ΙΙΙ. Το µεγαλείο ανήκει στον λαό … και τα λάθη στο ΚΚΕ
Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΠΑΝΟΣ, Αντιπρόεδρος ∆ιοίκησης της Ένωσης Αυτοαπασχολούµενων Επαγγελµατιών – Βιοτεχνών – Εµπόρων ∆. Γαλατσίου
“Ο Άρης επεδίωξε συνάντηση µαζί του προκειµένου να του εκ- θέσει τις απόψεις του και κινή- θηκε για την επιστροφή του στην Αθήνα διασχίζοντας την Ήπειρο προς το νότο. Στις 12 Ιούνη του 1945 στον Ριζοσπάστη δηµοσιεύθηκε η καταγγελία της δράσης του Άρη «η Κεντρική Επι- τροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κοµµατικές οργανώ- σεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχο- διωκτική δράση του Άρη Βελου- χιώτη. Ο Βελουχιώτης και ύστερα από τη σύναψη της συµ- φωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή που µονάχα την αντίδραση θα µπο- ρούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη συµφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήµατά της, δεν επιτρέπει καµιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Αρη Βελου- χιώτη». Ο Αρης, στις 15 Ιούνη του 1945, παγιδεύτηκε στην Με- σούντα της Άρτας και αυτοκτόνησε στις 16 Ιούνη, την µέρα της δηµοσίευσης στον Ριζοσπάστη της διαγραφής του από το ΚΚΕ. Ποιοί είναι οι ενδογενείς λόγοι που ένα λαϊκό κίνηµα απεµπολεί τις βέβαιες επαναστατικές του προοπτικές και αναβάλει ή διστάζει για το τελικό και απο- φασιστικό βήµα για την κατάληψη της εξουσίας; Η µη ορθή στρατηγική του ΚΚΕ µέσα στο πλαίσιο ανάλογων επιλογών και στρατηγικών επεξεργασιών (αντιφάσεις, αδυναµίες) του διεθνούς κοµµουνιστικού κινήµατος. – Η λαθεµένη εκτίµηση της κατάστασης – Η κόπωση των µαζών – Ο οπορ- τουνισµός και οι τάσεις συµβιβασµού στις τάξεις του κινήµατος – Η αποξέ- νωση της ηγεσίας απο τις µάζες – Η ανεπάρκεια στην θεωρητική προετοιµασία – Η ανετοιµότητα του λαικού παράγοντα – Η αδυναµία να ου- δετεροποιηθούν κρίσιµες κοινωνικές µάζες για να µην πάρουν το µέρος της αντίδρασης κλπ κλπ κλπ. Ό,τι και να είναι – και µε οποιονδήποτε συνδυασµό – ∆ΕΝ οφείλονταν σε πρόθεση/διάθεση συµβιβασµού και ενσωµάτωσης ή σε φόβο. Αλλά στην προγραµµατική αντίληψη (που ξαναλέω δεν ήταν µόνο του ΚΚΕ) ότι στόχος ήταν µια διακυβέρνηση (λαοκρατική) µεταβατική προς το σοσιαλισµό… (δη- λαδή στάδια, σκαλοπάτια ) και που οδηγούσε στο να «τσιµπάει» το κίνηµα στη λογική της «εθνικής ενότητας» και του «οµαλού ειρηνικού δρόµου». Η ευθύνη είναι πυραµιδικά κατανεµηµένη απο την κορυφή ως την βάση µε την µορφή ενός δυναµικού ιστού που συνδέει µε ισχυρή αλληλεπίδραση την ηγε- σία ενός επαναστατικού κινήµατος µε όλα τα επαναστατηµένα, µε όλα τα αδρανοποιηµένα ακόµα και µε τα εχθρικά τµήµατα της ίδιας κοινωνίας. Η παραµικρή µεταβολή σε αυτό το «ευαίσθητο», ευµετάβλητο και πανίσχυρο δίχτυ µεταβιβάζεται και επιδρά πολλαπλασιαστικά προς κάθε κατεύθυνση απο την κορυφή ως την βάση της πυραµίδας. Κάποιοι λοιπόν «ανιστόρητοι» βολεύονται να µην βλέπουν αυτόν τον πο- λύπλοκο µηχανισµό αλληλεπίδρασης και καταλήγουν µε ιδιαίτερη ευκολία σε συµπεράσµατα του στυλ ότι ο λαός προδώθηκε από την ηγεσία ή το κόµµα µε τα λάθη του οδήγησε ένα πανέτοιµο λαό στην ήττα. Αυτές οι απόψεις δεν θέλουν να δούν ή δεν µπορεί να κατανοήσουν οτι κάθε λαικό κίνηµα πάντα δρά πάνω σε µιά αέναη «διένεξη» ανάµεσα στην επαναστατική δράση όταν οι συνθήκες είναι ώριµες και στην επαναστατική προετοιµασία όταν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν τίποτα άλλο και στην οπορ- τουνιστική υποχώρηση ακόµα και όταν οι συνθήκες δεν επιβάλουν τον συµ- βιβασµό (οι οπορτουνιστές θα υποχωρούν πάντα ανεξάρτητα απο τις συνθήκες). Μιά διένεξη που διαπερνά και χαρακτηρίζει το κάθε κίνηµα απο την κορφή µέχρι την βάση και αντίστροφα. Αυτός είναι ο λόγος που σε αυτές τις από- ψεις κυριαρχούν τα συµπεράσµατα πως το µεγαλείο της αντίστασης ανήκει στον λαό και τα λάθη στο ΚΚΕ. Οι σηµερινοί οπορτουνιστές όµως εκτός από το ότι «πάσχουν» από θεωρητική αδυναµία ανάλυσης «υποφέρουν» και από πολιτική υστεροβουλία και ανεντιµό- τητα επειδή πρέπει να κρύψουν επι- µελώς πως ο οπορτουνισµός µέσα σε εκείνο το κίνηµα έφερε την Βάρ- κιζα και ιστορικά γέννησε τους δι- κούς τους ιδεολογικούς προγόνους. Όσο και να ψάξει κανείς στις ανα- λύσεις των σηµερινών οπορτουνι- στών δεν θα βρεί ίχνος οπορτουνισµού στα γεγονότα εκεί- νης της περιόδου αλλά θα βρει υµνο- λόγια για τον «διαγραµµένο από το ΚΚΕ Άρη» για να καταδικάσουν το σηµερινό ΚΚΕ που δεν συµβιβάζεται µε µιά «αριστερά» αλά Σύριζα. Και όταν η κουβέντα πηγαίνει στον ένο- πλο αγώνα βγάζουν φλύκταινες οι «υπερασπιστές» του Άρη. Άρη, τις θυµάσαι τις παρακάτω φράσεις; Ζούσες ακόµα. «Να τερµα- τίση την θλιβεράν εσωτερικήν κρί- σιν, αποκαταστήση την ενότητα και επαναφέρη την εσωτερικήν ειρήνην και την πολιτικήν οµαλότητα.» Ήταν οι στόχοι της συµφωνίας της Βάρκι- ζας. Ηταν η πρώτη προσπάθεια της αριστεράς να µιλήσει µε την εξουσία !!! «Να επανεξετάσουµε ολόκληρο το πλαίσιο της υπάρχουσας στρατηγι- κής, δεδοµένου ότι δεν απειλεί µόνο την κοινωνική συνοχή και τη σταθε- ρότητα στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.» Άρη, αυτή είναι η σηµερινή προσπάθεια της «αριστεράς» να µιλήσει µε την εξουσία. Είναι ο Σύριζα. Και στις δυο προσπάθειες η αριστερά «τσίµπησε» στην διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής και σταθερότητας του συστήµατος εξουσίας!!! Άρη, εµείς σήµερα εκεί βρισκόµαστε και πάλι. Σύριζα στην Βάρ- κιζα. Η ελπίδα είνα ακόµα κρεµασµένη σε κάποιο φανοστάτη. Το µεγαλείο ανήκει στον λαό και στο ΚΚΕ, και τα εγκλήµατα στον Οπορτου- νισµό και στις θεωρίες του, για Εθνική Ενότητα και Σοσιαλισµό µε Στάδια. Με βάση το πρόγραµµα του 1934, και το 2ο και 3ο Γράµµα Ζαχαριάδη για τον Ιµ- περιαλιστικό πόλεµο έπρεπε, να είχε φτιαχτεί το ΕΑΜ σαν Κοινωνική Συµµαχία µε αποτέλεσµα τον Οκτώβρη του 1944 ο λαός να πάρει την εξουσία. Αυτή είναι η πραγµατικότητα που δείχνει και το έγκληµα του οπορτουνισµού. Σήµερα το ΚΚΕ – και αφού το 1991, µετά απο έναν θεραπευτικό εµετό, απέβαλε από το σώµα του τα οπορτουνιστικά εµέσµατα – µελέτησε και συ- ζήτησε ουσιαστικά γύρω από την πείρα που υπάρχει στην Ελλάδα και διε- θνώς και έβγαλε συµπεράσµατα για να έχουµε ένα σύγχρονο και επεξεργασµένο πρόγραµµα. Ένα πρόγραµµα που έχει στο επικεντρό του τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη. Σήµερα κτίζουµε µαζί µε τους εργάτες αγρότες αυτοαπασχολούµενους µικρούς ΕΒΕ,την κοινωνική συµµαχία,για την έφοδό µας προς το βασίλειο της ελευθερίας. ΠΑΜΕ: 1999-2016 – ΕΡΓΑΤΗ, ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ 4η ΠΑΝΕΛΛΑ∆ΙΚΗ ΣΥΝ∆ΙΑΣΚΕΨΗ 19-20 Νοέµβρη 2016 Με τη συµµετοχή 1.221 αντιπροσώπων από 530 συνδικαλιστικές οργανώ- σεις (13 Οµοσπονδίες, 14 Εργατικά Κέντρα, 451 Συνδικάτα και 52 Επιτροπές Αγώνα) ξεκίνησαν το πρωί του Σαββάτου στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» του ΣΕΦ οι εργασίες της 4ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΜΕ. «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη µπορείς χωρίς αφεντικά» µε το σύνθηµα αυτό και το τραγούδι «Πάλης Ξεκίνηµα», το οποίο οι αντιπρόσωποι τραγούδησαν όλοι µαζί, άνοιξε η αυλαία των εργασιών. Την έναρξη των ερ- γασιών παρακολούθησαν αντιπροσωπείες από 36 συνδικαλιστικές οργανώ- σεις άλλων χώρων, τους οποίους ο Γιώργος Πέρρος καλωσόρισε έναν-έναν από το βήµα της Συνδιάσκεψης και αµέσως µετά παρουσίασε την εισήγηση της Εκτελεστικής Γραµµατείας. Στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ πήραν µέρος 36 συνδικαλιστικές οργανώσεις διαφόρων χωρών, µε περισ- σότερους από 50 αντιπροσώπους. Οι διεθνείς αντιπροσωπείες πήραν το λόγο κατά τη διάρκεια διεθνιστικής εκδήλωσης που πραγµατοποιηθηκε στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης στο ΣΕΦ, το Σάββατο 19 Νοέµβρη, στις 7 µ.µ., µε θέµα: «Η εργατική τάξη ενάντια στις αν- τεργατικές πολιτικές, τις ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις και πολέµους». Συγκεκρι- µένα, στη Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ συµµετέχουν η Παγκόσµια Συνδικαλιστική Οµοσπονδία (WFTU) και 36 οργανώσεις: 17 χρόνια ΠΑΜΕ µπροστά!”
+30 210 222 2004 
palmogal@otenet.gr | palmosnews@gmail.com