Αυτό το «χούι» δεν κόβεται!

Είναι πολλά τα πέντε χρόνια της οικονομικής κρίσης για να μην έχουμε καταλάβει ακόμα πώς θα ξεφύγουμε από την πισωδρόμηση, πώς θα ξεκολλήσουμε από τη στασιμότητα. Κι αυτό, είτε ανήκουμε σε κείνους που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στη γνωστή μνημονιακή λεγόμενη πορεία είτε στους άλλους που πιστεύουν ότι η σωτηρία βρίσκεται σε κάποια από τις αντιμνημονιακές κατευθύνσεις. Γιατί είτε βαδίζουμε αναγκαστικά, σπρωχτά κι ανόρεχτα στο δρόμο που άλλοι έστρωσαν για μας είτε προτιμούμε, έμπλεοι αγανακτήσεως και ψευδαισθήσεων, άγνωστες διαδρομές για να φτάσουμε σε αχαρτογράφητους προορισμούς, η οριστική λύση μόνο από εμάς μπορεί να προέλθει.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι θαύματα δεν γίνονται και ευεργέτες λαών δεν υπάρχουν. Σε κάθε περίπτωση λύση μπορεί να υπάρξει μόνο αν αυτή κατακτηθεί συλλογικά από εμάς τους ίδιους. Μόνο αν μέρα τη μέρα και πέτρα την πέτρα με κόπο και υπομονή τη μαστορέψουμε σε μορφή και περιεχόμενο σύμμετρα προς τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες που ως χώρα και λαός διαθέτουμε, προασπίζοντας την αξιοπρέπειά μας και διατηρώντας τα θετικά της πολιτισμικής μας ετερότητας. Αυτό όμως προϋποθέτει ύπαρξη Συλλογικού Στόχου ως αποτέλεσμα συνεννόησης και πολιτικής συμφωνίας κομμάτων, που να βρίσκει πλειοψηφική κοινωνική ανταπόκριση και φυσικά συνειδητή αποδοχή των υποχρεώσεων που αναλογικά απορρέουν για τον καθένα. Είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
Οι συμπεριφορές μας κατά τα χρόνια της κρίσης δεν αποτελούν θετική συνηγορία. Αρνηθήκαμε αρχικά για μεγάλο χρονικό διάστημα τη δεινή πραγματικότητα, ακριβώς για να μην αναλάβουμε τις υποχρεώσεις που απαιτούσε η αντιμετώπισή της και που, αν τότε το κάναμε, θα είχαμε τη δυνατότητα ως λαός και χώρα να βγούμε από το λάκκο με αξιοπρέπεια και ελεγχόμενες τις αναπότρεπτες απώλειες. Όμως γαντζωμένοι σε έναν αθεμελίωτο οικονομικά και γι’ αυτό τελεσίδικα χαμένο τρόπο ζωής, αρνηθήκαμε στανικά να στερηθούμε τα παραπανήσια για να περισώσουμε τα βασικά και να μπορέσουμε έτσι να κρατήσουμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης μέχρι να ελεγχθεί η κρίση. Και αφού αυτοϊκανοποιηθήκαμε  κραυγάζοντας το δίκιο των συντεχνιακών κεκτημένων τη στιγμή που το εισόδημα των περισσότερων εργαζομένων εξανεμίζονταν, μέρος της κοινωνίας ωθούνταν στο περιθώριο και οι άνεργοι ξεπερνούσαν το εκατομμύριο. Αφού αναθεματίσαμε, κατά τη συνήθειά μας, την παγκόσμια συνομωσία που απεργάστηκε και τα νέα δεινά μας και άκριτα ενοχοποιούσαμε κάθε αντίθετη προς τη δική μας άποψη – και αφού διαμορφώσαμε ένα κλίμα πολεμικής πολιτικής και διαδηλώσαμε την ανυποχώρητη άρνησή μας να συνεννοηθούμε – εκόντες άκοντες τείναμε τον «τράχηλο του Έλληνα που ζυγό δεν υπομένει» να του περάσουν οι «βάρβαροι» το λουρί τους!
Θα αναρωτηθείτε γιατί επανέρχομαι στα ίδια! Μα γιατί απλούστατα επιμένουμε στις ίδιες συμπεριφορές. Γιατί εξακολουθούμε να τσακωνόμαστε για το ποιος θα πληρώσει, όταν δεν υπάρχει άλλος εκτός από εμάς τους ίδιους. Είναι δεδομένο ότι ένα τμήμα της κοινωνίας, που συνεχώς μεγαλώνει, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις βασικές του ανάγκες και εκ των πραγμάτων τα βάρη πρέπει να επιμεριστούν στους υπόλοιπους. Και ποιοι είναι αυτοί οι υπόλοιποι; Όλοι οι άλλοι που, από λίγο ως πολύ και ως πάρα μα πάρα πάρα πολύ, μπορούν. Μόνο που μεταξύ αυτών μεγάλος αριθμός δεν πληρώνει γιατί από πάντοτε δεν πλήρωνε και τους έμεινε το χούι! Βάλτε και όσους – που δεν είναι λίγοι – που με πρόσχημα την κρίση το απέκτησαν ξαφνικά, οπότε, το τεράστιο μερίδιο όλων αυτών στα κοινωνικά βάρη το φορτωνόμαστε οι υπόλοιποι, οι και κορόιδα αποκαλούμενοι, που όλο και λιγοστεύουμε.
Αυτή είναι η κατάσταση. Άλλοι αξιοποιούν την κρίση ως ευκαιρία για πλουτισμό και άλλοι ως πρόσχημα για άρνηση των υποχρεώσεών τους. Άλλοι επικαλούνται το κλίμα δυσπραγίας για να καθυστερούν ή να μην πληρώνουν δεδουλευμένα σε εργαζόμενους, να μην κόβουν αποδείξεις, να φοροδιαφεύγουν κλπ. κλπ. Άλλοι, τη στιγμή που κατακλύζουν τα Σουπερμάρκετ και γεμίζουν κάθε φορά το καρότσι τους με αγαθά αξίας, που άνετα θα κάλυπτε τις βασικές διατροφικές ανάγκες εξαμήνου μιας τετραμελούς οικογένειας ανέργου, προκλητικά αρνούνται να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και ξεσηκώνονται π.χ. για το φόρο ακίνητης περιουσίας. Άλλοι, το διαβόητο «δεν πληρώνω», από δήλωση πραγματικής αδυναμίας μιας κατηγορίας πολιτών, το γενίκευσαν και το ανάδειξαν σε κοινωνικό αίτημα και πολιτική μαγκιά, που τελικά υιοθετήθηκε και αξιοποιήθηκε, με ιδιαίτερη σπουδή και ζήλο, κυρίως από την τάξη των εχόντων. Και φυσικά είναι και εκείνοι που, μέσα από τους σκοτεινούς διαδρόμους της διαφθοράς, ιδιοποιούνται τεράστιο δημόσιο πλούτο. Όλο αυτό το χρήμα, που παράνομα ενθυλακώνεται σε ιδιωτικές τσέπες και δεν βρίσκει το δρόμο για το Δημόσιο Ταμείο, τελικά αφαιρείται από τους υπόλοιπους, τα κορόιδα. Κατά ένα μέρος με τη μείωση των εισοδημάτων τους και την αύξηση της φορολογίας και κατά ένα μέρος μεταφραζόμενο σε περικοπή Κοινωνικών Υπηρεσιών.
Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, έχουμε και τις συντεχνιακά οργανωμένες ομάδες που πιέζουν προκειμένου να διατηρήσουν προνόμια ή να ικανοποιήσουν άκαιρα αιτήματα, βρίσκοντας μάλιστα και πολιτική στήριξη, τη στιγμή που ό,τι αποσπάσουν θα το στερηθεί το χειμαζόμενο τμήμα της κοινωνίας.
Αυτά εξακολουθούν να συμβαίνουν πέντε χρόνια συνεχώς επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης και τα κόμματα δεν μπόρεσαν, καλύτερα δεν θέλησαν, δεν επιχείρησαν καν να διερευνήσουν τρόπους ελέγχου και περιορισμού αυτών τουλάχιστον των εγκληματικών αντικοινωνικών συμπεριφορών. Κι αν αυτός ο τομέας της δημόσιας ζωής δεν μπει σε τάξη για να εδραιωθεί στους πολίτες το αίσθημα δικαιοσύνης και αναλογικής συμμετοχής στην αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών, όποιο δρόμο κι αν ακολουθήσουμε, η κρίση θα αποδειχθεί ενδημικό φαινόμενο. Γιατί αυτό το «χούι» οι «εθισμένοι» δεν το κόβουν «με καμιά κυβέρνηση».…!