Των ημερών…

TOΠΙΚΑ

Οι ζυμώσεις για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές καλά κρατούν. Οι υποψήφιοι Δήμαρχοι, όσοι ήδη δήλω-
σαν την απόφασή τους και όσοι ετοιμάζονται να το κάνουν, βρίσκονται σε εργώδη αναζήτηση υποστηρικτών. Πεζή, εποχούμενοι αλλά και ηλεκτρονικά διατρέχουν το Γαλάτσι, ενημερώνουν, βολιδισκοπούν, διερευνούν προθέσεις, επιχειρηματολογούν, προβάλουν προσωπικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, δημιουργούν προσδοκίες.

Η εξεύρεση και δέσμευση υποψηφίων Συμβούλων για τη συγκρότηση Ψηφοδελτίου μεγάλος πονοκέφαλος.
 Η πραγματική ή νομιζόμενη ψηφοσυλλεκτική δεινότητα ορισμένων συνδημοτών μας, τους καθιστά κατάλληλους για τα περισσότερα προσωποπαγή ψηφοδέλτια γι’ αυτό περιζήτητους και «μήλον της έριδος» μεταξύ των υποψηφίων Δημάρχων τέτοιων αντιλήψεων.

Τα ουσιώδη, το πώς δηλαδή θα αντιμετωπιστούν τα βασικά προβλήματα που στραγγαλίζουν τη λειτουργία της πόλης και υποβαθμίζουν το αστικό περιβάλλον και το πώς θα απαλυνθούν οι πιεστικές ανάγκες των δημοτών που συνθλίβονται από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, με άλλα λόγια το πώς και από πού θα εξοικονομηθούν οι ελάχιστοι απαιτούμενοι πόροι και πώς θα διοικηθεί ο Δήμος, μένουν αζήτητα ζητούμενα.

Παράλληλα το ενδιαφέρον για τις δημοτικές εκλογές που εκδηλώνεται από διάφορες δημοτικές και πολιτικές Παρατάξεις και Κινήσεις, εγκλωβισμένο σε ιδεολογικά στερεότυπα και ιδεατά προαπαιτούμενα, χρωματίζει πολιτικο-ιδε-ολογικά μονοσήμαντα τα υπό συγκρότηση ψηφοδέλτια, γεγονός που δυσκολεύει, αν δεν αποκλείει, την πλατιά επικοινωνία και συνομιλία με την τοπική Κοινωνία.

Αυτή η αντίληψη, αν στην πορεία δεν αλλάξει, δεν παρέχει αισιοδοξία συγκρότησης Συνδυασμών αντιπροσωπευτικών του ευρύτερου προοδευτικού κοινωνικού χώρου από τον οποίο και μόνο μπορεί να αναδειχτεί Διοίκηση ικανή να φέρει σε πέρας το πολύ δύσκολο έργο που απαιτείται για την ανασυγκρότηση του Δήμου. Προς το παρόν βέβαια η απαισιοδοξία. Είναι κομμάτι νωρίς όμως, και ωφείλουμε να αισιοδοξούμε…!

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Στην κεντρική πολιτική σκηνή τώρα, τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και ελπίδα συνενόησης μεταξύ των προοδευτικών δημοκρατικών κομμάτων προς το παρόν δεν διαφαίνεται. Και η κατάσταση γίνεται όλο και πιο περίπλοκη, περισσότερο μουντή και αβέβαιη.
Τελευταία άρχισε να παίρνει και χαρακτηριστικά επικίνδυνα για τη δημόσια τάξη, τη Δημοκρατία και την πολιτική
ομαλότητα με τις στοχευμένες τρομοκρατικές πράξεις και δολοφονίες. Οι πολίτες, εξουθενωμένοι από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, παρακολουθούν αμήχανοι την έλλειψη πολιτικής θέλησης από τις ηγεσίες των
δημοκρατικών κομμάτων να συνεννοηθούν σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα, μοναδικό κίνητρο που μπορεί να συνεγείρει το λαό σε μια πορεία εξόδου από την κρίση και αντιμετώπισης των κινδύνων που απειλούν το Δημοκρατικό μας Πολίτευμα.
Τι ακόμα πιο χειρότερο περιμένουν!
Σε τι προσβλέπουν!
Να σώσουν μήπως μια ολοκληρωτικά καταστραμμένη χώρα και έναν εξαθλιωμένο λαό, διαιρεμένο και αλληλοσπαρασσόμενο! Δεν αντιλαμβάνονται ότι τα καθημερινά, για ψύλλου πήδημα, μαλλιοτραβήγματά τους και οι ανούσιοι πολιτικοί καβγάδες τους δεν απαντούν στα ερωτήματα του κόσμου, στα προβλήματά του, στις προσδοκίες του!

ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΧΤΙΔΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ

Δυσάρεστο γεγονός, ευτυχώς περαστικό, στο άμεσο οικογενειακό μου περιβάλλον, είχε ως αναγκαίο επακόλουθο να μπαινοβγαίνω για 2-3 μέρες στο Νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός και να γνωρίσω τη ροή της εσωτερικής καθημερινότητας αυτού του θεραπευτηρίου. Μια καθημερινότητα εργώδη με εκατοντάδες διακινούμενους ασθενείς (εισαγωγές – εξαγωγές), με πολλαπλάσιους τους συνοδούς τους με ό,τι αυτοί, εκτός από τα διάφορα μπαγάζια, και μέσα τους κουβαλούσαν και φυσικά τις πολλές εκατοντάδες του νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού (γιατροί, νοσοκόμοι, τεχνικοί, τεχνίτες,συντηρητές, εργαζόμενοι καθαριότητας, φύλακες κλπ.).
Κι όλος αυτός ο κόσμος σε ένα συνεχές, αδιάκοπο πήγαιν’ έλα στους διαδρόμους, στις σκάλες, στους ανελκυστήρες, στους θαλάμους, στα γραφεία, στα εργαστήρια, ο καθένας κατά την αποστολή του, αθόρυβα, με τάξη, με προθυμία και ευγένεια να εξυπηρετήσει, να ενημερώσει, να βοηθήσει.
Και η καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων πραγματική έκπληξη!
Να μια ομάδα εργαζομένων συνανθρώπων μας σκέφτηκα, ίδια κυψέλη, παραγωγικήκαι αθόρυβη. Ένα σύνολο διαφορετικών ανθρώπων, όλων των κοινωνικών,ιδεολογικών και πολιτικών αποχρώσεων, μικρογραφία δηλαδή της κοινωνίας μας. Ανθρώπων που προσωπικά συνθλίβονται από τις συνέπειες της κρίσης και την προβληματική διαχείρισή της οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται κάτω από τις αντίξοες και ασφυκτικές συνθήκες που επιβάλουν τα μνημόνια.
Που ο καθένας κουβαλά τα ξεχωριστά προσωπικά του προβλήματα και τα αντιμετωπίζει με διαφορετικά συναισθήματα και συνεπώς διαφορετική πρόσληψη του κόσμου, που του παρουσιάζεται καθημερινά μέσα από μια
πλημμυρίδα αντικρουόμενων και αλληλοαναιρούμενων πληροφοριών που βαραίνουν τη ψυχή και θολώνουν τη σκέψη του. Κι όμως, παρ’ όλ’ αυτά, οι άνθρωποι αυτοί καταφέρνουν να συνεργάζονται και να συντονίζονται χωρίς
γκρίνιες και μίζερες συμπεριφορές για να υπηρετήσουν έναν κοινό σκοπό. Να απαλύνουν το πόνο, να δώσουν ελπίδα και να θεραπεύσουν τον ασθενή. Τό ‘χουμε πει και ξαναπεί πως ο κοινός σκοπός, η συλλογική στόχευση, ένα δικό μας, μεταξύ μας Μνημόνιο είναι που λείπει και χρειάζεται ο λαός μας, για να πάρει στα χέρια του το πρόβλημα της κρίσης και να το αντιμετωπίσει γρήγορα και με επιτυχία.