Οι χορηγίες του Ιδρύµατος Ford στην Ελλάδα, 1958-1974 -Η ανοιχτή επιστολή της Λιλής Ζωγράφου ,του Απόστολου Σπανού

 –
µε αναφορά στο άρθρο µε τίτλο

«Τα κάστρα πέφτουν από µέσα».
Αφού εγραφε διάφορες ασυναρ-
τησίες, κατέληγε ως εξής:

«Η
αλήθεια είναι ότι η συνωµοσιο-
λογία αποτελεί σταθερό και µό-
νιµο στερεότυπο για εσάς εκεί
στον Περισσό».
Πρώτον, Νικολάκη, δεν είµαι Πε-
ρισσός!
∆εύτερον, Νικολάκη, εάν εννοείς
το Κ.Κ.Ε.Περισσό έχω να σου πω τα
εξής: Υποστηρίζω, Νικολάκη, και
προωθώ την κοµµουνιστική ιδεολο-
γία, συµφωνώ µε τις θέσεις και την
πολιτική ανάλυση του Κοµµουνιστι-
κού Κόµµατος Ελλάδας. ∆εν εκ-
φράζω, Νικολάκη, επίσηµα το ΚΚΕ
και, ως εκ τούτου, το ΚΚΕ δεν φέρει
καµιά ευθύνη για απόψεις µου.

Όχι, Νικολάκη, δεν ασκώ δηµοσιογραφία. Και ως
απάντηση, Νικολάκη µου, σου παραθέτω το εξής
άρθρο.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ
ΤΟΥΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΥΣ*
Συγγραφέας: Λιλή Ζωγράφου
Άρδην τ. 56
Προς τους επιχορηγηµένους από το ίδρυµα
Φορντ
Γέροι και Νιοί
Όλοι παίξαµε «κρυφτό» σαν είµαστε παιδιά. Όλοι
«φυλάξαµε», µε τα µούτρα κολληµένα σε κάποιο
τοίχο, µετρώντας ως τα σαράντα για να κρυφτούνε
οι άλλοι σε κρυψώνες που τους ξέραµε καλά, είτε
στην αυλή µας παίζαµε είτε στη γειτονιά.
Μα, σύµφωνα µε τους κανόνες του παιχνιδιού,
έπρεπε να κάνουµε πως τάχα δεν ξέροµε. Αλλιώς
πώς θα γινόταν «παιχνίδι»;

Πώς θα τρέχαµε να πιά-
σουµε τον αφελή και δυσκίνητο, να τον στήσουµε
στον τοίχο µε τη σειρά του; Να κρυφτούµε τώρα και
µεις στους ίδιους πασίγνωστους κρυψώνες. Έτσι, για
να παρατείνεται η ηδονή του παιχνιδιού, για να ξε-
προβοδίσουµε τη µέρα, σκίζοντας τ’ αποµεινάρια
της µε τους αλαλαγµούς της ακούραστης ζωντάνιας
που µας κυβερνούσε.
Μα τώρα τι γίνεται; Τι σόι κρυφτό είναι αυτό που
παίζεται στις µέρες µας;

Κι αφού δεν παίζοµε – ελάχιστοι έστω
– γιατί υπολογίζετε πως εµείς θα κρατήσουµε τους κανόνες του
παιχνιδιού κάνοντας τάχα πως δεν ξέροµε;
Τελευταία δηµοσιεύτηκαν σαφείς κατηγορίες κατά του θεσµού των επιχο-
ρηγήσεων Φορντ, κατά του πράκτορα της Φορντ στην Ελλάδα, καθώς και
κατά των επιχορηγουµένων.

Κι όµως κανείς από τους θιγόµενους δεν απάντησε. Το κρυφτό λοιπόν συ-
νεχίζεται: Ξέροµε πως ξέρετε.µαστε κρυµµένοι.

– ΠΟΥ;
Και να µην ξέραµε τους κρυψώνες της γειτονιάς!

Κρυψώνα 1η: Περιφρόνηση των κατηγοριών.

Κρυψώνα 2η: Οι κατηγορούντες αγνοούνται.

 Κρυψώνα 3η και καλύτερη: Ελπίδα παρέµβασης της λογοκρισίας. Τι κάνει
η ευλογηµένη και δεν κλείνει το στόµα µερικών αναιδών που τα βάζουν µε
τη µεγαλοψυχία των Φορντ; Αντί να τους ευγνωµονούµε για την ανιδιοτελή
τους πρόθεση να βοηθήσουν τη χώρα µας να αναπτυχθεί; Πώς είναι δυνατό
να προστατεύεται το πρώτο άταχτο
ναυτάκι από την ετεροδικία και να
επιτρέπουν να σπιλώνεται κοτζάµ
Φορντ;

Σπιλώνεται όµως; Ή ισχύει στην
περίπτωση το ανέκδοτο του ψύλλου
που κέρδισε σε στοίχηµα το δι-
καίωµα να βιάσει τον ελέφαντα; Τη
στιγµή, λοιπόν, που τον βίαζε, έπεσε
στο κεφάλι του ελέφαντα ένας χον-
τρός κλάδος δέντρου και του ’ξυσε
την αυτάρα. Ο ελέφαντας µούγκρισε
µε την αυθάδεια του κλάδου. Κι ο
ψύλλος «βιάζων» τον ρώτησε: «Σέ
πόνεσα ψυχή µου;»
Αν κάποιος λοιπόν σπιλώνεται, εί-
µαστε µεις. Ας µείνουν κρυµµένα τα
παιδιά της παρέας και σιωπηλά. Έτσι
θ’ ακούσουν καλύτερα, αυτό που
υποτίθεται πως δεν ξέρουν, πως ξέ-
ροµε πως ξέρουν.
Εµείς, πάντως, δεν παίζοµε άλλο. [
]
–
 
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ
ΦΟΡΝΤ;
Το ’πα πριν δυο χρόνια στο βιβλίο
µου «Ελύτης ο Ηλιοπότης». [ ]
Εκεί, στη σελίδα 69, έγραφα πως ανακάλυψα στο
αµερικάνικο περιοδικό Ράµπαρτς –Οκτώβρης ’70– το
κείµενο του ∆ρ. Ντάβιντ Ράνσον, διαπρεπούς µέλους
του Κέντρου Σπουδών του Ειρηνικού. Τριάντα δύο
σελίδες αποκαλύψεων, µε το γενικό τίτλο: «Ο Νέος
∆ούρειος Ίππος – Αλλοτρίωση».

 Ο Ράνσον κατάγ-
γελνε τη δράση µιας διεθνούς συνωµοσίας µε στόχο
τη διανόηση. Με το πρόσχηµα των ευγενέστερων
ιδανικών, τη βοήθεια για την ανύψωση των υπανά-
πτυκτων λαών, η Οργάνωση εξουδετερώνει τους
µόνους που µπορούν να της κλείσουν το δρόµο:
τους διανοούµενους.

Πώς; Κόβοντάς τους ένα επί-
δοµα. Έτσι εξασφαλίζει τη σιωπηλή ανοχή τους. Από
κει κι έπειτα είναι πια πολύ εύκολο να προσφέρει
στην αποικιοκρατική µηχανή της Αµερικής τους
λαούς που εποφθαλµιά στο πιάτο.
Μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύµατα σαν το Κάρνεγκυ,
το Ροκφέλλερ και το Φορντ συνεργάζονται γι’ αυτά
τα «υψηλά ιδανικά» και τη διάβρωση εκείνων που θε-
ωρείται φυσιολογικό ν’ αντιδράσουν.
Για την πρώτη χειροπιαστή επιτυχία της επιχείρη-
σης «Βοήθεια σε υπανάπτυκτους» σεµνύνεται,
έγραφα, το ίδρυµα Φορντ µε τα λαµπρά αποτελέ-
σµατα της δράσης του στην Ινδονησία.
–

 ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ;
Οι υποτροφίες σε καλλιτέχνες, συγγραφείς κ.λπ.,
οι επιχορηγήσεις σε οργανισµούς, οι δωρεάν σπου-
δές νέων στα αµερικάνικα πανεπιστήµια, η µετεκπαίδευση νέων επιστηµό-
νων, και γενικά η παρέµβαση παντού όπου ήταν δυνατόν, προκειµένου να
αλλοιωθεί η εσωτερική δοµή, ετοίµασαν σε µια δεκαπενταετία (1950-’65) το
κλίµα, την ανοχή, τη µισαλλοδοξία και κατά συνέπεια τους ντόπιους σφαγια-
στές των 600.000 Ινδονήσιων συµπατριωτών τους, που κατηγορήθηκαν σαν
κοµµουνιστές ή και συµπαθούντες.
Έτσι το ίδρυµα Φορντ ξόδεψε βέβαια γενναιόδωρα (ποσά εξάλλου που εκ-
πίπτονται στη φορολογία), αλλά πρόσφερε στην αµερικάνικη κυβέρνηση µια
ξενυχιασµένη και αποκεφαλισµένη Ινδονησία.

 Κι επειδή, φυσικά, οι καλοί λο-
γαριασµοί κάνουν και τους καλούς φίλους, οι Φορντ βγάζουν τα λεφτά τους
στο εκατονταπλάσιο, από τον ινδονησιακό λαό πού δουλεύει στις επιχειρή-
σεις τους µε µεροκάµατα πείνας.
Αυτά µας πληροφορούσε ο καλός κύριος Ράνσον.
(Συνεχίζεται)
* ∆ηµοσιεύτηκε στο περιοδικά Panderma, που εξέδιδε ο Λεωνίδας Χρη-
στάκης, τον ∆εκέµβριο του 1972.