Το µεγαλείο ανήκει στον λαό … και τα λάθη στο ΚΚΕ ,γράφει ο Απόστολος Σπανός


Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΠΑΝΟΣ, Αντιπρόεδρος ∆ιοίκησης της Ένωσης Αυτοαπασχολούµενων Επαγγελµατιών – Βιοτεχνών – Εµπόρων ∆. Γαλατσίου

Σε εκείνη την χρονική στιγµή ο Αρης διαφώνισε µε την συµφωνία και τάχθηκε υπέρ της συνέχισης του ένοπλου αγώνα. Είχε δίκιο αλλά ενάντια στις κοµµατικές αποφάσεις. Εκείνη την στιγµή δεν ήταν ο Αρης αντίθετος στο ΚΚΕ αλλά µιά µάζα ατσα- λωµένων επαναστατών είχε πάρει διαφορετικές αποφάσεις απο µιά εξαντληµένη, αυτοπαγιδευµένη και τροµοκρατηµένη λαική µάζα που όπως έδειξαν οι εξελίξεις είχε πιστέψει άλλη µιά φορά στην “εθνική ενότητα” και σχεδόν τυφλή δεν έβλεπε τα σχέδια της αντίδρασης.

Ο Αρης και η ηγεσία του ΚΚΕ (Σιάντος) ήταν απλά οι προσωποποιήσεις αυτής της κατάστασης. Λίγο µετά (24 Μάρτη του 1945) ο Αρης εν πορεία στέλνει γράµµα προς την ΚΕ του ΚΚΕ. «Πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καµιά πρόθεση να εφαρµόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήµια στα συµφέροντα του λαού µας και µη δίδουσα καµιά εγγύηση – οµολογία δική σας – για το σεβασµό των ελευθεριών του λαού µας, συµφωνία της Βάρκιζας.»

Οι υποχωρήσεις και οι συµβιβασµοί άρχισαν να δείχνουν το σκληρό τους πρόσωπο στο ίδιο το κίνηµα. Τους προειδοποιούσε ξεκάθαρα πως ο εµφύλιος είναι αναπόφευκτος: «Πρόθεσή τους είναι: όχι να συµβάλουν σε προσπάθεια για οµαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν µε πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εµφύλιο πόλεµο µ’ όλα τα µέσα.» Ο Άρης σε εκείνο το γράµµα ανέλυσε µε τροµερή ευστοχία την πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης και του Στάλιν.

«Η διάσκεψη και συµφωνία της Γιάλ- τας δεν πρέπει να έχετε καµιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο µεγάλο βαθµό, ώστε να στρέψει το τιµόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν µπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέµ- βει ενεργά στο ελληνικό δράµα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγά- ρικη, ούτε Ρώσικη ακόµα πολιτική.

Κάνει πολιτική παγκόσµιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειµένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το µικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι – δια των ηγετών τους – οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, µετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσµιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν µπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισµού.» «Η Σ.Ε. θα µπορούσε να επέµβει “ενεργότερα”, όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αµερική, αν εµείς – εσείς δηλαδή – ήσασταν ικανοί να δηµιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου µε την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, µε µια ορθή και συνεπή πο- λιτική και όχι γεµάτη “αριστερά” και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικό- τερα προβλήµατα της χώρας.

Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για µια τέτοια πολιτική και για δηµιουργία µιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα µας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή µαρξιστικά αγράµµατος ή τι να πω.» «Μπορεί όπως µου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης (Γιάννης Ιωαννίδης), διά του σ. Ζήση (Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρ- χει “σαφής παραίνεση” των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλεί- σιµο της συµφωνίας της Βάρκιζας.

Όµως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από µέρους σας και το εγ- κληµατικό επιστέγασµά τους, τη µάχη των Αθηνών, έχασαν την εµπιστο- σύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να µην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε µεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συµβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συµφωνία της Βάρκιζας.

Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είµαι σί- γουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύν- τροφοι αν µπορούσε και σε ποιες δυνάµεις να βασιστεί µια άλλη πολιτική.» Ο Αρης τα έλεγε αυτά και όχι κανένας σηµερινός «σεχταριστής» έγκλει- στος του Περισσού !!! Οι σηµερινοί οπορτουνιστές «παίζουν» µε τροµερή ευκολία µε τον θαυµασµό τους για τον Αρη (οι περισσότεροι έχουν κρεµασµένη την εικόνα του στα γραφεία τους) όσο και µε την «προδοτική συµφωνία της Γιάλτας». Με την ίδια ευκολία που διαστρεβλώνουν την Γιάλτα και την στάση της Σοβιετικής Ενωσης προσβάλουν τον ίδιο τον Αρη οι ελεεινοί. Ο Αρης µετά απο ανά- λυση της κατάστασης τελείωνε µε έκκλιση για την συνέχιση του αγώνα. «Έχετε αποµονωθεί από τη λαϊκή µάζα και έχετε χάσει τον παλµό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. ∆εν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίµα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνετε να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά.
Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από µια οµάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωµατίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καµου- φλαρισµένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. ∆ε θέλετε εµένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον.
Πάντως µην κάνετε το έγκληµα να αργείτε. Ενεργήστε σύντοµα και δραστήρια.» Σε εκείνη την κρίσιµη στιγµή (µε την συµφωνία της Βάρκιζας να ποδοπατιέ- ται ήδη απο τους Αγγλους και την ελληνική αντίδραση) το ΚΚΕ πίστεψε πως θα µπορούσε να «λιµάρει» τα δόντια της τίγρης. Πίστεψε πως θα µπορούσε να αποφύγει τον εµφύλιο που ήδη είχαν ανεπιστρεπτί αποφασίσει οι αντίπαλοι. Σε εκείνο το σηµείο το ΚΚΕ συνέχισε το ίδιο λάθος που είχε αρχίσει το ΄43. Επέµεινε στο όνοµα της εθνικής ενότητας να αποφεύγει να θέτει θέµα κατάληψης εξουσίας τακτική που οδήγησε στις συµφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας.

Το ΚΚΕ πίστεψε πως µε τον µαζικό πολιτικό αγώνα ο ίδιος ο λαός θα αποµο- νώσει την αντίδραση και θα ακυρώσει τα σχεδιά της για το οριστικό ξεκαθά- ρισµα. Η αντίδραση του λαού δεν επιβεβαίωσε τις κοµµατικές εκτιµήσεις. Ο λαός παρασύρθηκε από την πρωτοπορία του στις φρούδες ελπίδες του συµ- βιβασµού µε την αστική εξουσία και της εθνικής ενότητας αποτραβήχθηκε απο την δράση και ανήµπορος άρχισε να παρακολουθεί την επίθεση της αντί- δρασης εναντίον του. Σε ένα τέτοιο διαµορφωµένο σκηνικό οποιαδήποτε προ- σπάθεια ένοπλης λαϊκής αντίδρασης, πρώτο είχε λιγοστές ελπίδες να βρεί λαική υποστήριξη και δεύτερο ήταν εξ΄ορισµού «προβοκατόρικη» σε σχέση µε την πολιτική «εθνικής ενότητας» και τήρησης της συµφωνίας της Βάρκιζας που είχε επιλεγεί απο το κόµµα. Σε εκείνη την συγκυρία κάθε προσπάθεια ένο- πλης δράσης στα βουνά θα προκαλούσε άγριο ξεκλήρισµα των λαικών δυνάµεων στις πόλεις στο όνοµα της παραβίασης της συµφωνίας της Βάρκιζας.
 Είχαµε φτάσει στο σηµείο που ένα ρωµαλέο ταξικό κίνηµα είχε αυτοπαγιδευ- τεί. Είχαµε φτάσει στο σηµείο η σωστή απόφαση του Αρη να είναι αντίθετη στην συλλογική κοµµατική απόφαση, η σωστή θέση του Αρη για την συνέχιση του ένοπλου αγώνα να είναι αδύνατο πιά να υλοποιηθεί. Αυτό ήταν το διαµορφωµένο κλίµα στις 29 Μάη του 1945 όταν επέστρεψε στην Αθήνα, απελευθερωµένος από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, ο Νίκος Ζαχαριάδης. (Συνεχίζεται την άλλη Παρασκευή, το 3ο και τελευταίο µέρος.)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ… ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ Ή … ∆ΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ;

Σήµερα, µας λένε οι σοσιαλδηµοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι αστοί δη- µοσιολόγοι απολογητές του ιµπεριαλισµού, είναι παρωχηµένο, είναι «εκτός εποχής», το γνωστό σύνθηµα «Φονιάδες των λαών αµερικάνοι». Ο λαός όµως έχει µνήµη. Και θυµάται. Θυµάται την Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, την Σοµαλία. Θυµάται το φριχτό έγκληµα στη Γιουγκοσλαβία, στο Κόσοβο. Θυµάται την αµερικανική θηριωδία στο Βιετνάµ, το ρόλο των ΗΠΑ στην Χιλή, την επιθετικότητα ενάντια στην σοσιαλιστική Κούβα. Θυµάται τον πόλεµο της Κορέας. Θυµάται το πλέον ειδεχθές ιµπερια- λιστικό έγκληµα της σύγχρονης ιστορίας, στη Χιροσίµα και το Ναγκασάκι.

 Ο ελληνικός λαός, το εργατικό-λαϊκό κίνηµα της χώρας µας, έχει µνήµη. Θυµάται το ρόλο των ΗΠΑ στην διχοτόµηση της Κύπρου το 1974. Θυµάται τη χουντική επταετία. Θυµάται και δεν ξεχνά τους ιµπεριαλιστές-συµµάχους της εγχώριας αστικής τάξης- και το ρόλο τους ενάντια στον ηρωϊκό ∆ηµοκρατικό Στρατό το 1946-1949. Θυµάται τους ηθικούς συναυτουργούς στις δολοφονίες του Μπελογιάννη και του Λαµπράκη. Υπάρχουν, λοιπόν, πολλοί λόγοι για τους οποίους ο πολιτικός εκπρόσωπος των αµερικανικών µονοπωλίων- είτε λέγεται Οµπάµα, είτε Τραµπ, είτε Κλίντον, είτε Μπους- είναι ανεπιθύµητος.

Σε πείσµα των σύγ- χρονων «Τσιριµώκων» του ΣΥΡΙΖΑ που ετοιµάστηκαν και υποδεχθηκαν τον απερχόµενο πλανητάρχη, το λαϊκό-εργατικό κίνηµα της χώρας µας όφειλε και έστειλε στίς 15 Νοέµβρη ένα ξεκάθαρο µήνυµα προς όλους: «Στον ιµπεριαλι- σµό καµιά υποταγή, η µόνη υπερδύναµη είναι οι λαοί!».

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή