Τα παιδιά μας… μετανάστες;

ΠΑΛΜΟΓΡΑΦΟΣ
Τα παιδιά μας…  μετανάστες;

«Δεν υπάρχει θέση για νοσηλεύτρια από ΑΕΙ στο διαγνωστικό μας κέντρο», ήταν η λιτή απάντηση που έλαβε η 24χρονη Βίκυ Πολύζου, αναζητώντας εναγωνίως εργασία. Η αντίδρασή της; «Θύμωσα τόσο με αυτή τη μορφή απόρριψης, που αποφάσισα να ζητήσω δουλειά στο εξωτερικό», λέει στην «Κ» η Βίκυ, που έως τότε εργαζόταν σε καφετέρια της Λαμίας, ιδιαίτερης πατρίδας της, για τα προς το ζην.

Πτυχιούχος του 2011, δεν είχε την ευκαιρία να «καταθέσει χαρτιά» σε δημόσιο διαγωνισμό για προσλήψεις νοσηλευτών. Ως γερμανομαθής, όμως, τράβηξε επαγγελματικό «άσο» από το μανίκι της. «Έστειλα το βιογραφικό μου στην axia personal, η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα, καθώς είχα όλα τα απαιτούμενα προσόντα». Τάσεις… εργασιακής μετανάστευσης έως τότε η Βίκυ δεν είχε, αλλά όταν ενημερώθηκε για τις δυνατότητες που είχε με το πτυχίο της στη Γερμανία, το πήρε απόφαση. «Τις ημέρες που ετοίμαζα τις βαλίτσες μου, βίωνα κάτι σαν πένθος· πατώντας, όμως, το πόδι μου στη Γερμανία, ένιωσα πάλι δυνατή και αισιόδοξη». Από τις αρχές Οκτωβρίου εργάζεται σε ένα γηροκομείο στο Μπίλεφελντ, μάλιστα «ένα μήνα αργότερα με ακολούθησαν άλλοι έξι Ελληνες συνάδελφοι, που απασχολούνται επίσης σε γηροκομεία της περιοχής», με βάρδιες οκτάωρες, πρωινά ή απογεύματα. Η Βίκυ σκέφτεται, αφού αποκτήσει εργασιακή εμπειρία στο γηροκομείο, να «μεταπηδήσει» σε απαιτητικότερο εργασιακό περιβάλλον, για παράδειγμα σε κάποιο νοσοκομείο.
Οι Έλληνες νοσηλευτές, απόφοιτοι ΑΕΙ και ΤΕΙ, ξεκινούν την καριέρα τους στη Γερμανία από πλεονεκτική θέση, καθώς έχοντας ολοκληρώσει τετραετείς σπουδές υπερέχουν των συναδέλφων τους Γερμανών, που δεν διαθέτουν ακαδημαϊκό τίτλο, απλώς έχουν παρακολουθήσει μια τριετή εκπαίδευση. Οι μισθοί των νοσηλευτών στη Γερμανία, που είναι κατοχυρωμένοι βάσει συλλογικών συμβάσεων, κυμαίνονται από 2.200 – 3.000 ευρώ «μεικτά», ενώ για τις διευθυντικές θέσεις φθάνουν και τα 3.500 ευρώ.
Το ρεπορτάζ είναι της Ιωάννας Φωτιάδη από την «Καθημερινή» και περιγράφει γλαφυρά τη θέση στην οποία βρίσκεται η πλειοψηφία των αποφοίτων μας από όλες τις σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Απόφοιτοι που έχουν περισσότερα προσόντα από πολλούς ευρωπαίους συναδέλφους τους αλλά πολύ λιγότερες πιθανότητες να βρουν αξιοπρεπή εργασία στη χώρα μας. Κι όταν τη βρουν, θα είναι κακοπληρωμένη ή με εξαντλητικά ωράρια. Η «λευκή νύχτα» του εορταστικού ωραρίου των καταστημάτων, είναι «μαύρες μέρες» για πάρα πολλούς εργαζόμενους πλέον ως προς τα ωράριά τους, σε συνθήκες που εύστοχα έχουν ονομασθεί «εργασιακός μεσαίωνας». Ρωτήστε αν θέλετε πόσοι από τους εμποροϋπαλλήλους πληρώθηκαν υπερωριακά την «λευκή νύχτα», αν δεν φοβάστε μην θεωρηθεί ειρωνεία η ερώτησή σας…
Σύμφωνα με άλλο ρεπορτάζ του Τάσου Τέλλογλου, από το 1999 έως το 2009 μετανάστευσαν στη Γερμανία συνολικά 185.000 άτομα με ακαδημαϊκούς τίτλους στα Μαθηματικά, την Πληροφορική, τις Φυσικές Επιστήμες και την Τεχνολογία (MINT όπως αποκαλούν συνοπτικά αυτούς τους κλάδους οι Γερμανοί). Ανάμεσα σε αυτούς, ελάχιστοι ήταν Έλληνες. Ωστόσο, μόνον το 2011, σύμφωνα με τα δεδομένα της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας (Statistisches Bundesamt) αφίχθησαν στη Γερμανία 23.000 Ελληνες (από 11.000 την προηγούμενη χρονιά) από τους οποίους πάνω από 50% σχετίζονταν επαγγελματικά με… ΜΙΝΤ, ειδικότητες τις οποίες η Γερμανία επιθυμεί να προσελκύσει ακόμη διακαώς.
Αν προσθέσει κανείς και τους γιατρούς, τότε το 70% των Ελλήνων που αναζητούν την τύχη τους στη Γερμανία ανταποκρίνεται σε εκείνο που ζητεί η γερμανική οικονομία. Πάνω απο 300.000 Έλληνες ζουν σήμερα στη Γερμανία, όσοι δηλαδή και το 2006, οπότε ο αριθμός τους άρχισε να μειώνεται έως το 2010. Οι μισοί από τους Έλληνες κατοίκους της Γερμανίας είναι 20 – 45 ετών, με το μορφωτικό τους επίπεδο σαφώς υψηλότερο από τον γερμανικό μέσο όρο στις ίδιες ηλικίες.
Είναι παράξενο, λοιπόν, που όλο και περισσότεροι απόφοιτοι των σχολών μας στρέφονται στο εξωτερικό για αναζήτηση εργασίας; Πολλοί μάλιστα από αυτούς αναζητούν θέση εργασίας σε άλλες χώρες πριν ακόμα πάρουν πτυχίο! Δεν ψάχνουν καν στη δικιά μας αγορά εργασίας! Ξέρουν ότι σε άλλες χώρες μπορούν να εργαστούν με ασφάλεια, με αξιοκρατία, με αξιοπρεπείς αποδοχές και χωρίς το φόβο (ή το φόβητρο) της απόλυσης καθημερινά. Η μείωση του επιστημονικά καταρτισμένου προσωπικού της πατρίδας μας δεν γίνεται βίαια ή ηχηρά και γι’ αυτό δεν εντυπωσιάζει. Μοιάζει περισσότερο με διολίσθηση αλλά τα μεγέθη είναι τέτοια πλέον που σε λίγο θα μιλάμε με βεβαιότητα για «μια χαμένη γενιά»!
Η μετανάστευση, σε τούτη τη φάση, είναι των νέων ανθρώπων και των στελεχών επιχειρήσεων που κλείνουν στην Ελλάδα και μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό. Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε οικογενειάρχες που άφησαν το σπίτι τους και μετακόμισαν σε άλλη χώρα για να μπορέσουν να κρατήσουν τη θέση τους στην εταιρεία στην οποία εργάζονται χρόνια. Με ενάμισυ εκατομμύριο ανέργους (προς το παρόν…) ποιός αντέχει να περιμένει την… ανάκαμψη; Η δημοσκόπηση της προηγούμενης Κυριακής στο ΒΗΜΑ δεν αφήνει πολλά περιθώρια τέτοιας ελπίδας: «Διάχυτη απαισιοδοξία διακρίνει τους Έλληνες για το 2014, καθώς σε ποσοστό 69% πιστεύουν ότι τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά μας. Αντίθετα, το 25% πιστεύει ότι τα μεγάλα προβλήματα έχουν περάσει. Επτά στους 10 Έλληνες (71%) θεωρούν ότι η λέξη που περιγράφει καλύτερα την εξέλιξη της χώρας είναι “καταστροφή”, το 25% συμφωνεί με τη λέξη “στασιμότητα” και το 18,5% με τη λέξη “κρίση”.»
Αίσθηση προκαλεί και το ποσοστό (56%) που καταγράφουν εκείνοι που δηλώνουν πως αν τους δινόταν η ευκαιρία, θα έφευγαν από τη χώρα. Σε αυτό το ποσοστό η συντριπτική πλειοψηφία είναι νέοι άνθρωποι, δηλαδή η ελπίδα μας για το μέλλον. Χωρίς εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό είναι δυνατόν μία χώρα να αντέξει στο διεθνή οικονομικό ανταγωνισμό και να βρεί θέση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας; Πώς;
Βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο δεν φαίνεται πάντως στον ορίζοντα. Ποιοι τομείς θέλουμε να αποτελέσουν την παραγωγική βάση της χώρας για τα επόμενα χρόνια, δεν έχει σχεδιαστεί ακόμα. Η αυστηρή λιτότητα («περιοριστικά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης» στην κυρίαρχη οργουελιανή γλώσσα των υπουργών και των ΜΜΕ) έχει οδηγήσει σε αυτό που όλοι ζούμε καθημερινά: Εισοδήματα δραστικά περιορισμένα, που αδυνατούν να συντηρήσουν μια αγορά, η οποία έχει πάψει να δίνει ευκαιρίες ύπαρξης σε χιλιάδες επιχειρήσεις κάθε μεγέθους, με αποτέλεσμα εκατομμύρια χαμένες θέσεις εργασίας. Αν η βάση της ανάκαμψης είναι να μείνουν οι μισοί Έλληνες χωρίς δουλειά τότε πράττουν λανθασμένα οι νέοι άνθρωποι που μας κουνάνε το μαντίλι σιγομουρμουρίζοντας «ανακάμψτε χωρίς εμάς»;
Και μια απορία προς τους μεγαλύτερους, μιας και τότε δεν είχα γεννηθεί ακόμα: σας θυμίζει αυτή η ιστορία που ζούμε κάτι από το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα της δεκαετίας του ’50 και του ’60;

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή