Το δράμα του ΟΠΑΔ

Στο περασμένο άρθρο έγραψα για το ζήτημα της έλλειψης εμπιστοσύνης που υπάρχει μεταξύ πολιτών και κρατικού μηχανισμού. Αυτό το έλλειμμα έχει μια ακόμη σοβαρή παρενέργεια που γνωρίζουμε όλοι και είναι το απέραντο και σχιζοφρενικό χαρτοβασίλειο που απαιτείται από τις επαφές του πολίτη με το κράτος.
Όλοι διαμαρτυρόμαστε για τα πολλά και άχρηστα χαρτιά που θέλουν οι δημόσιες υπηρεσίες. Τα χαρτιά αυτά από τη μια προσπαθούν να εξασφαλίσουν το κράτος ότι ο πολίτης δεν θα κάνει την παρανομία του, αλλά και πάρα πολλές φορές για να αποφευχθεί οποιαδήποτε ευθύνη του δημοσίου υπαλλήλου. Είναι γεγονός ότι πολλές διατάξεις δεν γίνονται για την εξυπηρέτηση του πολίτη, αλλά για την ασφάλεια και ησυχία του δημοσίου υπαλλήλου. Έρχομαι λοιπόν στο προκείμενο.

Αυτή τη χρονιά το δημόσιο, για λόγους οικονομίας, κατάργησε τα κατά τόπους γραφεία του ΟΠΑΔ (=Οργανισμός Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου) και κράτησε ένα μόνο υποκατάστημα να εξυπηρετήσει όλους τους ασφαλισμένους του δημοσίου του νομού Αττικής!! Καταλαβαίνετε τι γίνεται στα γραφεία του ΟΠΑΔ, Ηπείρου 38 στην Αθήνα; Χάος… Έπρεπε να θεωρήσω το βιβλιάριο του γιού μου που σπουδάζει στην Πάτρα. Ξεκίνησα λοιπόν να πάω κατά τα μέσα Απρίλη.
Πήρα προσωρινή άδεια από την δουλειά μου και πήγα χωρίς να γνωρίζω τι αλλαγές είχαν γίνει. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι περίμεναν στην ουρά γύρω στα 600 άτομα. Οι 300 για θεώρηση βιβλιαρίων και οι υπόλοιποι για άλλους λόγους. Η προθεσμία ήταν για τέλος Ιουνίου και ξαναπήγα μετά από 20 μέρες. Τα ίδια και χειρότερα. Αποπειράθηκα άλλες δύο φορές. Τίποτα. Μαθαίνω ότι δόθηκε παράταση μέχρι τέλος Οκτώβρη. Πηγαίνω την περασμένη Τρίτη. Πάλι 600 άτομα. Τα χαρτιά προτεραιότητας είχαν εξαφανιστεί νωρίς – νωρίς. Φτάνω στα όριά μου. Αρχίζω να εκνευρίζομαι. Από την δουλειά μου έχω απουσιάσει μέχρι τώρα 20 ώρες. Πάω στην διευθύντρια να διαμαρτυρηθώ. Η απάντησή της είναι ότι έχει ζητήσει ενισχύσεις, αλλά δεν την ακούει κανένας.
Ξεκινάω και πάω στο Υπ. Εργασίας που είναι ο εποπτεύων φορέας του ΟΠΑΔ. Ήθελα ένα σύμβουλο του υπουργού να του θέσω το ζήτημα. Μετά από αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα σε αναρμόδιους συμβούλους, κατάφερα να κλείσω ραντεβού με μια σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα Κοινωνικών Ασφαλίσεων για την επομένη ημέρα.
Την επόμενη μέρα, δηλαδή την περασμένη Τετάρτη, πάω στον ΟΠΑΔ πρωί – πρωί, 7 π.μ., για να προλάβω να πάρω νούμερο. Παίρνω το 197 και θα πρέπει να περιμένω μέχρι να έρθει η σειρά μου. Τα νούμερα τέλειωσαν στις 9.45 π.μ. Μερικοί είπαν ότι τα πρώτα 10-15 χαρτιά προτεραιότητας εξαφανίζονται μυστηριωδώς… Επόμενο είναι. Και η ποτοαπαγόρευση έφερε το λαθρεμπόριο οινοπνευματωδών. Εξυπηρετούν μόνο 4 υπάλληλοι και ένας προϊστάμενος που οφείλω να ομολογήσω ότι ο άνθρωπος έχει ικανότητες. Οι υπάλληλοι εξυπηρετούν από 9 πμ έως 3 μμ. Μα πώς είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν 300 άτομα μέσα σε ένα εξάωρο; Έκατσα και μέτρησα την ταχύτητα εξυπηρέτησης και είδα ότι εξυπηρετούνται γύρω στα 40 άτομα την ώρα. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν όλοι. Τέλειωσα στις 2 μμ και όλη η δουλειά ήταν μια σφραγίδα. Τα χαρτιά που ζητούσαν, π.χ. βεβαίωση σπουδών, ούτε που τα είδαν.
Οι υπάλληλοι, εκτός των θεωρήσεων, κάνουν και την απογραφή των εν ενεργεία υπαλλήλων. Ειδικά η απογραφή των συνταξιούχων γίνεται και στα ΚΕΠ. Φανταστείτε τώρα τόσα άτομα σε δύο μικρές αίθουσες με ελάχιστα καθίσματα να περιμένουν όρθιοι την σειρά τους. Οι διάδρομοι γεμάτοι. Όλοι ανακατωμένοι, νέοι και νέες, συνταξιούχοι γέροι και γριές όρθιοι να περιμένουν στωικά να έρθει η σειρά τους. Παρατηρούσα αυτούς που έβγαιναν από το γραφείο με θεωρημένο το βιβλιάριό τους. Έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας!!! Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι μουρμούριζαν από δυσαρέσκεια, αλλά κανείς δεν είχε το σθένος να πάει να διαμαρτυρηθεί στους διευθυντάδες. Υπήρχε μια παθητικότητα, η οποία όμως είχε σαν αποτέλεσμα οι προϊστάμενοι αυτής της υπηρεσίας να μην πιέζονται να δώσουν μια λύση για την εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων.
Αναρωτήθηκα λοιπόν γιατί να μην πηγαίνουν οι εν ενεργεία δημόσιοι υπάλληλοι στις υπηρεσίες τους και να θεωρούν το βιβλιάριο του παιδιού τους; Γιατί να χάσω εγώ συνολικά 27 ώρες από την δουλειά μου μέχρι να θεωρήσω το βιβλιάριο; Ρώτησα για το θέμα αυτό τον προϊστάμενο. Η απάντηση ήταν ότι το βιβλιάριο γράφει ότι για παιδιά άνω των 18 θα πρέπει να γίνεται η θεώρηση στον ΟΠΑΔ. Αυτό όμως έχει γραφτεί πριν από 30 χρόνια το λιγότερο! Αυτή η απάντηση κρύβει μέσα της την ιδεολογία του συντηρητισμού, της μη αλλαγής, του μη εκσυγχρονισμού που διέπει το πνεύμα του κρατικού μηχανισμού. Θα πρέπει να διατηρηθεί αυτή η διάταξη ακόμη και σήμερα που υπάρχει το Internet και ακόμη ιδιαίτερα αυτή τη χρονιά που είναι και η απογραφή και υπάρχει πολύ φόρτος εργασίας; Δεν θα μπορούσαν να απασχολήσουν περισσότερους υπαλλήλους; Απ΄ ό,τι πληροφορήθηκα από την διευθύντρια, οι υπάλληλοι αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο από τελειόφοιτους των ΤΕΙ που κάνουν την πρακτική τους.
Μετά τη θεώρηση του βιβλιαρίου στις 2 μμ, πάω στο ραντεβού με την σύμβουλο του Γ. Γραμματέα Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Της περιγράφω την κατάσταση και η απάντηση ήταν να κάνω μια αναφορά στην διευθύντρια με κοινοποίηση στον διοικητή του ΙΚΑ και στον Γραμματέα Κοινωνικών Ασφαλίσεων -πράγμα που θα κάνω. Ήμουν εκτενής στην περιγραφή, για να καταλάβετε το δράμα που περνούν κάθε μέρα αυτοί που επισκέπτονται τον ΟΠΑΔ, ο οποίος πρέπει να εξυπηρετήσει όλη την Αττική.
Από τα παραπάνω οδηγούμαι σε δύο συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι κανείς δεν σκέφτεται τον πολίτη και την εξυπηρέτησή του. Γιατί αν το σκέφτονταν σίγουρα θα έβρισκαν τρόπο να δώσουν λύσεις. Το δεύτερο είναι ότι η πλειοψηφία των πολιτών είναι παθητικοί δέκτες των προσβολών της προσωπικότητας τους από την κρατική μηχανή και δεν παίρνουν την πρωτοβουλία να κάνουν έστω τουλάχιστον μια απλή διαμαρτυρία. Είναι βέβαιο ότι αν υπήρχε μια διαμαρτυρία, τα πράγματα θα διορθώνονταν. Αν καλούσαν ένα κανάλι, πιστεύω ότι κάτι θα γινόταν. Αυτοί για λεία ψάχνουν και