Οπορτουνισµός Σοσιαλδηµοκρατία Φασισµός

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Οπορτουνισµός Σοσιαλδηµοκρατία Φασισµός


Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΠΑΝΟΣ, Αντιπρόεδρος ∆ιοίκησης της Ένωσης Αυτοαπασχολούµενων Επαγγελµατιών – Βιοτεχνών – Εµπόρων ∆. Γαλατσίου


Η αριστερά του Τσίπρα ξεσκίζει τον λαό σαν την δεξιά, ιδιωτικοποιεί και ξεπουλάει σαν την σο σιαλδηµοκρατία (πώς το είπε ο Μπαλτάς στην Βουλή; «Το ξεπούληµα του Ελληνικού είναι µιά υποχώρηση του Σύριζα στον δηµοκρατικό δρόµο για τον σοσια- λισµό»!!!) µπλέκει τον λαό στις αυριανές φωτιές του πολέµου που πλησιάζει,υπηρετεί σαν πιστό σκυλάκι τις δουλειές και τις επιλογές της ελληνικής αστι- κής τάξης την ίδια στιγµή που τρέµει την ώρα που τα αφεντικά της θα την πετάξουν σαν στυµ- µένη άχρηστη λεµονόκουπα. Όλα αυτά τα κάνει στο όνοµα της αριστεράς και του λαού !!! Και ο λαός κάθεται και παρακολουθεί µια «αριστερή» κυ- βέρνηση,που σχεδόν δυό χρόνια τώρα δεν έχει ακουµπήσει ούτε µιά τρίχα απ΄τα φασι- σταριά,τους επιτρέπει να δρούν ασύδοτα και ξεσαλωµένα χύνοντας την βρωµιά τους πάνω στον µικροαστισµό που δέρνει την κοινωνία. Μια «αριστερή» κυβέρνηση που ενώ γνωρίζει πως το φασιστικό δηλη- τήριο όταν συναντάει τον µικροαστισµό προ- καλεί την «χηµική» αντίδραση του εκφασισµού της κοινωνίας ,δεν κάνει το παραµικρό να την σταµατήσει. Το αντίθετο την ενισχύει µε κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Το «γαµώτο» είναι ότι όλα αυτά γίνονται στο όνοµα της δηµοκρατίας που δεν έχει – λένε -αδιέξοδα απέναντι στο «φοβερό εχθρό της» τον φασισµό!!! Μπορεί να του επιτρέπει να υπάρχει και να µιλάει την ίδια ώρα που ένας τιµωρός του φασισµού, τάχα περιµένει µε την ροµφαία να του κόψει τα χέρια εαν παραβεί τον νόµο της δηµοκρατίας!!! Αυτόν τον άτεγκτο τιµωρό τον βαφτίζουν αστική δικαιοσύνη που σε χρόνο dt βγάζει παράνοµες τις απεργίες και δικάζει τον Πελετίδη επειδή αρνήθηκε να «καρφώσει» τα προσφυγόπουλα των παιδικών σταθµών της Πάτρας στα φασισταριά αλλά όταν είναι να χώσει κανέναν ναζί στην φυλακή πάει αργά µην τυχόν και κάνει κανένα λάθος. Το ξέρουν το κόλπο οι «αριστεροί» του Τσίπρα, τους τόµαθαν καλά τα αφεντικά τους. Αφήνουν στο όνοµα της δηµοκρατίας, τα φασισταριά να δηλητηριάζουν την κοινωνία, την έτοιµη απο καιρό να δηλητηριαστεί, µε την ελπίδα να σκιαχτεί και ο τελευταίος που θα του περάσουν απ΄το µυαλό τίποτα ανατρεπτικές αντικαπιταλιστικές ιδέες. Ελπίζουν έτσι οι «αριστεροί» πως θα χώνουν στο µαντρί τους συνεχώς το λαό και θα αποφύγουν το πέταµα της στυµένης λεµονόκουπας !!! Αλλά κυρίως ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να υπηρετήσουν τα αφεντικά τους που περνάνε κρίση. Να τα υπηρετήσουν στο µοναδικό σχέδιο που έχουν στα χέρια τους. Ο λαός να συνεχίσει να πληρώνει την κρίση τους την ίδια στιγµή που θα τρώει κατακέφαλα τον αυταρχισµό και τον εκφασισµό. Ποτέ στην πολιτική ιστορία του καπιταλισµού δεν έγινε διαφορετικά. Πάντα, αυτά τα δυό πάνε µαζί. Και αν τα πράγµατα στραβώσουν πολύ, αυτή η δηµοκρατία (τι δηµοκρατία θα ήταν;) δεν έχει κανένα πρόβληµα να δεχτεί, έναν λαό που εκφασίζεται µέσα στην στοργική αγκαλιά της να φορέσει στο σβέρκο του µια µισοφανερή ή φανερή φασιστική εξουσία. Αυτή είναι η πεµπτουσία της δηµοκρατίας τους.∆εν έχει κανένα πρόβληµα να παραχωρεί την θέση της στον «ορ- κισµένο» εχθρό της. Κάπως έτσι τελειώνει πάντα ένας κύκλος που αρχίζει µε κάτι αριστε- ρούς ριζοσπάστες δηµοκράτες που τάζουν δηµοκρατικούς σοσιαλισµούς και άλλα πράσινα άλογα, βουτάνε στα βρώµικα νερά της σοσιαλδηµοκρατίας για βολεύτούν στις καρέκλες της αστικής εξουσίας, και τότε σαν τηλεκατευθυνόµενοι παίζουν το µατωµένο παιχνίδι του εκφασισµού. Και ένας νέος κύκλος, ξεκινάει πάλι. Οι επόµενοι οπορτου- νιστές ετοιµάζονται να βγούν απ΄τις τρύπες τους.

 ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ 42ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ

«Οι ζευγάδες φεύγουν, µωρέ! Η σπορά µένει. Και φουντώνει. Και µεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη. Και οι κύκλοι επαναλαµβάνον- ται. Έτσι νόµιζε και η γενιά του 1912-1913 ότι είναι η τελευταία ηρωική γενιά. Και τι θα γίνει ο τόπος µόλις φύγει. Μα ήρθε η γενιά του ‘40, η νέα σπορά, και ανέβασε πιο ψηλά τη σηµαία του αγώνα. Έτσι λέει κάθε γενιά – ταυτί- ζοντας τον εαυτό της µε την ιστορία. Και λησµονά τη σπορά. Που έρχε- ται πολύ βαθιά από το παρελθόν και πηγαίνει πολύ βαθιά στο µέλλον. Βλέπεις, µωρέ, αυτά τα νιάτα γύρω σου, που νο- µίζεις πως είναι ξε- στρατισµένα και συµβιβασµένα; Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει µια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γίνουν ηφαίστειο. Και θα απο- δειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σηµαία του αγώνα µέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά, σου λέω…» Χαρίλαος Φλωράκης

Πήγαινε στην κορυφή