Να ζει κανείς ή να επιζεί (survive);

2,5 εκατομμύρια Έλληνες παρακολουθούν, κατά μέσο όρο, στην τηλεόραση, τις μισές μέρες της εβδομάδας, το reality που λέγεται «Survivor». Με μεγαλύτερο κοινό τα νέα παιδιά. Όλη τη μέρα τα κοινωνικά δίκτυα «παίρνουν φωτιά». Σχόλια, κρίσεις, αντιπαραθέσεις και ομάδες αντιμαχόμενες. Ο καθένας υποστηρίζει το δικό του «ήρωα» ή τη δικιά του «ηρωίδα». Όλοι μαζί ανταλλάσσουν απόψεις.

Αν ψάξεις σε αυτά τα δίκτυα να βρεις σχόλια για το τρομοκρατικό χτύπημα στη Στοκχόλμη ή τα προηγούμενα χτυπήματα σε όλη την Ευρώπη, δεν θα βρεις παρά ελάχιστα. Αν ψάξεις όμως να βρεις θέματα για τον τραυματισμό κάποιων παιχτών του reality, θα βρεις χιλιάδες. Αν ψάξεις να βρεις κάποιο «Je suis …» ή κάποια φωτογραφία για το αμερικάνικο χτύπημα στη Συρία, μάλλον δεν θα βρεις και πολλά. Λίγοι άνθρωποι αγωνιούν για την πιθανότητα να αρχίσει ένας 3ος παγκόσμιος πόλεμος, με χρήση πυρηνικών, στη Μέση Ανατολή. Οι υπόλοιποι είναι παραδομένοι στη μακαριότητα ή την αποχαύνωση.
Θα μου πεις … μα αυτά δείχνει η τηλεόραση. Τί να δει δηλαδή ο κόσμος τα βράδια; Έχει και τίποτα καλύτερο; Προβάλλει η τηλεόραση και κάτι άλλο; Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν έχει τέτοια διάθεση αλλά δεν υπάρχει και μεγάλο κοινό που να το ζητάει.
Πέρυσι τον Αύγουστο η πρωταθλήτρια του επί κοντώ, Κατερίνα Στεφανίδη, γύρισε από τους Ολυμπιακούς αγώνες έχοντας στο στήθος της το χρυσό μετάλλιο. Κάμερες, δημοσιογράφοι και κόσμος πολύς την περίμενε στο αεροδρόμιο. Η δημοσιογράφος που της παίρνει συνέντευξη, προσπαθεί να εξαργυρώσει για τα κανάλια ένα μέρος της επιτυχίας της:
– Χαίρεσαι που με την επιτυχία σου θα αναγκάσεις τώρα τα κανάλια να ασχολούνται περισσότερο με το άθλημά σου κι εσένα κι όχι μόνο κάθε τέσσερα χρόνια;
– Μην ανησυχείτε, μόνο κάθε τέσσερα χρόνια θα ασχολούνται και πάλι, της απαντά ξερά η αθλήτρια !
– Το νιώθεις έτσι, παρά το ότι κατάφερες μια τόσο μεγάλη επιτυχία;
– Εγώ τα κατάφερα, τί σχέση έχει αυτό με το αν οι δημοσιογράφοι θα ασχολούνται με το στίβο ή όχι;
– Θέλω να πω μήπως με τη δικιά σου προσπάθεια άνοιξες ένα νέο δρόμο για να τα δούμε λίγο διαφορετικά …
– Έχω πάρει κι άλλα μετάλλια πριν και δεν έχει αλλάξει κάτι …
– Δεν είσαι αισιόδοξη δηλαδή ;
– ΟΧΙ!
Έτσι ξερά. Όχι. Βάζοντας τέλος στο υποκριτικό ενδιαφέρον όλων των μέσων που τότε είχαν πέσει πάνω της και έκτοτε λίγα έχουν ασχοληθεί μαζί της. Το ενδιαφέρον στη Στεφανίδη δεν είναι το άθλημά της, γιατί με αυτό, όντως, ασχολούνται λίγοι άνθρωποι. Είναι η ίδια η αθλήτρια ως άνθρωπος. Θα μπορούσε να είναι πρότυπο. Θα μπορούσε να αποτελεί «ηρωίδα» για τα νεότερα παιδιά και να τα προτρέπει να σηκωθούν από τους καναπέδες, να αφήσουν τις οθόνες των κινητών και να κάνουν άλλα, πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή τους.
Σε μεταγενέστερη συνέντευξή της:
– Τώρα που καταλάγιασε ο… θόρυβος μετά το Ρίο, πώς είναι να είσαι Ολυμπιονίκης;
– Τι να σου πω… Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητά μου δεν έχει αλλάξει. Δεν ξυπνάω κάθε μέρα νιώθοντας Ολυμπιονίκης! Σίγουρα φτάνουν ακόμα σ’ εμένα κύματα της αγάπης του κόσμου. Χθες, μια δασκάλα του Δημοτικού μού έστειλε ένα μήνυμα στο facebook. Είχε ζητήσει από τους μαθητές της να παρουσιάσουν το ίνδαλμά τους. Οι περισσότεροι επέλεξαν ηθοποιούς και τραγουδιστές, αλλά ένα κοριτσάκι επέλεξε εμένα. Ηταν πολύ συγκινητικό.
Ένα μόνο κοριτσάκι έστειλε μήνυμα στην παγκόσμια πρωταθλήτρια! Λες και έχει πολλές η Ελλάδα! Λες και υπάρχουν πολλές παγκόσμιες πρωταθλήτριες που … Ως μαθήτρια έσπαγε όλα τα σχολικά ρεκόρ και αργότερα όλα τα παγκόσμια ρεκόρ νέων. Όμως δεν έκανε μόνο αυτό. Κέρδισε υποτροφία στο φημισμένο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ όπου πήρε πτυχίο Βιολογίας με κατεύθυνση τη Νευροψυχολογία. Στο πανεπιστήμιο του Φοίνιξ τέλειωσε το μεταπτυχιακό της πριν δύο χρόνια. Συμμετέχει επίσης σε πολλές κοινωνικές δράσεις, ιδιαίτερα εναντίον του σχολικού εκφοβισμού.
Στους Ολυμπιακούς του 2004, στην Αθήνα, εκατομμύρια μάτια από όλο τον κόσμο έπεσαν πάνω στο πανέμορφο κοριτσάκι που έσβησε τη φλόγα στην τελετή λήξης. Δεν ήταν τυχαίο κοριτσάκι. Είχε επιλεγεί από τα Παιδικά Χωριά SOS. Είναι από εκείνα τα παιδιά τα οποία μεγάλωσαν χωρίς τους φυσικούς τους γονείς αλλά από τους λίγους ανθρώπους που στηρίζουν τα Παιδικά Χωριά με την αγάπη τους και τις πράξεις τους. Τα εκφραστικά της μάτια μαγνητίζουν ακόμα και σήμερα που είναι 21 χρονών, σπουδάζει Βιολογία στο 3ο έτος του πανεπιστημίου Πατρών, μιλά άπταιστα Αγγλικά και Γερμανικά ενώ ασχολείται με τον αθλητισμό!
«Ασχολείται με πολλά πράγματα και επιθυμία της είναι μέσα από τις γνώσεις και τις εμπειρίες της να μπορέσει να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Η Φωτεινή συνεχίζει να φωτίζει τις ζωές πολλών παιδιών», αναφέρουν τα Παιδικά Χωριά SOS στην ιστοσελίδα τους. Η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου που ως παιδί πρωταγωνίστησε για κάτι θετικό και αισιόδοξο! Και είναι πραγματική survivor της ζωής . Κι ας μην «ενδιαφέρει» τα κανάλια.
Τί να μας πουν δηλαδή οι ανθυπομοντέλες των «Διάσημων» και τα προϊόντα γυμναστηρίου των «Μαχητών» οι οποίοι διαγωνίζονται τα βράδια σε «αγωνίσματα» τύπου Allou Fun Park ή νεροτσουλήθρες της Κορινθίας;;;
Ότι αγωνίζονται (ενώ πληρώνονται για τη συμμετοχή τους) για ένα πιάτο φαγητό; Κι αν θέλουμε να δούμε τέτοιο «θέαμα», πρέπει να ανοίξουμε τηλεόραση; Λες και δεν υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε σήμερα στην Ελλάδα και είναι δίπλα μας; Λες και δεν υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι; Σε μια πρόσφατη έρευνα σε σχολεία του νομού Λάρισας, σε μόνο 5 σχολεία βρέθηκαν 40 υποσιτιζόμενα παιδιά. Γι’ αυτά τα παιδια το survive δεν είναι παιχνίδι, είναι καθημερινός εφιάλτης. Τα βλέπουμε όμως ή κλείνουμε τα μάτια γιατί οι κοιλιακοί τους είναι πεινασμένοι κι όχι γυμνασμένοι;
Ή μήπως αυτός είναι ο στόχος τέτοιων παιχνιδιών; Να θεωρούμε το ένα πιάτο φαϊ «έπαθλο» κι όχι δικαίωμα;;;