Τώρα πριν αρχίσει το πανηγύρι

Ο Έλληνας καπιταλιστής δεν δίνει δουλειά και ψωμάκι σε Έλληνες, ρουφάει τον ιδρώτα και το αίμα του Έλληνα αλλά και όποιου άλλου βρεθεί στην ανάγκη του. Ο Έλληνας καπιταλιστής αν μπορούσε να βρει φτηνότερος Τούρκους εργάτες θα τους έδινε τη δουλειά χωρίς δεύτερη σκέψη. Τόσο πατριώτης είναι.

Ο Έλληνας καπιταλιστής (και τα τσιράκια του) δεν είναι λιγότερο επιθετικός απο τον Τούρκο καπιταλιστή. Ούτε πιο πολιτισμένος.
Ο Έλληνας καπιταλιστής ξέρει (παρέα με τον Τούρκο, σύμμαχοι είναι εξάλλου στην ίδια συμμαχία) για το τι ακριβώς επιτρέπουν τα μεγάλα δυτικά αφεντικά,να πλακώνονται μεταξύ τους για να κατακτήσουν. Και οι δυο ξέρουν πως από εκεί και πέρα δεν μπορούν να κάνουν ούτε μία σπιθαμή.
Ο Έλληνας καπιταλιστής βλέπει ότι σύντομα θα χρειαστεί να πολεμήσει για να μην χάσει θέσεις που κατέχει, ίσως και να κερδίσει κάποιες. Ξέρει ο Έλληνας καπιταλιστής πως δεν μπορεί να αρνηθεί να παίξει στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι επειδή θα αφανιστεί. Είναι υποχρεωμένος να παίξει παρότι ο βασικός κανόνας αυτού του παιχνιδιού λέει πως αν ο αντίπαλος μπορεί να σε καταστρέψει, θα το κάνει νόμιμα. Αυτό είναι το τίμημα για την συμμετοχή στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι που επιβάλει στον κάθε καπιταλιστή, πως στον ιστορικό κύκλο του καπιταλισμού ο κάθε καπιταλιστής πρέπει να προετοιμάζει,κάθε γονιό ή το παιδί,του λαού του για τις κρεατομηχανές του πολέμου. Χρειάζεται πολύ αίμα ο καπιταλισμός, και ο Έλληνας καπιταλιστής το προετοιμάζει πρόθυμα. Ξέρει πού θα το βρεί. Στον ελληνικό λαό.
Ο πόλεμος που έρχεται θα γίνει μόνο για τα κέρδη του καπιταλιστή. Το «κέρδος» του λαού από τον πόλεμο θα είναι μόνο,το σφαγείο και η ένδοξη νίκη ή η τίμια ήττα. Τίποτα άλλο. Και με την νίκη και με την ήττα ο λαός θα πληρώσει τα έξοδα του πολέμου. Και αν έχουμε νικήσει και αφού ξεχρεώσουμε τον πόλεμο, θα μας περιμένει το χρέος που αφήσαμε πριν απο τον πόλεμο. Και στη νίκη και στην ήττα, ο Έλληνας καπιταλιστής θα συνεχίσει να κερδίζει και θα συνεχίσει να αρπάζει το φαί απ’ το τραπέζι του λαού. Αν ο Έλληνας καπιταλιστής ενδιαφερόταν για τον λαό θα είχε θυσιάσει κομμάτι απο τα κέρδη του για να σώσει τον «λαό του» πριν τον πόλεμο. Αντί για αυτό του έφαγε τα συκώτια. Για ποιό λόγο δεν θα του τα ξαναφάει και μετά τον πόλεμο; Μήπως επειδή τότε θα έχει περισσότερα κέρδη; Ή μικρότερη απληστία;
Ο Έλληνας καπιταλιστής, ή θα πάψει να υπάρχει, ή θα αρπάζει το φαί απ’ το τραπέζι. Και στις καλές εποχές, της άνθησης του καπιταλισμού, της ανάπτυξης που λέγαμε τότε, μη γελαστεί κανένας και πιστέψει πως ο Έλληνας καπιταλιστής έδινε περισσότερα στον εργάτη. Έδινε μόνο ό,τι μπορούσε να του αρπάξει ο εργάτης με τον αγώνα του. Αααα του έδινε και κάτι άλλο. Εύκολα δανεικά του έδινε, που κάποτε τα γυρεύει πίσω. Οταν και ο Έλληνας καπιταλιστής «βγάζει» τρελλά,δεν αυξάνονται και τα έσοδα του εργάτη,τα εξοδά του αυγαταίνουν τρελλά.
Και ο Έλληνας καπιταλιστής θα πάει στον πόλεμο μόνο για αυτό. Για να ξαναβγάλει «τρελλά» λεφτά αυτός και να ξαναχρεωθεί «τρελλά» ο εργάτης για να τα ξοδέψει. Για να τα ξαναχώσει δηλαδή στην τσέπη του Έλληνα καπιταλιστή. Λοιπόν, και στην ιμπεριαλιστική ειρήνη και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ο έλληνας εργάτης, δεν έχει καμμιά δουλειά με τον έλληνα καπιταλιστή. Στην ειρήνη του ρουφάει τον ιδρώτα και στον πόλεμο το αίμα. Και πάντα θα χρωστάει στον καπιταλιστή ή τα δανεικά της ευδαιμονίας ή τα λειτουργικά έξοδα της κρεατομηχανής.
Ο Έλληνας εργάτης δεν έχει κανένα λόγο να συμμαχήσει με τον Έλληνα καπιταλιστή. Ούτε με τους «συμμάχους» του. Ούτε για μιά στιγμή.
Και η πατρίδα; Να αρνηθούμε στον έρμο τον καπιταλιστή το δικαίωμα να υπερασπισθεί την πατρίδα; Ξέρουμε πού την έχει γραμμένη την πατρίδα. Θυμόμαστε τον τρόπο που υπερασπίζονται οι καπιταλιστές την πατρίδα; Στην τελευταία κατοχή της πατρίδας, οι μισοί Έλληνες καπιταλιστές έμειναν για να κάνουν «δουλειές» σαν συνεργάτες των ναζί τσακίζοντας το λαό που αντιστεκόταν, και οι άλλοι μισοί τα φόρτωσαν και πήγαν στο Κάϊρο για να βρούν συμμάχους να τσακίσουν τον λαό μετά τον πόλεμο. Έτσι πάντα υπερασπίζεται ο Έλληνας καπιταλιστής την πατρίδα, υπερασπίζοντας τα κέρδη του και το τομάρι του.
Ο ελληνικός λαός δεν έχει κανένα συμφέρον από τον πόλεμο του Έλληνα καπιταλιστή. Δεν έχει κανένα συμφέρον απο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ο έλληνας καπιταλιστής θα τον βαφτίσει πατριωτικό πόλεμο, όπως ακριβώς θα κάνει και ο τούρκος καπιταλιστής και ο κάθε καπιταλιστής. Ξέρουμε τι θα πάθει ο λαός αν συρθεί σε αυτόν τον πόλεμο σηκώνοντας την «εθνική» σημαία, την σημαία ευκαιρίας του έλληνα καπιταλιστή. Και αν ο λαός δεν αντιδράσει,και αν δεν ακούσει τους κομμουνιστές και συρθεί στον πόλεμο στο όνομα της μεγαλειώδους νίκης της «πατρίδας», αργά ή γρήγορα το μεγάλο ψέμα θα το αποκαλύψει η φωτιά του πολέμου και η μυρουδιά της καμένης σάρκας και του χυμένου αίματος.
Τρία είναι τα σενάρια. Δυο «νίκες» και μια «ήττα» για τον Έλληνα καπιταλιστή, ή αλλιώς τρεις ήττες για το λαό. Ο Έλληνας καπιταλιστής να καταφέρει να βάλει τον ελληνικό λαό να σφάξει και να λεηλατήσει έναν διπλανό λαό. Μεγαλεία, θα ανοίξουν οι «δουλειές» του Έλληνα καπιταλιστή με τον Τούρκο φερ’ειπείν καπιταλιστή. Αλλά ο Έλληνας καπιταλιστής τώρα θα έχει το πάνω χέρι. Αλλά τα είπαμε πρίν, αυτή η «νίκη» θα είναι μιά εξ’ ορισμού ήττα για τον ελληνικό λαό. Η άλλη εκδοχή του πολέμου που έρχεται, είναι η εξουσία του έλληνα καπιταλιστή να αποσταθεροποιηθεί, να τρεκλίζει, να καταφτάσει στα μέρη μας ο σύγχρονος Σκόμπυ, ο «σύμμαχος» ιμπεριαλιστής για να περισώσει τον Έλληνα καπιταλιστή από τον ίδιο τον λαό του, με μιά «φιλική» εισβολή – κατοχή. Άλλη μια βέβαιη ήττα του λαού που θα κληθεί να πανηγυρίσει την «εθνική νίκη» ενάντια στους σύγχρονους ληστοσυμμορίτες. Στο τέλος υπάρχει και το σενάριο της «εχθρικής» ιμπεριαλιστικής κατοχής της χώρας. Ο Έλληνας καπιταλιστής που θα έχει «ηττηθεί», θα πάθει ό,τι έπαθε και ο Τούρκος καπιταλιστής στο πρώτο σενάριο. Θα κάνει ό,τι έκανε πάντοτε ο κάθε καπιταλιστής. Θα συνεργαστεί με τον ιμπεριαλιστή εισβολέα ή θα ψάξει ξανά να βρεί άλλους προστάτες ιμπεριαλιστές. Αυτή θα είναι η τρίτη ήττα του ελληνικού λαού. Η πιο τραγική.
Αυτές οι δυό «νίκες» και η μια «ήττα» για τον καπιταλιστή,παντού και πάντα στον ιμπεριαλισμό, θα σημαίνουν νέες δουλειές για τον καπιταλιστή (με ευνοϊκές ή όχι συνθήκες δεν έχει και πολύ σημασία) την ίδια στιγμή που θα σημαίνουν τρείς ήττες για τον λαό. Με μαθηματική ακρίβεια. Ας θυμηθούμε τι ακριβώς έπαθε ο ηττημένος γερμανικός λαός και τι «έπαθαν» τα «ηττημένα» γερμανικά μονοπώλια μετά το τέλος των δύο παγκόσμιων πολέμων του προηγούμενου αιώνα.
Όμως, τελείωσαν τα σενάρια; Όχι υπάρχει άλλο ένα. Μαζί με τον «φίλο» ή τον «εχθρό» ιμπεριαλιστή εισβολέα να ηττηθεί και ο τελευταίος, ο δικός μας, ιμπεριαλιστής. Ο Έλληνας καπιταλιστής. Να ηττηθεί από τον ίδιο τον λαό, οριστικά η ελληνική αστική τάξη. Να χάσει την εξουσία της.
Όχι στον πόλεμο που θα επιδιώξει ή θα συρθεί ο Έλληνας καπιταλιστής.
Να μην στραφεί ο ένας λαός ενάντια στον άλλον. Να ηττηθεί ο κάθε ιμπεριαλιστής που θα εισβάλει στην χώρα είτε σαν φίλος είτε σαν εχθρός. Να ηττηθεί οριστικά ο Έλληνας καπιταλιστής.
Στον χαμό του πολέμου ο λαός πρέπει να σημαδεύει διαφορετικά απο εκει που θα σημαδεύει ο Ελληνας καπιταλιστής. Ο λαός πρέπει να χτίσει το δικό του χαράκωμα. Δεν υπάρχει κοινή πατρίδα για να την υπερασπισθεί ο Ελληνικός λαός μαζί με τον Έλληνα καπιταλιστή. Ο καπιταλιστής θα υπερασπισθεί εκείνη την πατρίδα μελλοντική επιχείρηση της εκμετάλλευσης του λαού.
Ο καπιταλιστής θα ξαμολύσει τα πολιτικά τσιράκια του φασίστες, φιλελεύθερους, δημοκράτες, ριζοσπάστες, κεντρώους, σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές να στρατολογήσουν το λαό κάτω από τα «εθνικά» λάβαρα και να τον οδηγήσουν στη σφαγή.
Ο λαός να υπερασπισθεί εκείνη την πατρίδα, τις υποδομές που έχτισε με τον ιδρώτα του, το χώμα που πότισε με το αίμα του, τους ανθρώπους του που θα χτίσουν τη νεα πατρίδα με την δική του εξουσία χωρίς τα παράσιτα με μόνους βέβαιους συμμάχους τους άλλους λαούς.
Μόνο με τέτοιους όρους θα χτιστεί η αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική ταξική λαϊκή συμμαχία για την λαϊκή εξουσία.
ΤΩΡΑ ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ!