώσουμε δύο ώρες για τον εργάτη που σηκώθηκε απ’ το χώμα της θαμμένης ζωής;
Δεν είχαμε αγρότες κι εργάτες στις φαμίλιες μας;
Αριστοκράτες μας γεννήσανε; Όλοι προυχόντων παιδιά είμαστε;